FanFic.nl

Spread my wings

The story of a butterfly. [5]

‘Wat was dat voor gedoe met Helwig en zijn blonde nachtegaaltje?’ vraag ik zo neutraal mogelijk wanneer we na de show weer in de limo onderweg zijn naar huis. Mijn vader reageert niet en Bruno kijkt plots weg. Ik voel nattigheid.
‘Skitt...’ begint mijn vader.
‘Dat is mijn naam niet!’ gil ik plots. Bruno drukt op een knopje en het scherm tussen ons en de chauffeur zoemt zacht omhoog. Nu weet ik helemaal zeker dat ik dit niet wil horen.
‘Calli, rustig. Roy en ik hebben een belangrijk gesprek gehad. Je moet weten, het gaat niet goed met ons platenlabel.’
‘Hoezo, niet goed?’
‘Ik heb het je nog niet verteld, maar zowel Streaked Mission als The Operators zijn van management veranderd. En ik vrees dat Free Surface de volgende is, als ik Marci’s weinig subtiele signalen zie. Dysfunction Records staat letterlijk op het randje van faillissement.’ Ik ben met stomheid geslagen en zak onderuit. Mijn vader schraapt zijn keel.
‘Calli, je weet dat ik dit label van nul uit de grond heb gestampt met het geld dat ik van je moeder gekregen heb na de scheiding. Dat geld is nu bijna op en jouw contract alleen is niet genoeg om de boel draaiend te houden. We moeten ofwel sluiten, of fusioneren.’ En op dat moment word ik getroffen door de bliksem.
‘Je verkoopt Dysfunction Records aan die lul van een Helwig?’ krijs ik op de toppen van mijn longen. ‘En wat ben ik, een bonus? Word ik zomaar even bijgezet in het galerijtje van Roy Helwig en Mercury?’ Wat ik soms ook mag zeggen over mijn vader, hij heeft wel altijd voor me gezorgd en heeft me een wereldcarrière gegeven. Of ik er nu op uitgekeken ben of niet, Dysfunction Records is mijn thuis. En hij is nog altijd duizend keer beter dan Roy Helwig.
‘Skitt...’
‘Calli!’
‘Calli... Een fusie met Roy’s label is het beste wat ons kon overkomen. Mercury is een bloeiend bedrijf...’
‘Doordat ze onze artiesten afpikken! Verdomme, je kon jarenlang geen goed woord over Helwig horen, en nu is het ineens Roy dit en Roy dat?’
‘Hij hoeft dit niet te doen. Door de overname komen onze overige contracten bij Mercury terecht, dat is een feit. En jij, ons topcontract. Ik ga niet liegen, hij wil jou heel graag hebben. Maar hij heeft je niet nodig.’
‘Kijk, dat bedoel ik dus! Hebben! Ben ik echt niet meer dan de hoogste kaart in jouw spel? Was ik gewoon de laatste hefboom om Roy te overtuigen? Stop de auto, Bruno! Ik wil eruit, ik blijf hier geen minuut langer!’ Ik spring overeind, voor zover dat mogelijk is in een limousine, en wil de deurklink grijpen.
‘Calli, ga zitten.’ Bruno’s stem kalmeert me een beetje, hoewel mijn hart nog steeds hamert van mijn hysterische uitval.
‘Calli, luister naar me. Roy Helwig heeft jou niet nodig, verre van. En hij wilde enkel en alleen jouw contract, niet ons bedrijf. Begrijp je het, hij wilde jou van me afkopen. Jij op Mercury, ik met vervroegd pensioen, en Dysfunction Records vergaat tot stof. Dat is de reden waarom hij onze beste artiesten één na één heeft weggelokt. Zonder ons label heeft Mercury een monopoliepositie in de Duitse muziekindustrie. En dat gun ik hem niet. Ik kan Dysfunction Records niet laten doodbloeden. Die fusie moet er komen, dan kan ik jouw manager blijven en kom ik mee in het bestuur. Het is niet veel, maar zo behoud ik inspraak. Ik gun Helwig die laatste overwinning niet.’
Ik hoor de woede in zijn stem en zoek mijn vaders ogen. Ze staan hard en ijskoud. Dit heeft niets te maken met de praktische kant van de zaak, dit is puur persoonlijk. Hij vecht zijn vete met Helwig uit ten koste van mij. En nu moet ik dus naar Mercury overstappen?
‘Fijn. Best. Whatever. Doe wat je niet laten kunt, verkoop ons maar. Het interesseert me niet meer.’
‘Calli, ik ben nog niet uitgepraat.’ Zijn stem verandert en ik hef mijn hoofd met een ruk op. Schaamte. Dat zie ik op zijn gezicht. Wat kan dit nog erger maken?
‘Ik heb Roy slechts kunnen overtuigen met de hulp van één laatste argument. Je weet toch ook dat Detlev Roy’s enige zwakke plek is? Dat hij zijn zoon niets kan weigeren?’ Ik knik. ‘Calliope... Detlev is heel erg geïnteresseerd in jou.’
‘Dat weet ik. Hij hield zijn handen alweer niet thuis en hij snapt de hint zelfs niet als ik op zijn tenen trap en wegloopt.’ Ik zie weer voor me hoe die groene ogen me steeds weer opnemen, als een uitgehongerd dier dat plots een lekker stuk vlees ziet. Ik voel weer zijn hand op mijn billen, op mijn schouder, rond mijn middel... En zijn adem tegen mijn oor als hij het volgende slijmerige, holle compliment wil fluisteren.
‘Calli, word alsjeblieft niet kwaad. Dit was de enige manier, het faillissement zou ons geruïneerd hebben, ik zou de schulden nooit kunnen aflossen en voor de rechter worden gesleept. Calli, begrijp je het? Dit is de enige manier.’
‘Vent, stop met raaskallen en zeg wat er aan de hand is!’ Ik voel paniek kriebelen in mijn buik, mijn hart stuitert op en neer alsof er een trampoline in mijn borstkas staat. Bruno legt een hand op mijn arm.
‘Calli... Je vader heeft je beloofd aan Detlev Helwig. Je moet met hem trouwen.’

Ik heb mijn kamerdeur gebarricadeerd met mijn stoel en lig huilend onder mijn bed. Het tapijt kriebelt troostend over mijn natte wangen. Door het hoge raam valt een plas maanlicht naar binnen, tot vlak voor het bed. Ik staar door mijn tranen heen naar het zachte zilveren licht en strek mijn arm uit tot ik met mijn vingertoppen de rand van het lichtvlak kan raken.
Op mijn ellebogen kruip ik onder het bed vandaan en rol me tot een bolletje, met maanlicht overal om me heen. En ik huil, schreeuw en jank als het gekwetste wolvenjong dat ik ooit in een natuurdocumentaire heb gezien. Mijn woordenloze beschuldiging aan mijn vader, de man die me verkocht heeft.

Reacties: