FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Forty-six part two

‘Verdomme, dat dat al zo lang geleden is!’ Danielle gooide lachend haar handen in de lucht en liet zich daarna zwijmelend achterover vallen tegen de bankleuning aan. Stephanie en ik lachten met haar mee, geraakt door Danielle’s ironische ongeloof en ik knikte. ‘It is’, antwoordde ik glimlachend. ‘But it just doesn’t feel like that’, fluisterde Danielle terug terwijl ze hoofdschuddend voor zich uit staarde, ‘Ik bedoel dat het nog altijd even romantisch en ongedwongen is als eerst, in de voorbije twee jaar is er gewoon niets veranderd. Met Liam is elke dag hemels.’ Ze zuchtte en keek ons daarna om beurten aan voor ze glimlachte en ik hetzelfde deed. ‘Daar hoef je niet getrouwd voor te zijn’, gaf ik haar al lachend een knipoog en voelde Harry’s lichaam naast me verschuiven. En wat ik zei was meer dan waar, want ik voelde me vreselijk gelukkig als ik bij mijn eigen vriendje was, en vond niet dat ik daar een extra gelofte voor nodig had. De voorbije drie jaren waren ronduit geweldig geweest met Harry en de anderen, en ik genoot nog elke dag van hun gezelschap. Op vrije dagen zoals deze kwamen we nog steeds allemaal samen om herinneringen op te halen, uit te gaan of om simpelweg in elkaars aanwezigheid te zijn. Aangezien Liam en Danielle morgen op reis zouden vertrekken ter gelegenheid van de tweede verjaardag van hun huwelijk, had het Stephanie perfect geleken om vandaag door de foto’s en films van die dag te gaan. De herinneringen die daarbij kwamen kijken waren ronduit prachtig, en je zag dat ik niet de enige was die er zo over dacht. Afgezien van Louis, die er na enkele brikjes cola de brui aan had gegeven en al snurkend in slaap was gevallen, zat iedereen met veel interesse bij elkaar en haalde eigen ervaringen naar boven. Stephanie en Niall vertelden over het moment dat ze zelf de sterren van de dansvloer waren, terwijl Danielle dromerig naar haar ring staarde en Liam, verderop in de keuken, daarnaast toch voor geen moment uit het oog verloor. Zayn was misschien nog wel het meest enthousiast, aangezien hij tijdens hun avondfeest een meisje had leren kennen, met wie hij sinds een jaartje samen was. Rebecca heette ze, en was één van Danielle’s collega-danseressen, en tevens een heel erg goede vriendin van haar. Jammer genoeg was ze enkele weken geleden met haar familie op vakantie vertrokken en kon ze er dus vandaag niet bij zijn, hoewel het een enorm fijn meisje was. Ze was zonder veel bezwaren opgenomen geweest in onze groep, en de enorm blije uitdrukking die ze telkens weer op Zayn’s gezicht toverde, zorgde ervoor dat we zelfs nog een positiever beeld van haar kregen.

Uiteindelijk was Louis de enige die nog steeds single was, na enkele korte relaties die al snel weer op de klippen waren gelopen. Foute meisjes, leugens, wantrouwen, noem het maar op en hij had het gekend. Al bij al hield Louis er de goede hoop in dat hij wel iemand zou vinden, iets wat ik hem ook keer op keer weer op het hart drukte. Iemand die zo uitbundig, speels en lief (zijn charmante gedrag als hij kwaad is incluis!) was zou geen lang leven alleen beschoren zijn. Daarnaast zag hij het ook als een prima excuus om langer bij mij en Harry te kunnen blijven inwonen, ‘er moest immers toch een ouder en wijzer iemand zijn om te voorkomen dat de kleutertjes verkeerde dingen deden’, om zijn wijze woorden te citeren. Ik vond het maar goed, zo had ik tenslotte mijn beste vriend en de jongen van wie ik hield dicht bij elkaar, én kon ik stiekem een oogje op hen beiden houden.

Reacties: