Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Harry Potter One-shots » Twins For Life
Harry Potter One-shots
Twins For Life
Daar stonden we, mijn identieke tweelingbroer en ik, schouder aan schouder in Vilders kantoortje. Die laatste trakteerde ons op een douche van rondvliegend speeksel en woedende woorden.
‘Vreselijk!’ kraste hij. ‘Nog geen jaar op school, en nu al het zo’n dossier! Schandalig! Hoe halen jullie het in je hoofd!’ Vilder hijgde zwaar en keek ons met zijn kleine, uit hun kassen puilende oogjes aan. Naast mij voelde ik dat George zijn best deed om het niet uit te proesten. We bleven stil en zeiden niets. Mijn aandacht werd als een magneet aangetrokken door een archiefkast, waar met grote letters “geconfisqueerd en levensgevaarlijk”ť op stond. Heel onopvallend plantte ik mijn elleboog in de zij van mijn broer. Zijn blik volgde de mijne en hij zag de kast staan. Een klein lachje gleed over zijn lippen.
‘Nou!?’ stampvoette Vilder. ‘We… Het spijt ons,’ loog ik moeiteloos. ‘Het was niet onze bedoeling zoveel oproer te creëren,’ ging ik verder. Even aarzelde ik, maar toen voegde ik eraan toe: ‘Uwe Hoogheid.’
Dat laatste deed Vilder uit zijn vel springen, hij danste op en neer terwijl hij gefrustreerd met zijn armen zwaaide. ‘Hoe durf je! Klein onderkruipsel, vreselijk stuk verdriet! Smerige, leugenachtige-’ Midden in zijn zin stopte hij, er werd flauwtjes op de deur geklopt. Hij ging open en het blije hoofd van Perkamentus verscheen in de opening. ‘Goedemiddag Vilder, ik had al vernomen dat de gebroeders Wemel hier waren. Kan ik George even lenen?’ Ik keek verbaasd naar George, maar zo te zien had hij ook geen idee waar dit over ging. Perkamentus’ wenkte hem en zijn hoofd verdween weer. George volgde hem, een gefrustreerde Vilder achterlatend. Hij sloot de deur en er volgde een galmende stilte. ‘Ik…Nou, ja.’ Vilder kuchte kort en raspend en leek een beetje van zijn stuk gebracht. ‘Strafwerk, ja…’ Hij scheen zichzelf weer bij elkaar te rapen en rommelde wat met vellen perkament. Hij doopte een lange, donkerbruine veer in een pot inkt, en zette hem resoluut op het papier. ‘Naam, Wemel en Wemel…ja. Misdaad… Mestbommen.’ Ik vond misdaad een redelijk grote overdrijving, maar Vilder scheen het niet meer dan normaal te vinden. ‘Strafwerk…Ik stel voor...Een week lang elke dag… vijf uur lang, ja! Ja, dit zullen ze bezuren…’ mompelde Vilder in zichzelf. Ik vroeg me af of hij nog wel wist dat ik er stond, en ik vroeg me af of hij gek bij zijn hoofd was. Het leek me van wel, allebei.
Lange minuten kwamen en gingen weer langzaam voorbij, ik zei en deed nog steeds helemaal niets. Toen ik me redelijk begon te vervelen en me afvroeg of ik niet beter gewoon weg kon lopen, was Vilder klaar, en hij propte het vel perkament in ons overvolle dossier. Hij draaide zich om en keek me vuil aan. Ik was veel gewend, met een moeder als de onze, maar ik werd toch een beetje bang van die blik. Het kon weinig goeds betekenen. ‘Zo-’ begon ik, maar mijn zin werd overstemd door een hoop gegil van de verdieping erboven. Het gekrijs en gegil hielden aan en Vilder keek naar mij, als of hij een rede zocht om mij hiervan de schuld te geven. Blijkbaar kon hij niets bedenken want hij wees met een trillende vinger naar mij terwijl hij moeizaam uitbracht: ‘Jij! Blijf hier! Waag het niet om - om…’ Hij schuifelde zo snel als hij kon naar de deur en smeet hem met een klap achter zich dicht.
Misschien was het omdat ik hem zo goed ken, of misschien is er een soort geniale tweelingverbinding tussen ons, maar ik wist wat er gebeurd was en wat ik moest doen. George had onze laatste Mestbommen gebruikt, zodat ik kon ontsnappen. En als ik me niet heel erg vergiste, wilde hij ook dat ik een kijkje nam in de archiefkast. Als de bliksem rende ik naar de archiefkast waar “geconfisqueerd en levensgevaarlijk”ť op stond, trok een lade open en pakte het eerste voorwerp dat ik zag, een langwerpig, stuk perkament, opgevouwen. Zo te zien was het helemaal leeg. Ik propte hem in de zak van mijn trui en deed de lade van de kast weer dicht. Ik rende naar de deur en met een laatste blik op Vilders nu verlaten kantoor, rende ik de deur uit en smeet hem zo hard mogelijk dicht. Nog net kon ik het gerinkel horen dat de fotolijst die naast de deur hing naar beneden viel en op de grond aan scherven vloog.
Reacties:
waarom zijn dit maar one - shots, dit zijn stuk voor stuk goede ideeën voor volledige verhalen.
je hebt echt talent
Fred en George!
Omg I love them!
Net zoals ik jou one-shot love xd
haha geweldig geschreven weer!
Dit is echt WONDERBAARLIJK!
Ik vind het ook echt super mooi geschreven en beschreven. Hele mooie one-shot.
Fred én George zijn echt geweldig. I love them!
<3
Ik heb hem gewoon nog een keer gelezen,
omdat het zo geweldig en zoo lief is
dat je dit voor me hebt gedaan!
BIG LOVE.<3
Haha de sluipwegwijzer zeker