FanFic.nl

My Immortal~Hidan

Chapter O16.

Eerst deden we nog alleen taijutsu, en probeerden we naar elkaars kracht in te schatten. Hotaru was best goed in taijutsu, zeker nu ze zo kwaad op me was. Het koste me best veel moeite om alles te ontwijken en haar te raken. Na een tijdje pakte ik mijn zeis erbij, en haalde ermee naar haar uit. Genoeg gespeeld. Tijd voor het ritueel. Ze kon het nog net ontwijken door naar achteren te duiken en in een bruggetje te vallen. Ze sprong gelijk weer overeind en keek me vurig aan. Ik keek even hatelijk terug. Toen grijnsde ze. 'Je bent sterker geworden... Normaal had ik je nu al geraakt... Dan maar het grove geschut.' Ze maakte een seal, en sloot haar ogen. Ik schrok, maar liet het niet merken. Nu ging ze haar Kekkei Genkai activeren. Die Kekkei Genkai was een oogkracht. Als je die had, kon je bloedvaten en chakrapunten afsluiten. Hotaru en haar moeder sloten altijd eerst langzaam alle chakra-vaten. Hoe dunner het vat, hoe sneller het ging. Daarna de bloedvaten. Daarvoor gold hetzelfde. Als ze bijvoorbeeld de nekslagader wilden afsluiten, duurde dat vijf minuten. In die vijf minuten moesten ze je nek kunnen zien. Meestal sloot Hotaru de aders in je handen en voeten af, dan kon je niks meer, en kon ze je rustig vermoorden met haar katana terwijl je hulpeloos op de grond lag. Als zij mijn slagaders zou afsluiten zou ik er niet dood aan gaan maar alleen verlamd zijn. Dat kon ik ook niet hebben. Wat er zou gebeuren als mijn chakra-vaten werden afgesloten weet ik niet. Haar moeder was meer ervaren in de techniek. Zij had maar één minuut nodig voor slagaders. Misschien had ik dat aan Kakuzu moeten vertellen... Ach ja, al gaat hij dood, wat maakt het uit. Hotaru opende haar ogen. Ze waren felgeel geworden, met zwarte puntjes erin. Ze richtte haar ogen op mij, en grijnsde. 'Zeg maar dag chakra!' Zei ze zoetjes, en ik voelde een steek op mijn pols. Ik vloekte, en sprong achter een omgevallen tafel die daar stond. Ze gromde. 'Shit... Ik heb het niet volledig kunnen afsluiten... Ach ja, dat komt nog wel.' Voorzichtig keek ik om de hoek. Haar blik viel op mijn zeis, die nog steeds voor haar voeten lag. 'Dus dit is haar wapen... Dan hou ik die maar even bij me.' Hotaru pakte mijn zeis op, en bond het op haar rug. 'Fuck.' mompelde ik. Zonder wapen ook geen bloed, en dus geen ritueel. Ik schoof de flappen van mijn mantel opzij, en keek welke wapens ik had. In mijn kunaihouder zaten een paar kunais, shurikens en draden. Verder niks. Ik keek opnieuw om de hoek. Mijn wenkbrauwen fronsten. Ze was verdwenen. What the fuck..? Ik sprong overeind, en keek achter me. Meteen kreeg ik bijna een hartaanval. Ze keek me recht in mijn ogen aan. Ik probeerde nog weg te kijken, maar helaas: de bloedvaatjes in mijn ogen waren al verstopt. Mijn zicht viel uit, en alles werd zwart. Ik hoorde Hotaru lachen. 'Zo, en hoe stoer ben je nu, nichtje van me? Zonder je zicht kan je niks.' Angstig bewoog ik mijn hoofd. Ik zag echt niks meer. En het deed verdomd veel pijn. Ik voelde me kwetsbaarder dan ik me ooit gevoeld had, en begon in paniek te raken. 'Nu heb ik alle tijd voor jouw nekslagader, maar eerst moet ik weten wat er met mijn vader is. Zie je zo, bitch.' Ik voelde een harde klap op mijn achterhoofd, waardoor ik aannam dat ze me getrapt had. Ik viel verward en in paniek op mijn buik op de grond, en bleef daar liggen. Mijn achterhoofd en ogen deden pijn. Ik bleef liggen. Het was over voor mij. Vaag hoorde ik op de achtergrond Hotaru gillen. Het maakte niet meer uit. Ik probeerde me dingen te herinneren. Hidan's gezicht. De rest van de Akatsuki. Mijn ouders, die ik vermoord had. Beelden van mooie dingen, als bloemen. 'Yuuki...' hoorde ik opeens. Die stem kende ik, maar ik kon hem niet plaatsen in mijn verwarring. 'Yuuki, luister naar me.' Opeens schoot het me te binnen: Jashin. 'Je kan niet dood van haar techniek, maar ze kan je wel behoorlijk toetakelen. Als je chakra-punten worden beschadigd, is er niks wat ik nog kan doen. Je hebt chakra nodig om onsterfelijk te blijven, en ik heb je nog nodig. Je moet blijven leven.'
'Wat kan ik doen?' dacht ik terug naar hem. 'Het is mogelijk voor mij om in jouw lichaam te gaan huizen. Jij bent dan vergelijkbaar met een Jinchuuriki, maar in plaats van een Bijuu zit í­k in jouw lichaam. Ik kan altijd met je communiceren, je helpen en chakra geven. Ik kan nu dan ook jouw ogen genezen door de verstopping eruit te halen.' Ik wist dat ik geen keus had. 'Is goed, Jashin-Sama. Hoelang duurt het?'
'Ongeveer een kwartier. Sta op, en probeer het nog een tijd te redden zonder zicht. Geef niet op.' Hij verdween weer uit mijn hoofd. Een stuk helderder bleef ik nog even liggen. Toen tilde ik voorzichtig mijn hoofd op. Langzaam schoof ik mijn ene hand naar voren, en zette kracht. De ene helft van mijn lichaam kwam omhoog, en ik leunde even op mijn elleboog. Nu schoof ik langzaam mijn andere arm ernaast. Ik pauzeerde even. Toen strekte ik mijn armen helemaal uit, en kwam op mijn hurken te zitten. Wankelend stond ik daarna op twee voeten. Die klap had me echt geen goed gedaan. Gedesoriënteerd stond ik daar. Ik had geen idee waar ik precies stond. Geconcentreerd probeerde ik te luisteren. 'Bitch, waar is Yuuki?' hoorde ik opeens de stem van Hidan. 'Y-Yuuki?' vroeg de stem van mijn tante. 'Ons nichtje? Heeft zij ons verraden?!' vervolgde ze. 'Geen zorgen mam, ik ga het nu afmaken.' Gromde Hotaru vol haat. 'Tssk. Je krijgt haar niet dood, slet.' zei Hidan spottend. 'Moet jij eens opletten.' zei ze zacht en gevaarlijk. Fuck. Ze ging weer terugkomen, terwijl ik hier nog wankelend middenin de kamer stond. Ik moest me verstoppen. Tot Jashin klaar was. Maar hoe..? Ineens schoot het me te binnen. Mijn intuïtie. Had ik er genoeg tijd voor..? Vast niet. Maar het viel te proberen. Ik maakte mijn hoofd leeg. Het laatste dat ik hoorde was Hotaru die een voet op de drempel zette.

Reacties: