FanFic.nl

Snow white queen [4-shot]

In het licht

Licht. Overal licht. Knipperend licht en constant licht en licht dat beelden van me vastlegde. Foto’s en filmpjes en herinneringen. Licht dat opgeslagen werd op geheugenkaartjes en in camera’s en in hersenen. Mijn licht, hun licht. Ons licht. De technici die alles regelden, alles goed regelden en het was overal waar het moest zijn en overal waar het niet moest zijn. In mijn ogen om me heen en in mijn hoofd. Ik zag de beelden al, alle beelden die vastgelegd werden. Mijn ogen en mijn armen en mijn haar, ravenzwart zoals dat van sneeuwwitje alleen dan mooier en omhoog maar ook langs mijn gezicht. Mijn bruine ogen, bruin en leeg. Angstig maar dat zag niemand. De make-up die mijn wallen wegwerkte. Alles op camera alles op film. Alles in mijn hoofd en in hun hoofden. Dat altijd en daar zou het blijven. Ze zouden het merken sommigen. Af en toe, en zich zorgen maken misschien. Maar niet allemaal, de meesten niet en dus deed het er niet toe. Voor mij wel en voor hem ook maar wij deden er niet toe. Niet echt dus het maakte niet uit. Niet belangrijk. Niemand wist het, hoewel enkelen het doorhadden maar ze deden niets. Ik vroeg ook nergens om. Vragen om onbelangrijke dingen was nutteloos en nutteloos was tijdverspillen. Tijd was kostbaar tijd was geld. Geen tijd veel tijd. Geld. Geld en tijd en hij. En wij. En samen en de angst en het licht. Geen geruststellend licht om spoken weg te jagen en monsters, maar licht waarin het voortleefde, naast me, om me heen en binnenin me. Overal overal overal. Hij en wat hij gezegd had en wat hij deed en wat hij wilde en hij. Hij. Overal. In het licht in mijn hoofd op het scherm. Weerspiegeld in de ogen van de hysterische meiden tegenover me. Ik zag hen niet, niet hun ogen maar ik wist dat ze er waren en dat ze mij zagen en hem ook en dat ze ons allebei zagen en dat ze het niet wisten. Niemand wist het alleen ik en hij ook. Wij.
We deden wat we moesten doen zoals we dat altijd deden. Geen verandering, nooit verandering. Alles ingestudeerd zodat het niet fout kon gaan. Niets ging fout helemaal nooit. Dat mocht niet en dat hoorde niet en we deden allemaal wat we moesten doen. Alle vier en de andere mensen ook. De technici en de managers en de klanten. Iedereen en alles en het ging altijd goed want zo hoorde het. Alles ingestudeerd. Zoveel gestudeerd dat we niet hoefden na te denken en dat het automatisch ging. Dus kon ik aan andere dingen denken zoals aan hem en aan wat hij gezegd had en gedaan had. Wat hij wilde en wat hij wilde zou hij krijgen, dus onmiddellijk ook aan wat er vanavond zou gebeuren en morgen en volgende week. Soms niet en soms wel maar vanavond wel want ik zag het. In de ogen van de fans, in het licht in mijn hoofd. In mijn bruine ogen en ook in die van hem. Het was zo en we wisten het allebei. Misschien wisten anderen het ook wel maar ze deden niets. Soms vroeg ik me af of ze het wisten en dan besloot ik dat het er eigenlijk niet toe deed. Ze wisten mijn teksten en niet die van hem. Mijn teksten, mijn woorden en mijn stem. Ze kenden alleen mijn stem en ook wel een beetje zijn stem maar toch niet. Niet echt en niet zijn woorden en wat hij zei en dacht en wilde. Deed. Dat allemaal niet, dat wist alleen ik. Licht. Overal licht. Het licht dat de spoken op me afriep. Het licht veroorzaakte het en het licht was overal dus kon het overal gebeuren. Niet in het donker. Het gebeurde in het donker, maar het begon in het licht. Daarom was het zo eng. Omdat het licht overal was en niet weggedacht kon worden. Ik kon niet verstoppen, wij allebei niet. Niemand, maar iedereen had een blinddoek voor en had dus een eigen soort donkerte zonder het te weten. Ik niet wij niet. Geen donker, nog niet, later pas, als het te laat was. Vanavond.
Ik haatte het, ik haatte alles eraan. Ik hoorde wat ik zong en wat we allebei zongen want we zongen allebei en hij speelde ook nog een instrument en we hoorden het allebei. De andere instrumenten ook en het gegil. Misschien kon ik het opnemen, met mijn telefoon of met een camera of misschien kon ik één van onze vrienden vragen het op te nemen stiekem. Dan kon ik er iets aan doen, maar ik wilde er niets aan doen want dan zouden we uit elkaar moeten en ik kon niet uit elkaar. Niet dat ik het wilde, ik wilde niet wat er gebeurde en wat er ging gebeuren, maar ik wilde ook niet alleen zijn. Heilig overtuigd was ik ervan dat het anders was. Soms besloot ik dat het hetzelfde was want dat was makkelijker, maar het was niet hetzelfde en het was niet makkelijk. Het werd wel makkelijker, soms. Niet altijd maar soms wel. Af en toe en dan kon ik rustig in slaap vallen maar dan ging het daarna weer mis. Af en toe. Soms.
De lichten begeleidden ons naar het eind en het geluid ook maar toch vooral het licht. Het vuur. Warm, heet, geruststellende hitte. Ik wilde dichterbij en het aanraken en me eraan warmen, vanbinnen, zeggen dat alles goed zou komen. Alles zou goed komen want het vuur zou me helpen, maar ik mocht niet dichterbij en ik ging niet dichterbij want we hadden gerepeteerd en het stond niet in het script. Mijn woorden wel, mijn zinnen mijn bedankjes en mijn liedjes. Alleen die van mij en niet die van hem. Alleen ik, want zo hoorde het eerst. Mijn woorden, altijd mijn woorden die door iedereens hoofd spookten. Niet die van hem door mijn hoofd en mijn oren en mijn maag en mijn aderen. Niet die van hem. Niet. Nooit.
De lichten gingen uit en weer aan en toen weer uit definitief. Naar achteren moesten we allemaal en opschieten, haasten voor onze eigen veiligheid want dat was het beste en zo was het gerepeteerd. Het moest zoals het gerepeteerd was altijd. Het licht. Achter was ander licht, feller licht, agressief. Ik hield er niet van want nou moest ik hem aankijken en ik zag het licht weerspiegeld in de irissen en mezelf weerspiegeld in de pupillen en de nacht was te lezen in de ogen. Een nacht die ik zou haten, nog meer dan alle andere of hooguit morgen en het zou de laatste keer zijn binnenkort, besloot ik. Ik zou het eindigen allemaal zo snel mogelijk. Ik zou dat doen en niet hij, want dan zou ik weer degene zijn wiens woorden belangrijk waren. Ik. Alleen ik want zo hoorde het, zo was het gerepeteerd. Met die gedachte liep ik door achter, steeds verder naar achter. Ik hoefde niet na te denken, werd begeleid door mensen die de weg kenden en met zijn allen liepen we door achter heen naar buiten, waar geen zon was en geen maan en zelfs geen sterren. Licht van camera’s en telefoons en weerspiegelingen van ogen. Het was bijna donker. Het licht was bijna weg, maar we waren nog in het licht. Nog even in het licht.

Reacties: