Hoofdcategorieėn
Home » Overige » Burned love. » Hoofdstuk 2. Alice Jane Sarah Patterson
Burned love.
Hoofdstuk 2. Alice Jane Sarah Patterson
De hotelkamer was groot, maar vooral sfeerloos en onpersoonlijk. Ik had mijn eigen kamer, met het grote zachte bed waar ik nu op lag. Op de tv stond een of andere film op, die ik voor geen meter volgde. Ik staarde naar het nummer op het briefje, draaide het om en om tussen mijn vingers. Ik twijfelde. Zou ik hem wel bellen? Ik bedoel, het idee om het zo snel mogelijk te vergeten, zo snel mogelijk hier weg te gaan, nieuwe herinneringen maken en verder gaan, stond me erg aan. Maar die jongen had mijn leven gered, zonder hem wí¡s ik hier niet eens. Met een zucht greep ik mijn mobiel van het nachtkastje en toetste het nummer in. Hij ging een paar keer over, met elke toon werd ik zenuwachtiger. Ik sprong van het bed af en liep van de tv naar het bed, en weer terug.
“Met James?”¯ hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Met een zucht plofte ik neer op het bed.
“Ehm, hoi, ik ben Alice, van de brand.”¯ Vertelde ik een beetje verlegen.
“Hallo! O wat fijn om je te horen praten! Vanochtend had je je ogen nog dicht. Ik was er vanochtend.”¯ Zijn stem klonk opgelucht.
“Kunnen we misschien een keer iets afspreken?”¯ stelde ik aarzelend voor. Het bleef stil aan de andere kant.
“Het hoeft niet, hoor.”¯ Mompelde ik terwijl ik weer opsprong en begon te ijsberen.
“Nee! Ik bedoel ja! Ik zit hier te knikken als een gek, dat zag je natuurlijk niet. Ehm, ik weet niet wanneer je af wilt spreken? Komt morgen uit? Of vanavond? Ik zit wel bij de bandweer dus kan zo opgepiept worden maar dan spreken we gewoon nog een keer af.”¯ Zijn stem was laag en ruw, sexy. Ik lachte zacht om zijn vele gepraat.
“Ken je het Hilton? Daar zit ik nu, je kunt vanavond wel komen?”¯ stelde ik aarzelend voor. Weer was het stil.
“Je weet dat ik je niet kan zien, he?”¯ vroeg ik grinnikend.
“O ja! Ik ben weer als een gek aan het knikken.”¯ Bekende hij ook lachend. Het was een fijn geluid. Ik schudde mijn hoofd. Ik had die jongen amper gezien!
“Dan ben ik daar in een halfuurtje, oke?”¯ hij leek te twijfelen. Nu was ik degene die aan een gek aan het knikken was.
“Sorry, volgens mij heb je me aangestoken met je knikken.”¯ Lachte ik. Zijn lach drong door de telefoon mijn oren binnen.
“Dan zie ik je zo.”¯ Sloot hij af. Met een doei hing ik op. Snel verdween ik naar de badkamer. Mijn spiegelbeeld zag er niet uit! Ik haalde woest een borstel door mijn haar en gooide wat water in mijn gezicht. Met een laagje lippenbalsem op mijn lippen liep ik naar de kledingkast. Mijn moeder was vanmiddag nog wat meer kleren gaan kopen. Al mijn spullen waren namelijk verbrand. Alle spullen. Foto’s, knuffels, kleren, brieven, kaarten, herinneringen. Ik betrapte mezelf op huilen. Snel veegde ik de tranen weg en trok mijn nieuwe sneakers aan. De kamer van mijn ouders was er drie verderop. Ik ging even snel langs vertelde ze over James en ons plan voor vanavond. Vrijwel direct sprong mama op, om te zeggen dat ze er niet uitzag en zo geen gasten kon ontvangen.
“Ma, rustig. Alleen ik ga.”¯ Ik schudde lachend mijn hoofd om haar teleurgestelde blik.
“Je ziet hem heus nog wel een keer.”¯ Mompelde ik voordat ik mijn afgaande mobiel opnam.
“Ha, Alice, met James. Ik sta in de lobby, waar kan ik je vinden?”¯ vroeg hij vrolijk. Ik grinnikte.
“Ik vertrek nu, kun je niet wild gaan lopen zwaaien ofzo? Dan weet ik wie ik zoek.”¯ Grapte ik.
“Beloofd.”¯ Lachte hij. Grinnikend hing ik op, zwaaide naar mijn ouders en liep naar de trap. Het was stil op de gangen, mijn voetstappen werden gedempt door de rode vloerbedekking en zacht neuriede ik een liedje. Toen ik de trap afsprong en mijn blik door de lobby liet glijden zag ik een jonge man midden in de ruimte staan dansen. Lachend liep ik naar hem toe.
“James?”¯ vroeg ik, nog steeds met een lach. Hij keek me even aan, liet toen zijn blik over mijn lichaam glijden en keek daarna weer in mijn ogen. Hij pakte mijn hand.
“Alice mag ik veronderstellen?”¯ Hij lachte zijn perfect witte tanden bloot. Ik knikte en weerstond het niet om terug te glimlachen.
“Laten we wat te drinken pakken.”¯ Stelde hij voor. Hij legde zijn hand op mijn rug en leidde me naar een tafeltje. Mijn stoel schoof hij wat naar achter en schoof hem aan toen ik ging zitten.
“Een gentleman.”¯ Prees ik. Hij haalde zijn schouders op.
“Staat wel mooi bij me, toch?”¯ vroeg hij breed grijnzend terwijl hij een hand door zijn haar haalde en naar me knipoogde.
“Maar natuurlijk.”¯ Knikte ik sarcastisch waarna we in lachen uitbarstten.
Reacties:
WOOHOOO
LE ME LIKES THIS!!
en moet je nou echt vragen wat ik er nog in wil hebben? ik bedoel, dat lijkt me overduidelijk: NIALL!!!
maar verder kan ik ook niets bedenken..