FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Forty-eight

Na een klein halfuurtje rijden en ondertussen genoten te hebben van Harry’s commentaar op zowat alle sappige roddels die de radiopresentatoren tussen de liedjes door gooiden, voelde ik hoe de auto vaart minderde en uiteindelijk tot stilstand kwam. Met enige aarzeling opende ik mijn ogen en geeuwde terwijl ik de omgeving afspeurde. Vlak voor de wagen bevonden zich enkele kalende struiken, waarachter de snelweg gelegen was, bijgestaan door een drukkende verkeersopstopping op de tweede rijbaan. Verder waren we omringd door andere wagens, wat me meteen het idee gaf dat dit een parking moest zijn, weliswaar één die me niet al te bekend voor ogen kwam. Terwijl mijn ogen langs de verschillende wagens achter en voor ons gingen en zochten naar enig herkenbaar punt, hoorde ik de zachte klik waarmee het portier naast me openging. Bij de lichte aanraking van een stevige hand die me een kneepje gaf in mijn zij, realiseerde ik me dat ik droomde en keek op. Harry’s groene ogen vol verborgen amusement begroetten me en in een automatische reactie glimlachte ik, waarop ik mijn gordel losmaakte en wachtte tot de ruimte naast me vrij was zodat ik kon uitstappen.

Een zacht briesje streek over mijn gezicht terwijl mijn blik over de volle parkeerplaats liet gaan. Er was niets speciaals te zien of te horen, slechts het regelmatige geclaxonneer van de gehaaste wagens achter ons en het gewoonlijke gebrul dat daarop volgde. Verderop onze parkeerstrook laadde een man zijn kofferbak uit, haalde een grote bruine tas tevoorschijn en nam hem mee naar de voorkant van de wagen. Enkele vrouwen kwamen uit een gebouw een eindje verder gelopen en haastten zich langs een kleine, smalle wandelstrook die in de bomen ernaast verdween. Het gebouw dat ze eerder hadden verlaten was niet groot, misschien zelfs kleiner dan een gemiddeld huis en zag er ook niet anders uit. Een openstaande deur en hangbord met iets wat ik niet kon lezen, waardoor ik inwendig vloekte omdat ik mijn bezoekje aan de opticien telkens weer uitstelde. Grote, glanzende ramen met daarachter wijde gordijnen, maar hetgene erachter te donker om van op afstand te kunnen verifiëren. Het was onmogelijk om over de grote, rode neon letters te kijken die op willekeurige wijze boven beide doorkijkvensters waren geschikt. ‘Painted Rose’, las ik af, zonder ook maar enige herkenning aan deze naam te geven. Van de weinige keren dat ik gebouwen had gezien die zich in deze staat bevonden en in dit soort sfeer hulden, wist ik dat het bordelen waren en ze al zeker niet langs de kant van de snelweg stonden. Of net wel? Maar dan nog, wat kwamen wij hiér doen? En waar in godsnaam had Harry me naartoe gebracht?

‘Come on’, sloeg een arm zich om me en trok me met zich mee. Ik wendde mijn blik niet af terwijl Harry me de parking afleidde, en zag hoe dichterbij we bij het kleine huisje kwamen, hoe meer van wat zich achter de ramen afspeelde. Pas toen ik even later weer wegkeek omdat ik bijna over mijn eigen voeten struikelde en Harry met net op tijd tegenhield, zag ik dat we hetzelfde weggetje beliepen als de drie dames van eerder. Ik was er niet bij met mijn hoofd. ‘Are you okay?’ Ik wreef zacht over mijn gepijnigde enkel voor ik mijn voet weer stevig op de grond zette en Harry’s bezorgde blik ving. Ik knikte en haakte mijn arm weer in de zijne, die me stevig tegen zich aantrok. ‘Just nervous, like I said’, antwoordde ik met mijn blik voor me gericht. Er klonk gegrinnik naast me. ‘Well than maybe I should just tell you?’ ‘Tell me what?’ Een grijns vormde zich rond Harry’s lippen alvorens hij overging in een scheve lach en hij zijn blik weer van me afwendde. Ik begreep het niet, begreep hem niet en wist al helemaal niet wat we hier deden, laat staan wat de verrassing was waarvoor hij me al een dikke week zenuwachtig zat te maken. Hij vertelde me telkens dat hij me iets wilde vertellen, vragen, zonder ook maar een enkele hint te geven van wat juist. Het maakte me gek. ‘Let’s sit.’ Enkele meters verder stond een bankje met daarachter enkele hoge bomen, voor zich het kleine zandweggetje en met zicht op zowel nog meer ontspannend groen, als de beklemmende drukte waar we zonet vandaan kwamen. Het was vast prachtig geweest als ik me niet zo ontzettend zenuwachtig of nieuwsgierig had gevoeld.

Eenmaal gezeten kneep ik mijn ogen wantrouwend dicht en draaide me naar Harry toe. ‘Wat?’ fronste hij en keek me spottend aan. ‘I hate you.’ Als hij zijn wenkbrauwen nog hoger had kunnen optrekken, had hij dat vast gedaan toen hij zich dichter naar me toeboog en ik op mijn lip beet om zelf niet te gaan lachen. ‘Why do you have to let me suffer? Can’t you just tell me what we’re doing here?’ Ik probeerde me zo serieus mogelijk te houden terwijl ik hem afwachtend aankeek en tegen de rugleuning van de bank aanleunde. Zijn blik verraadde niets terwijl hij me ironisch genoeg liet afwachten en mijn vraag onbeantwoord liet. In plaats daarvan draaide hij zich van me weg en zakte achteruit tegen de houten leuning aan. Met zijn handen in elkaar geslagen staarde hij voor zich uit en maakte dat mijn ogen er nog net niet uitsprongen van verbazing. ‘Excuse me?’ schoot mijn stem gepikeerd de hoogte in. Waar was hij mee bezig? Harry draaide zich bijna onmiddellijk weer om en het duurde niet lang voor een grote grijns op zijn gezicht verscheen, iets waar ik nog minder begrip van had. ‘What the fuck is happening here?’ Mijn toon was vervuld van verbazing, net zoals het zachte gemompel dat ik uitstootte nadat Harry me plots naar zich had toegetrokken en me daarna zoende. Kort maar krachtig voor hij me diep in de ogen keek en ik even vergat waar de geïrriteerde gevoelens in me vandaan kwamen, waarop hij ons moment al even snel weer afbrak en opstond. Ik schudde het hoofd en was net van plan te vragen waar hij mee bezig was toen hij zich opnieuw naar me toedraaide en vlak voor me op zijn knieën liet zakken. Meteen toen ik dat gebaar voor me zag, wist ik hoe laat het was. Verschillende alarmbellen rinkelden in mijn oren, benamen me mijn eerdere ongeloof voor iets groters: verbijstering. Schok. Mijn adem stokte, mijn mond viel open en mijn hart klopte in mijn keel. Ik wist niet meer waar ik was, wie ik was of hoe dit was gebeurd, zag enkel de jongen van wie ik zielsveel hield voor me zitten, grijnzend, gelukkig. Ik was vergeten hoe je ook alweer iets voelde, mijn lichaam was lam en onbeweeglijk. ‘Fuck’, was het enige waartoe ik in staat was het uit te stoten, en tevens ook enkel wat op dat moment in mijn hoofd verscheen.

Reacties: