FanFic.nl

A butterfly with black wings || Spencer Reid

#003

Het gesprek met Spencer duurde niet lang en wanneer ik niet lang zei, was dat nog een understatement. In totaal maar enkele seconden, niet meer, niet minder. Het was blijkbaar te gevaarlijk om het gewoon zo te laten.
"Zo, nu kunnen we werken aan het tweede deel van onze overeenkomst." Hij lachte onheilspellend en liet een mes uit een schede in zijn been glijden. Het lemmet blonk in het kunstmatige licht dat de kleine kamer verlichtte. De matras onder me bevatte al bloed vlekken en iets vertelde me dat er binnenkort nog meer zouden komen. Hij maakte me met touwen vast aan ijzeren loepen die vast staken in de grond. Ze sneden in mijn vlees, lieten diepe wonden achter. De videocamera die voor mijn neus stond zette hij op. Blijkbaar stond die in directe verbinden met een computer die de beelden via internet naar de computer van de BAU stuurde. Of dat zei hij toch.
"Deze beelden gaan rechtstreeks naar de BAU. Pas op met wat je zegt." Hij liep naar me toe en zette het lemmet tegen mijn arm. Een diepe wonde verscheen en liet bloed naar boven komen. Het brandde verschrikkelijk, nog erger dan de pijn die de touwen me bezorgde.
"Ze zal gemarteld worden tot jullie het geld overmaken, langzaam, pijnlijk. Maken jullie het geld over, dan stopt de marteling." Ik voelde hoe een lemmet een tweede keer over mijn andere arm ging. Het deed pij,verschrikkelijk veel pijn, maar ik probeerde mijn best te doen. Met mijn lippen maakte ik woorden die de BAU wel zou begrijpen. Maak het geld niet over. Ik vertrouw jullie. Jullie vinden me wel. Hij leek niet door te hebben dat ik ze aan het maken was. Ik bleef ze vormen, hoewel de pijn enorm erg werd. Het bloed bleef uit beide armen stromen, sneller en sneller en zelfs ik wist dat het niet goed was.

Ik vocht zo hard ik kon om wakker te blijven, maar ik kon het niet. Na enkele minuten werd het zwart voor mijn ogen en voelde ik mezelf wegzakken in een diepe duisternis die zich diep in me bevond. De duisternis hield pijn in, pijn en verdriet, maar vooral ook wanhoop. Verdwenen hoop. Hoewel ik de woorden naar hen had gestuurd, kon ik niet bedenken dat de politie me zouden vinden. Hoe groot was de kans? Een op een miljoen? Vijfennegentig procent van de vermiste personen wordt teruggevonden, dood of levend. Minstens één op de tien personen wordt dood teruggevonden. De cijfers cirkelden rond in de duisternis. Elk cijfertje was als een vuistslag in mijn gezicht. Keer op keer. Opnieuw en opnieuw.

Toen ik weer bij kwam druppelde bloed over mijn gezicht, maar was ik weer in het licht. Ik voelde een schommelende beweging en een verschrikkelijke pijn, maar zag licht. Iemand droeg me, ik wist niet wie, maar het kon me ook niet schelen. Ik liet mijn hoofd tegen de schouder van de persoon zakken, maar liet mijn ogen open. Ik wilde van het licht genieten.
"Hotch!" schreeuwde een bekende stem. "Ze is bij."

Reacties: