FanFic.nl

The Games Go On

Afraid

Firon Trabston keek even om naar zijn vader. De slecht verborgen zorgen straalden van het gegroefde gezicht van de man af. Toen deze in de gaten kreeg dat Firon hem aankeek, wendde hij zijn blik af. Zijn familie was rijk genoeg om voor genoeg eten te zorgen, en zelfs de mensen die dat niet konden, zouden de mogelijkheid om hun kinderen voor bonnen in te schrijven, glad vergeten. Maar Firon was 16, en deed daarbij al 16 keer mee in de boetebol. Best veel, als je dat zo bekeek. “Mam?”� Firon’s volwassen stem klonk door het kleine, gezellig ingerichte huis. “Hoe laat was de Boete?”� Het kostte hem moeite het woord over zijn lippen te krijgen. Hij had gehoord van de Hongerspelen, over de levens die erdoor vergoten waren, maar hij had nooit verwacht dat ze weer ingevoerd zouden worden. Dat had niemand. Alleen Tliger had het geweten. Tliger, een jong uitziende, gespierde man met kort, licht haar en indringende, blauw-groene ogen, had zich tijdens de verkiezingen voorgedaan als een sympathieke presidentskandidaat, om vervolgens vele van de gebruiken van Snow terug te halen naar het heden. Zo waren ook de Hongerspelen weer ingevoerd.

Firon werd uit zijn overpeinzingen gewekt door zijn moeder, Susian Trabston, die hem zacht op zijn schouder tikte. “We moeten gaan.”� De door de tijd getekende vrouw keek hem mistroostig aan, en liep met haar man voor hem uit, in de richting van het grote marktplein waar de boete zou plaatsvinden. Firon bleef aarzelend staan, zou hij het hele gebeuren kunnen ontvluchten? Hij keek met een ruk omlaag toen zijn kleine zusje Cyres aan zijn broek trok. “Kom nou!”� riep het meisje ongeduldig, duidelijk niet wetend waar ze heen zouden gaan en wat het in zou houden. Firon zuchtte nog eens diep, rechtte zijn schouders, en volgde toen zijn vrolijk huppelende zusje naar het marktplein, waar al een aardige meute stond.

Een lange, stevig gebouwde vredesbewaarder in een smetteloos wit pak hield de donkerharige jongen tegen, net voor hij het meisjesvak in zou lopen. Firon kek verstrooid op, besefte wat hij bijna had gedaan, en liep toen achter zijn schoolvriend, Dylan aan. Hij zag zijn ouders in het publiek staan, en hij kon net het rossige haar van zijn zusje onderscheiden. Met een luide dreun sloeg de kerkklok twee uur. Stipt op tijd, zoals een Capitoolsinwoner betaamd, liep Cressidean Floredi het podium op. Haar glimlach was te breed om gemeend te zijn, en haar haar te zwart om natuurlijk te zijn. “Dames en heren, hartelijk welkom bij de eerste Hongerspelen van het Nieuwe Tijdperk! Laat ik jullie allemaal even herinneren aan het ontstaan van deze Spelen.”� Cressidean keek verwachtingsvol om naar een wit doek, dat onopvallend opgehangen was. Er werd een kort filmpje afgespeeld over het wegvagen van District 13, en nog meer gezanik uit vroegere tijden. Het doek leek zwart te worden, en Cressidean keek weer naar het publiek. “May the odds ever be in your favor,”� galmde de honingzoete stem van de vrouw over het plein, en daarna het schijnbaar gebruikelijke; “Dames eerst!”� De vrouw op het podium trippelde naar de eerste glazen bol, waar de namen van de meeste meisjes in het district in zaten, meer dan één keer zelfs. Zwierig stak Cressidean haar hand met extreem lange, paarse nagels in de bol en grabbelde er elegant in. De spanning was om te snijden, en Firon kreeg de neiging om heel hard “boe!”� over het plein te roepen. Cressidean genoot duidelijk van de aandacht, al was deze gedwongen. Toen ze eindelijk een papiertje uit de bol haalde, deze openvouwde, en duidelijk “Terriya Jacques”� over het plein riep, klonk er overheersend een opgeluchte zucht bij de families die gevreesd hadden voor hun eigen dochters en nichtjes. In een waas zag Firon Terriya naar het podium lopen, een grote grijns op haar gezicht. Cressidean pakte haar hand en stak deze omhoog. “Dan is hier de vrouwelijke tribuut voor District 4!”� Galmde haar stem. Voor Firon was de spanning nog niet voorbij, Cressidean trippelde op haar hoge hakken naar de tweede bol, die alle jongensnamen bevatte. Elegant stak ze haar hand erin, en grabbelde een paar keer, wat Firon enorm op zijn zenuwen werkte. Eindelijk had dat mens en papiertje tussen haar nagels en bracht ze dat naar haar gezicht. Firon hield gespannen zijn adem dicht, alles leek in slowmotion te gaan. “En de mannelijke tribuut van District 4 is…”�

Reacties: