Hoofdcategorieën
Home » One Direction » One Shots. » Louam
One Shots.
Louam
‘Liefje? Ben je klaar?’
Ik keek zuchtend uit het raam en schraapte al mijn moed bijeen. Het was de eerste dag van de winter en dat betekende dat ik voor de hele school weer wat mocht zingen. Ik keek er elk jaar weer erger tegenop. Het was niet makkelijk om een zanger te zijn als niemand het kon accepteren. Ik was de enige. Het voelde als een uitstervend ras. Mensen vonden het niet meer interessant, de zoveelste die de droom had om door te breken. De zoveelste die een ‘mooie stem en leuke kop’ had. Maar ik was er niet zo een. Ik was meer dan dat. Ik had ambities. Ik had wensen. Ik had dromen. Ik had alles. En ik wist het. Ik was niet lelijk. Ik was niet dun. Ik ben en blijf compleet uniek.
‘Louis? Je moet nu echt richting school!’
Ik greep mijn rugtas vast en zwaaide die op mijn rug. Strompelend kwam ik de trap af, schoot in mijn enkellaarsjes van dit seizoen en hees mijn laaghangende broek nogmaals op.
‘Doei mam, ik spreek je vanmiddag weer, als ik dan nog leef..’
Mijn moeder had al het vertrouwen van de wereld in me. Ze was mijn grootste fan.
‘Weet je zeker dat ik niet moet komen kijken? Ik kan de kapper verzetten?’
Ik grinnikte. Ze was een schat. Ze stond elk jaar weer trots vooraan met haar camera in haar handen, met een grote glimlach te zwaaien en foto’s te maken. Dit jaar had ze verkeerd gepland, maar dat maakte mij niet zoveel uit.
‘Nee mam, dat hoeft écht niet. Laat jij je maar lekker verwennen bij de kapper.’
Ik gaf haar een kus op haar wang, greep een appel uit de fruitmand en liep richting de deur. Daar griste ik mijn beanie nog snel van de verwarming af en liep de kou in. Brrr, wat had ik toch een hekel aan sneeuw. Mijn koptelefoon die al om mijn nek hing schoof ik door naar mijn hoofd, waar ik het volume van opendraaide. Meezingend liep ik het eindje naar school.
Na een kwartiertje stond ik me te verbazen over de verandering in het programma. Er was nóg een jongen die ging zingen. Een nieuwe jongen om precies te zijn. Het was vandaag zijn eerste dag en hij had over deze show gehoord. Hij wilde zingen en meedoen. Dus was er een plekje voor hem gemaakt.
‘Hoe heet hij? En wat zingt hij?’
Ik kon er niet bij dat er nog iemand van mijn leeftijd het podium opging. Ik dacht altijd dat ik de enige was die zich hiervoor interesseerde, voor de rest deden en namelijk alleen maar meisjes mee. Jongens dachten dat je hier homo van werd, wat natuurlijk niet klopt. Nou, niet helemaal dan. Ik ben biseksueel, maar ik val toch echt ook nog op meisjes. Ik verzorg mezelf alleen goed.
‘Nou, híj heet Liam Payne en híj zingt Cry Me A River.’
De stem kwam vanuit de deuropening. Ik keek op van het programma en staarde naar een van de mooiste jongens die ik ooit had gezien. De jongen die zichzelf net Liam had genoemd liep op me af en stak een hand uit.
‘Liam, aangenaam. Met wie heb ik het genoegen? De ster van de school?’
Ik liep rood aan, ik voelde het. Dat was niet goed..
‘Ehm. Hai. Ik ben Louis.. Louis Tomlinson.’
De hand sloot zich om die van mij heen en drukte een stevige handdruk in die van mij. Hij moest wat spieren hebben.
‘Mag ik dat programma eens zien?’
Met tegenzin gaf ik hem het papiertje aan. Het was míjn programma, ik was altijd de ster geweest. Hoe leuk het ook was dat er nog een jongen meedeed, ik voelde me een klein beetje verraden dat niemand me dit had verteld. Bij de repetities is hier ook nooit sprake van geweest.
‘Louis, mag ik je wat vragen?’
Liam kwam dicht tegen me aanstaan. Zijn geur was onmisbaar. Een heerlijk aroma van verse citroenen en vanille drong zich mijn neus binnen. Er zat een kleine zweem deodorant of aftershave doorheen, maar erg vond ik het niet. Het rook goed, héél goed.
‘Louis?’
Ik schrok op uit mijn gedachte en knipperde wat met mijn ogen.
‘Ja, sorry, brand los!’
Ik wist niet wat ik met mijn handen aan moest. Ze plakte, trilde en ik kon ze niet stil houden, dus schoof ik ze maar in mijn kontzakken. Liam moest het hebben opgemerkt, want hij streek langzaam met een hand langs mijn pols. Ik deed alsof ik het niet merkte en concentreerde me op het papier.
‘Waar sta jij? En waar sta ik? Ik snap niets van de afkortingen.’
Ik schraapte mijn keel. Het was niet moeilijk en ik kon er niet bij dat Liam het papier niet snapte. Misschien wilde hij een excuus om dichterbij te komen? Misschien ook niet? Ik zette het van me af.
‘Jij staat daar, om 11:00 uur. Ik kom daar direct achteraan, om 11:10 uur. Snap je? Dat ben jij.’
Ik maakte het nogmaals een keer duidelijk zodat hij het echt doorhad en stapte toen opzij. Hij stond zo dichtbij dat ik me nauwelijks durfde te bewegen. Ik haalde weer gewoon adem. In de lucht hing zijn geur nog als een wolkje om me heen. Ik wist niet wat ik moest doen, dus liep ik weg, hopend dat hij me niet achterna zou komen. Maar helaas..
‘Hey! Waar ga je heen? Kan je me misschien rondleiden? Ik wil wel wat meer van de school zien.. Alle kleine, spannende plekjes waar nauwelijks iemand komt erbij inbegrepen graag..’
Hij knipoogde naar me. Mijn hart sloeg een slag over. Wat was er met me aan de hand? Ik kende deze jongen pas een paar minuten..
‘Ja, kom maar mee.. Maar ik moet je waarschuwen. Ik weet niet of je met mij gezien wilt worden. Ik heb niet echt.. veel vrienden hier op school. Mensen vinden me raar..’
Hij klemde zijn arm in die van mij en sleurde me mee richting de aula. Ik had er wel lol in, hij was niet bang voor een buitenbeentje. Ik liet hem alles zien. Van de aula tot de gymzaal. De wiskundevleugel tot het biologie gedeelte. Scheikunde, aardrijkskunde, toneel en als laatste het podium dat ze voor de school neer hadden gezet voor de opening van het activiteitenseizoen. Waar wij over een uurtje zouden staan. Er was nog niemand, veel leerlingen waren vrij deze ochtend. Alleen de techniek was al bezig met de laatste dingen.
‘Tijd voor een soundcheck, jongens?’
De begeleider van dit spektakel, mevrouw de Kleine liep op ons af.
‘Ah, Louis. Je hebt al kennis gemaakt met onze nieuwe, muzikale aanwinst?’
Ik hield mijn arm omhoog, waar Liam zich nog steeds aan vast had geklemd en knikte.
‘Goed, goed! Hebben jullie misschien om samen iets te zingen, om te laten zien dat jongens wel degelijk talent kunnen hebben? Misschien vinden we er nog wat nieuwe mensen mee..’
Ik vond het geen probleem, het was zingen en dat deed ik met liefde. Ik keek naar Liam.
‘Zie je het zitten? Als je het niet wilt, moet je het eerlijk zeggen hoor, dan doe we het niet.’
Liam keek me aan. Zijn diep bruine haakte zich vast in de mijne en zonder weg te kijken gaf hij antwoord.
‘Lijkt me hartstikke leuk! Idee voor een nummer?’
Mevrouw de Kleine was dolenthousiast en hielp ons het resterende uur met een nieuwe nummer instuderen. Langzaam liep het schoolplein vol en konden we bijna beginnen met de show. Allereerst traden er wat eersteklassers op met een groepje. Het klonk nergens naar maar het was aandoenlijk, dus iedereen kon het wel waarderen. Na nog wat optredens van menig meisje wat wel wat talent had, was Liam aan de beurt. Hij leek geen last te hebben van zenuwen of wat dan ook, maar liep heel relaxed het podium op.
‘Hey kijk, een nieuwe homo op school!’
Iemand uit het publiek leek zichzelf heel grappig te vinden, waardoor het halve publiek meelachte. Ik keek bezorgd naar Liam, die zich er blijkbaar niets van aantrok, maar zijn nummer inzette met een van de zuiverste uithalen die ik ooit had gehoord. Wat had die jongen een fantastische stem zeg. Wauw!
Na drie minuten liep hij met dezelfde relaxte houding het podium weer af nadat hij het applaus van de enthousiastere leerlingen in ontvangt had genomen. Nu was het mijn beurt. Ik was ontzettend zenuwachtig en had een brok in mijn keel ontwikkeld. Liam liep naar me toe en kneep me in mijn schouders.
‘Relax Loulou, het komt wel goed. Just do what you love and they’ll love you.’
Hij gaf me een kneepje in mijn kont. Wat? Ik voelde een blos opkomen en keek om me heen of niemand het had gezien. Deze jongen was duidelijk met me aan het flirten! Hij knipoogde nog eens naar me en duwde me toen richting het podium. Ook ik zong mijn nummer foutloos en loepzuiver, wat mensen wel konden waarderen. De eikels die zichzelf het rugbyteam noemde, vonden het natuurlijk nodig om wat opmerkingen te maken, maar ik trok me er niets van aan. Aan het einde kreeg ook ik een applaus. Liam stond grijnzend naar me te kijken toen ik zijn kant opliep.
‘Ik zei het toch, Loulou. Je deed het fantastisch!’
Loulou? Ik had nu pas door dat Liam een nieuwe bijnaam voor me had verzonnen. Erg was het niet. Ik vond het eigenlijk wel lief. Hij gaf een knuffel, maar hield me net iets langer vast dan de bedoeling was. Deze jongen was écht met me aan het flirten! Dat overkwam me niet vaak. Mevrouw de Kleine nam het podium en zong een heerlijk jazzy nummer. Liam en ik zouden met ons ‘duet’ de show afsluiten. Samen wachtte we op ons teken om weer het podium op te lopen. We lachte wat, maar zeiden verder niet zoveel. Ongemakkelijk was het helemaal niet. Het voelde allemaal heel natuurlijk. Alsof ik hem al jaren kende. Ik had niet door dat ik al een tijdje naar hem aan het staren was, toen mevrouw de Kleine ons omriep.
‘En nu, als afsluiter van dit jaar, onze twee muzikale jongens samen, met het nummer ‘Miserable At Best’ van Mayday Parade! Een applaus voor Liam Payne en Louis Tomlinson.’
Liam trok me mee naar het podium, naar de lichten van de spots. Samen stonden we voor twee microfoons. Het nummer zelf ging gewoon ontzettend goed en we zaten er samen heel goed in. Toen de paar laatste noten weg ebde, kwam er een redelijk hard applaus. In een opwelling pakte ik Liam zijn hand en gaf er een kneepje in. Hij keek naar me en lachte. Toen zwaaide hij onze handen de lucht in, waar iedereen ze kon zien.
‘Homo’s! Homo’s! Homo’s!’
Het rugbyteam kon het blijkbaar niet waarderen en bleef maar roepen. Ik wist niet wat ik moest doen, maar Liam daarentegen des te beter. Hij liet mijn hand los en deed een stap naar voren.
‘Oh, dus jullie denken dat wij homo zijn? Ja? Denken jullie dat?’
De microfoon voor zijn neus stond nog aan en zijn stem schalde uit de speakers. Een van de spelers, Eddie, had de grootste bek van allemaal.
‘Ja, gadverdamme!’
Een bulderend gelach kwam uit de achterste hoek, waar het gejoel allemaal vandaag kwam.
‘Dus jij vind dat handen vasthouden met een jongen je meteen gay maakt? Haha, sukkel. Moet jij eens opletten wat je homo maakt, met je grote bek. Stoer man! Watch and learn, asshole!’
Liam klonk gewaagd toen hij dat zei en ik had geen idee wat hij daarmee bedoelde, toen hij zijn middelvinger in de lucht stook en zich daarna naar mij omdraaide. Met een vastbesloten blik in zijn ogen keek hij me aan. Ik snapte de hint meteen en liep ook naar hem toe. Onze lippen crashte tegen elkaar aan, toen het hele publiek begon te joelen. Zijn mond voelde zacht op die van mij. En ik genoot ervan. Wat ik eigenlijk niet mocht doen, omdat ik deze jongen nauwelijks kende. Maar iets in mij zei dat ik mijn hart al verloren was. Ik lette niet op het gejoel uit het publiek, ik lette niet op de lampen die op ons gericht stonden. Ik lette alleen op de jongen voor me en zijn mond op de mijne. Mijn tong vond een weg naar de zijne en moeiteloos verdiepte we de kus nog eens. Na ongeveer een minuut haalde Liam buiten adem zijn lippen van die van mij en keek weer naar de jongens die achterin met hun mond open ons aan het aangapen waren.
‘Dí¡t, mijn beste vriend, maakt je een homo. Ja? Lul.’
En zonder enige waarschuwing trok Liam me mee van het podium af, waar we buiten zicht van het publiek verder gingen waar we gebleven waren.
Reacties:
ehm. Ik ben nog niet klaar met lezen, maar ik vind het heel cuwl hoe je zegmaar een compleet fictief verhaal schrijft, maar dan toch een beetje bij de feiten van x-factor blijft.
Hahahaha ik ging echt stíºk om je einde. (:
Wow, je schrijft echt supergoed! Wat dacht je van Zyan x Louis? Haha
LEEEEEEUK LEEEEUK ! C:
Melding als je een nieuwe hebt? xx