FanFic.nl

Little CanCan Girl

Daantje: oude klant, een nieuwe vriendin.

Pov Daantje:

Ik zat in een klein kantoor, met mijn opa naast me en mijn ouders iets verder op.
"Miss Daniella krijgt het geld dat mevrouw von dessen achterlaat" zei de ambtenaar. Mijn oma en voogd was een week geleden overleden en liet mij blijkbaar al haar geld na.
"Dit is onmogelijk en onacceptabel" zei mijn moeder, die opstond en haar handen op het bureaublad legde.
"Zo staat het in de papieren mevrouw.. Uw moeder heeft het zo gewild.. Ze zei tegen me dat uw dochter wist waar het geld heen moest.. Namelijk naar hun grote liefde" zei de ambtenaar. Ik knikte.
"Mijn grootmoeder en ik hielden veel van theater.. Er was er echter een waar we ons hart aan verloren.. The Moulin Rouge" zei ik en ik stond op.
"Kan ik gaan? Ik moet nog een reis voorbereiden.. Terug naar monamatre" zei ik maar mijn moeder stond op en pakte mijn armen.
"jij gaat nergens heen klein kreng, dat geld is van mij, ik ben je moeder" zei ze. Het enige wat ik deed was haar rustig aankijken, ik keek naar haar bruin, grijze ogen die groot waren open gesperd. Daarna keek ik naar haar donkerblonde haar. Allebei had ik ze van haar geërft, ik keek naar haar handen met lange dunne vingers om mijn armen heen en schudde toen mijn hoofd.
"Nee.. Dat ben je niet.. Jij bent en vreemde want toen ik te moeilijk werd en jij het op je werk niet vol hield heb je me bij mijn grootmoeder gedumpt" zei ik en ze liet me los.
Ik liep langs haar heen en verliet het kantoor. Van Parijs was het niet ver naar monamatre, hooguit een dag reizen. Het geld had ik op een bank staan, de eigenaar zal het kunnen laten halen wanneer hij het maar nodig had. En ik, ik zou kijken voor een baan in het theater, ik wilde mijn dagen niet weg rotten in de stad als ik daar kon helpen.

En zo ging ik op reis, mijn opa wenste me succes, mijn moeder heb ik nooit meer gezien. Ik reisde de hele dag en kwam de dag daarna bij het theater aan. Het was nog maar net open en er waren grote verbouwingen bezig.
"nee nee nee!" Hoorde ik Zidler roepen.
"Dat kost veel te veel geld" zei hij tegen een van de mensen die aan het verbouwen was.
"Maar waarom niet meneer?" vroeg ik en ik zette mijn tas neer.
"Ik kan me dat niet veroorloven.. Dat zou veel te veel geld kosten" antwoordde Zidler mij.
"Ik kom met een fantastisch nieuwtje dan" zei ik en ik glimlachte. Ik had Zidlers aandacht getrokken.
" In ruil voor een baan en een woon plaats financier ik de rest van de bouw.. U kent vast Lady von dessen nog wel" zei ik.
"Maar natuurlijk ken ik haar, ze is al een hele tijd niet meer geweest helaas, ze had zulke grote waardering voor het theater" zei Zidler.
"Ja.. Mijn grootmoeder hield echt van dit theater.. Helaas is ze er niet meer.." Zei ik.
"Oh dat spijt me voor je kind" zei Zidler en hij keek me aan.
"Oh.. Dat is wel goed.. Ze heeft een pracht leven gehad en mij verzorgt tot mijn achttiende" zei ik en glimlachte.
"Een baan en woon plaats zei je toch?" vroeg Zidler mij toen en ik knikte.
"Wat voor baan?" Vroeg hij.
"Hoofd van de kostuum afdeling" zei ik en hij dacht even na.
"En dan is al het geld voor het theater?" Vroeg hij.
"Alles en u kunt het in termijnen van drie duizend franken per maand ophalen, voor hogere bedragen moet u mijn handtekening hebben" zei ik en hij knikte, dacht nog een minuut na en stak toen zijn hand naar mij uit.
"Welkom in de Moulin Rouge.. Daniëlla" zei Zidler toen en ik schudde zijn hand.
"achter de coulisse vind je Sally, zij zal je verder helpen" zei Zidler en ik pakte mijn tas op en ging, naar de coulisse toe. Daar vond ik Sally en ik glimlachte naar haar.
"Hallo, ik ben Daniëlla von dessen maar zeg maar Daantje.. Ik kom hier werken bij de kostuums" zei ik.
Meteen wist ik dat dit meisje bijzonder was, veel mooier dan de andere hier die naar mijn mening veel te slank waren, ja met Sally kon ik het wel vinden, ik voelde het gewoon aan.

Reacties: