FanFic.nl

~Another Kind

01 Alice Cullen

If the world would collapse, would it be by ice? The cold, strong and deadly sharp element. Or would it be by fire? The hot, fast and destructing element.
Or would we just lose everyone we love?

''Wat is dat voor geur?'' Het opgewekte meisje snoof en haar knalgele ogen werden groot. ''De wolven. Ze zijn enkel op patrouille.'' De rustige en kalmerende stem van de jongen deed het meisje met de korte, zwarte haren zuchtten.
''Het is echt aardig van ze. Als Carlisle..'' De jongen legde zijn wijsvinger op de lippen van het meisje en keek haar met een liefdevolle blik aan.
''Stil maar. Het is komt wel goed, Carlisle heeft veel ervaring.'' De jongen sprak rustig, maar je kon hem zien huiveren. Ze keken elkaar angstig aan en verstrengelden hun vingers. ''Het is tijd'', fluisterde het meisje, terwijl ze met hun ogen naar het dichte bos staarden. Ze stonden op de oprit van hun prachtige huis, die omringt werd door de schaduwen van de bomen uit het bos. De jongen knikte en streek met zijn hand door zijn licht blonde haren, waardoor het een wat wilder uiterlijk kreeg. ''Ik haal Edward. De wolven moeten weg als we gaan jagen'', zei de jongen, waarna hij haar vlug een kus gaf en het trappetje richting de voordeur op rende. Met onmenselijke snelheid.

Alice zuchtte en gleed met haar ogen tussen de vele bomen door. Nergens kon ze een glimp opvangen van Jake of een ander lid van de wolven. Ze vond het fijn dat ze er voor hun waren, zeker nu de Volturi een oogje in het zijl hield. Bella was nog steeds niet veranderd en duistere tijden waren op komst. Het kwam niet door haar visioenen dat ze dat wist - die ze overigens al een tijdje niet meer gehad had - maar het was te voelen aan de adem die het bos uitblies. En ze was zeker niet de enige die het had opgemerkt, ook de wolven waren onrustig. Toen ze de deur open hoorde gaan draaide ze zich om en glimlachte ze naar de twee adembenemende jongens die de trap af kwamen lopen. ''Wie gaan er?'' vroeg Edward nonchalant, terwijl hij naar Alice glimlachte. Jasper had zijn blik op neutraal, wat bij hem betekende dat hij gelukkig was. Als je Jasper zou zien lachen, zou dat alleen zijn als hij bij Alice was. Ze wist hoe pijnlijk zijn verleden was en de herinneringen daaraan.
''We kunnen het beste met zijn drieën gaan. Carlisle..'' Alice zweeg en keek Jasper en Edward serieus aan. Edward fronste en schudde zacht zijn hoofd, met zijn blik op het bos gericht. ''Ze hebben nog niets gevonden, maar zijn blij dat ze even pauze kunnen nemen.'' Edward keek hen weer aan en perste een glimlach op zijn lippen. ''Het komt wel goed, Carlisle is niet dom'', zei hij zacht. Alice kon aan zijn gezicht zien dat hij meer had gehoord van de wolven, maar daar zou ze later wel naar vragen. Eerst moesten ze af van dat vreselijke gevoel in hun keel. Het brandde en werd bijna het enige waar je nog aan kon denken. ''Laten we met zijn drieën gaan. Waar is Bella?'' vroeg Jasper rustig. Edward keek hem aan en fronste opnieuw. ''Bij Charlie. Sam en Leah houden haar in de gaten.'' Alice en Jasper knikten goedkeurend en keken daarna naar het bos. Edward leek gefocust, waarschijnlijk had hij een gesprek met de wolven, door middel van gedachten. ''Ze gaan nu, we kunnen'', zei Edward op een ietwat beschaafde toon. Alsof hij niet wilde dat de wolven wisten dat ze dolblij waren van binnen dat ze hun gebied even voor zichzelf hadden.

Nadat ze elkaar met een opwindende blik aan hadden gekeken, zetten ze het op een rennen. Met een enorme snelheid vlogen ze het bos in, terwijl ze alle bomen behendig ontweken. Alice snoof de geur van het bos op tot diep in haar longen, hier genoot ze enorm van. Het bos was als een soort tweede thuis en op die manier konden ze zich houden aan de aller oude regel van de Cullen's : Alleen dierenbloed. Alice wist dat Jasper het daar af en toe nog moeilijk mee had, aangezien hij nog niet zo lang meedeed aan deze levensstijl. Carlisle hield van veel personen, zowel mens als vampier, maar had een hekel aan slachtoffers. Hij was dan ook dokter en een super goede ook. Carlisle heeft al tien keer zoveel levens gered als een normale top chirurg. Hij heeft dan ook al drie eeuwen de tijd gehad. Alice glimlachte in haar zelf hoe gek dat eigenlijk klonk, terwijl ze een boom inklom en van tak naar tak sprong, als een behendige kat. Ze was zo lenig als een circus artiest en zo elegant als een prinses. Jasper noemde haar vaak zijn kleine kattenkopje, omdat ze redelijk klein was, grote ogen had en zich bewoog als een kat. Opeens stonden ze alle drie tegelijk stil. Alice liet zich op de grond zakken en snoof de geur diep op. De aanlokkelijke geur van bloed, klaar om gevangen te worden. De geur was een beetje zoetig, vermalen met citroen. Waarschijnlijk een hert die net bessen had zitten eten. ''Herten, een hele roedel..'' fluisterde Edward, waarop Alice en Jasper knikten. Ze slopen achter elkaar aan richting het westen, waar de geur vandaan kwam. Hij werd alsmaar sterker en sterker...

''Wat heb je met me gedaan!''
''Kom tevoorschijn!''
''Help me!'' Een donkere schim lag in de hoek van
een steeg, jammerend om zijn leven. De gedaante
die vlak naast hem stond, overduidelijk een man,
lachte spottend naar haar.
''Ik heb je gecreëerd en je leven gered! Je zou me moeten
bedanken!'' Hij spuugde bij het praten en vele soorten
haat waren vermengd met zijn vernietigende woorden.
De persoon op de grond begon te huilen, het was een
hoog meisjes gehuil. ''Dit, dit is niet waar! Ik.. Wat is dat gevoel?''
Ze kwam omhoog zitten en greep met haar handen naar haar keel.
''Dat, lieve schat, is je dorst.'' De man lachte opnieuw, maar dit maal
bezorgde het iedereen kippenvel.

De duistere lach van de man,
gevolgd door een luide knal en een gil van het meisje, voerden
langzaam weg en werden vermengd met een rustgevende en
vertrouwde stem. Alice deed haar ogen open en keek recht in
de gezichten van haar familie. Jasper gaf een zacht kusje
op haar kruin en fluisterde: ''Wat zag je?'' Alice zuchtte diep
en snoof de geur van het bos nog eens op, waarna ze hem en
Edward haar gedetailleerde visioen vertelde.

Reacties: