FanFic.nl

Black Hearts

♥~05

De trein richting het Capitool was overweldigend. Het was luxe, maar dan ook echt luxe. Ik had nog nooit zoiets gezien, de coupés waren supergroot, net een hotelkamer en alles was in een vreemde lila kleur getint. Ik liep geruisloos achter William en Effie aan, die ons rondleidden. Zo meteen bij het diner moesten we onze coach kiezen. Ik had nog geen tijd gehad om er met William over te praten, maar waarschijnlijk wilde hij toch hetzelfde als ik: Katniss Everdeen. Ik dacht aan hoe ze de Spelen door was gekomen en voelde oprechte bewondering voor haar. Terwijl Effie ratelde over de geschiedenis van het Capitool en andere onzin die me totaal niet interesseerde, liet ik mijn blik over de lange eettafel gaan. Hij lag vol met verschillende soorten vleeswaren, broodjes en toetjes. Ik zag ook verse kannen chocolademelk en jus d’orange staan. Het water liep me in de mond maar ik hield me in. Natuurlijk was dit allemaal geweldig, maar het feit dat we binnen nu en een paar dagen in een arena werden gedropt om elkaar af te slachten, bleef aan mij knagen. William was ook stil, wat niets voor hem was. Waarschijnlijk zat hij al strategieën en zo te bedenken. Diep van binnen wist ik dat dat je reinste onzin was: hij was bang. We waren allebei bang. Maar no-way dat ik die Capitool mensen daarvan liet genieten.
Ik schoof samen met Effie en William aan de lange tafel. Effie tegenover William en ik naast hem. We zaten net een paar tellen toen de deur aan de andere kant van waar wij vandaan waren gekomen, open ging. Katniss verscheen met een sombere glimlach op haar gezicht, gevolgd door Peeta Mellark. O.Mijn.God. Ik kon het niet geloven, Katniss en Peeta zagen er adembenemend uit. Niet dat ik naar Katniss zat te kijken, ik moest al moeite doen om mijn blik van Peeta af te houden toen ze begon te praten. ‘’Welkom, tributen uit District twaalf’’ zei ze, terwijl ze ons gade sloeg. Ze stond samen met Peeta aan het hoofd van de tafel. Peeta keek ons met een vreemde blik aan, alsof hij iets wist wat wij niet wisten. En dat was waarschijnlijk ook zo: Wij hadden geen flauw idee wat er allemaal ging gebeuren vanaf nu. ‘’Zoals jullie weten, mogen jullie je eigen begeleider kiezen’’ Peeta sprak met een zachte stem, die ervoor zorgde dat ik me op mijn gemak begon te voelen. ‘’Uiteraard willen jullie Katniss, zoveel heb ik niet kunnen doen voor de winst.’’ Hij lachte droevig naar ons en even meende ik een pijnlijke blik van jaloezie en medelijden door zijn ogen schieten. Katniss haalde haar schouders op. ‘’Joh, maak je niet druk. Jij hebt de ‘’looks’’ en je weet niet half hoe belangrijk die zijn’’ antwoordde Katniss, waardoor hij een beetje sullig begon te lachen. Opeens wist ik het. Het was hetzelfde gevoel dat ik had vanochtend (jeetje, was dat nog maar vanochtend?!) over de boete. Ik wist gewoon dat ik het zou worden, net zo zeker als dat ik dit wist. ‘’Ik wil bij Peeta’’ zei ik resoluut en ik zag zijn gezicht opveren. William draaide zich met een ruk naar me om en trok een wenkbrauw op, die duidelijk maakte dat hij niets van me snapte. Logisch. Katniss was altijd al mijn maatje geweest. Maar ik moest bij Peeta, er was gewoon iets vreemds aan deze Hongerspelen. Alsof ik uitverkoren ben om ergens verandering in te brengen. Waar had ik het in jezusnaam over? Ik moest echt in therapie.
‘’Geweldig!’’ riep Peeta net iets te enthousiast, wat hem een geïrriteerde blik van Katniss opleverde. Opeens begon Effie Prul in haar handen te klappen. ‘’Goede keus, Azula! Charmes zijn belangrijk en wie weet wat zich ontwikkeld..’’ Ze keek me met opgetrokken wenkbrauwen en samengeknepen lippen aan. Ik zag aan haar gezicht dat ze iets duidelijk probeerde te maken en ik begon te blozen toen het kwartje viel. Ze had het over eventuele chemie! Jezus. Peeta was maar drie jaar ouder dan ik, hij was negentien en ik was zestien. Wat nou als er inderdaad liefde in de lucht hing? Ik was ten dode afgeschreven.. O mijn god, ik zat gewoon te denken aan Peeta als vriendje! Ik moest echt in therapie. Alweer. ‘’Dan.. Neem ik Katniss,’’ Williams stem klonk een beetje geprikkeld en ik vroeg me af waarom hij zo vreemd klonk. Ik bedoel, hij dacht toch niet dat ik bij Peeta wilde om de reden dat hij een jongen is en ook nog eens een ongelooflijke spetter? Nee, dat kon niet. William en ik waren nooit meer dan vrienden geweest en dat hebben we ook nooit gewild. Geloof ik. Man, ik begon echt in de war te raken van mezelf. Ik zuchtte en pakte een broodje, die ik vol smeerde met een dikke laag pindakaas. Het kon me niet schelen hoe erg het stonk, we maakten thuis ook altijd met de hand pindakaas. Heel af en toe, boter was erg duur. Pinda’s vond ik vaak genoeg in het bos.. Het bos. Die miste ik nu heel erg. Ik zou bijna een moord doen om even zijn geur op te kunnen snuiven. Goh, wat klinkt dat ironisch. ‘’Dus, wanneer nemen we strategieën door?’’ vroeg William en ik verbaasde me over het feit dat zijn vraag zou recht voor zijn raap was. Het voelde alsof William en ik honderd meter van elkaar verwijderd waren, terwijl hij vlak naast me zat. Ik had het idee dat hij me een beetje negeerde, of dat was maar verbeelding. Katniss slikte haar brood door en schraapte vervolgens haar keel. ‘’Ik ben niet het vecht-type. Ik ben een overlever. De eerste tip die je alvast van me krijgt, is dat jullie absoluut samen moeten werken. Het mag, dus maak daar gebruik van. Helemaal als je vrienden bent, hoe moeilijk dat tegelijkertijd ook is.’’ Katniss keek ons oprecht meelevend aan en ik voelde me een beetje ongemakkelijk worden. Ik keek naar mijn broodje en had opeens geen honger meer, wat ook heel vreemd was. ‘’Ik ga naar bed’’ zei ik meer tegen mezelf dan tegen de rest en voordat ze wat konden inbrengen was ik de coupé uitgelopen richting mijn eigen ‘’kamer’’. Ik wilde juist de deur open doen toen ik een hand op mijn schouder voelde. Ik slaakte een gilletje en draaide me met een ruk om. ‘’Peeta? Jezus! Wil je me niet zo besluipen? Ik schrok me rot.’’ Een beetje beteuterd keek hij me aan. Daarna haalde hij zijn schouders op. ‘’Tja, in de arena kun je ook van alles verwachten. Wen er maar vast aan.’’ Toen hij zag dat er tranen opwelden in mijn ogen, pakte hij mijn beide schouders vast. ‘’Je zult niet doodgaan. Ik help je erdoorheen, als is dat het laatste wat ik doe.’’ Daarna kwam hij iets dichter bij mij staan, zodat ik zijn warme adem op mijn gezicht voelde. Ik werd er zenuwachtig van en hij leek net een god, het was heel erg vreemd. Normaal had ik Peeta nooit echt onwijs knap gevonden, maar van zo dichtbij.. Mijn god, het leek wel alsof ik zat te zwijmelen bij Leonardo di Caprio. Zucht. ‘’Het komt goed’’ fluisterde hij opnieuw, waarna hij met zijn vingers over mijn wang streelde. ‘’We gaan dit op een speciale manier aanpakken. Het lot heeft gewild dat je mij koos.’’ Na dat gezegd te hebben liep hij terug naar de eetruimte of coupé en liet mij verbluft achter, nog bijkomend van zijn warme adem dat mijn gezicht had gestreeld, net zoals zijn zachte en sterke vingers dat hadden gedaan. En hij had gesproken over het lot, bedoelde hij dat vreemde gevoel dat ik had gehad? Had hij dat ook gehad? Vragen overspoelden me en ik voelde me een beetje duizelig worden, dus liep ik mijn coupé in en ging op bed liggen. Ik hoorde de deur in zijn slot vallen en ik trok snel mijn kleren uit, die ik op een bult naast mijn bed liet liggen. Al die luxe kwam me op het moment de strot uit en dat na een halfuur. Ik zuchtte en dacht terug aan thuis, waardoor ik zachtjes begon te snikken. Ik kon het niet helpen, de tranen liepen langzaam naar beneden. Ze vertegenwoordigden niet alleen de pijn in mijn binnenste, maar ook de pijn van alle gesneuvelde kinderen voor mij, die in dit coupé hun onderkomen hadden gevonden. Die moedig de arena ingestapt waren en vervolgens gedood alsof ze niets waren. De kinderen zonder toekomst.. Ik besloot dit te doen voor hen. Ik moest alle kinderen uit district twaalf wreken op deze Spelen. Opeens zag ik in hoe zeer ik William en Peeta nodig had. Twee jongens, de één super aardig en mijn soul-mate, de ander vreselijk aantrekkelijk en overduidelijk mysterieus. Juist en ik had hun hulp nodig.

Helaas verliep het niet zoals geplant.

Reacties: