FanFic.nl

Another Granger

12) De Toverdrankmeester

Vrijdagochtend was een belangrijk moment want Harry en Ron waren voor het eerst in de Grote Zaal geraakt zonder David zijn hulp en zonder te verdwalen. “Wat staat er vandaag op het programma?”� vroeg Harry terwijl David een de kan met fruitsap pakte. “Een blokuur Toverdranken met de Zwadderaars,”� zei David. “Sneep is het hoofd van Zwadderich en ze zeggen dat hij ze altijd voortrekt. Nu kunnen we mooi kijken of dat waar is,”� vertelde Ron. Harry zuchtte: “Ik wou dat Anderling ons ook voortrok.”� David had het niet zo voor leerkrachten die leerlingen voorttrokken ook al had hij daar voordeel aan. Op dat moment arriveerde de post. David keek of hij zijn Xerxes zag. Hij zag iets wits maar het was niet Xerxes. Het was Hedwig en ze had een brief. David glimlachte Harry had tot nu toe nog geen post gehad. David pakte wat toast en smeerde er marmelade op. Ondertussen had Hedwig de brief laten vallen en Harry scheurde hem vol enthousiasme open.

De Toverdranklessen vonden plaats in de kerkers. Het was daar kouder dan in de rest van het kasteel en het zou er al griezelig genoeg zijn geweest zonder al die schappen vol glazen potten met dieren op sterk water. Professor Sneep leek door zijn zwart gewaad nog het meest op een grote vleermuis. Zijn ogen waren zwart, kil en leeg en deden aan donkere tunnels denken. Toch voelde David net als op de eerste avond een immens verdriet of zag hij het? Hij wist niet waarom maar altijd als hij naar hem keek voelde hij het grote verdriet. “Jullie zijn hier om de subtiele wetenschap en exacte kunst van het toverdrankbrouwen te leren,”� begon Sneep, hij fluisterde bijna, maar toch verstonden ze elke woord. “Omdat daar weinig hersenloos stokgezwaai bij komt kijken, zullen velen van jullie nauwelijks geloven dat dit ook toverkunst is. Ik verwacht niet dat jullie de schoonheid van een zacht pruttelende ketel zullen waarderen, van de kringelende damp, de delicate kracht van vloeistoffen die door de menselijke aderen kruipen en de geest bedwelmen, de zintuigen begoochelen… ik kan jullie leren hoe jullie roem kunnen brouwen, glorie kunnen destilleren en zelfs de dood kunnen bottelen. Als jullie tenminste niet zulke grote reuzelkoppen zijn als de meest leerlingen.”� Er volgde opnieuw een stilte na dat toespraakje. Hermelien zat op het puntje van haar stoel. Ze wilde dolgraag bewijzen dat ze geen reuzelkop was. Harry en Ron keken elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan. “Potter!”� zei Sneep plotseling en hij begon Harry vragen te stellen die hij onmogelijk kon weten als hij het boek niet van buiten had geleerd. Hermelien stak elke keer haar had op maar zij had haar boek al vanbuiten geleerd. De Zwadderaars schudden van het lachen. Wat had Sneep toch tegen Harry? Toen zei Harry iets wat Sneep duidelijk niet kon waarderen. “Geen idee,”� zei Harry kalm. “Maar ik geloof dat Hermelien het weet. Waarom vraagt u het niet aan haar?”� Een paar leerlingen lachten en Simon knipoogde naar Harry. “Ga zitten!”� snauwde Sneep tegen Hermelien. Hermelien zakte terug in haar stoel. De Zwadderaars begonnen nog harder te lachen. Ze moesten de antwoorden op zijn vragen noteren en Sneep trok een punt af van Griffoendor omdat Harry zogezegd brutaal was.
De rest van de les verliep ook niet bepaald gunstig voor de Griffoendors. Sneep verdeelde hen in paren en ze moesten een eenvoudig drankje mengen om zweren te genezen. Hij beende door de kerker in zijn lange zwarte gewaad en keek hoe ze gedroogde brandnetels afwogen en slangentanden fijnstampten. Hoewel Sneep een vreselijke leraar was en hij altijd commentaar had op de Griffoendors toch vond David Toverdranken een geweldig vak. Hij wist precies wat hij moest doen, hij hoefde er niet echt over na te denken hij wist het gewoon. Hij wist bij bijna alle vakken wat hij moest doen. Het kwam vanzelf zoals wanneer hij basketbal speelde. Hij kon het niet goed verklaren tegenover Hermelien met wie hij vaak samenwerkte. “Hoe weet jij precies wat je moet doen? Waar staat dat?”� vroeg Hermelien geïrriteerd ze was het beu dat David in elk vak beter was dan haar en hij er niks voor moest doen. “Het staat nergens ik weet het gewoon,”� probeerde David uit te leggen maar Hermelien geraakte er alleen maar meer door geïrriteerd. “Goed als je het niet wilt zeggen zoek ik het zelf wel op,”� zei ze koppig. Plots klonk er een luid gesis en kolkten er wolken gifgroene rook door de kerker. Marcel was er op een of andere manier in geslaagd om de ketel van Simon in een verwrongen klomp metaal te veranderen en hun toverdrank gutste over de stenen vloer en brandde gaten in de schoenen van de leerlingen. Binnen een paar tellen stond de hele klas op hun krukjes. Marcel, die doordrenkt werd toen de ketel het begaf, kreunde van de pijn. Zijn armen en benen waren overdekt met kloppende rode zweren. “Idioot!”� snauwde Sneep, die de gemorste toverdrank opruimde met één zwaai van zijn stok. “Je hebt de stekelvarkensstekels er zeker bij gedaan zonder de ketel van het vuur te nemen?”� Marcel jammerde zacht, terwijl er nu ook grote zweren verschenen op zijn neus. “Breng hem naar de ziekenboeg!”� snauwde Sneep tegen Simon en hij richtte zijn aandacht op Harry en Ron, die naast Marcel bezig waren geweest. “Jij daar! Potter! Waarom heb je niet gezegd dat hij die stekels er nog niet bij moest doen? Je dacht zeker dat jij extra goed voor de dag zou komen als hij er een rotzooitje van maakte, hé? Dat kost Griffoendor nog een punt!”� Die beschuldiging was zo oneerlijk! David wou protesteren maar op dat moment draaide Sneep zich om en keek recht in zijn ogen. In een flits zag David een vrouw en voelde hij een immens verdriet. Sneep keek geschokt weg en keek hem de rest van de les niet meer aan. David besloot dit tegen niemand te vertellen.
“Waarom heeft Sneep zo’n vreselijk hekel aan mij?”� vroeg Harry een uur later toen ze de kerker verlieten. “Kop op,”� zei Ron. “Sneep trekt ook altijd punten af bij Fred en George. Mag ik mee naar Hagrid?”� “Tuurlijk,”� zei Harry. “Ga jij ook mee, David?”� “O, ja leuk,”� zei David.

Reacties: