FanFic.nl

The Vampires of Salem

Second Day: Nightmare

Een grauwe ochtend is aangebroken op het landgoed van Salem. Alle leerlingen liggen nog onder de wol met een droom in hun hoofd. In de kamer van Zora en Pilou is het niet veel anders. Het is stil en twee warrige kapsels liggen op het witte hoofdkussen.
Bij Zora begint er meer beweging te ontstaan. Handen komen te voorschijn en graaien in het beddengoed, hielen wrijven onrustig over het matras en diepe zuchten komen uit haar mond. Het duurt niet lang of Zora schrikt wakker en trekt uit paniek het gaasje van haar linker arm. Gelukkig is het wondje al dicht, want het zien van bloed zou voor haar te veel geweest zijn. Haar laatste droom ging er al over. Ze was bij de zuster die een nog grotere naald in haar hand had dan gisteren en stopte deze ook in haar arm. Alleen dit keer haalde ze het er niet meer uit en wachtte tot het laatste beetje bloed uit haar was gezogen -en toen schrok ze wakker.
De chaos in haar systeem probeert ze weer op orde te krijgen door een paar keer een tik uit te delen op haar wang. Het werkt niet veel en het lijkt Pilou te wekken.
“Wat doe je? Het is half zes in de ochtend. We hoeven pas om acht uur beneden te zijn voor het ontbijt.”� Het blonde meisje steunt op haar rechter elleboog om haar kamergenoot beter te zien. Deze zit nog half in haar droom en hoort vrij weinig wat er gezegd wordt. “Zora?”�
“Ja?”�
“Gaat het wel? Je ziet wat bleek. Moet ik de zuster erbij roepen?”� vraagt Pilou bezorgt.
“Nee!”� uit Zora geschrokken. “Nee..”� herstelt ze zich,“-het is oké. Ik had gewoon last van een nare droom, dat is alles. Ga maar weer slapen.”�
“Onderhand ben ik wakker, dus vertel nu maar waarom die droom jou en uiteindelijk mij heeft wakker gemaakt.”� Vastbesloten om een antwoord te krijgen staat Pilou op en kruipt zonder te vragen in het bed van haar kamergenoot. Onwennig staat Zora het toe en schuift iets op om geen ontblote heup aan te raken, want zij heeft niet meer dan een slaapshirt en een hipster aan.
“Op zich niet zo boeiend en eng, maar om een vage reden maken dromen het enger,”� komt er zelfzeker uit de mond van Zora, al probeert ze dat tenminste. “Ik heb een kleine fobie voor bloed ontwikkeld en daar droomde ik dus over.”� Een frons van onbegrip tekent zich op het voorhoofd van de blondine. “Ik snap het als je het niet begrijpt.”�
“Jawel! Nou eigenlijk niet, maar het is wel fascinerend. Ik bedoel, hoe kan je een fobie voor iets creëren waar je niet zonder mee kan leven? Hoe lang zit je hier al mee?”� De plotse persoonlijke vraag doet Zora dichtklappen. Flitsen van vage herinneringen duiken op. Van haar familie tijdens kerst. Haar vader had nog die belachelijke snor en haar moeder zag er zo jong uit met haar natuurlijke blonde haar. En haar zus. Ja, Zora had een zus. Een zus die maar vijftien maanden ouder was, maar toch zo op haar leek dat ze voor tweeling uitgemaakt konden worden.
Samen met haar en hun ouders zitten ze aan tafel te genieten van wat de kok heeft klaargemaakt. Zora kan de smaak van die overheerlijke konijn terug proeven op haar tong. Alles voelt aan als gisteren. De geur van het eten en de geur van de kaneel en kersen kaarsen. Achter de gesloten gordijnen is het weer begonnen met sneeuwen, er ligt al zeker veertig centimeter sneeuw die aangedikt wordt.
Na het toetje -wanneer de klok acht uur had geslagen- wilt haar zus, Vande, naar buiten om de sneeuw in maandlicht te bewonderen. Hun ouders vinden het goed, als ze maar in de buurt blijven. Zora heeft niet zoveel met sneeuw zoals haar zus dat heeft, dus gaat ze liever op de bank uitbuiken met de televisie op een familieprogramma. Tussen het lachen door kijkt ze toch even op de klok wanneer ze de grote wijzer richting de zes ziet tikken en haar zus nog steeds niet terug is van haar korte avondwandeling. En wanneer de tijd over het halve uur is geslopen besluit ze toch om buiten een kijkje te nemen.
Kou en wind proof staat Zora bij het hekje van de voortuin, turend met haar handschoen boven haar ogen om maar iets te zien door die dwarrelende sneeuwvlokken. De meters die ze kan zien is geen Vande te bekennen. Met de woorden dat ze haar zus hier betaald voor gaat zetten, ploetert Zora met haar korte benen en een mopperend gezicht door de hoge sneeuw en volgt het spoor die zeer waarschijnlijk haar zus heeft gemaakt. Het leidt haar langs de lokale supermarkt en de kleine bieb naar het open plein waar zij en Vande vaak spelend te vinden zijn.
Door de snijdende wind begraaft Zora haar gezicht dieper in haar sjaal en laat haar blik naar beneden richten om geen sneeuw in haar ogen te krijgen. Ze kijkt naar haar voeten die continu verdwijnen in de dikke laag poedersuiker. Ze voelt de kou door haar laarzen trekken, die niet zo bestendig zijn als de verkoper had verteld aan haar moeder. Maar deze gedachte verdwijnt bij het zien van rode siroopvlekken die bij de suiker is toegevoegd. Ze volgt het vlekkenspoor tot het veranderd in één grote sleepspoor en houdt dan halt. Verbaasd kijkt ze op en merkt gelijk dat de sneeuwvlokken zijn afgeremd. Dat is niet het enige wat ze opmerkt, Zora ziet iets verderop -vrijwel in het midden van het plein- iemand op de grond liggen. Na even gestaard te hebben herkent ze de opvallende knalgele laarzen.
Op de grond, bestrooid met vers sneeuw, ligt haar zus gedrenkt in haar eigen bloed. De blosjes die altijd had op haar wangen lagen zijn weggetrokken en haar lippen hebben een grijsblauwe kleur. Zora hoefde geen expert te zijn om te weten wat dit betekent. Haar eerste tranen liggen onder haar ogen wanneer ze op haar knieën valt naast Vande. Er komt geen enkele reactie uit haar zus, waar ze stiekem op hoopt. Ze neemt haar in haar armen en knijpt haar helemaal fijn. Tranen vloeien eruit en doen pijn wanneer de wind er langs streelt. De sjaal van Zora absorbeert het bloed van haar zus en haar jas was er ook mee besmeurd. Het deert haar niet, maar later wordt dit voor haar een achternazittende herinnering die ze maar al te graag wilt vergeten.
“Sinds ik klein ben..ik ben gewoon een watje als het om bloed gaat, niets speciaals,”� is het simpele antwoord van Zora na een korte stilte. Ze wilt het gesprek hierbij laten en staat daarom op om naar de badkamer te lopen die op hun slaapkamer aansluit. In de spiegel boven de wasbak ziet ze een bleek meisje met haar slaap nog in de ogen. Haar lippen zijn schraal door met open mond geslapen te hebben. Ze besluit om een hete douche te nemen om zo de glasheldere herinneringen te beslaan.
“Alles oké daar?”� De stem van Pilou worstelt door de stoomcabine wanneer ze de deur opent. Ze kucht door de onverwachte gestegen luchtvochtigheid, maar weerhoudt haar niet om verder naar binnen te gaan. “Zora? Je zit er al een halfuur onder. Ik zou graag ook nog willen douchen voordat we gaan ontbijten.”� Het geluid van het kletterende water is het enige wat ze hoort, en dat baart haar wel wat zorgen. “Hallo?”� Pilou weet de hendel te bereiken. De glazendeur wordt weer hard terug getrokken.
“Je kan over een paar minuten.”� De wenkbrauwen van het meisje verdwijnen in haar blonde haargrens. Onthutst laat ze de hendel weer los en verlaat de badkamer. Buiten legt ze haar schone uniform klaar op bed en laat haar gedachten de vrije loop. Want wat was dat? Ze kent Zora te kort om haar van binnen en buiten te kennen, maar die emotieloze stem van net was niet juist. Nee, juist is niet de goede aanduiding. Eerder, vreemd. Ja, dat is het: vreemd. Misschien heeft het wat met die nachtmerrie van net te maken? Wie weet laat ze er straks, of later, er meer over los. Pilou komt altijd overal achter.
Het hoofdonderwerp van haar gedachte komt gewikkeld in een witte badhanddoek de slaapkamer in en murmelt dat de douche vrij is. De blonde volgt haar zwijgzaam met haar ogen en kijkt gade hoe ze de klerenkast opent. Haar vingers glijden onder de verschillende stoffen die hangen. Pilou wilt haar niet storen door te zeggen dat ze het schooluniform moet aantrekken en besluit daarom om de badkamer in te sluipen.

Reacties: