FanFic.nl

Black Hearts

♥~06

Een felle ochtendzon verlichtte mijn gezicht en moeizaam opende ik mijn ogen. Ik had het snikheet en gooide gauw de veel te luxe dekens van me af. Hoe lang had ik geslapen?
Ik schoot mijn dikke wolven-sloffen aan en pakte mijn simpele zwarte sweater en trok hem over mijn hoofd. Opeens viel het me op dat er gejuich opsteeg vanaf buiten. Gauw snelde ik naar het raam van mijn coupé en schoof de fluwelen gordijnen ervoor weg - en ik schrok me rot. Honderden, nee - duizenden mensen stonden te zwaaien en te juichen naast het
treinspoor. Ik keek ze verbaasd aan, me er bewust van dat mijn haar er niet uit zag. Deze mensen konden het verschil maken tussen leven en dood dus ik besloot het juiste te doen.
Hetgeen dat ik veel gesponsorde tributen had zien doen: domweg zwaaien. Ik zwaaide naar de mensen en ze schreeuwden en zwaaiden gul terug. Ik besloot er een schepje bovenop te doen en wierp handkusjes naar ze. Ondertussen trok ik het elastiekje uit mijn haren en liet ze over mijn rug vallen. De rode kleur leek iedereen erg te amuseren dus ik zwaaide er wat mee in het rond. De mensen zwaaiden ook naar de andere tributen, maar ik had het idee dat ik nu alvast een puntje voor stond. Dat hoopte ik in ieder geval.
Het gejuich en geschreeuw van de mensen stierf langzaam weg toen we in een dikke tunnel terechtkwamen, die aangaf dat we met een halfuur in het Capitool zouden zijn.
Wauw, ik had écht lang geslapen.

''Goedemorgen!'' riep een opgewekte stem toen ik de eetruimte binnenstapte. Ik glimlachte vluchtig naar Effie, die er zoals gewoonlijk als een suikerspin uitzag. Daarna bespeurde ik de stoelen naar William, maar hij was er nog niet. Net zoals Peeta.
Ik nam plaats naast Katniss, die me een bemoedigend kneepje in mijn schouder gaf. ''Het komt goed,'' fluisterde ze, waarop ik haar met een glimlach beantwoorde. We begonnen rustig met het ontbijt, wat voor mij bestond uit heerlijke warme croissants met plakjes jonge kaas ertussen. Ik nam een kop super zoete thee en gooide er nog twee suikerklontjes extra in.
Vandaag werd een lange dag, dus wat extra energie had ik wel nodig. Ondanks dat ik zo'n beetje tien of twaalf uur geslapen had, was ik nog tamelijk moe. ''Dus. Wat nu?'' Ik keek op toen de diepe en mannelijke stem door de coupé galmde. Hij was afkomstig van een jongen rond de zeventien en mijn god, hij was echt een spierbundel. Vast zo'n stomme beroeps.
Ik hoorde Effie kakkerig kuchen, echt zo'n vrouwenkuchje. Getver. ''Straks gaat elk district met zijn/haar stylisten mee, voor de optocht.'' Een steek vloog door mijn maag heen, die zich opnieuw in een knoop legde. De optocht was in mijn ogen één van de belangrijkste gebeurtenissen in de Spelen. Je kon er een hoop sponsors mee winnen.
Ik hoorde de beroeps snuiven en ik voelde een brok in mijn keel terechtkomen. Moest ik het daar tegenop nemen? Nee, ik mocht het moed me niet in de schoenen laten zakken.
Ik dacht terug aan wat mijn geliefden tegen me hadden gezegd. Ik moést winnen, samen met William. Voor hun en voor ons. Net toen ik me weer begon af te vragen waar hij was, maakte de trein een hele plotselinge beweging, waardoor iedereen een gilletje sloeg en het eten dat aan de uiteinden van de tafel had gestaan, op de grond kletterde. ''Wat voor de..?'' Effie Prul stond op en keek tussen een spleetje in de gordijnen naar buiten. Iedereen aan tafel ging weer recht zitten en staarde naar haar. ''Wat was dat!'' bulderde
de spierbundel. ''We zijn gestopt, geloof ik..'' Ik wist dat we nog midden in de tunnel waren, want via het spleetje dat Effie maakte in de gordijnen kon zelfs ik zien dat er geen zonlicht daarbuiten was. Opeens dacht ik weer aan William, hij was samen met Peeta en nog een lange, slungelige jongen uit District 4 de enige die er nog niet was. Ik hoorde iemand met lange nagels op de mahoniehouten tafel tikken, wat me behoorlijk op mijn zenuwen werkte. Het meisje had lange, bruine krullen, blauwe ogen en volle knalrode lippen.
Het viel me op dat de spierbonk de hele tijd naar haar zat te staren en ik moest hem toegeven, lelijk was ze niet. Maar joh, dit was niet de plek om verliefd te worden.
Je raakt elkaar waarschijnlijk toch kwijt. De kans dat je samen wint is net zo groot als dat een vis zou verdrinken. Mijn god, maakte ik die vergelijking nou echt?

Effie liep weer terug naar de tafel en ik keek opzij naar Katniss, die naar het raam staarde. Effie had de gordijnen opengetrokken en we stonden inderdaad nog in de tunnel. Opeens ging rechts van ons de coupé deur open en een man in een blauw overal, ergens in de veertig, kwam binnen met de meest geavanceerde schoonmaak spullen die ik ooit had gezien.
Hij begon met het opruimen van het eten dat op de grond was gekletterd en ik besefte me dat ik geen honger meer had. ''Ik ga even voorin kijken wat er aan de hand is,'' zei ik vluchtig.
Ik schoof mijn stoel naar achteren en snelde via de linker deur de eetruimte uit, waarbij ik de ogen van de spierbundel in mijn rug voelde prikken. Lomperik.
Ik liep de lange gang door, die identiek aan de gang was waar mijn coupé zat. Dit was het jongensgedeelte, waar we tot negen uur 's avonds mochten komen. Daarna moesten de jongens en de meisjes terug naar hun eigen deel van de trein. De eetruimte zat precies in het midden. ''Will?'' fluisterde ik. Mijn stem leek door de hele gang heen te zweven en ik huiverde even. We stonden nog steeds stil, wat volgens mij voor het eerst in tijden is. ''Will!'' Ik riep hem nu, maar kreeg nog steeds geen antwoord. Vreemd.
''Kijk eens uit waar je- ! O, sorry!'' Ik wreef over mijn voorhoofd, waarmee ik zojuist tegen de borstkas van die slungelige jongen uit District 4 was geknald.
''Geeft niet.. Heb jij William gezien?'' vroeg ik hem, terwijl ik over mijn hoofd wreef. De jongen keek me bedenkelijk aan. ''Nee, die heb ik nog niet gezien. Excuseer, ik ga eten,'' zei hij afwezig, waarna hij wegliep richting de eetruimte. Ik haalde mijn schouders op en liep weer verder, de pijn in mijn hoofd was inmiddels weggetrokken. ''Will? Peeta?'' Ik riep ze nu allebei,
misschien waren ze ergens aan het kletsen? Opeens zag ik rechts van mij een coupé deur die groter was dan alle andere. Dit moest dus een andere kamer zijn dan een slaapkamer.
Ik opende voorzichtig de deur en een lounge ruimte werd zichtbaar.

Links van de kamer stonden sofa's en kuipstoelen in alle felle kleuren die je je maar kunt bedenken. De vloer was rood, net zoals de rest van de trein en zijn tapijt. Recht voor mijn neus stonden boekenkasten met tijdschriften en leesboeken en rechts stond een pooltafel - en Peeta. ''Wauw, ik wist niet dat dit hier was,'' zei ik terwijl ik de deur dichtschoof. Peeta draaide
zich geschrokken om en lachte vriendelijk naar me. ''Tja, dit is ook alleen voor leden van het Capitool. Maar voor jou maak ik wel een uitzondering.'' Peeta knipoogde naar me en ik voelde me warm vanbinnen worden. Ik liep naar de pooltafel toe en observeerde hem. ''Heb jij William gezien?'' vroeg ik, terwijl ik met mijn vingers over de groene stof gleed.
Peeta schudde zijn hoofd. ''Nee, nog niet. Hij moest maar eens opschieten, Katniss wil hem spreken.'' Ik hief mijn hoofd en keek Peeta droevig aan. Hij leek precies te weten wat ik bedoelde en hij kwam naar me toe, legde een arm om mijn schouders. ''Ik weet hoe moeilijk het is,'' zuchtte hij en ik begon me af te vragen of het wel was dat ik dacht dat het was. ''Kom eens mee.'' Peeta liet me los en liep naar de deur toe, die hij open schoof. Hij gebaarde dat ik hem moest volgen en na enige twijfel deed ik dat. Deze dag was toch al anders dan anders door dat gedoe met de trein en ik moest toegeven dat mijn nieuwsgierigheid de overhand nam.

Wist ik veel dat hij me naar een plek bracht die ik nooit had mogen zien?

Reacties: