FanFic.nl

Life's hard, live with it.

Hoofdstuk 5.

Mijn glimlach verdween direct toen ik zag wie er op het trapje voor mijn deur zat. Stug reed ik door, deed alsof ik hem niet had gezien, en zette mijn fiets in de garage. 
"Hé schatje." zei hij terwijl hij zijn armen om me heen sloeg. Ik pakte zijn handen vast en duwde ze langs zijn zij.
"Het is uit, Liam, ik ben je schatje niet meer." ik zette mijn fiets op slot en liep de garage uit. Ik wist dat Liam het niet zomaar op zou geven, dat heeft hij nooit gedaan, en liet daarom de deur voor hem open. Mijn tas liet ik in de gang op het kastje ploffen en terwijl ik naar de keuken liep, hoorde ik de deur dichtvallen. Met een glas water en een appel ging ik aan het kookeiland zitten. Liam kwam de keuken in gelopen, schonk zichzelf een glas cola in en nam naast me plaats. 
"Ik weet dat ik me als een lul heb gedragen, maar ik mis je, Scarlett. Ik wil je terug." zijn hand rustte op de mijne, zijn stem zweefde zacht en zwoel mijn hoofd binnen, zijn lippen waren vederlicht tegen mijn oor. Even wilde ik opgeven, net als ik al die andere keren had gedaan. Bij Liam voelde ik me altijd veilig, behalve op de dagen dat hij zo stoned of dronken als een koe was. Dan rende ik het liefst zo snel mogelijk weg. En zelfs dí¡n, met zijn kop vol drugs en drank,  dan nog kon hij me laten blijven. 
"Ik hou van je." prevelde hij, zijn andere hand streek langs mijn ruggengraat. Onwillekeurig huiverde ik. Maar hij was nu niet dronken, en ook niet stoned. En hij hield helemaal niet van me, of wel, maar alleen als speelgoed. Als reserve, misschien.
"Nee. Liam. Ga weg." ik stond op, legde de appel weer terug in de fruitschaal en liet het water door de gootsteen verdwijnen. 
"Scarlett, alsjeblieft! Ik hou écht van je!" met grote passen kwam hij naar me toe. Ik deinsde achteruit en voelde de koelkast tegen mijn rug. Shit. Ik zat in de val. Liam ging voor me staan, groot en sterk, en pakte mijn handen. 
"Ik hou van je, Scarlett, laat me met je vrijen." fluisterde hij in mijn oor. Hij drukte zijn lippen in mijn nek en liet zijn handen rustig onder mijn shirt glijden. Ik maakte een minachtend geluid terwijl ik hem woest van me af duwde. 
"Liam, ik wil het niet! Het is uit! Ga weg uit mijn huis!" ik sloeg met mijn handen tegen zijn borst en wees daarna naar de deur. Maar Liam luisterde niet, hij luisterde nooit.
"Ik houd van je, en nu krijg ik wat ik wil." gromde hij. Hij duwde me tegen de koelkast en drukte zijn mond stevig op de mijne. Ik duwde, schop, sloeg, trok aan zijn haar, maar niets leek te helpen. Hij greep mijn polsen vast en drukte ze naast mijn hoofd tegen de koelkast. Hij verplaatste zijn mond naar mijn hals en liet hem langzaam naar mijn decolleté glijden. Ik riep verscheidene verwensingen en begon uiteindelijk te gillen.
"Houd je kop!" riep hij woest voordat hij mijn gil smoorde met zijn lippen. Hij liet mijn polsen los en liet zijn handen onder mijn shirt glijden. Ik boorde mijn nagels in zijn schouders toen hij zacht in mijn borsten kneep.
"Flikker op, jij gore klootzak!" ik joeg mijn knie in zijn kruis. Liam wankelde achteruit en klapte voorover terwijl hij naar zijn edele delen greep. Ik greep een mes uit het messenblok en hield hem op Liam gericht.
"Ga weg." siste ik. Met een zacht duwtje tegen zijn been, begon hij te lopen. Zodra hij buiten stond knalde ik de deur dicht. Ik liet het mes op de grond vallen en zakte met mijn rug tegen de voordeur op de grond. Mijn handen trilden zo erg dat het leek alsof ze er vanaf zouden vallen. Mijn ademhaling was beverig en onregelmatig. Ik concentreerde me op de marmeren tegels in de gang. Liam was weg en zou me nu niets kunnen doen. Hij had me alleen maar gezoend, alleen maar gezoend, Scarlett. Geen wereldramp. Kom op. Ik wilde opstaan en mezelf naar de bank loodsen maar de eenzaamheid kwam als een klap in mijn gezicht. Het maakte me misselijk. Liam was de enige geweest bij wie ik echt terecht kon. Mijn ouders leken alleen maar met zichzelf bezig te zijn. Mijn vrienden idem. Ik had niemand. Maar ik had nu echt iemand nodig. De tranen rolden over mijn wangen terwijl ik trillerig de telefoongids pakte. Mijn tranen maakten vlekken in het dikke boek maar ik bleef zoeken. Meerdere nummers waren verkeerd, maar uiteindelijk nam hij dan toch echt op.
"Waarom wonen er zoveel Stefans hier?" snikte ik. Ik schoof het boek weg en liet mijn hoofd tegen de muur rusten.
"Scarlett? Ben jij het? Wat is er?" De bezorgdheid van Stefan deed me meteen goed. De misselijkheid was er nig steeds, net als de eenzaamheid en het vertikte trillen, maar ik voelde me nét iets beter.
"Ja, i-i-ik... Wil je hierheen komen?" vroeg ik zacht. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond om een luide snik te smoren.
"Maar natuurlijk! Waar woon je? Ik kom er direct aan." ik glimlachte. Hij zou echt hierheen komen. Ik zou niet meer alleen zijn. Ik zou kunnen uithuilen en hij zou me troosten. Hoewel, zo zag ik het voor me. 
Ik vertelde mijn adres en bedankte hem. Hij wuifde het echter weg en beloofde me zo snel mogelijk er te zijn. Met een waterig glimlachje hing ik op en hees mezelf op om naar de spiegel te lopen en me er iets minder angstaanjagend eruit te laten zien. Ik kamde met mijn vingers door mijn jaar en maakte een paardenstaart, veegde met mijn handen ruw over mijn wangen om de uitgelopen make-up er af te halen en snoot uiteindelijk mijn neus. Ik zakte neer op de bank om vrijwel meteen weer op te staan en naar de deur te lopen. De bel had kort geklonken en ik wierp snel een blik door het raampje. Het was Stefan. Snel opende ik de deur en liet hem binnen. 
"Wat is er gebeurd!" riep hij uit. Hij trok me vrijwel meteen tegen zich aan en legde zijn hoofd tegen het mijne aan. Vrijwel meteen kwamen de tranen weer en Stefan trok me voorzichtig mee naar de bank. Zijn handen gleden troostend over mijn rug en hij zette me op zijn schoot.
"Ik weet dat ik je nog maar een dag ken, maar ik wil je helpen. Waarom heb je me gebeld en wat is er gebeurd?" zijn stem was zacht en troostend. Ik duwde mijn gezicht in zijn shirt.
"Het spijt me, ik had je niet moeten bellen." mompelde ik. Ik voelde hem bewegen en even later lag zijn hand onder mijn kin en keek ik in zijn rode ogen.
"Ik wil je helpen. Je kunt me vertrouwen." fluisterde hij nu. Ik slikte. Ik moest het hem vertellen. Anders zou hij me sowieso voor gek verklaren. Hij troostte me en wilde me helpen, dus ik kon hem vertrouwen, dat moest ik gewoon. Ik had hem in mijn huis gehaald, nu moest hij eruit, maar hij zou niet weggaan zonder dat hij wist wat er was. Ik haalde beverig adem.
"Ik had niemand anders om te bellen, sorry." fluisterde ik. Hij schudde zijn hoofd en wilde iets zeggen maar ik was hem voor.
"Ik zal vertellen wat er is gebeurd." ik klom van zijn schoot af en pakte een kussen dat ik tegen me aan drukte. Stefans hand lag nog op mijn schouder, het moedigde me aan om het te vertellen. Ik kneep mijn ogen stijf dicht.
"Liam, mijn ex, zat op het trappetje toen ik hier aan kwam. Hij is nogal... Koppig dus liet ik de deur open, ik had geen zin om te bel de hele dag te horen. Hij kwam mee naar binnen en zei dat hij me terug wilde en dat hij van me hield..." ik sloeg mijn hand voor mijn mond, haalde een paar keer diep adem en vertelde verder.
"Hij begon me te zoenen en wilde met me..." mijn ademhaling versnelde en zwarte vlekken verschenen voor mijn zicht.
"Rustig maar, we nemen wel even pauze." deelde Stefan mee. Zijn hand kneep zacht en troostend in mijn schouder.
"Ik zal een glas water voor je pakken." fluisterde hij terwijl hij opstond.
"Stefan?" vroeg ik aarzelend.
"Ja? Wat is er?" hij hurkte voor me neer en legde zijn handen op mijn knieën. 
"Kom je weer terug? En wil je dit alsjeblieft tegen niemand zeggen?" ik keek hem met grote ogen aan, een beetje bang voor wat hij zou zeggen. Ik wilde niet dat het uitkwam. Niet wat Liam deed, niet dat ik alleen was, helemaal niets. 
"Ik doe niets wat jij niet wilt, en ik kom terug, beloofd." hij drukte een kus op mijn kruin en liep naar de keuken. Ik kon mijn handen niet stil houden, ze bleven aan iets pulken en trillen en bewegen. Uiteindelijk ging ik op mijn handen zitten, omdat ik langzaamaan gestrest werd van mijn handen.

Ik had het glas in een keer opgedronken en had al een halfuur niets gezegd. Stefan had me op zijn schoot getrokken, mijn hoofd tegen zijn borst aangelegd en sindsdien wreef hij over mijn rug, geduldig wachtend. Ik dwong mezelf verder te vertellen. í�emand moest het weten.
"Nou... Dat zei hij dus..." begon ik zacht. Ik voelde Stefans armen iets verstrakken. 
"En ik viel tegen hem uit. Dat vond hij nou niet bepaald leuk en hij duwde me tegen de koelkast aan en bleef me maar zoenen." mijn ademhaling werd gejaagder maar ik vertelde verder.
"Toen hij naar mijn nek ging, schold ik hem helemaal verrot en begon uiteindelijk te gillen... Dat vond hij al helemaal niet leuk. Met zijn mond stevig op de mijne liet hij mijn handen los en..." mijn schouders schokten en tranen brandden in mijn ogen. Stefan zei niets, bleef troostend over mijn rug wrijven. 
"Hij ging onder mijn shirt en toen... Toen kneep hij... Ik vond het echt niet leuk en, en ik zette mijn nagels in zijn schouder en gaf hem een knietje." De tranen rolden over mijn wangen. Stefan onderbrak me.
"Goedzo!" riep hij uit. Hij zag mijn blik, verontschuldigde zich en vertelde me dat ik verder kon.
"Nou, hij had dus pijn en lette niet meer op mij dus heb ik een mes gepakt-" hij onderbrak me weer.
"Heb je die schoft gestoken? Goedzo! Zijn verdiende loon!" weer zag hij mijn blik, weer zei hij sorry en weer moedigde hij me aan om verder te vertellen. Met een klein glimlachje vervolgde ik.
"Nee, ik heb hem niet gestoken. Ik heb hem mijn huis uitgeschopt en ik wist het allemaal niet meer en toen heb ik jou gebeld." ik veegde met mijn shirt over mijn gezicht.
"Bedankt. Bedankt voor het vertellen en bedankt voor het bellen." hij glimlachte naar me en drukte een kus op mijn lippen. Ik schrok en leunde iets achteruit. Met grote ogen keek ik hem aan.
"Het spijt me! Ik had het niet... Ik dacht... Ik moest... Ik... Sorry!" Zijn ogen waren ook groot van... Schrik. Van schrik? Was hij van zichzelf geschrokken? Ik legde mijn hand op zijn wang.
"Geloof je in liefde op het eerste gezicht?" fluisterde ik zijn woorden. Zijn ogen flonkerden en een grijns speelde om zijn mond.
"Ja." fluisterde hij voordat hij me kuste. 

Reacties:

LotStuff zei op 15 sep 2012 - 18:52:
Awwie. Dat was een heftig maar wel goed hoofdstuk.
Het einde is cute!
Snel verder, ik vind je schrijfstijl wel leuk. Alleen pa op voor herhalingen Soms gebruik je zonder dat je het beseft veel hetzelfde woord in 1 zin.
Maar ah, als het dat maar is!
Lot.

XJoanna zei op 9 sep 2012 - 21:00:
HHAHAHA SORRY MAAR DIE STEFAN IS GENIAAL

lovaticX zei op 9 sep 2012 - 15:52:
Stefan onderbrak me.
"Goedzo!" riep hij uit. Hij zag mijn blik, verontschuldigde zich en vertelde me dat ik verder kon.

LOL echt zielig voor Scarlet hopen dat die Liam uit de buurt van haar blijft D:

ZoeyRedbird zei op 9 sep 2012 - 15:05:
Je had gelijk, dit einde is echt enorm mooi!!!

KellyStyles zei op 9 sep 2012 - 14:43:
Awh ik vind t zo zielig voor Scarlett !
Maar Stefan is zo lief

Snel verder ! X