Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » The Games Go On » Is This Real?!
The Games Go On
Is This Real?!
Mercedes Jones opende langzaam haar ogen en keek haar kleine, nauwelijks gemeubileerde kamertje rond. Ze zwaaide haar benen over de rand van haar gammele bed, en begon vrolijk een liedje van vroeger te neuriën. Ze liep naar de kist die haar kledingkast moest voorstellen en wilde hem openen, tot ze een glimp van vergeeld papier op het deksel zag. Ze pakte het kleine stukje papier en las wat er in het krullerige handschrift van haar moeder op stond;
Lieve Mercedes,
Trek vandaag iets nets aan, waarom zal ik je later vertellen.
Xxx Mam
Mercedes fronste haar wenkbrauwen bij het lezen van het korte briefje. Waarom moest ze iets nets aan? Het was blijkbaar geen dag als alle anderen. Zuchtend liet ze het briefje op haar bed vallen, waarna ze diep in haar kist begon te graven, op zoek naar iets nets. Onderin de met ijzeren banden beslagen kist vond ze de oude, hemelsblauwe knielange jurk van haar moeder, die ze had gedragen op gelegenheden. Mercedes haalde haar schouders op, en schoot de jurk aan. Ze kamde haar goudblonde, bijna witte haar en maakte er een gedraaide knot in, terwijl ze haar eigen handelingen volgde in de spiegel van haar oude kaptafel. Bij het zien van het resultaat zuchtte ze, ze was niet van de nette kleding, ze had liever gewoon een simpel shirtje en een afgedragen broek aan. Niet dat ze veel anders had, ze waren een arm gezin, en hadden niet veel geld voor kleding.
Eenmaal beneden verbaasde de blondine zich over het eten dat op de kleine tafel lag. Er lag stokbrood met gekruid vlees, wat voor hen al heel wat was. Met smaak at het meisje een stuk stokbrood met het verse vlees, om verbaasd op te staan en achter haar ouders aan te lopen wanneer deze het huis verlieten. Mam, waar gaan we heen? Haar moeder schudde enkel haar jong uitziende hoofd. Mercedes volgde daarom zwijgend haar ouders naar het grote centrale marktplein, zich verbazend over de grote drommen mensen die er liepen, allemaal stuk voor stuk zo net mogelijk gekleed. Ze wilde achter haar ouders aanlopen, maar deze schudden hun hoofd en wezen naar een afgezet vak waar de andere meisjes ook stonden te wachten. Mercedes ging er maar bij staan, wachtend op het komende.
Lang hoefde het grote publiek niet te wachten. Een fleurig, bijna feestelijk geklede vrouw met een onnatuurlijk rood kapsel en te hoge hakken kwam het podium op trippelen, terwijl ze met een gemaakte smile naar het publiek keek. Mercedes keek fronsend naar het hele gebeuren, vanaf beide kanten werden twee glazen bollen gevuld met kleine strookjes papier het podium op gedragen. De blondine besefte het eerder gezien te hebben, en een koude hand leek zich om haar luchtpijp te sluiten. Dit kon niet waar zijn. En toch was het zo.
De vrouw op het podium stelde zich voor als Merinmone Daventer, zanikte een paar minuten door over hoe geweldig ze het vond om hier te mogen zijn, en draaide zich daarna naar een wit doek waar een nietboeiend filmpje op werd afgespeeld. Nouja, het leek eerst een heel saai filmpje, tot het moment waarbij er fragmenten van de oude hongerspelen werden afgespeeld. Met afgrijzen keek Mercedes naar het doek, waar op het moment een schreeuwende tribuut achter een al bloedende tribuut aanrende, zwaaiend met een grote dolk. Het mes verliet de hand van zijn eigenaar, en net voordat hij doel zou treffen -of niet natuurlijk-, werd het filmpje stopgezet en kwam de blondine weer tot haar positieven, blij dat het voorbij was. Daarna beseffend dat ze er zelf misschien wel heen zou moeten. Een rilling liep over har rug bij het horen van het getik van de hakken van de dame op de houten planken, die zich elegant naar de bol met meisjesnamen bewoog, het in het filmpje gebruikelijk lijkende Dames Eerst vergetend en blijkbaar gewoon benieuwd naar de vrouwelijke tribuut. Het leek in slowmotion te gaan, de dame pakte een papiertje uit de bol, vouwde het open. Richtte haar blik op het publiek, een half meelijdende, half geamuseerde glimlach sierden haar lippen. Haar mond ging open, en haar stem galmde over het marktplein; Mercedes Jones! Mercedes Jones, waar ben je? Mercedes merkte nauwelijks dat haar benen uit automatisme na het horen van haar naam naar het podium liepen, ze liet zich erop helpen door een vredesbewaker, en stond toen nietsziend het publiek in te staren, een geschokte uitdrukking op haar gezicht, haar mond een paar centimeter open hangend. Dit kon niet waar zijn. Dit mocht niet gebeuren. Dit kón niet gebeuren. Uit al die papiertjes was er net eentje gekozen met haar naam erop. Net met haar naam erop
Ze werd uit haar gedachten gewekt door de galmende, honingzoete stem van Merinmone die op bijna geamuseerde toon Cressidin Mellark roepen, en haar eerste gedachte was verbazingwekkend genoeg; Wat een meidennaam, waarna ze zichzelf snel corrigeerde toen ze doorkreeg over wie ze het had. Ze had het over haar beste vriend. Haar aller- allerbeste vriend. Dit kon niet waar zijn.
Reacties:
Omg. Nee.
Dit is te goed.
Te spannend.
Te WAUW.
Te awesome.
Te avdjgdjdjdjdhdsttcsdh
Jij hebt talent... O,O
Snel verder!
~Kusss
O.O
Okay, dit is best wel scheiße. Want. Nu heb je drie personages met wie je rekening moet houden. Ik ben echt superbenieuwd, snel verder! (:
SUPERGOED!
SNEL VERDER OKAY! xxx