FanFic.nl

A butterfly with black wings || Spencer Reid

Proloog

"Het maakt me niet uit wat je zegt Taylor!" schreeuwde Spencer, zijn hoofd rood van de woede. "Het maakt me helemaal niet uit. Ik laat het team niet vallen."
"Dat vraag ik ook helemaal niet," fluisterde ik zachtjes,"maar ik vraag je wel om een klein beetje tijd te maken. Dat is toch niet zo moeilijk? Gewoon af en toe thuis zijn?"
"Je kende me. Je weet dat ik nooit thuis zal kunnen zijn."
"Betekend dit dan dat het voorbij is, Spence? Dat je niet eens wilt proberen om het recht te zetten?"
"Neen," zei hij, dit maal zacht,"dat betekend het helemaal niet. Dit betekend alleen dat ik geen zaken ga overslaan om thuis te blijven voor je. Je weet hoe veel ik van mijn werk hou, dat weet je goed genoeg." Alsof het een voorteken was begon de huistelefoon te rinkelen. Het nummer van Hotch stond op de display te lezen.
"Huize Reid, met Taylor," zei ik zacht, mijn ogen gefixeerd op Spencer's gezicht.
"Hotch hier. Is Reid er?"
"Ja hoor, momentje." Ik gaf de telefoon door aan de man die al maanden lang aan de andere kant van het bed sliep, maar die, zelfs nu af en toe nog steeds een vreemde voor me leek te zijn. "Het is Hotch. Ik zal je spullen al pakken." Ook in zijn ogen stond verdriet te lezen, maar ik wist dat hij het niet wilde laten zien. "Vertel me hoe lang je deze keer weg blijft."
Enkele minuten later kwam hij onze slaapkamer in. Het was duidelijk dat er weer een zaak was en een nieuwe zaak was waar hij voor moest vliegen. Af en toe haatte ik het feit dat hij voor de BAU, het bureau dat het gedrag van criminelen bestudeerde werkte, maar hij leek van zijn werk te houden. Met een flauwe glimlach om zijn lippen liet hij zich op het bed zakken en klopte naast hem, als teken dat hij wilde dat ik naast hem kwam gaan zitten. Koppig bleef ik staan.
"Taylor, het spijt me oké. Ik kan me gewoon niet verantwoorden om de jongens alleen te laten. Ze hebben hulp nodig."
"Ik weet het, ga nu maar gewoon."

Enkele dagen later, tegen de dag dat hij terug zou komen belde ik JJ op. Ik was 'vrienden' geworden met de mensen waar hij samen mee werkte. Ik kende hen en wanneer ze samen uitgingen om het oplossen van een zaak te vieren ging ik af en toe wel eens mee, maar dat kon je geen echte vriendschap noemen. Ze nam vrijwel meteen op.
"Met agent Jareau."
"Hallo Jennifer, ik ben het Taylor, van Reid?"
"Oh! Hallo! Moest je met Reid praten?"
"Neen, ik belde voor jou, ik wil dat je hem iets zegt voor me."
"Ben je zeker? Ik kan hem geven."
"Neen, ik ben zeker. Vertel hem dat het me spijt, maar dat ik er een tijdje tussenuit moet. Ik kom nog wel terug, maar niet meteen. Vertel hem dat ik van hem hou, maar ik dit moet doen, als ik mezelf en Annebelle wil beschermen." Met tranen in mijn ogen hing ik de telefoon op, legde de brief op tafel en vertrok met al mijn spullen. Weg van het huis, dat ik niet langer het mijne kon noemen.

Reacties: