FanFic.nl

Spread my wings

The story of a butterfly. [6]

Ik sla de deur dicht, net niet tegen Bruno’s neus, en laat me met een geïrriteerde grom acterover vallen op het tapijt van mijn nieuwe kamer. Er is een maand voorbijgegaan sinds mijn vader de grond onder mijn voeten vandaan sloeg, en in die tijd is er veel gebeurd.
Ten eerste zijn we verhuisd naar Hamburg, naar een even enorm huis als ons vorige, dus qua geld zit het wel weer goed. Inderdaad, de fusie is doorgegaan en gisteren is mijn nieuwe contract getekend. Ik ben meerderjarig dus ik had kunnen weigeren. Maar wat dan? Bij mijn moeder gaan wonen? Een baan zoeken? Tot vorig jaar heb ik thuis lessen gevolgd, maar het voorbije jaar had ik gewoon geen tijd en dus heb ik nooit eindexamen afgelegd. Triest maar waar, ik heb niet eens een diploma.
Evil Overlord Roy Helwig en Hellspawn Detlev zie ik steeds vaker, veel vaker dan ik zou willen. We zijn hierheen verhuisd omdat het hoofdkantoor van Mercury in Hamburg ligt, net als alle grote labels. Aan hen kan Roy nog niet tippen, maar met mij erbij komt hij stilaan in de buurt. En natuurlijk woont hij amper twee blokken bij ons vandaan.
Detlev achtervolgt me de hele tijd. Hij is in de wolken door dit hele plan. Hoewel we nog niet eens officieel verloofd zijn (en geloof me, daar zit ik NIET op te wachten, hoe mooi zijn ogen ook zijn volgens alle tienerblaadjes), staan onze vaders erop dat we ons gedragen als een koppel. Je hoeft geen genie te zijn om uit te vissen dat ze hopen op een vroegtijdige scoop in de pers om de verkoop van zowel Delay’s derde album ‘Shameless’ als mijn nieuwe single ‘Royal Flush’ extra de hoogte in te jagen.
Detlev vindt het allemaal prima, maar ik gruwel van hem. Ik wil zijn hand niet vasthouden, en ik wil al helemaal niet dat hij aan me zit, maar blijkbaar heb ik ook die laatste inspraak in mijn leven verloren want Helwig heeft me al weinig subtiel ingefluisterd dat hij mijn contract net zo makkelijk kan verbreken als hij het getekend heeft. Dus ik moet me inhouden en Detlevs handen pas van me af slaan als zijn vader niet kijkt. Ik weet best hoeveel meisjes een moord zouden doen om in mijn plaats te kunnen zijn, aan de arm van Delay, maar ik wil hem gewoon niet. En niet in het minst omdat ik alleen maar een deel van de ruilhandel ben, een cadeautje van Roy Helwig aan zijn verwende zoon.
Ik praat al een hele maand niet meer tegen mijn vader, dus communiceren we via Bruno. De arme bodyguard wordt er helemaal gek van, vooral omdat niemand hem tijdens zijn opleiding heeft voorbereid op een hysterische pubermeid die hem bestookt met scheldtirades aan het adres van haar vader, in een jongerentaal die hij niet eens begrijpt. Dus ik probeer om geduldig te zijn met hem en sla alleen af en toe een deur bijna tegen zijn gezicht.
Als verzoeningspoging heeft mijn vader ervoor gezorgd dat mijn nieuwe kamer een exacte kopie is van mijn oude. Ik duw mijn neus in het tapijt en snuif diep. Het ruikt niet zoals het moet. Ik ruik de winkel nog. Met een diepe zucht rol ik me om en meteen kruipt goedmakertje nummer twee luid spinnend bovenop me. Een langharige kat met felblauwe ogen, die ik meteen Jewels heb gedoopt.
Oh, en mijn haar is alweer gekleurd, ik blijf erbij dat al die verf nooit gezond kan zijn en als ik op mijn dertigste kaal begin te worden, klaag ik mijn styliste aan. Het is nu heel donkerrood en de bles is bijgeknipt. Met de kleur kan ik wel leven, ze past bij mijn ogen, het enige deel van mijn uiterlijk waar niet mee geknoeid is en waar ik dus met recht en rede trots op ben. Heel lichtbruin met een gele ring rond mijn pupillen. De bles hangt daarentegen nog steeds in mijn gezicht en ik begin een tic te ontwikkelen om het haar uit mijn zicht te zwaaien.
Ik hou mijn adem in en stop met Jewels te aaien. De voordeur, zeker weten. We wonen hier nog maar drie dagen maar ik weet gewoon dat ik me niet vergis. Oh nee, zeg me niet dat ze alwéér op bezoek komen?
‘Loop maar door, Detlev, haar kamer is aan het eind van de gang links!’ hoor ik mijn vaders stem veel te enthousiast roepen. Oh nee, not gonna happen! Ik wil niet alleen gelaten worden met die kerel! Ik veer overeind, deponeer een verontwaardigde Jewels op mijn bed en graai mijn zwarte leren jasje en een pet van mijn bureaustoel. Ik hoor voetstappen op de trap, te laat om via de gang te ontsnappen. Ik duw mijn raam open, glip mijn balkon op en duw het achter mijn rug weer dicht. Ik heb dit gisteren nog getest, dus ik ben niet zo heel erg bang als ik de sprong waag naar de uitstekende tak van de mimosa. In dertig seconden zit ik op een lage tak, onzichtbaar tussen de dikke witte bloesems. Als ik zeker weet dat de tuin uitgestorven is en er niemand voor een raam staat, laat ik me op de grond ploffen. Met de pet diep naar beneden getrokken en mijn gezicht verstopt in mijn kraag spurt ik gebukt de tuin uit.
Pas voorbij het hekken durf ik weer normaal lopen. De bewakers aan de poort houden hun mond wel, ik ben alleen bang dat Detlev of mijn vader plots achter me staat. Ik vis mijn gsm op en draai het nummer dat ik de laatste maand door veelvuldig gebruik uit mijn hoofd heb geleerd. Hij gaat amper twee keer over voor er wordt opgenomen.
‘Werkt hij weer op je zenuwen?’ vraagt Bills stem met een hoorbare lach.
‘Je hebt geen idee, mijn vader stuurde hem gewoon naar boven! Ik heb echt geen zin om Detlev Helwig de eerste jongen te laten zijn die mijn slaapkamer ziet.’ Bill schiet in de lach.
‘Hé, ben je al in Hamburg?’
‘Ja, ik ben ontsnapt en loop incognito te wezen op straat.’
‘Blijf waar je bent, jullie huis is vlak bij het appartement van Tom en mij. Ik kom je ophalen.’
‘Oké, ik kom tot op de straathoek, zie je daar.’

Reacties: