FanFic.nl

Ghost of you

Hoofdstuk 5

And all the things that you never ever told me.

Het was donker geworden buiten. Duizenden twinkelende sterren verlichtten de hemel, creëerden een prachtig uitzicht. Bill zat op de rand van zijn bed en staarde ernaar. Het was leeg. Hij was alleen. Stilzwijgend staarde hij naar de sterren, buiten, ver weg, en vroeg zich af of Tom bij hen was. Zijn broer was thuis geweest, uiteraard. Niemand anders zou zo’n berichtje op de koelkast achterlaten. Wie zou het überhaupt gedaan kunnen hebben? Gordon zag de humor er niet van in, en Simone was er niet toe in staat omdat ze te druk bezig was haar verdriet in de hand te krijgen. Zijn arme moeder. Was Tom bij hun moeder? Probeerde hij haar gerust te stellen? Diep vanbinnen was Tom gevoelig, en gaf hij wel degelijk om zijn familie. Dat wist Bill, hij was er honderd procent zeker van. Hij wist ook dat hij niet wilde dat iemand verdriet om hem had. Zijn imago wel. Tom Kaulitz, de gitarist van Tokio Hotel, de meidenverslinder. Hij keek vanuit de hel toe op alle meiden die huilden om het verlies van hun idool. De echte Tom niet. Zijn broer niet. Hij maakte zich zorgen om zijn moeder en om zijn broertje en om zijn vrienden. Degenen die hij achtergelaten had. Iedereen die geen telepathische band met hem had, en dus geen mogelijkheid meer had contact met hem op te nemen. Was dat waar? Bill had geen gebruik gemaakt van hun band, maar van magneetjes op de koelkast. Tom kon Georg ook berichtjes achterlaten, en Gustav en Andreas. Hun moeder. Gordon. Zelfs hun vader. Hij deed het niet. Bill wist dat hij het niet zou doen. Zij zouden schrikken. Zij dachten dat hij weg was.
‘Tom?’ fluisterde Bill zachtjes tegen de sterren. Ze reageerden niet, bewogen niet. Ze bleven stipjes licht, duizenden lichtjaren verderop. Onbereikbaar. Net als Tom. Toch was het anders. Tom zou terugkomen, zou hem gezelschap houden tot hij in slaap viel. Bill wachtte op hem. Net als vroeger. Vroeger had hij altijd op de rand van zijn bed zitten wachten tot zijn grote broer uit de douche kwam, want alleen kon hij niet slapen. Dat probleem hadden ze allebei gehad. Naarmate ze ouder geworden waren, was het minder geworden. Maar nooit echt. Nooit helemaal weg. Er waren altijd nachten geweest waarop ze elkaar nodig hadden. Nachten waarop ze samen in slaap vielen, veilig. Samen waren ze veilig. Samen konden ze de wereld aan.
‘Tom?’ vroeg Bill opnieuw. Hij was moe. Hij wilde dat zijn broer thuiskwam. ‘Alsjeblieft?’ fluisterde hij, terwijl hij de moed onwillekeurig steeds dieper weg voelde zakken. Tom kwam terug, vertelde hij zichzelf. De tranen begonnen weer achter zijn oogleden te prikken. Heel even. Toen hij bijna toegaf aan het gevoel van wanhoop, voelde hij het matras naast hem indeuken. Hij keek ernaar, zag niets. Alsof er niets was. Maar het was er wel. Hij voelde het. Hij voelde Toms aanwezigheid en hij voelde zijn gewicht naast zich. Hij voelde hoe Tom een arm om zijn schouders sloeg. Rustig maar, leek hij te willen zeggen. Ik ben er, ga maar slapen.
Bill fluisterde een ‘hallo’ en ging op bed liggen, op zijn zij. Hij voelde hoe Tom naast hem kwam liggen, voelde hoe zijn broer een arm om zijn middel sloeg. Hij zou hem beschermen tot hij in slaap viel, en misschien daarna ook nog wel. Zijn tweelingbroer. Bill sloot zijn ogen en probeerde te slapen, maar het lukte niet. De beelden bleven aan hem voorbij schieten. De beelden van het blonde meisje met de blauwe ogen, de beelden van zijn moeder met haar rode ogen, de blik op Gordons gezicht. De politie. Het lichaam van zijn broertje. Het lichaam.
Hij zuchtte en stond op, knipte de lamp aan en besloot een glas water te drinken. In de keuken, boven hadden ze geen glazen. Hij nam zich voor er één mee naar boven te nemen, maar dat was voor later zorg. Eerst water drinken. Slapen. Hij was moe. Zou Tom ook moe zijn? Zou hij nog moeten slapen? Hij wilde het vragen. Gewoon, om een gesprek te voeren met zijn broer. Om weer met hem verbonden te zijn.
Toen hij in de keuken aankwam keek hij om zich heen, wachtte tot hij een teken van leven zou krijgen. Een teken van aanwezigheid, verbeterde hij zichzelf. Een teken van aanwezigheid. Van zijn broer. Er gebeurde niets, eerst. Hij haalde een glas uit de kast en vulde het met water, ijskoud, net zou koud als het water dat hij die middag aan zijn moeder gegeven had. Toen hij zich omdraaide, wierp hij een blik op de magneetjes om Georch te zien staan, om zich te eraan te herinneren dat zijn broertje langs geweest was. Het woord was weg. De letters waren weer van volgorde veranderd. Niet bang zijn, stond er. Even slordig als Georch er gestaan had. Bill liet van schrik het glas uit zijn handen vallen. Hij bukte zich om de scherven op te rapen en gooide ze in de prullenbak. Vervolgens draaide hij zich om, keek opnieuw naar de deur. Wees voorzichtig. Tom. Zijn broer. Hij probeerde hem te beschermen. Bill wist niet hoe hij moest reageren. Hij wist niet wat hij moest denken. ‘Tom,’ fluisterde hij. De tranen prikten achter zijn ogen. Bill, vormden de letters op de koelkast. Bill zag ze bewegen. Hij zag zijn broertje zoeken naar de juiste klinker, de medeklinkers, om de naam te vormen. ‘Tom,’ fluisterde Bill nogmaals. Het was anders. Het was zo anders. De boodschap van die middag was luchtig geweest, vrolijk, typisch. Dit was anders. Dit was serieus. Tom wilde hem geruststellen. Voelde hij zich schuldig? ‘Waarom luisterde je niet naar me?’ vroeg Bill, niet in staat zijn stem vast te houden. De tranen kropten zich op in zijn keel, voor zijn hoornvlies, biggelden langs zijn wangen, spatten kapot op de grond. Niet huilen, dacht hij bij zichzelf. Niet huilen. Maar hij huilde wel en hij wist dat hij er niet mee op kon houden. Hij wist ook dondersgoed wat het antwoord was, hoefde het niet uitgespeld te krijgen op de koelkast. Dat kreeg hij ook niet. Er vormde slechts één woord, vijf letters: sorry. Heel even voelde hij een kille woede in zich opwakkeren, toen realiseerde hij zich dat Tom het zelf waarschijnlijk ook anders zou doen als hij de kans kreeg. Hij wist honderd procent zeker dat, mochten ze ooit de kans krijgen die nacht over te doen, hij Bill zou hebben laten rijden. En de nachten daarna, en altijd. Misschien zou hij zelfs zijn sletjes opgegeven hebben. Misschien. Misschien ook niet. Het deed er niet toe, want ze zouden geen tweede kans krijgen. Toms lichaam was weg en kwam niet meer terug. Bill schoof een stoel naar achteren en ging zitten, zich voornemend rustiger te worden. Hij was de hele dag al rustig geweest, er was geen reden om plotseling in paniek te raken. Hij liet zijn hoofd in zijn handen rusten en voelde hoe de emoties hem langzaam weer verlieten. Het verdriet, de woede, alles. Langzaam, heel langzaam werd hij weer rustig. Hij wist niet hoelang het duurde. Hij wist alleen dat zijn ogen aan het licht moesten wennen toen hij hen weer opende. Onwillekeurig vestigde hij zijn aandacht op de koelkast, zag dat er een nieuw berichtje gevormd was. Hij glimlachte. Zwakjes, maar hij glimlachte. Ik hou van je.

Reacties: