FanFic.nl

A Very Glee Hunger Games

The Reaping

Rachel bekeek zichzelf in de spiegel, ze droeg een korte hemelblauwe jurk met aan de bovenkant een donkerblauwe strik die bezaaid was met subtiele glittertjes. De jurk was op maat gemaakt en stond prachtig bij haar dunne figuur. Haar lange bruine haar was hoog opgestoken en haar ogen waren licht opgemaakt met wat zilveren oogschaduw, een lichtblauwe eyeliner en een klein beetje mascara. Rachel zuchtte, als een van de weinige van district 1 vond ze de Hongerspelen afschuwelijk. Ze verschilde veel van haar leeftijdsgenoten, ze was nu 15 jaar en had niet veel vrienden tot aan de tijd dat ze bij de Glee Club op haar school ging. Het pesten alleen maar erger, maar dit keer had ze een paar vrienden die het zelfde meemaakte. Die haar steunden. ,,Rachel! We moeten nu gaan, anders komen we te laat.'' De stem van haar vader Leroy wekte haar uit haar gedachten, langzaam liep ze naar beneden. Ze zag haar 2 vaders beneden zitten, Rachel's ouders waren op jonge leeftijd gestorven waarna ze geadopteerd werd door Hiram en Leroy Berry.
Hiram pakte een van haar handen vast terwijl Leroy de andere vastnam, met z'n 3-en liepen ze zwijgend naar het grote plein. Waar de boete plaats zou vinden.
Ondertussen stond Jesse St. James al op het plein, wachtend met een paar van zijn Vocal Adrenaline vrienden. Jesse was een goede zanger, de beste van de Glee Club Vocal Adrenaline. Hij keek even naar Rachel toen hij haar langs zag lopen, ze glimlachte zwakjes naar hem. Hij wist dat ze nerveus was, Jesse en Rachel waren goede vrienden tot er een klein ongeval was met het gooien van eieren. Hij had er nog steeds spijt van, Rachel had het hem vergeven. Maar hun band was niet meer hersteld.

Rachel keek naar het podium, waar zoals gebruikelijk Olivia Newton-John met de microfoon in haar hand naar de mensen voor het podium keek. Ze wachtte af tot het stil werd. ,,Welkom allemaal! Bij de boete van de 70ste Hongerspelen. Laten we beginnen met het bekijken van een filmpje speciaal van het Capitool voor jullie.'' Het was hetzelfde filmpje dat elk jaar werd afgespeeld, over het ontstaan van de Hongerspelen.. Rachel zuchtte, het ging altijd zo langzaam. De boete, de spanning.. Waarom vertelde ze nu niet gewoon wie er naar de arena ging? Waarom moesten ze ons zo kwellen.. Ze keek opgelucht naar het podium toen het filmpje was afgelopen, nu zou de spanning niet meer zolang duren.

,,Dames eerst!'' Olivia had een mooie melodieuze stem, ze stopte haar hand in de grote ronde bol waar de namen van alle meisjes in zaten. Inclusief de namen van Rachel en haar vriendinnen. Rachel keek gespannen voor zich uit.
,,Rachel Berry.'' Twee namen, een voornaam en een achternaam. Twee simpele woorden. Die op haar insloegen als een bom. Ze verstijfde, niet wetend wat ze moest doen. Ze was bang. Bang voor de toekomst.
,,Rachel Berry? Waar ben je?'' Klonk de stem van Olivia opnieuw. De woorden lieten Rachel in beweging komen, ze liep aarzelend naar voren. Het podium op. Er werd gevraagd of er iemand zich aan wilde bieden om haar plaats in te nemen, geen enkel meisje stak haar hand op. Niemand zei ook maar iets. ,,Dan hebben we hier de vrouwelijke tribuut voor district 1! Rachel Berry!'' Rachel lette niet meer op, ze staarde naar de geschrokken gezichten van haar vaders. Naar de verdrietige gezichten van haar vrienden.

Jesse staarde peinzend voor zich uit, hij voelde dat zijn gezicht verdrietig stond. Hij had nog zo gehoopt dat niemand van Vocal Adrenaline gekozen zou worden, dat waren zijn vrienden. Hij zou hoe dan ook zijn leven voor hun geven, in ieder geval voor de jongens. Voor de meisjes was dit helaas niet mogelijk. Ergens in de verte hoorde hij Olivia zeggen dat ze overgingen naar de jongens, het leek alsof zijn wereld stil stond. En op dat moment merkte hij had hij nog gevoelens had voor Rachel.
Jesse werd wakker geschud uit zijn gedachten toen hij Olivia Newton-John zijn naam hoorde zeggen. ,,Jesse St. James? Waar sta je?'' Klonk haar stem. Verward liep hij naar het podium, niet wetend wat te doen. Er werd nog wat gezegd en gelachen, er werd nog gevraagd naar mensen om zijn plek in te nemen. Maar alles ging langs hem heen. Hij voelde niks, dacht niks, zag niks en hoorde niks. Hij werd pas weer bewust van zichzelf toen hij Rachel's armen om zich heen voelde. Het was meer toepasselijk als ze elkaar de hand hadden geschud. Maar dit voelde beter, ze kenden elkaar. Ze waren vrienden. En ergens diep van binnen hielden ze nog van elkaar.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.