FanFic.nl

Zilverdraad

01

Verbaasd kijk ik naar het blaadje dat voor me neer is gelegd. Wat? Een vier? Dat kan niet. Dit is een fout. Er is een fout gemaakt! Ik check nog een keer of mijn naam en achternaam op het blaadje staan. Anna Dorspel. Ugh, waarom ik nu weer. Stiekem kijk ik om me heen, of ik nog meer verbaasde of verdrietige gezichten kan ontdekken. Selina krijgt net haar blaadje terug en klopt haar buurvrouw Maartje op de schouder. “Kijk, ik heb een 7.8!”� zegt ze blij en laat het blaadje aan Maartje zien. Maartje lijkt onder de indruk te zijn. “Wauw supergoed man! Ik heb een 7.5,”� zegt ze. Selina kijkt op haar blaadje. “Dat is toch ook hartstikke goed man!”� zegt ze blij. Samen glunderen ze van trots. De rest van de klas lijkt ook tevreden te zijn. Ik draai me weer om en kijk zuchtend nog eens naar mijn blaadje. Hoe kan ik nu opeens zo slecht geworden zijn in Duits? Ik was er altijd zo goed in. Wist elk woordje en zinnetje van het boek. De derde klas is echt lastig.

Meneer van Aak is klaar met de uitslagen van de toetsen uitdelen en gaat voor het bord staan. “Iedereen, goed gedaan. Er zijn natuurlijk altijd cijfers die wat minder zijn, maar die zal je makkelijk weer in kunnen halen bij de komende toetsen!”� vertelt hij vrolijk en neemt plaats op de blauwe stoel achter het bureau. Hij hoest een paar keer in zijn vuist. “Nu wil ik jullie verzoeken om weer rustig aan het werk te gaan, we hebben nog een kwartiertje. Voor morgen bladzijde 45 en 46 af graag.”� Ik prop mijn toetsblaadje ver in mijn rugzak en pak mijn boeken ervoor. Ik sla alles open, maar begin niet met schrijven. Ik probeer me te concentreren op de lesstof, maar het wil niet echt binnendringen. Ik zie dat van Aak weer opstaat. Waarschijnlijk wil hij nog wat zeggen.

“Klas, ik moest nog van jullie mentor melden dat er morgen een nieuwe leerling bij zal komen. Morgen het eerste uur zal ik jullie weer lesgeven, dus ik denk dat ze er dan bij zal zijn!”� zegt van Aak en gaat weer zitten. Een nieuw meisje, hoe zal ze zijn. Zal ze net zoals die andere meisjes zijn. Van die vreselijke tutten die de hele dag erop gaan letten hoe hun haar zit en of hun nagels mooi zijn. In dat geval hoef ik dat mens niet te zien. Maar... Misschien is ze wel heel aardig. Dat ze naast me komt zitten in de lessen. Dat ik eindelijk niet meer alleen hoef te zitten. Dat zou leuk zijn. Maar nee. Dat zou nooit mogelijk zijn. Mensen haten mij. Vooral nu ik me gister heb verdedigd in de pauze buiten.

Ze zagen me zitten. Ze keken alsof ik een vies eng beest was. Dat uitgeroeid moest worden. Die kraaloogjes glommen. Ja, ze leken net van die vogels die op zoek waren naar sieraden. Of iets anders wat mooi glimt. Maar ik ben niet mooi en dat vinden zij ook. Daarom hebben ze de pik op mij. Ze zaten daar maar wat op de pingpong-tafel. Ik zie ze ook wel zitten en dat hadden ze waarschijnlijk ook wel door. Ik voelde me zo raar op dat moment. De ene helft van mij zei dat ik moest gaan staan en naar binnen moest gaan. Dan hadden ze me niet. Maar ik kon niet staan. Ik kon alleen kijken en me afvragen wat ze zouden doen. Als ze iets zouden doen. Dunja kwam naar me toe gelopen, met een blikje cola in haar hand. Ze heeft mooie lange bruine benen, ze komen mooi uit in die shorts. Maar van binnen is ze zo gemeen. “Hey,”� zegt ze en komt naast me zitten. We kijken elkaar aan en zij glimlacht naar me. Maar het is geen gewone glimlach. “Hoe is het Anna?”� vraagt ze lieflijk. Ik haal mijn schouders op. “Het gaat,”� zeg ik. Waarom beantwoord ik haar? Ze is wat van plan. “Ik heb een feest vrijdagavond,”� begint ze, “ik ben nog wat mensen aan het uitnodigen..”� Dit is een hele andere wending, vraagt ze mij nu mee? “Maar,”� zegt Dunja, “ik wilde je ook meevragen. Want kijk: je zit altijd zo alleen en dat vinden wij zo sneu.”� Ik kijk naar haar groep vriendinnen die op de pingpong-tafel zit toe te kijken. Wij. “Nu ik zo bij je zit, zie ik af van dat idee. Je bent zo enorm lelijk haha. Mijn status zal enorm zakken als jij ook maar één stap op mijn terrein zou zetten,”� roept ze lachend en staat weer op. Ik schrik en zie dat ze voor me gaat staan. “Jammer Anna, het spijt me dat je zo lelijk bent!”� zegt ze en begint haar blikje cola hard te schudden. Haar vriendinnen springen van de tafel af en komen een paar meter achter haar staan. Ze lachen nu al. Ze weten wat er gaat gebeuren. Dunja maakt het blikje open en richt het op me. De cola spuit eruit en ik houd mijn ogen dicht terwijl ik mijn handen voor me houd. Niet dat het werkt. Ik hoor gelach. Hard gelach. Ik voel hoe ik uit kan barsten in huilen. Maar niet deze keer. Het colablikje is leeg en ik kan weer kijken. Dunja staat nog steeds voor me, lachend. Ik sta op en doe opeens iets wat ik nooit eerder had gedurfd. Ik bal mijn vuist en sla haar midden in haar buik. Ik zie haar gezicht vertrekken, alsof het in slow motion gebeurd. Ze valt op de grond. Haar vriendinnen rennen verschrokken naar haar toe en kijken of het goed gaat. “Jij fucking bitch!”� schreeuwt Dunja, terwijl ik mijn tas pak en snel richting de ingang van de school loop. Ik zie dat een vriendin van Dunja me achterna probeert te gaan, maar een andere huppelvriendin zegt haar dat ze geen moeite moet doen. “Zoiets konden we verwachten van een vieze mammoet,”� zegt ze. Ik kan nauwelijks mijn tranen inhouden en ren de school binnen, richting de toiletten.

Ik zucht en kijk weer naar mijn Duitse opdrachten. Ik ben blij dat Dunja niet in mijn klas zit. Helaas zit er wel één van haar huppels hier. Maar ze is vrij stil en trekt op met een ander normaal meisje uit mijn klas. Heb ik dus niet veel last van tijdens de lessen, gelukkig. Ik ben nu echt benieuwd hoe het nieuwe meisje is. Grote kans dat ze net zoals de andere normale meisjes is. Ze negeren me. Want als ze met me om zouden gaan, zouden ze ook last krijgen van Dunja en haar huppels. Dat wil niemand.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.