FanFic.nl

A butterfly with black wings || Spencer Reid

#OO1

Het was ondertussen al zes maand geleden dat ik naar Amerika verhuisd was en het nieuwe klimaat deed me goed, dat moest ik toegeven. Hier kon ik een stabiel leven opbouwen, terwijl ik dat in Cold Water nooit had kunnen doen, niet na de dood van mijn zus. Hier voelde ik me meer op mijn gemak, wetend dat ik niet naar haar graf zou moeten gaan. Eigenlijk was het raar dat ik niet naar haar graf ging wanneer ik niet wilde, maar als ik eerlijk was, was ik nooit echt een persoon geweest die naar kerkhoven ging.

Toen ik in de auto stapte na het telefoontje van mijn baas gekregen had. Er was een noodgeval en ik zou naar het kantoor moeten komen. Het ging over een van mijn patiënten, Matt. Ik had hem al een maand niet meer gesproken, aangezien hij - na goedkeuring - op reis was vertrokken. Normaal zou ik hem morgen zien. Ik kon me nu al voorstellen hoe hij enthousiast zijn vakantiefoto's zou laten zien, stuk voor stuk. Nog vrolijk neuriënd kwam ik binnen, hing mijn jas in mijn kantoor en liep daarna naar haar kantoor. Er stonden nog enkele onbekenden binnen waar ik niet echt acht op nam.
"Ik moest komen?" zei ik en stak mijn kop door de deur. Jenny wenkte me binnen terwijl ze verder sprak met de twee personen.
"Ja, inderdaad Taylor. Deze agenten zouden graag eventjes met je praten over een van je patiënten, Matt. Hen naar je thuis sturen leek me niet zo'n goed idee, dus liet ik je maar komen," zei ze met een frons in haar voorhoofd. "Dames, u kan verder met haar overleggen. Hij was haar eerste patiënt en daar hebben mensen altijd een betere band mee."
"Heren, volgt u mij maar," zei ik beleefd en leidde hen naar mijn kantoor, waar ik ze plaats liet nemen.
"Hallo, wij zijn speciaal agenten Prentiss en Jareau, wij onderzoeken enkele moorden en we zouden u graag enkele vragen stellen over een van uw patiënten," zei een van de twee vrouwen. Als bewijs toonde ze me haar badge, of hoe ze het ook mochten noemen.
"Ja, natuurlijk, gaat u toch zitten," zei ik op mijn vriendelijkst en nam zelf ook plaats in mijn bureaustoel. "Over Matt neem ik aan?"
"Inderdaad. We geloven dat hij misschien verbanden zou kunnen hebben met de moorden die de laatste weken gepleegd zijn in de stad," zei een van de twee agenten, Jareau. Ik had wel gehoord over de moorden die de laatste weken gepleegd waren, maar had er nooit het fijne van geweten. Het enige wat ik wist was dat er drie mensen vermoord waren, niet meer en niet minder.
"Wat leidt jullie tot mijn patiënt? Ik wil niet zeggen dat jullie je werk niet goed doen, maar het lijkt me niet echt waarschijnlijk dat Matt iemand kan vermoorden."
"Ons profiel wijst op hem en enkele personen hebben hem gezien op de laatste plaats delict," zei de andere agente, Prentiss. "Op dit moment gaan we na waar we hem kunnen vinden, aangezien hij thuis niet aanwezig was en niemand hem al weken had gezien. In zijn agenda stond uw naam, het is ook daarom dat we langskomen."
"Ik heb hem ook al enkele weken niet meer gezien, maar normaal komt hij morgen terug. Hij is op vakantie naar Duitsland als ik me niet vergis. Of dat is toch wat hij me gezegd heeft. Ik weet niet of de afspraak nog doorgaat, maar hij mist zijn afspraken normaal nooit, dus ik zou het raar vinden moest hij nu op eens niet komen."
"Zouden we zijn dossier eventueel kunnen inkijken?" vroeg de blonde agente, die zich al de hele tijd raar gedroeg en regelmatig naar de klok keek die boven mijn bureau hing.
"Ik neem aan dat jullie met een bevelschrift komen als ik weiger?" vroeg ik.
Prentiss knikte. "Inderdaad mevrouw."
"Oké dan, een momentje hoor," zuchtte ik en begon mijn dossierkast te doorlopen. Elk dossier stond perfect geordend op familienaam. Binnenin elk dossier zaten handgeschreven notities over de persoon - elk met een kleurencode en tabbladen die eigenlijk in gewone mappen hoorden, maar met een papiersnijder ingekort waren zodat ze erin pasten; geel voor heden, paars voor toekomst plannen die de patiënten zouden hebben, blauw voor hun verleden en oranje voor hun werk of school. Zo was het ook in mijn notities. Elke kleur waarin een woord gemarkeerd stond, stond ergens anders symbool voor. Eigenlijk was ik een beetje te netjes volgens mijn baas, die me aanraadde om zelf toch ook eens te laten onderzoeken, wat ik niet deed. Ze was blind dat ze niet zag dat ik zelf meer problemen had dan enkel die netheid, maar niemand zag dat ik meer problemen had. Zelfs ik had het een hele tijd niet beseft, tot het me opeens duidelijk werd.

Ik gaf Prentiss het dossier en mijn kaartje, zodat ze gewoon moest bellen wanneer ze nog iets wilde weten over Matt. Jareau was even weggegaan terwijl ik het dossier nam. Prentiss moest bellen en ging dus eventjes naar buiten, maar zei wel dat ze in de wagen op de andere agent zou wachten. Ik knikte en liet hen gaan. Er was iets met agent Jareau, maar ik kon mijn vinger er niet op leggen wat het was. Wat het ook was, het was betekend, of ze deed al langer zo en de agenten hadden besloten het te negeren.

Reacties: