FanFic.nl

Snow white queen [4-shot]

In het bed

Het was donker al, maar het was te vroeg dus het was nog niet echt. Het zou eerst nog licht worden en dan weer donker en definitief donker en dan zou het pas gebeuren. Het was al wel begonnen maar nog niet echt. Ik kon nog vluchten, wegrennen heel ver weg naar veiligheid. Maar er was geen veiligheid zonder hem en ook niet bij hem. Er was geen veiligheid, nergens niet en nooit. Veiligheid was een illusie en licht was ook een illusie en donker. Er was alleen het bed en ik en ook hij, erin, naast elkaar samen. Onze ademhaling rustig en regelmatig. Ik deed alsof ik sliep maar ik sliep niet en dat wist hij ook. En hij zelf sliep ook niet. Hij bedacht zich hoe hij het ging doen dit keer en wanneer en al die tijd lagen we daar maar een beetje te liggen. Het was nog te vroeg en ik kon nog vluchten maar ik zou niet vluchten want ik kon nergens heen. Ik kon niet alleen ik kon niet zonder hem. We konden niet zonder elkaar. Dus lagen we daar in het donker en we verlangden allebei naar licht. Het was toch al begonnen en nou kon het maar beter zo snel mogelijk afgelopen zijn en hoe eerder het licht kwam hoe eerder het donker en hoe eerder het afgelopen was en ik op kon staan het bed uit. Onder de lakens vandaan, wit, smetteloos, gloednieuw alsof ze nooit verhalen hadden gekend. Maar de lakens kenden duizenden verhalen van allemaal mensen, belangrijke mensen en onbelangrijke mensen. Verhalen van liefde en verhalen van haat. Allemaal verhalen en geheimen en heel veel nieuw begin maar toch ook wel eindes. Vannacht kwam er weer een verhaal bij, schokkender dan de meeste andere verhalen en bijna te gruwelijk om aan het smetteloze wit verteld te worden. Zonde van het wit toch, altijd. Wit was zo mooi en zo puur en zo onschuldig. Eigenlijk niet maar toch wel een beetje en ik vond het jammer dat het wit verpest zou worden maar het moest nou eenmaal.
‘Bill,’ fluisterde hij. ‘Bill, doe het nachtlampje ‘ns aan.’ Aan zijn stem hoorde ik al dat het mis was en dat het al begonnen was en dat het verder zou gaan bij het doffe lamplicht eerst en in het donker daarna. Onvergetelijk en dan niet op een positieve manier en ik haatte het maar deed toch het lampje aan en keek naar de ogen. Ze glansden de nacht uit, vertelden alles wat ik niet wilde weten maar ik bleef kijken. De hele tijd kijken terwijl de glans angstaanjagender werd en helderder. Echter. Ik voelde hem naast me onder de lakens en haatte hem voor wat hij ging doen maar ik hield van hem om wie hij was. Hij bewoog, heel even en dat was het startsignaal. De beweging. Die ene beweging die zoveel andere in gang zou zetten en ik zou hem zijn gang laten gaan de hele tijd. Hij bewoog. Langzaam en stil en precies zoals hij het altijd deed. Altijd al, hoewel het veranderd was laatst ineens maar toch was het nog ongeveer hetzelfde. Precies hij en hij hield van mij en ik hield ook van hem maar dan anders. Genoeg om bij hem te blijven en hem te vergeven keer op keer. Ondanks de angst en de pijn en de afschuw. Omdat hij hij was en wij wij waren. We waren altijd samen en dat zou zo blijven. Tot de dood ons scheidt, dacht ik bitter maar ik glimlachte niet want dan zou hij het zien en hij mocht niet denken dat het leuk was. ‘Bill,’ fluisterde hij nogmaals. ‘Bill, draai je hoofd eens een stukje mijn kant op - zo ja - ja, nog een klein stukje. Ja. Dan valt het licht mooier en dan ben jij mooier. Je bent zo mooi Bill, maar dat weet je wel. We lijken op elkaar Bill we zijn precies hetzelfde. Net als hoe we eruit zien. We zijn wel anders maar eigenlijk zijn we precies hetzelfde stiekem. Dat weet je toch, hè?’ Ik wilde mijn hoofd schudden ontkennend maar ik deed het niet. Dan zou hij boos worden en dat was helemaal niet de bedoeling. Ik wilde niet dat hij ging slaan. Meestal sloeg hij niet en was hij redelijk lief voor me. Probeerde me zo min mogelijk pijn te doen als ik deed wat hij vroeg en meestal deed ik het ook gewoon. Niet dat ik veel hoefde te doen. Alleen soms maar meestal deed hij alles omdat dat beter was en veiliger. Omdat hij het beter kon en omdat het zo altijd ging en dus een soort van gerepeteerd was en alles ging zoals het gerepeteerd was want zo hoorde het. Altijd. Nooit anders alleen soms.
Hij keek naar me maar ik keek niet terug naar hem. Durfde hem niet aan te kijken. Soms deed ik alsof het nep was, alsof ik me verbeeldde dat hij er was en dat hielp soms eventjes. Tot hij dan weer bewoog of ademde of geluid maakte, dan was hij er weer en dan was het weer echt. Echt. Alles was echt en ik wist het. Het ging weer gebeuren. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hem, gebruind onder de witte lakens van het bed. Hij had ze naar beneden geschoven tot net boven zijn heupen. Zelf werd ik nog bedekt tot aan mijn schouders. Onder de dekens was ik veilig in het bed. Eigenlijk niet maar het voelde veiliger want dan kon hij op zijn minst niet naar me kijken.
Ik kon gillen. Daar, toen. Zou niet eens nodig zijn. Ik kon opstaan en wegrennen. Weglopen zelfs. Ratslagen maken in de gang. Niet dat ik daartoe in staat was, maar ik had er tijd genoeg voor want hij zou me niet achterna komen. Niet als ik wegging terwijl het licht was. Toch bleef ik naast hem liggen in bed. Zijn ogen op mijn gezicht en mijn ogen in het niets. Nergens. Ik keek nergens naar en er was niets. Illusies, alleen maar illusies. Ogen dicht en alles was weg en ik kon veilig slapen.
Ogen dicht en het zou donker zijn en dan zou het niet lang meer duren voor hij daadwerkelijk begon, voor het gebeurde en dus bleven mijn ogen open. Illusies. Met ogen open en met ogen dicht. Altijd alleen maar overal.
Hij wachtte op mij en ik wist het en hij wist het en uiteindelijk zou ik toegeven. Dat deed ik ook na een paar minuten of seconden of uren, er was geen klok. Ik keek naar hem en hij keek naar mij nog steeds. Glimlachte. Hij glimlachte, ik niet. Ik keek alleen maar. Maar ik keek naar hem en dat vond hij genoeg altijd. Hij sloeg de dekens van zich af en stond op en we wisten allebei wat hij ging doen. Ik kon nog wegrennen, vluchten. Ik kon nog weg maar ik bleef waar ik was, wachtend tot hij terugkwam. Ik bleef in bed. In het licht nog even en daarna in het donker maar toch vooral in bed. Daar bleef ik; in het bed.

Reacties: