FanFic.nl

Maji Irina Grazoni

4. De indelingsceremonie

James POV

Van de trein, haastten we ons naar de zware stem van, natuurlijk, Hagrid die riep: “Eerstejaars, hierzo, eerstejaars!”�
Maji struikelde over een losse steen, maar ik kon nog net mijn armen om haar middel slaan. Het verwonderde mij hoe goed die daar voelde. Ze zette zich recht en ik zei lachend in haar oor: “Dat is nu al de tweede keer dat ik je heb geholpen vandaag.”�
Ze lachte nerveus en maakte zich blozend los uit mijn armen. Snel liep ze verder naar Hagrid en daarna volgden we hem naar de bootjes. Ik zat samen met Maji, een meisje dat blond haar had en zichzelf voorstelde als Lotte en mijn neef Fred, de zoon van mijn nonkel George in een bootje. Maji en Lotte waren vrolijk aan het praten terwijl Fred en ik over de leerkrachten aan het praten waren. Plots brulde Hagrid: “Hou je eigen goed vast!”�
We pakten geschrokken de rand vast en onze bootjes botste tegen de oever. Toen alle bootjes vrijwel stil lagen, gebood Hagrid dat we moesten uitstappen. Ik hielp net Maji uit het bootje toen iedereen schrok van een luide plons en vrijwel direct daarna nog een plons. Lotte was uit de boot gevallen en Fred, zo moedig als hij was, was achter haar aan gedoken. Fred kwam terug boven met Lotte in zijn armen die hij naar de kant droeg. Hij vertelde dat ze had gezegd dat ze zich niet zo goed voelde en dat ze daarna was flauwgevallen. Gelukkig kwam ze op dat moment bij en zei dat ze zich wel goed voelde en daarom moest ze niet naar de ziekenzaal, omdat ze nog moest worden ingedeeld. We kwamen aan bij een grote houten deur met een zware klopper. Hagrid moest maar een keer kloppen of de deur vloog al open. Een streng uitziende vrouw met een heel strak knotje keek ons aan.
“Dat is professor Anderling”�, fluisterde ik Maji toe.
Ze leek geschrokken door de twee natte kinderen en gebruikte een spreuk om hun droog te krijgen. We kwamen aan in de grote hal en Maji ging in de richting van het gepraat dat uit de grote zaal kwam maar ik trok haar terug en fluisterde: “We moeten die kant uit.”�
Blozend liep ze naar professor Anderling die de deur open hield van de kamer die aan de grote zaal grensde. Toen we allemaal binnen waren zei Anderling: “Welkom op Zweinstein. Zo dadelijk zullen jullie gesorteerd worden, de afdelingen zijn Griffoendor, Huffelpuf, Ravenklauw en Zwadderich. Tijdens je verblijf hier fungeert je afdeling min of meer als je familie.
Aan het einde van het schooljaar, wordt de afdelingscup uitgereikt aan de afdeling met de meeste punten. Deze punten krijg je bij eventuele triomfen, maar bij het overtreden van de regels worden er punten afgetrokken. Ik moet eerst nog even iets regelen, maar ik kom direct terug.”�
Ze verdween en er klonk overal geroezemoes van hoe we ingedeeld zouden worden.
“Weet jij hoe we ingedeeld worden?”� vroeg Maji aan mij.
Maar het was Fred die antwoord gaf: “Mijn broer had wel is gezegd dat we iemand moesten verlammen. Maar ik denk dat dat niet waar is want papa heeft wel eens laten vallen dat het iets te maken heeft met een hoed.”�
“Ja, mijn papa heeft ook al is iets over een hoed gezegd”�, viel ik hem bij.
Ineens slaakte Maji een gil en geschrokken volgde ik haar blik. Ik hield opgelucht adem toen ik zag dat het maar de geesten waren. Toen ging de deur open en gebood professor Anderling ons in een rij te gaan staan. Zenuwachtig schuifelden we allemaal de grote zaal in. Professor Anderling zette voor de leerlingentafel een krukje met een vaak herstelde hoed op. Ik keek zenuwachtig naar de lerarentafel en zag dat oom Percy mij en Fred een bemoedigende glimlach gaf. Ineens begon iemand een lied te zingen en geschrokken keek ik rond mij. Uiteindelijk vond ik de bron van het geluid. Er was een rafelige scheur aan de rand van de hoed opengegaan die als mond diende. Toen het lied gedaan was begon iedereen luid te applaudisseren. Zenuwachtig volgde ik hun voorbeeld.
“Als ik jullie naam zeg, kom je hier op het krukje zitten en zet je deze hoed op.”�
Ze begon de namen af te roepen. "Arenvoet, Monica" werd al direct een Griffoendor.
“Backx, Lotte.”�
Lotte liep zenuwachtig naar de hoed. Tien seconden nadat de hoed voor haar ogen was gezakt schreeuwde hij al: “GRIFFOENDOR !”�
De tafel helemaal links van de zaal brak in een spontaan gejuich uit. Lotte liep er stralend naar toe. Na enkele namen kwam: “Grazoni, Maji.”�
Met kleine stapjes liep ze naar het krukje. Toen de hoed op haar hoofd terecht kwam duurde het nog een halve minuut voordat de hoed riep: “GRIFFOENDOR!”�
Stralend liep ze naar Lotte toe, die haar een high-five gaf. Na een tijdje hoorde ik “Potter, James”� en liep ik geleid door gefluister naar het krukje. Nog na geen vijf seconden riep de hoed: “GRIFFOENDOR!”� en liep ik, ook stralend, naar de Griffoendortafel.
Toen “Wemel, Fred”� afgeroepen werd , ging Fred zelfverzekerd op het krukje zitten. Nadat dat de hoed over zijn hoofd werd geschoven, ging er nog geen seconde voorbij of de hoed riep al: “GRIFFOENDOR!”�, net zoals bij mij.
Nadat “Zalam, Anke”� bij Huffelpuf ingedeeld werd stond Perkamentus op.
“Tegen de eerstejaars, welkom! Tegen de ouderen, welkom terug. Ik ga jullie nu niet vervelen met mijn gelummel over saaie dingen, maar heb nog een paar woorden te zeggen: Flubberwurmen, Dropveters,hoognodig en eet smakelijk !”�
Gejuich steeg op van alle tafels, buiten Zwadderich, en werd nog luider toen er overal eten verscheen. Na het hoofdgerecht en dessert verstomde het geroezemoes toen Perkamentus terug opstond. “Ik wil even mededelen dat het Verboden Bos, zoals de naam het zelf doet uitwijzen, verboden is. Op de deur van het kantoortje van Meneer Vilder hangt een lijst met alle verboden dingen. Je mag niet toveren in de gangen tussen de lessen door. Maar nu is het tijd om onder de lakens te kruipen.”�
De klassenoudste Hendrik, die de zoon van oom Percy is, leidde ons naar het portret van de Dikke Dame. “Schrobbelstomp”�, zei Hendrik. Hij leek vreselijk veel op zijn vader. Toen we door het portretgat waren geklommen leidde hij ons naar de slaapkamers. Ik lag in een kamer met Fred, Max Filister, Tom Jordaan en David Plank. Al onze ouders kenden elkaar al. We kleedden ons om en vielen gelijk in slaap.

Maji POV

Ik had het bed aan het raam. De gordijnen waren open, want ik keek naar de maan en de sterren. Ik kon maar niet slapen. Verschillende gebeurtenissen dwarrelde als sneeuwvlokjes door mijn hoofd. In tegenstelling tot de werkelijkheid, waren er hier wel exact dezelfde tussen.

Ik was verwonderd door het betoverende plafond, toen ik ineens mijn naam hoorde. Met kleine, zenuwachtige stapjes liep ik naar het gammele krukje. De hoed gleed voor mijn ogen en ik staarde naar de zwarte zoom, toen er plots een stemmetje door mijn hoofd galmde. “Vind het niet erg om te studeren, is loyaal tegenover iedereen, kan soms wat sluw zijn, dapper. Mmh, dit word een moeilijke. Ravenklauw, Huppelpuf, Zwadderich of Griffoendor?”�
‘Griffoendor, Griffoendor, Griffoendor’, dacht ik.
“Griffoendor? Zeker weten? In Huffelpuf zou je het ook nog goed doen, hoor. Griffoendor? Griff- oen-dor? Ja, ok, als dat je keuze is,”� en toen schreeuwde hij door de zaal: “GRIFFOENDOR!”� Ik had weer zicht en liep snel naar de linker tafel.

Wat veel terugkwam was toen James mij redde van een beschamende val door zijn sterke armen om mij te slaan. Ik wou dat ik mij niet moest losmaken, en die rode wangen waren ook weer eens tevoorschijn gekomen. Nu vond hij mij waarschijnlijk nog een grotere kluns, na dat voorval met mijn gewaad. Zo beschamend !

Die Malfidus is echt een kwal ! Wat maakt het nu uit of dat je dreuzels of tovenaars als ouders hebt ?! Ik was al blij dat het Lotte, Fred en James niks uitmaakt.

Zo bleven mijn gedachten nog even rondspoken, maar uiteindelijk vloog ik toch naar dromenland.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.