FanFic.nl

Life's hard, live with it.

Hoofdstuk 4.

 
Zijn ogen. Zijn prachtig rode ogen. Ik wist dat ik de meest belachelijke dingen bedacht, zo fantasievol dat zelfs een kleuter van vier jaar zou zeggen dat het onzin is. Ik bracht mijn hand naar zijn gezicht en liet mijn vingers langs zijn wenkbrauw glijden.
“Wauw.”� Prevelde ik. Ik wist niet wat het was, hoe het kon, maar wat ik wel wist, was dat het gewoon weg prachtig was.
“Je ogen zijn rood.”� Fluisterde ik. Ik moest bevestiging hebben. Moest het uit zijn mond horen komen. Straks had ik het me verbeeld en had ik serieus te veel films gezien.
“Dat klopt.”� Fluisterde hij terug. Ik glimlachte.
“Het is mooi.”� Hij sloeg zijn ogen neer na mijn compliment.
“Dat heeft nog nooit iemand tegen me gezegd.”� Legde hij uit. Zijn blik op zijn handen, die in zijn schoot lagen. Ik wilde net zeggen dat ik het meende maar de stem van de leraar hield me tegen.
“Tortelduifjes, let alsjeblieft even op.”� Zuchtte hij met een grijns. Ik zag dat mijn hand naar zijn wang verplaatst was en daar nog steeds lag. Beschaamd liet ik hem langs mijn zij vallen en draaide me weer goed op mijn stoel. Ik luisterde niet naar de leraar, gluurde vanuit mijn ooghoeken naar Stefan en keek weer blozend weg als ik zag dat hij hetzelfde deed. De bel kwam vergezeld met een zucht van opluchting. Ik pakte mijn tas op en liep naar de deur, waar Stefan mijn hand pakte. Mijn wenkbrauwen schoten omhoog.
“Mag ik u vergezellen naar uw volgende les, mejuffrouw Scarlett?”� hij drukte zijn lippen op mijn hand, een eeuwenoud gebaar, wat me toch liet glimlachen. 
“Het zou een eer zijn.”� Vertelde ik breed glimlachend. Hij schonk me een lief glimlachje en liep met me mee naar het volgende lokaal. Blijkbaar hadden we scheikunde ook samen. Ik liep in een streep door naar de leraar en vroeg of Stefan naast me mocht zitten, omdat het meisje dat normaal naast me zat er niet was.
“Jullie moeten toch in paren werken, dus dat is goed.”� Antwoordde hij met zijn gezicht nog in de lesstof. Hoofdschuddend liep ik naar mijn plek, waar al snel Stefan naast me plaats nam. Onbewust verscheen er een grijns om mijn mond. 
Uiteindelijk moesten we een proef doen en daar naderhand een verslag over schrijven. Vanbinnen gilde ik het uit. Ik had nu gewoon een smoes om met Stefan af te spreken, en wedden dat het niet alleen het verslag maken zou worden? We zouden hees wel kletsen, en elkaar beter leren kennen. Misschien kon ik wel meer vragen over zijn opvallende oogkleur. Met mijn hoofd er niet echt bij deed Stefan het meeste werk. 
"Wanneer wil je afspreken? Voor het verslag?" haalde hij ke uit mijn gedachten. Ik schudde mijn hoofd even om te zorgen dat mijn dromen naar de achtergrond vielen.
"Wil je niet afspreken?" vroeg hij aarzelend. Ik lachte.
"Tuurlijk wel, we hebben een verslag te maken." ik tikte op het blad met notities. 
"Maar-" ik onderbrak hem.
"Ik moest mijn gedachten even goed krijgen en dan schud ik altijd even mijn hoofd. Ja, ik weet het ik ben raar en schrik iedereen daarmee af." ik schudde -alweer - mijn hoofd en boog me over het werk en las de notities snel door. Ineens voelde ik zijn zachte handen op mijn blote schouders en zijn lippen tegen mijn oor.
"Ik ben er anders nog steeds." prevelde hij. Zijn adem leek mijn hoofd binnen te dringen en alles te verlammen. Ik kon even niets doen, niets zeggen, niets denken. Hij liet een lekkere geur achter, aftershave, toen hij zijn tas pakte en wegliep. Ik keek op de klok en inderdaad, de bel was al gegaan. Snel pakte ik mijn spullen, duwde de notities in mijn tas en haastte me uit het lokaal. Ik was uit dus gooide de juiste boeken in mijn kluisje. Met mijn tas aan mijn schouder liep ik naar de fietsstalling waar - hoe toevallig - Stefan stond te wachten tegen het hek.
"Hé vreemdeling." groette hij me terwijl hij met me mee liep naar mijn fiets. Ik glimlachte.
"Mag ik je nummer?" kwam hij direct terzake. Ik lachte hard.
"Om af te spreken voor het verslag." zei hij met grote onschuldige ogen. Toen ik hoofdschuddend mijn hand uithield om het in zijn telefoon te zetten, kregen zijn ogen een ondeugende ondertoon.
"Ik geef het toe, misschien niet alléén voor het verslag." fluisterde hij speels toen ik hem zijn mobiel terug gaf. Met een zwaai verdween hij naar zijn eigen fiets, zodat ik met een big smile alleen naar huis kon fietsen.

Reacties: