FanFic.nl

Maji Irina Grazoni

2. Wegisweg

Maji POV

Toen Nicci en Jiri aankwamen in de kamer zat ik nog altijd in dezelfde houding op mijn bed. Ze keken me bezorgd aan en vroegen wat er aan de hand was. Eerst bewoog mijn mond een beetje en daarna kwam er ook geluid uit. “Ik ben een heks”�, was het enige dat eruit kwam. Na een tijdje kwam ik terug bij zinnen en vertelde ik hun het hele verhaal. Eerst wouden ze het niet geloven, maar ik kon hen toch nog overtuigen.
De volgende ochtend was ik al om half 7 wakker en was hyperactief. En ik ging alleen nog maar naar de Wegisweg. Om half 8 maakte ik Nicci en Jiri wakker, door op hun bedden te springen. Ze maakten zich klaar, terwijl ik bleef stuiteren. Om half 9 gingen we ontbijten, we waren in totaal maar met 16 in de zaal, en om 5 voor 9 stuiterde ik naar de voordeur om daar te gaan wachten. Exact op de negende slag van de klok die veel te luid was, klopte er iemand op de deur. Ik zag mevr. Kinkboom bijna in slow-motion naar de deur stappen en wou dat ze een beetje opschoot. Ik mag vandaag eindelijk nog eens een dagje weg uit het weeshuis dat mijn jeugd heeft verpest. Ze liet Perkamentus binnen en ik vloog bijna op hem af.
“Ah, mejuffrouw Grazoni, wat leuk om u te zien.”�
“Wanneer gaan we?”� ik kon me nog net inhouden om terug te gaan stuiteren.
“Onbeschofterikje, kan het wat rustiger?”� Ik negeerde haar volledig.

“Dadelijk, gaat u, u zusje en broertje even halen?”� zei professor Perkamentus, Kinkboom ook compleet negerend. Ik sprintte naar de kamer en kwam 2 minuten later terug met Nicci en Jiri. Toen we buiten waren, gingen we de hoek om en daarna naar rechts voordat we stopten voor een groezelig cafétje, de Lekke Ketel. Hij gebood ons naar binnen te gaan. Achter de toog keek een zeer oude man, met een jongere man naast hem, ons aan met een priemende blik.
“Volg mij maar.”� Ik voelde de ogen van de waard in mijn rug prikken toen we naar een binnenplaatsje gingen. Perkamentus pakte zijn stok tevoorschijn en tikte op een bepaalde steen, die was net iets lichter als de rest. De stenen plooide zich om en uiteindelijk verscheen er een poort met daarachter een geplaveide weg. Ik pakte Nicci’s en Jiri’s hand en met onze mond open van verbazing stapten we door de straat, de Wegisweg. We liepen naar een winkel waar verbazingwekkend veel boeken stonden, genaamd Klieder en Vlek. Ik pakte de lijst met boeken uit mijn zak en gaf hem aan de mevrouw die net aankwam. Ze waggelde haastig weg om mijn boeken te gaan halen. Perkamentus pakte een buidel uit zijn gewaad en gaf die aan mij. Ik betaalde mijn boeken en we liepen terug de ochtendzon in. De volgende winkel waar we binnen gingen, was voor mijn gewaden. Madame Mallekin frunnikte aan mijn mouw terwijl ik kramp begon te krijgen, ik stond namelijk al een kwartier lang op dat krukje. Eindelijk mocht ik me omkleden en betaalde de gewaden. Daarna waren we ketels en ingrediënten gaan halen. Eindelijk kwam het moment aan dat we mijn toverstok gingen halen. In de winkel stonden allemaal stoffige, rechthoekige dozen. Een aardig uitziende man van rond de dertig kwam naar ons toe. Perkamentus zei: “Het is voor deze jongedame hier, Thomas.”� De man, Thomas, bekeek me heel aandachtig met zijn blauwgroene ogen. Hij verdween achter een stapel dozen en kwam daarna terug met zo een vijf dozen. De eerste die ik gebruikte was een kleine stok, toen ik er mee zwaaide schoot een oud boek in brand en vloog het door de winkel. Geschrokken hield ik mijn hand voor mijn mond en stamelde: “Sorry, sorry.”�
“Het is niks, meisje.”�
Met een zwiepje van zijn eigen stok, vloog het boek terug naar zijn plaats, niet meer brandend. Met de volgende stok, die vreselijk lang was, brak ik een vaas en degene die daarop volgde, liet een stapel dozen vallen. De vierde stok voelde meteen goed en met een zwiepje kwam er een gouden straal uit. Thomas keek me geïnteresseerd aan en mompelde: “Speciaal, speciaal.”�
Voordat ik mijn mond kon open doen, vroeg Jiri al: “Wat is er zo speciaal, meneer?”�
“Wel, in deze stok zit een veer van een witte feniks. In mijn hele leven heb ik er nog maar twee gezien, en vandaag zijn ze allebei uit mijn winkel verdwenen.”�
Perkamentus keek hem met grote ogen aan.
“Wie?”�
“… Potter”�, fluisterde Thomas.
Ik had alleen de achternaam gehoord. Na dit vreemde bezoek gingen we naar de beestenbazaar om een uil te gaan halen. Toen ik binnenkwam werd ik meteen aangetrokken door een stil, zwart dwerguiltje dat in een hoekje zat. Toen ik er naartoe wou gaan, zei de vrouw achter de balie:
“Ik zou maar oppassen met haar, ze kan gevaarlijk uit de hoek komen.”�
Ik trok me van haar niks aan en stak mijn hand uit om het uiltje te aaien. Ze sprong direct op mijn vinger en begon lief te kirren.
“Ik wil haar”�, zei ik tegen Perkamentus.
“Maar natuurlijk, jij mag kiezen.”�
De vrouw gaf mij ook nog een uilenboek mee, om haar goed te verzorgen. Even later stond ik met een big smile en het uiltje in mijn handen buiten. Onze tocht was gedaan dus gingen we terug naar dat rot weeshuis.
Ik nam afscheid van Perkamentus en voelde mij een beetje teleurgesteld dat ik zo weinig had kunnen vragen over de toverwereld. Ik spurtte snel naar mijn kamer, zodat Kinkboom niet te veel kon zagen op mijn uiltje. Aangekomen in de kamer vroeg ik aan Nicci en Jiri of ze misschien een naam wisten. “Zwartje!”�
“Mini-zwartje!”�
“Nee, dat is veel te lang, Jiri !”�
Ineens had ik een ingeving: “Martje, mini en zwartje in elkaar !”�
“Oh, ja !”� riepen ze tegelijk.
De avond voor dat ik ging vertrekken hield ik ze allebei eens goed vast. Je kon duidelijk de snik in mijn stem horen toen ik fluisterde: “Zorg goed voor elkaar, hé! Ik zal jullie heel hard missen, maar ik zal geregeld eens schrijven over hoe het daar is. Binnenkort mogen jullie ook naar Zweinstein gaan. Ik zal naar huis komen tijdens de vakantie. Doe het goed op jullie school.”�
“Wij zullen jou ook kei hard missen!”� zeiden ze tegelijk.
De lichten floepten uit en we gingen naar bed.

Reacties: