FanFic.nl

The Eyes of a Stranger

Destination Darknesss

Ik was een lezer van mijn eigen novelle geworden. Mijn schrijver, ik, dwong me[zelf] een besluit te maken, wat - in welke kant ik ook op ging - even desastreus bleef. En waren nog maar een paar bladzijdes over tot het besluit. Het frustreerde me dat ik de laatste alinea van het boek niet kon lezen om zeker te zijn of het wel al die inspanning waard was om helemaal op het einde te wachten. Want wat als ik niet bereikte waar ik voor geboren was? Van de dag dat ik voor het eerst mijn ogen openden tot nu was één grote spanningsboog geweest, en ik wist dat nu de climax naderde. Dit kon een hoogtepunt zijn, maar ook een keerpunt.
Mijn mondhoeken hingen op halfzeven wanneer ik op keek naar de zwijgzame jongen naast mij. Hij was gefocust op wat voor hem lag, leek niets door te hebben van mijn gedachtewisselingen die aan het overstromen waren.
Was ik er echt klaar voor? Het was een fijn gevoel dat Bill achter de keuze stond die ik nog moest maken, maar ikzelf twijfelde er nog hard aan. Mijn zelfvertrouwen kelderde met de seconde nu het moment zo dichtbij was. Was ik er wel voor weggelegd om de wereld te doen veranderen? Het lukte mij niet eens om Jader te redden..
Een zachte kneep in mijn hand. Witgrijze mist bedekte zijn zwarte pupillen; het was een poging tot geruststelling. Een ongelukkig glimlachje kwam boven water, veel meer dan dat kreeg ik er niet uit.
“Ik geloof in je.”�
“Dat maakt één van ons,”� kwam er mismoedig uit mijn mond. Bill lachte en trok mij dan tegen zijn zijde.
“Hebben ze ook je lef en moed weggeschoren?”� Schouderophalend liet ik zijn hand over mijn hoofd toe. Het gaf mij een fijn gevoel om hem zo dicht bij me te hebben op deze manier. Even leek Jader terug bij mij te zijn.
“Het is gewoon.. Heel mijn leven heb uitgekeken naar dit moment. En. Nu weet ik niet wat dit moment precies gaat zijn, wat ik er voor moet doen en waar het mij heen gaat brengen. Ik heb mij nog nooit zo onzeker gevoelt als nu. Dus hoe weet jij dan dat ik het kan als ik niet eens weet dat ik het kan?!”�
“Omdat ik meer dan tien jaar lang vanaf een afstand heb toegekeken hoe jij opgroeide, leerde van je eigen en andermans fouten en streed tegen alles wat in jouw ogen onrecht was. En ook al staat de deur nu voor je open om echt voor veranderingen te zorgen, is jouw wil niet veranderd, alleen gevoed door angst. En dat is normaal, Lorraine.”�
Ik wist dat hij gelijk had. Het enige wat mij tegen hield van doen waar ik voor geboren was, was ikzelf. Dit moest ik doen. Dit was al voor mij uitgeschreven voor dat ik überhaupt mijn ogen kon openen. Dit was mijn lot.
Een diepe zucht, afkomstig uit mijn eigen mond, liet ons beide stoppen met lopen. Bill keerde zich naar mij om met een vredelievend gezicht. Zijn ogen blauw, zijn volle lippen lichtroze en zijn huid even wit. Zachtjes raakte ik deze met enkele vingertoppen aan en liet mijn hand dan rusten op zijn wang. Hij keek afwachtend, tot ik in zijn armen kroop. Ik had nog die laatste push nodig om helemaal zeker te zijn in mezelf, en dat was een knuffel van geborgenheid.
“Dankje. Laten we het maar doen.”�

In zijn kamer zat ik op de rand van het voeteneinde. Op een rustig tempo bewoog Bill zich voort door de ruimte. Hij zocht wat spulletjes bijeen en stopte deze dan in een stoffen, vintage rugzak. Zijn inpakken bezorgde mij kriebels in de buik, dat beeld maakte het zo definitief.
“Rain?”� Mijn dromerige staar verdween door zijn zachte stem. “Kom eens mee.”� Zwijgzaam hupte ik van de houten bedrand om hem mee de kamer uit te volgen. Ik had zijn huis nooit verder gezien dan zijn slaapkamer en pianokamer. Hij liep langs de keuken en opende dan een deur.
“Dit was eerst mijn kamer. Maar door de jaren heen wilde ik er niet meer slapen en heb mijn bed naar de woonkamer verschoven. Na zo lang te leven begin je in te zien niet meer zoveel spullen en ruimte nodig te hebben.”� Het kwam er half lachend uit en leek een spot naar zichzelf te zijn.
De ruimte werd verscholen door witte kleden. Uit de vormen kon ik een bank, stoelen en een staanlamp halen. Zijn kamer had nog twee extra deuren.
“Waar leiden die heen?”�
“De badkamer -en mijn kledingkast.”�
“-Kledingkast?”� Verrast bekeek ik zijn ogen. Ze hadden weer die prachtige bruine kleur met een hintje paars erin.
“Ga maar kijken hoor, als je wilt.”� Daar hoefde ik niet lang over na te denken en liep naar de deur waarvan Bill aangaf dat het die van zijn kast was. Als een klein kind die op het punt stond een nieuwe, magische wereld te betreden, openende ik de deur voorzichtig en spiekte naar binnen. Ik werd overweldigd door rijen en verdiepingen van kleding. Het leek op een bibliotheek met eindeloos veel boeken. Er was een ladder die langs zijn kleding rolde om er bij te kunnen. Alles was vacuüm verpakt om de kleding in goede staat te houden. Ik zag leder, spikes, stof en bond. Gympen, cowboylaarzen en laarzen met een grote hak er onder. Even voelde ik mij een shoppende vrouw die langs elke winkel ging om puur te kijken en niet te kopen.
“En?”�
“En? Jij hebt tot de dag van vandaag elke dag iets anders aan kunnen trekken, zoveel kleding heb je!”� Hij schoot in de lach en gaf mij zachtjes gelijk.
“Het was mij toentertijd een klein beetje naar mijn bol gestegen.”� Nu moest ik lachen om zijn beschamende toon in zijn stem. Ik sloot de deur weer achter mij.
“Was dit wat je mij wilde laten zien?”� Stiekem kon ik mij niet indenken dat het inderdaad was wat hij mij wilde laten zien. Het was dan misschien overweldigend, maar verder niet heel interessant.
Gelukkig schudde hij ook zijn hoofd en gebood mij om hem verder te volgen. We kwamen bij een deur aan de andere kant van de gang. Nieuwsgierig keek ik om het lichaam van Bill heen terwijl hij de deur opende. Het was ook een slaapkamer met dit keer wel het bed er nog in en al het meubilair stond er netjes bij.
“Waarom gebruik je dit niet als je slaapkamer? Het ziet er goed uit na al die jaren!”�
“Dat komt omdat ik het vanaf dag één bij houd. Dit is de kamer van mijn broer.”� Een vaag, maar warm gevoel trok door mijn lichaam. Zijn broer. Nu ik nog een keer door zijn kamer keek zag ik inderdaad dat het niet de kamer van Bill kon zijn. Je voelde er een andere sfeer bij. Alles was wit, strak met een blauwe tint er doorheen. Op het nachtkastje stond een fotolijstje met Bill en zijn broer. Tom had een schouder om hem heen geslagen en hem naar zich toegetrokken.
“Wat voor iemand was hij?”� doelend naar de foto. Bill liep er naar toe en greep het lijstje. Met zijn wijsvinger wreef hij over het gezicht van zijn verloren broer heen.
“Hij was iemand die altijd wilde leven. Een tikkeltje gek, maar het lukte hem telkens de rimpel in mijn voorhoofd weg te strijken. Ik had hem nodig om ‘down to earth’ te blijven. En zoals je al gemerkt hebt was dat vrij moeilijk bij mij.”� Het beeld van al zijn kleding schoot voorbij mijn netvlies en liet mij glimlachen.
“Een echte broer dus?”� De jongen legde het lijstje precies terug zoals het stond en knikte met een halve glimlach.
“Ik heb alles van hem bewaard om zo een beetje het gevoel te hebben dat hij nog bij mij is. Zijn gitaren staan er nog. Zijn kleding goed opgeborgen. Ik heb zelf zijn luchtjes bewaard. Soms spuit ik het op een van zijn vesten en trek hem aan.”� Dat deed mij terug denken aan de keer dat hij mij een vest liet lenen. Die rook ook nog zo lekker. Het verklaarde veel. Het gaf mij ook een geheel ander beeld van Bill. Hij oogde nu echt als een jongetje die zijn grote broer miste. En ik geloofde er in dat hoe hij zich nu opstelde het dichtste in de buurt kwam van hoe hij vroeger was. Lief en aanhankelijk naar zijn broer.
“Maar geef je het op die manier dan wel een plekje?”�
“Ik wil het geen plekje geven. Het is pas oké wanneer ik er ook niet meer ben en we weer samen zijn, als God mij nog toestaat na alles..”�
“Dat komt wel goed,”� bemoedigde ik hem. “Maar waarom laat je dit zien?”�
“Ik wil je een andere kant van mij zien voordat je anders over mij gaat denken.”� Ik wilde zeggen dat ik nooit anders over hem zou denken, wat er ook gebeurde, maar hij liep al de kamer uit.
“Wat moet ik eigenlijk allemaal meenemen?”� probeerde ik de vreemde stilte te breken,
“Daar heb ik al voor gezorgd. Trek deze schoenen aan, die zijn wat steviger, dan kunnen we gaan.”�
Gaan. Alles bleef zo onwerkelijk. Ik volgde Bill als een schaduw. De deur uit. De trap af tot helemaal aan de kelder. Hij stopte bij de opbergruimte, zijn deur, waar hij de eerste en laatste keer dat ik hier kwam zo boos werd. Wat school hier achter? Was alles waar ik naar zocht al die tijd maar een deur van mij verwijderd? Was het zo simpel?
Mijn hart klopte hoog in mijn keel. Bill leek het te horen en wachtte daarom niet langer met openen van de deur. Het was donker en rook muf. De duistere jongen knipte een lichtje aan, wat niet meer was dan een gloeilamp hangend aan een kabel.
Alles was bedekt met stof en rag. Er stond een fiets, gereedschap, opgedroogde verfpotten, verminkte stoelen, stapels dozen en precies in het midden stond iets bedekt door een bruine zeil.
“Wat is dat?”� klonk mijn stem hoog door mijn ingehouden adem. Ik durfde niet langs hem heen te komen om zelf te kijken.
“Daaronder zit mijn auto.”�
“Serieus? Mag ik kijken?”� Hij stapte opzij om mij door te laten. Trillend gleed mijn hand over het zeil bedekt met lagen stof. Ik trok het er voorzichtig af. Een prachtige zwarte auto met geblindeerde ramen verscheen in de schimmige ruimte. Audi, noemde ze zichzelf.
“Ze is prachtig..”� Bill humde er kort op. “Gaat ze mee?”� Hij schudde zijn hoofd.
“Waar wij heen gaan kan een auto niet komen.”� De jongen greep mijn hand. Hij was koel. Er werd weer losgelaten om dozen en allerlei andere spullen aan de kan te schuiven. Een betonnen luik dook op. Ik moest naar adem happen toen Bill aan de koperen ring trok en de scharnieren een protesterend geluid gaven. Stof kwam omhoog door de luik die omklapte. Een zwart gat keek mij dreigend aan. Bill sprong er zonder problemen in.
“Spring maar, ik vang je op,”� klonk het hol vanaf beneden. Twijfelend bleef ik aan de rand staan. Ik kon hem niet eens zien. Hoe diep was het? “Je kan het, Rain.”�
Nutteloos sloot ik mijn ogen en liet zwaartekracht het werk doen. Ik belandde in twee sterke armen die mij voorzichtig op vaste grond zette.
“Rustig maar, ik kan alles zien.”� Hij moest mijn angst en onzekerheid gevoeld hebben. Mijn klamme hand greep die van hem en liet mij blind leidden.
Oké Lorraine, hier gaan we dan. Hier heb je al die jaren naar toe gewerkt. Blijf focussen op je doel en laat je door niets afleiden. Het zal allemaal reuze meevallen en Bill zal er ten alle tijden voor je zijn. Adem diep in en uit en laat het over je heen komen. Doet het voor Berlijn, je vrienden. En doe het vooral voor Jader.
“We zijn er.”� Mijn hart zonk naar de bodem. “Hierna is er geen weg meer terug. Weet dat ik altijd achter je zal staan, wat je keuze ook zal zijn.”�
“Ik ben er klaar voor.”� Fel witlicht brak door een kier heen. Mijn arm moest ik voor mijn ogen houden, Bill verdween in het licht.

Reacties: