FanFic.nl

My Immortal~Hidan

Chapter O17.

Ruw werd ik weer in de werkelijkheid getrokken, door pijn in mijn buik. Ik had geen idee waar ik was. Het was maar te hopen dat het een goede verstopplek was. Ik wilde en kon nog niet dood. De pijn werd heviger. Was dit Jashin die mijn lichaam in kwam? Vast wel. Opeens hoorde ik Hotaru's voetstappen. 'Waar is dat kutwijf gebleven?!' gilde ze. Tssk. Dom mens. 'Ze kan niet ver zijn...' mompelde ze. Ik hoorde haar voetstappen dicht in de buurt. Angstig voelde ik een beetje om me heen. Waar was ik..? Ik voelde drie muren, en een stuk hout. Een deur, dacht ik. Ik voelde dat de deur op een kiertje stond. Toen ik mijn handen naar boven stak, voelde ik stof. Jassen. Blijkbaar zat ik in de kast waar ze hun jassen hingen... Ik klapte dubbel van de pijn in mijn buik, en deed mijn best om het niet uit te schreeuwen. Het brandde op mijn huid. Ondertussen hoorde ik Hotaru nog steeds rondlopen. Steeds dichterbij. Ze grinnikte duister. 'Oh... Ik kan je garanderen dat als ik je eenmaal te pakken heb dat je dood langzaam zal zijn...' Op dat moment begonnen er ook vechtgeluiden vanuit een andere richting. 'Jij gaat boeten!' gilde de stem van mijn tante. 'Hell yeah, bring it on, bitch!' hoorde ik Hidan. Opeens stopten ze ook weer. 'Jouw gevecht is niet met mijn partner, maar met mij.' bromde de diepe stem van Kakuzu. 'Fuck you! Ik had er net fucking veel zin in, fuckhead!' gilde Hidan hysterisch. 'Hou je bek. Jouw gevecht is al voorbij. Het is je eigen schuld dat het zo snel ging.'
'Jij bent medeplichtig aan de dood van mijn man! Eerst vermoord ik jou, en daarna die andere!' gilde mijn tante. 'What the fuck is er met die bitch haar ogen?' Hoorde ik Hidan vragen. Ik schrok. Fuck. Ze had haar Kekkei Genkai geactiveerd. Ik wilde hem waarschuwen, maar nog steeds was ik machteloos. Ik haatte dat gevoel. 'Oh... Mijn moeder is ook al begonnen, hoor ik. Zij zal wel zo klaar zijn. Misschien kan ik haar nog helpen als ik jou afgehandeld heb...' mompelde Hotaru een beetje voor zich uit. De pijn in mijn buik bleef nog steeds toenemen, terwijl ik probeerde niet te schreeuwen of bewegen. Uiteindelijk bereikte het een hoogtepunt. Ik kon het niet meer stilhouden. Ik schreeuwde de longen uit mijn lijf, en spartelde, mijn buik hevig vasthoudend. Zoveel pijn had ik nog nooit gehad. Ik wist niet eens dat het mogelijk was. Nu werd de huid rond mijn navel op verschillende plaatsen letterlijk weggebrand, tenminste, zo voelde het. Was dit het zegel dan dat erop gezet werd..? 'Aha. Je zit in de kast van de jassen.' zei Hotaru droog. Ik hoorde vaag haar voetstappen steeds dichterbij komen, en toen de deur opengooien. Op het moment dat ze een stap naar binnen zette verdween de pijn. Verwonderd bleef ik stil liggen, en aaide over mijn buik. 'Dat ging sneller dan verwacht.' hoorde ik een stem in mijn hoofd zeggen. 'Jashin-Sama!' riep ik in gedachten blij terug. 'Geen tijd daarvoor. Sta op. Nu.'
'Hoe?' Ik kon nog niet makkelijk opstaan. Opeens voelde ik een enorme ruk aan mijn haar. Ik piepte even van de pijn. 'Eindelijk gevonden.' Hoorde ik Hotaru grijnzen, en ze trok nog een keer. 'Schop zo hard als je kan naar rechts.' sprak Jashin in mijn hoofd. Gehoorzaam strekte ik mijn been zo hard als ik kon. Ik voelde dat ik iets raakte, Hotaru vloekte, en dat mijn haar werd losgelaten. 'Sta op, ren recht naar voren.' Met veel moeite stond ik op, en rende vooruit. Het was eng zonder zicht, maar ik vertrouwde Jashin volledig. Ik voelde dat ik op iets ging staan. Hotaru. Ik stampte een keer, en hoorde iets kraken. Ze gilde. 'Mijn neus! Hij is gebroken, slet!' Mijn enkels werden vastgepakt, en ik werd gevloerd. Met een klap kwam ik neer op de grond. Ik hoorde Hotaru grommen. 'Jouw mooie neusje gaat er nu ook aan...'
'Vlug, rol naar links.' Hoorde ik in mijn hoofd. Meteen deed ik wat hij zei, en gelukkig was ik net op tijd. Geen seconde later hoorde ik een stamp naast mijn oor. 'Heb je nog andere wapens, behalve de zeis die zij heeft afgenomen?' Vroeg Jashin. Ik dacht even na. 'Ja. Ik heb een paar kunai's, shurikens en draden.' Opeens voelde ik heel veel pijn in mijn nek. Ik greep ernaar, en verkrampte. 'Vaarwel... Bitch.' fluisterde Hotaru. 'Yuuki! Sta op! Nu!' klonk Jashin in mijn hoofd. Ik probeerde het, maar het lukte niet. Toen ineens verdween de pijn. 'Ik heb het beginsel van de verstopping weg kunnen halen. Als je weer achter die tafel daar gaat zitten, maak ik ook je ogen weer gewoon. Doe nu precies wat ik nu zeg.' in mijn gedachten knikte ik. 'Sta op, gooi een kunai naar de plek net achter je hiel. Zo krijg je tijd.' Gehoorzaam voelde ik onder mijn mantel of ik mijn houders kon vinden. Ik vond ze, pakte een kunai, en gooide die naar de plaats die Jashin me verteld had. Er klonk een tjak-geluid, en een schreeuw van pijn. Blijkbaar had ik Hotaru's hand geraakt. 'Ren vier stappen vooruit, dan twee naar rechts en een naar voren. Ga dan op je hurken zitten. Dan zit je weer achter de tafel.' Een. Twee. Drie. Vier. Een. Twee. Een. Telde ik rustig terwijl ik rende, en ik ging achter de tafel zitten. 'Ik ga beginnen. Hou je ogen dicht. Open ze pas als ik dat zeg. Bind nu ondertussen een draad aan een kunai, en bereid het ritueel voor.' Ik knikte opnieuw. Haastig schoof ik de flappen van mijn mantel weer opzij, en zocht. Jashin was uit mijn hoofd verdwenen. Ik voelde me blij dat ik mijn zicht weer terug ging krijgen. Na een tijdje vond ik eindelijk een kunai en een draad. Ik rukte ze uit mijn houder, streek mijn mantel weer goed, en dacht na. Hoe ging ik in hemelsnaam zonder zicht hier een goede knoop in krijgen? Ik voelde welke kant de scherpe kant van de kunai was. Jashin had ook gezegd dat ik het ritueel moest voorbereiden... Zonder aarzelen stak ik de kunai in mijn rechterarm, en maakte een diepe wond. Ik voelde hoe alle bloedvaten en spieren werden doorgesneden, en kreunde even van de pijn. Meteen voelde ik al een hele lading warm bloed naar beneden stromen. Het drupte van mijn hand af op de grond. Goed. Nu wist ik zeker dat ik genoeg bloed had. Alleen... Het ging nog moeilijk worden zonder zicht een figuur te maken, zeker nu Jashin er niet meer was. Tijd om te wachten tot mijn ogen weer goed waren had ik niet. Het moest nu. Aarzelend zette ik mijn voet op de plaats waar het bloed op de grond was gevallen. Ik strekte mijn ene been, en bebruikte het om een cirkel te maken. Zo. Dat was alvast een begin. Met veel moeite wist ik er ook nog een driekhoek in te krijgen. Teminste, ik hoopte dat het een driehoek was. Nu nog alleen de draad... Ik pakte het einde van de draad vast, en haalde hem voorzichtig door het gat aan het einde van de kunai. Voorzichtig maakte ik er een knoop in. En nog een. Zo, nu kon hij niet meer los. Ik hoorde opeens voetstappen. De bitch had blijkbaar haar hand bevrijd. Ik haalde diep adem. Het was nu of nooit. Met een krachtige zwaai gooide ik de kunai naar het geluid toe. Terwijl de kunai op haar af vloog, verdween opeens de pijn in mijn ogen. Verdwaasd knipperend gingen ze open. Yes. Ik kon weer zien. Alles was scherp en licht. Ik was net op tijd om de kunai vol in Hotaru's schouder te zien gaan. Ze gilde alweer, en trok hem er meteen uit. Het bloed stroomde uit haar schouder. Vlug trok ik de kunai terug, en grijnsde. 'Liefste nichtje... Het is over voor jou.' Ik likte het bloed van de kunai af. Nu kon het echte werk beginnen.

Reacties: