FanFic.nl

My Immortal~Hidan

Chapter O20.

Verveeld zat ik op mijn bed en keek naar de lichamen van Hidan en Kakuzu. Ze zaten al twee uur zo onbeweegelijk en levenloos op hun bedden. Ik verveelde me. Zonder die twee idioten was het hier een stuk saaier. Zuchtend liet ik me achterover vallen, en staarde naar het plafond. Zo was het niet veel beter. Ik trommelde met mijn vingers op het kussen, en sprong weer overeind. Het was echt verdomd saai hier. Opeens viel mijn oog op een nachtkastje. Er lagen een pen en kladblokje van het hotel op. Zo te zien was die pen waterdicht... Er kwam een idee in me op. Grijnzend pakte ik de pen en trok de dop eraf. Ja. Sowieso waterdicht. Nog steeds lachend liep ik naar Kakuzu. Voorzichtig haalde ik zijn masker weg. Als hij wakker zou worden was ik sowieso dood. Er vielen een paar plukken haar over zijn gezicht. Ik bekeek zijn hoofd van een afstandje. Hij zag er echt niet uit als negentig. En zo lelijk als ik hem had voorgesteld was hij ook niet. Hij had mooi, lang heel donkerbruin haar en een donkergetinte huid. Toch was het duidelijk waarom hij dat masker droeg: vanuit zijn mondhoeken liepen er twee enorme hechtingen over zijn wangen. Het zag er redelijk angstaanjagend uit.
Nog breder grijnzend bracht ik de pen naar zijn gezicht. Waarschijnlijk ging hij me vermoorden als hij later weer wakker werd. Maar ja... Dat is het risico van het vak.
Grinnikend tekende ik een enorme, dikke krulsnor onder Kakuzu's neus. Zijn lichaam bewoog niet. Mooi. Fluitend maakte ik er ook nog een sikje en bril bij, en bekeek het van een afstandje. Prachtig. Tevreden legde ik de pen weg. Nu besloot ik even de stad te bekijken. Ik trok mijn Akatsuki-mantel aan, en pakte het 'Niet storen' bordje van de deurklink. Het zou een beetje schrikken zijn voor schoonmaaksters als ze zo binnenkwamen. Vooral Kakuzu zouden ze eng vinden.
Ik nam ook nog de sleutel en wat geld uit Kuzu's koffertje, en ging toen de kamer uit. Nadat ik de kamer had afgesloten rende ik naar het einde van de gang, trapte het raam kapot en sprong naar buiten. Terwijl ik naar beneden aan het vallen was herinnerde ik me opeens dat we op de derde verdieping zaten. Beneden op straat keken de mensen me verschrikt aan. Ik grijnsde, maakte een paar salto's, en kwam op mijn voeten terecht. Rustig kwam ik weer overeind staan. Om me heen begonnen mensen te fluisteren. 'Een kunoichi.' mompelde iemand. 'Lang geleden dat er een in ons dorp geweest is... Er komen hier sowieso bijna geen ninja's, laat staan vrouwelijke.'
'Hopelijk krijgen we geen last van haar... Zo te zien is ze een luidruchtig type, kijk maar naar haar wapen en het raam.' hoorde ik overal om me heen. Arrogant stak ik mijn kin in de lucht, de mensen negerend, en liep de straat uit. Tsk. Stomme stervelingen. Ik keek een beetje om me heen. Het was een mooi dorpje. De straatjes waren smal met veel groene planten en bomen erin. Er waren veel kleine, knusse winkeltjes en restaurantjes. Er was geen Shinobi te bekennen. Dit was blijkbaar geen ninjadorp. Mooi, dan zou ook niemand mij of mijn mantel herkennen. De mensen die voorbij liepen keken me afkeurend aan door mijn zeis. De volgende keer zou ik dat ding in de kamer laten.
Ik liep een beetje rond, tot mijn oog op een winkeltje viel. Het was een winkel met kleding, make-up en assecoires. Ik ging naar de winkel, negeerde de blikken, en liep naar binnen. Binnenin was de winkel best modern. Er waren veel lampen, spiegels en kledingrekken. Meteen om de hoek bij de ingang was de make-up afdeling waar ik meteen naartoe ging. Ik pakte oogpotlood, eyeliner, roze en donkergrijze oogschaduw, blush, rode lippenstift, mascara en lipgloss. Rustig gooide ik het allemaal in het mandje. Nu begon ik me wel echt sterk af te vragen of ik Kakuzu ging overleven. Nou ja, het zal wel. Blij liep ik door naar de assecoires. Daar pakte ik elastiekjes. Meteen daarna volgde de kledingafdeling. Het eerste waar mijn oog op viel was de lingerieafdeling. De vraag voor Hidans verjaardagscadeau kwam weer opgedoemd. Ik zuchtte, en ging toen toch maar naar die ruimte.
Overal stonden poppen met de meest kleine bh's en strings die ik ooit had gezien. Niet dat ik er veel gezien had in mijn leven, maar ja. Ik wist echt niet of ik me hierin durfde te vertonen. Vast niet. Ik keek een beetje rond door de rekken. Niks wat hier lag leek me gepast. Toen ik een klein, lichtblauw setje uit het rek pakte, viel mijn oog op een rek tegenover me. Meteen kwam er een enorme grijns op mijn gezicht. Het was de mannen-ondergoed afdeling. Het eerste dat ik op het rek tegenover me zag hangen, was te fout om waar te zijn. Ik hing mijn eigen setje terug, en liep eropaf.

'Dit afrekenen, graag.' zei ik stralend. De dikke vrouw achter de kassa keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan. Ze vroeg zich vast af waarom ik zo blij was. Het ging haar niks aan. Ik gooide mijn mandje leeg op de kassa. De make-up, mijn cadeau voor Hidan en mijn eigen kleding viel op de toonbank. Zuchtend begon de vrouw alles te scannen. Waarom ik, als meestercrimineel niet gewoon alles pakte en wegrende? Omdat we hier nog een paar dagen moesten zijn en ik het gewoon leuk vond om Kakuzu te pesten. Verveeld noemde de vrouw de prijs. Ik grijnsde breed, en gaf het geld. Kakuzu zou niks van me heel laten als hij wakker werd... De vrouw knikte, en deed mijn spullen in een tas. Ze gaf de tas aan mij, en knikte. 'Dag.' ik deed niet eens de moeite iets terug te zeggen, en liep meteen naar buiten. Blij ging ik terug naar de hotelkamer.

Reacties: