FanFic.nl

A butterfly with black wings || Spencer Reid

#OO4

Het bloeden werd gestopt door een stevig verbonden verband dat rond mijn beiden polsen zat. De druk was enorm pijnlijk, maar zou me uiteindelijk wel toelaten om te leven. Ik wist niet of het goed of slecht was dat het bloeden niet meteen stopte door de verbanden, maar dat maakte niet zo veel uit. Ik had mezelf overtuigd dat ik ging sterven, dat ik daar in die groezelige, donkere kamer uit mijn lichaam zou treden. Heel eventjes, had ik het ook gevoeld. Voor ik weer bijkwam en de koude op mijn lichaam voelde had ik me een tijdje gewichtsloos gevoeld, alsof ik zo kon wegvliegen.

Pas nu merkte ik de koude die op mijn lichaam neerviel, kleine, witte watjes die uit elkaar gescheurd waren. Ik voelde hoe ze op mijn blote buik neerkwamen, in twee diepe sneden stroomden en me zo veel pijn bezorgde dat het voelde alsof iemand een zoutoplossing over mijn lichaam goot. De man die me droeg legde me op een ijskoude brancard. Het enige wat ik wilde was terug in zijn warme armen kruipen. Met mijn ogen zocht ik een beetje paniekerig naar zijn gezicht, naar zijn lichaam. Was het wel veilig? Het was de agent met wie ik getelefoneerd had die me gedragen had, wat vreemd was, want hij zag er niet uit alsof hij sterk genoeg was om iemand te dragen. Hij had dunne armpjes en leek wel een stokje in vergelijking met de collega die naast hem liep. Waarom had die andere agent me niet gedragen? Zonder veel aandacht aan de andere agent te schenken liet ik mijn ogen weer naar de jongen glijden. Hij zag er niet veel ouder uit als midden twintig, maar toch was het duidelijk dat hij al vrij veel ervaring had op vlak van politiewerk. Ik kende hem van ergens, ik wist niet van waar, maar ik kende hem. Ze legden me in de ambulance, terwijl ik voelde hoe het leven uit me weg druppelde.

Spencer Reid point of view
Terwijl ze haar in de ambulance legden, zag je hoe ze het begon op te geven; ze sloot haar ogen en liet zich wegzakken in een staat van bewusteloosheid. Ze reden met haar weg, sirenes loeiend. Af en toe was het gemakkelijk om de grip op leven te verliezen. In onze branche zagen we veel mensen sterven, veel mensen overleven, maar wanneer je iemand zag sterven die je vroeger gekend had was het toch altijd een klein beetje anders. Het meisje dat nu werd weggebracht had bij me op school gezeten tijdens mijn studies. We hadden nooit veel woorden gewisseld, maar af en toe had ik het gevoel gehad dat ze over me gewaakt had. Je moest me niet vragen hoe ze het gedaan had, maar toen zij op school kwam, werd ik opeens met rust gelaten. Misschien was zij het slachtoffer geworden, misschien ook niet. Toen had het me niet veel gedaan en was ik gewoon blij geweest dat ik niet degene was die ze viseerden.

Taylor Moore point of view
Onderweg naar het ziekenhuis had ik het bewustzijn weer verloren, maar ergens in mijn hoofd was ik er nog steeds. De dokters opereerden me, stopten het bloeden en legden me daarna, nog steeds niet volledig zeker of ik nog zou ontwaken, in een kamer om de effecten af te wachten. De machines die naast mijn bed stonden piepten en dat was dan ook het eerste dat ik hoorde toen ik weer 'boven water' kwam. Enkele dokters liepen mijn kamer voorbij, waarna een verpleegster een kijkje bij me kwam nemen. Ze meldde bij mijn dokter dat ik weer bij was, waarna die me controleerde. Mijn hartslag sloeg een regelmatig ritme; als ik wilde, kon ik in slaap vallen, gewoon door ernaar te luisteren, maar ik deed mijn best om wakker t eblijven. De politie zou met me willen praten over wat er gebeurd was en dat kon ik alleen als ik op was.

Na tien minuten kwamen twee agenten binnen, beide agenten herkende ik, de eerste het was de man die me had buiten gedragen en de andere was degene die me oorspronkelijk het dossier had gevraagd, de blonde dame, agent Jareau.
"Hallo, mevrouw Moore. We weten dat het zwaar voor u kan zijn, maar we zouden eventjes met u moeten praten over wat er gebeurd is. Zodat we de man kunnen pakken die u zo veel onrecht heeft aangedaan," zei ze vriendelijk en ging op de stoel naast mijn bed zitten. "Denkt u dat u het aankan?"
"Ja," zei ik, mijn handen samenknijpend om de pijn die mijn polsen, buik en gezicht deed te negeren.
"Wat weet u nog over de man?" vroeg agent Reid en ging op het voeteinde van het bed zitten.
"Het was Matt,de persoon waarvoor jullie naar me toe gekomen zijn, maar hij was niet alleen, hij had iemand bij hem. Matt zelf heb ik maar een of twee keer gezien."
"En de andere man? Degene die je niet herkende, wat weet je nog van hem?" vroeg zijn collega en wierp me een bemoedigend glimlachje toe. Ik sloot mijn ogen, dwong mezelf weer in mijn herinneringen te gaan, op zoek naar het gezicht van de man. Ik had het zo vaak bij mijn patiënten gedaan, dat het bijna vanzelf ging. Voor me doemde het verschrikkelijke gezicht van de man op.
"Hij had een klein baardje, misschien een week oud, niet meer. Donkerbruine ogen, ook zijn haar was donkerbruin, maar het was niet zijn echte haarkleur, in de wortels zat er blond, donker blond. Ook zijn wenkbrauwen waren nog donkerblond. Hij was een kop groter dan me en ongeveer twee keer zo breed. Hij ging duidelijk naar de sportschool en één keer leek het alsof hij nog maar net van de sportschool kwam," zei ik, mijn stem zeker. "Hij had zijn sportschoenen nog aan, witte Nike's, maar ze waren vuil. Enorm vuil."
"Weet je nog wat hij met je deed?" vroeg agent Reid weer. Ik vertelde hem wat de man me aangedaan had terwijl de tranen over mijn wangen naar beneden liepen, door mijn verband drongen en een pijn achterlieten. Het zout prikte verschrikkelijk in de wonden. Mijn ademhaling versnelde, mijn longen werden afgesneden van alle lucht. Ik voelde hoe ik begon te hyperventileren. Mijn ogen opendoen hielp niet, ik zag het gezicht van de man voor me, terwijl het eigenlijk dat van de agenten had moeten zijn. Een gil rolde over mijn lippen en het voelde alsof er een bom ontplofte in mijn hoofd. Overal was de man. Nergens was ik veilig.

Reacties: