FanFic.nl

Life's hard, live with it.

Hoofdstuk 6.

Het duurde nog geen twee seconden voordat ik hem weer wegduwde. Ik stond op en vluchtte naar de keuken, waar ik een glas water voor mezelf in schonk. Het geluid van de stromende kraan had het van Stefí¡ns voetstappen overstemd, waardoor ik schrok van zijn stem achter me.
"Ik schrok me dood!" riep ik licht gefrustreerd uit terwijl ik me naar hem omdraaide. Zijn mondhoeken leken iets naar beneden te staan, zijn ogen vol verdriet.
"Sorry, Stefí¡n. Ik kan gewoon niet... Ik bedoel, ik ken je nog geen dag!" ik keerde mijn rug naar hem toe en begon met een doekje het aanrecht af te doen. 
"Rustig, Scarlett." fluisterde hij. Zijn handen lagen ineens op mijn heupen waardoor ik hem hysterisch begon te slaan.
"Rustig." herhaalde hij toen hij mijn beide polsen vast had. Hij trok me in zijn armen en aaide over mijn haar.
"Ik doe niks, oké? Ik doe je niks, stil maar. We leren elkaar gewoon eerst beter kennen, rustig maar." suste hij me. Zijn handen gleden troostend door mijn haar terwijl zijn woorden langzaam tot me door drongen.
"Nee!" riep ik uit terwijl ik me van hem af duwde.
"Misschien wil ik dit we helemaal niet!" ik gebaarde met mijn handen, doelend op ons.
"Je komt ineens mijn leven binnenwandelen en... En alles is gewoon een godvergeten puinhoop!" ik dwaalde af. Bijhet onderwerp blijven, Scarlett! Riep ik mezelf toe. Maar nu ik het harop gezegd had, was er geen weg meer terug. Ik kende Stefí¡n nog geen dag, we leken al zolang in elkaars gezelschap geleefd te hebben. Ik wist gewoon zeker dat hij hier geen gras over zou laten groeien, hij moest en zou te weten komen waar dit over ging. Ik schudde enkel mijn hoofd. 
"Je gaat zeker niet vertellen wat je daarmee bedoelt, of wel?" hij wilde mijn hand pakken maar liet toch zijn arm weer langs zijn zij vallen. Ik schudde mijn hoofd.
"En ik kan niet beloven dat ik het ooit ga vertellen. Sorry." met mijn ogen op mijn schoenen gericht vertelde ik verder.
"Het spijt me echt heel erg, Stefí¡n, alleen... Kijk, ik vind je heel leuk en zo, maar ik ken je nog geen dag... Ik wil je eerst beter leren kennen en dan weet ik nog steeds niet of ik... Of jij en ik... En... Je snapt me." ik haalde diep adem en liep snel de keuken uit. 
Ik plofte neer op de bank en verborg mijn gezicht in mijn handen. Hoe kon het zo vertrouwd zijn? Ik wilde dit helemaal niet! Ik kende hem nog geen 24 uur en nu had ik hem al een geheim toevertrouwd, hadden we gekust en nu hebben we ruzie! 
"Scarlett." mompelde Stefí¡n. Ik voelde de bank iets veranderen toen hij naast me kwam zitten.
"Scarlett, wil je me alsjeblieft aankijken?" vroeg hij zacht. Hij haalde net als eerder deze dag mijn handen van mijn gezicht. Ik keek weer in zijn mooie rode ogen. Ik zou elke dag wel in ze kunnen kijken. Nee! Dat mocht niet! Ik schudde mijn hoofd om deze stomme compleet debiele gedachten.
"Luister je?" vroeg hij met een verwarde blik op zijn gelaat. Ik glimlachte kort en knikte.
"Toen ik je voor het eerst zag dacht ik even dat de geruchten waar waren. Mijn moeder heeft me zo opgevoed dat je het eerst zelf moet ervaren, voordat je ook maar een klein beetje mag oordelen. Ik moest je dus eerst leren kennen. Je begon vrolijk te praten en je was zo... Het was vertrouwd, alsof ik je mijn hele leven al kende. En je reageerde zo goed op mijn ogen! Zelfs mijn bloedeigen vader had er moeite mee. En jij, jij vindt het zelfs mooi! Dat zeg je me in ieder geval, en het was gewoon... Het was zo gezellig, zo leuk, zo vertrouwd. En ook al ken ik je een dag, ik wil dat niet kwijt. Dus ik zal er zijn, voor jou, en niets hoeft. Oké?" hij had mijn hand vast gepakt en drukte er nu een vederlicht kusje op.
"Dankjewel." fluisterde ik. Hij keek naar me op en glimlachte.
"Wil je nu gaan, alsjeblieft? Mijn ouders komen zo thuis en... Tja, het is beter als jij dan weg bent." mijn ogen bleven naar de klok gaan, alsof hij met de seconde groter werd en mijn aandacht bleef trekken.
"Tuurlijk. Morgen is het weekend. Zullen we afspreken?" hij stond op en trok me daarbij mee omhoog. Ik knikte.
"Je hebt mijn nummer. Maar alleen voor het verslag, hè." plaagde ik met een knipoog.
"Tuurlijk, tuurlijk." verzekerde hij me. Hij kuste mijn wang.
"Dag Scarlett." fluisterde hij voordat hij naar de gang liep. Ik hoorde de deur dichtvallen en vrijwel meteen begon ik een vrolijk dansje te dansen. Ik neuriede er een deuntje bij en verplaatste me zo naar de keuken waar ik begon aan het eten koken.

Reacties:

LotStuff zei op 1 okt 2012 - 15:38:
Confused O.o

Ze is blij, verdrietig, blij, verdrietig, ... ocharme! Ik zou echt zot komen in haar plaats. Dat word ik al door dit gewoon te lezen!
Anyway, mooi geschreven. Het signaal dat ik me zo inleef is een teken dat het goed geschreven is ;D
Briljant, ben benieuwd naar meer.

lovaticX zei op 29 sep 2012 - 14:34:
aww OMG VERDERRR : DD

XJoanna zei op 27 sep 2012 - 20:57:
Ik hou van je verhaal. Natuurlijk blijf ik lezen. Weet je. HET REGENT HET REGENT DE WORTELS WORDEN NAT. ER KWAMEN TWEE SOLDAATJES AAN DIE VIELEN OP HUN GAT. Anyways, ga maar snel verder x