FanFic.nl

Black Hearts

♥~07

Onwetend voor wat er komen ging liep ik achter Peeta aan. We gingen rechts, de lange en felgekleurde gang van de trein door. Af en toe keek hij achterom en sloeg me gade, waarbij ik verlegen naar hem glimlachte. Hij knipoogde, waarna we weer verder liepen. We kwamen bij het einde van de gang aan, waar een glazen deur zat. Er hing een zwart fluwelen gordijn achter en op de deur stond: ‘’Niet voor Tributen.’’ Peeta draaide zich om en keek me serieus aan.
‘’Ik vind dat je dit moet zien. Voor je eigen best wil..’’ De ondertoon van zijn stem beviel me niet, hij had wat spookachtigs. Peeta opende de deur en schoof het gordijn opzij, waarna hij de nieuwe gang inliep. Ik aarzelde even en stapte toen ook het gordijn voorbij, waarbij de deur met een klik achter me dichtviel. Even dacht ik dat ik hier helemaal verkeerd was en dat ik droomde. De gang was echt adembenemend. De vloer was bedekt met zwarte vloerbedekking, waar overheen een felrode lijn liep. De lijn was afgewerkt met glanzend zilver, waardoor het net een toverspreuk leek. Om de paar meter zat - net zoals in het normale gedeelte van de trein - een coupé deur. Ook deze waren vreemd en trokken mijn aandacht. Ik deed een paar stappen de gang in, Peeta wachtte geduldig tot ik uitgekeken was en alles in me had opgenomen.
De coupé deur was niet van glas zoals in gewone treinen, hij was van eikenhout gemaakt en glansde zwart. De klink was van chroom, het glansde erover. Op de deur stond een reusachtig teken in hetzelfde rood als de lijn van de vloer. Het teken had de vorm van een ster en was omlijnt met hetzelfde zilver als dat op de vloer. Vanuit het midden van de sterk waren lijnen gekrast in het hout, waardoor het de ster perfect accentueerde. Ik keek er nog eens goed naar en besefte toen waar ik het van kende: het had wat weg van een pentagram. Ik wist dat je pentagrammen had voor de duivel en voor de engelen. Gelukkig leek deze meer op iets goeds, dan op iets slechts. Niet dat je daar hier zeker van bent. Ik keek weer naar Peeta en hij glimlachte me bemoedigend toe.

‘’Indrukwekkend he? Wacht maar.’’ Hij draaide zich om en liep een paar coupé’s verder, waarna hij stil bleef staan voor één rechts van hem. Ik liep naar hem toe en keek naar de deur van die coupé, die er precies hetzelfde uitzag. Peeta pakte de chromen klink vast en keek me nog één keer nauwlettend aan, waarna hij hem naar beneden drukte en de deur openschoof. Ik liep achter hem aan naar binnen en hield mijn adem in, terwijl mijn hart tegen mijn borstkas ramde. Wat ik daar zag, was zeer schokkend. Het was eng en spannend, maar tegelijkertijd was het ook leuk.. Ik wist echt niet wat ik moest denken.

‘’Azula!’’ De stem van William liet me veilig voelen en ik vloog hem in de armen. Hij had een verband om zijn bovenarm gewikkeld en zag er ziekjes uit. Zijn ogen stonden droevig en blij tegelijk, net zoals ik me voelde. Nog steeds verwikkeld in William’s armen, keek ik achter hem de kamer in. De vloerbedekking was berge en de muren waren donkergrijs. Een groot raam had uitzicht op de tunnel - we stonden dus nog steeds vast - en rechts tegen de muur stond een prachtig hemelbed, met grijze gordijnen en een zwart dekbedovertrek. Naast het bed stond een eikenhouten kastje, dat bruin glansde. Op het kastje stond een lava lamp, die een prachtige rode gloed uitstraalde over de ruimte. Toen ik verder keek, zag ik Peeta zitten in een comfortabel uitziende sofa, die samen met twee andere sofa’s in de linkerhoek van de kamer stond, in een klein cirkeltje. Naast de sofa’s stond een grote boekenkast tegen de muur aan. De ruimte was niet erg groot, maar super gezellig. Ik liet William los en keek nog eens de hele kamer rond. Het viel me op dat de deur er vanuit hier precies hetzelfde uitzag als vanaf buiten. Vreemd.

‘’Wat heb je gedaan?’’ vroeg ik toen William en ik op de sofa’s naast Peeta waren gaan zitten. William schudde verlegen zijn hoofd. ‘’Toen de trein stopte, ben ik gevallen. Ik was laat en ik rende door de gang daar de eetruimte..’’ Hij keek naar buiten - niet dat er iets te zien was - en zuchtte toen. ‘’Ik viel, omdat ik zwaaide naar de menigte. Kijk, we moeten sponsors halen, maar op deze manier heeft niemand vertrouwen in me.’’ Ik glimlachte naar hem en zei: ‘’Joh, maak je niet druk. Niets is vanaf het begin dat onze namen werden geroepen zeker, dus waag het niet de moed op te geven. Je komt er heus wel bovenop voordat de opening begint.’’ Terwijl ik het zei, wist ik dat ik het niet meende. Zo’n dik verband hoefde niet gelegd te worden als het maar een schrammetje zou zijn. Ik begon me net af te vragen wat er dan aan de hand was, toen de stem van Peeta de stilte verbrak. ‘’Je komt er wel bovenop. In het Capitool hebben we medicijnen die je zelf in je wildste fantasie niet kunt bedenken. Dat gat is zo weg.’’ Mijn maag maakte een salto bij het woord ‘’gat’’ en ik snoof. ‘’Wat bedoel je met gat?’’ vroeg ik aarzelend, terwijl ik mijn stem hoorde trillen. William peuterde wat aan het verband en wikkelde het los. Mijn hart begon sneller te kloppen en bij het zien van de wond slaakte ik een klein giletje. In zijn bovenarm, net onder zijn schouder, zat een diep, diep gat. Ik kon het bot gewoon zien. Ik voelde tintelingen in mijn maag en wendde mijn blik gauw af.

‘’Hoe.Heb.Je.Dat.Gedaan.’’, wist ik uiteindelijk uit te brengen naar een minuut stilte. William haalde zijn schouders op en bloosde een beetje, wat me een vreemd gevoel in mijn onderbuik gaf. Het zag er ook zo lief uit. ‘’Ik werd gelanceerd toen de trein stopte, vlak nadat de menigte uit het zicht was verdwenen. Ik viel op de grond, op mijn arm.. ‘’ Hij grinnikte en ik vond het allesbehalve grappig. ‘’Ja?’’ zei ik ongeduldig, na walgend van de wond. ‘’Er lag, geen idee wie er zo stom was om dat dí¡í¡r neer te leggen, een bout. En de bouten van het Capitool zijn.. Groot.’’ Hij haalde zijn schouders op en mijn maag legde zichzelf in een knoop toen ik het tafereel voor me zag. ‘’We vermoeden dat het geen toeval was. Iemand - of meerdere - willen jullie niet samen hebben in de arena.’’ Peeta keek mij en William serieus aan en we luisterden aandachtig. ‘’Jullie zijn samen te sterk. Jullie band is..’’ Hij zuchtte en bloosde een klein beetje toen hij verder ging.
‘’Net zo sterk als die van Katniss en Gale.’’

Reacties: