FanFic.nl

The Road To Happiness

Chapter 33

Intussen is de derde week ook bezig. Mijn gemis is nog altijd even erg, maar dat ene weekend dat ik koorts had, heeft me vreemd genoeg deugd gedaan. Alles is er toen uit gekomen waardoor ik nu weer even de kracht heb om verder te gaan. Tot de volgende instorting komt…
Hoe het komt weet ik niet, maar ik heb het gevoel dat Jared me op één of andere manier meer in de gaten houdt. Hij is altijd netjes op tijd en het gebeurt regelmatig dat hij vroeger belt. Of dat het gesprek op zich langer duurt. Vaak moet ik hem echt overtuigen om op te hangen zodat hij kan gaan slapen. Ik wil nu ook weer niet dat hij ziek wordt. Hij probeert me de hele tijd aan het lachen te maken door grappige verhalen over de crew en repetities te vertellen en wonderwel lukt het me om me dan veel beter te voelen. Ik voel me altijd beter als hij belt. Naar hem kijken kan soms ontzettend frustrerend zijn, maar het is beter dan niks. En ik weet dat hij er hetzelfde over denkt. Iedere dag volg ik hem op twitter en bekijk ik foto’s en filmpjes van wat er in Europa gebeurt. Ondanks alles hoop ik dat hij zich toch wat amuseert. Hij lijkt zich toch altijd goed te vermaken op het podium en dat stelt me toch wat gerust. Ik weet dat hij me mist, maar hij gaat er goed mee om en heeft het tenminste niet zo moeilijk als mij. Dat feit versterkt nog mijn gevoel dat het goed was om hem niet te zeggen waardoor ik ziek was geworden. Het heeft geen zin om hem ongerust te maken. Op dit moment gaat het vrij goed met me en dat is alles wat telt. Ik bekijk het maar dag per dag en neem alles wat komt.
Wat ik wel meer merk, is dat Iana nog altijd minder eet dan normaal. Ook lijkt ze sneller te huilen en duren de huilbuien langer. Ik ben voor de zekerheid al eens naar de kinderarts geweest, maar die weet het ook aan de afwezigheid van Jared. Ze is veel bij hem geweest en ziet hem nu niet meer. Dat doet haar natuurlijk ook verdriet en die moet er ook op een bepaalde manier uit. Dat heb ik ook maar voor Jared verzwegen. Stel u voor hoe schuldig hij zich zou voelen! Dat wil ik hem helemaal niet aandoen. Ik heb hem wel verteld dat ze minder eet en veel huilt en dat het niet betert, maar over een mogelijke oorzaak zeg ik niets. Hij heeft zelf al een vermoeden waar hij het moeilijk genoeg mee heeft. Daarom probeer ik ook leuke dingen over mijn werk en mijn dagelijks leven te vertellen. Soms is het echter zo vermoeiend. Dan lijkt het net of we allebei maar een masker opzetten om de ander niet te laten merken hoe erg het is. En dat terwijl dat niet de afspraak was. Ik luister ook veel naar zijn muziek en kijk veel van zijn films als het te erg is. Ook schrijf ik geregeld in mijn dagboek omdat schrijven nu eenmaal de stress doet verminderen. Toch tel ik nog altijd de uren af en kijk ik reikhalzend uit naar die eerste december. Het is nu donderdag de 21ste oktober dus nog 984 uur…

Vrijdag op mijn werk zit ik samen met de rest van mijn collega’s te lunchen als Lucas ineens binnenkomt.
“Hey, did anyone of you hear from the Winslow family? They didn’t show up for their appointment.”�
“Their son Tommy?”� vraag ik.
Lucas knikt. De familie Winslow is er eentje met weinig geld, maar omdat Tommy het wat moeilijker heeft op school wegens het asperger syndroom, is begeleiding noodzakelijk. Omdat ze het niet altijd op tijd kunnen betalen, hebben we afgesproken om het bedrag voor hen iets lager te zetten. Daar zijn ze ons ook zeer erkentelijk voor.
“Aren’t they always a bit late?”� vraag ik dan. Soms is het moeilijk voor de vader om op tijd van zijn werk terug te zijn en zijn ze later. Iedereen is daar al mee bekend.
“Yes, but they didn’t show up at all this time. It’s not like them.”�
“That’s true”�, zegt Rebecca. “And they didn’t call either.”�
We blijven er nog een tijdje over praten, maar het werk roept en dus ga ik om één uur maar terug aan de slag. Als mijn cliëntje om drie uur vertrekt, komt Rebecca snel en met een verbijsterd gezicht mijn kamer binnen lopen.
“Rebecca, what’s wrong?”� vraag ik met een frons. “What happened?”�
“Tommy Winslow”�, zegt ze met haperende stem. “They had a car accident.”�
“What?”� roep ik uit. Ik sta recht en loop op haar af. “How do you know?”�
“Lucas called them and an uncle answered the phone.”�
Snel loop ik de kamer uit en het bureau van Lucas in. Hij zit er met zijn ellebogen op het bureau en zijn handen in zijn haar.
“Lucas, what happened?”�
Met een triestige blik kijkt hij op. “They had a car accident. Someone ignored a red light. They were on their way here.”�
Verschrikt sla ik mijn hand voor mijn mond. “Are they okay?”�
“The parents will be fine. They have some minor injuries.”�
Ik zwijg even en voel mijn hart al sneller bonzen. “And Tommy?”�
Lucas kijkt me in de ogen en ik zie de emoties aan de oppervlakte liggen. “They don’t know if he’s going to make it.”�
Ik laat me op de stoel voor zijn bureau zakken en Rebecca, die intussen ook de kamer was binnen gekomen, zet zich naast me. “What?”�
“He took the full hit. He has a shoulder injury, a collapsed lung and a ruptured spleen. He lost a lot of blood and they’re operating on him now.”�
Niet in staat om iets te zeggen, blijf ik hem aankijken.
“And that’s not all”�, zegt Lucas dan na enige tijd. In de lucht starend gaat hij verder. “His leg got stuck and…”� Even lijkt het of hij niet verder kan doen, maar dan zegt hij het toch. “It has to be amputated.”�
Nu lijkt het of mijn hart werkelijk stopt met slaan. “What? They have to amputate his leg?”�
“Below the knee”�, zegt hij. “But he’s only nine years old. I can’t imagine how he must feel like when he wakes up. If he wakes up.”�
“Don’t say that, Lucas”�, zeg ik snel. “He’ll make it. He’s young, strong and healthy. He’ll be fine. And we’ll help him.”�
“How?”� vraagt Rebecca. “A prosthesis costs so much money. They’ll never be able to buy it.”�
“Then we’ll buy it for them”�, zeg ik vastberaden. “I’m sure we can organize something.”�
Rebecca slaat met haar vuist op de palm van haar andere hand. “That’s it! Maybe Jared can help as well?”�
“I’m sure he would love to”�, zeg ik glimlachend. Daarna richt ik me weer tot Lucas. “We’ll find something, but you can’t stop hoping. He needs us to stay positive now.”�
Lucas kijkt me aan, maar knikt dan. “You’re right. Maybe we should meet up to discuss some things this evening?”�
“Or to just talk about it”�, vult Rebecca aan. “I know that will be the only thing on my mind this evening.”�
“Yeah”�, zucht ik. “I can’t believe I said they were always late. It’s terrible. Did they even catch the person who drove through the red light?”�
“Yes, they found him. He was on his cell phone.”� Ik hoor duidelijk de kwade ondertoon in Lucas zijn stem en gelijk heeft hij. Hoe onverantwoordelijk. “Don’t blame yourself for saying that, Alyssa. They are late most of the time so it’s only normal you said that.”�
Ik glimlach flauwtjes. “But still.”�
“Anyway, we have to get back to work. What time should we meet tonight?”�
“After eight please”�, zeg ik. “That way I can inform Jared properly and have something to eat and someone to look after Iana.”�
De afspraak wordt gemaakt en met veel moeite probeert ieder van ons zich nog te concentreren op de andere kindjes. Toch ben ik blij als de dag erop zit. Wat een vreselijk nieuws.
In een roes rij ik naar huis waar mijn mama zit met Iana. Zo gauw ze me ziet, weet ze dat er iets gebeurd is en voor ik het weet vertel ik haar huilend het hele verhaal. Het heeft me ook ontzettend aangegrepen al wilde ik sterk blijven voor Lucas. Mijn mama belooft om Iana die avond mee naar haar huis te nemen, zodat ik met mijn collega’s kan afspreken. Ik loop naar mijn dochtertje en hou haar stevig tegen me aan. Ik moet er niet aan denken dat er zoiets ooit met haar zou gebeuren. Arme Tommy. Iana kirt tevreden als ze me ziet en houdt een stuk van mijn haren in haar vuistje geklemd. Lachend maak ik haar vuistje open om haar dan terug in haar wiegje te leggen. Ik zet een muziekje op, zodat ze rustig kan worden en zie hoe ze blij ernaar kijkt. Mijn mama begint al aan het eten en ik ga de computer in het bureau maar aanzetten om Skype te starten. Intussen dwalen mijn gedachten almaar weer naar Tommy. Er was nog geen nieuws om 18u. De dokters waren nog altijd met hem bezig. In stilte bid ik dat hij het mag overleven. Het is zo’n vrolijk kereltje.
Omdat ik zo in gedachten was verzonken, had ik niet door dat er al een half uur voorbij was gegaan. Ineens gaat het deuntje van Skype en snel neem ik op.
“Hi honey”�, hoor ik Jared vrolijk zeggen. Maar ik zie hem, knap als altijd, zitten en heb ineens zo’n nood aan zijn armen rond me dat ik weer in huilen uitbarst.
“Alyssa!”� roept hij uit en ik zie dat hij dichter bij het scherm komt zitten. “What is wrong? Did something happen? Why are you crying?”�
Ik snik even en probeer mijn tranen terug te dringen. “We got some bad news today”�, zeg ik en bezorgd kijkt hij me aan.
“Where? Is something wrong with the family? With Iana? Talk to me, Alys!”�
“At work”�, snik ik en ik droog mijn tranen met de zakdoek. “I’m sorry, it’s still hard to believe.”�
“What happened at work?”� vraagt hij iets rustiger omdat er niets is met de familie.
“A little patient of ours had an accident. With his parents. His parents will be okay, but they don’t know if he’ll make it.”�
Nu ik die woorden zeg, breekt mijn stem weer en ik voel enkele tranen weer langs mijn wangen lopen.
“Oh no”�, zegt Jared zacht. “That’s terrible. What’s wrong with him?”�
Ik som op wat hij allemaal heeft en vertel dat iemand door het rood heeft gereden terwijl hij aan het bellen was. “I can’t believe someone can be so irresponsible!”� maakt hij zich kwaad. “I hope they lock him away.”�
“Yeah, me too”�, zeg ik zacht. “And you know what the worst part is?”�
Jared wacht zwijgend af tot ik verder ga. “They have to amputate a part of his leg because it got stuck. He took the full hit.”�
Jared zit er nu praktisch met open mond. “And how old is he?”�
“Only nine”�, zeg ik. “He’s such a sweet kid.”�
“But there are prosthesis, right? He could be able to walk again since he’s so young. It should be easy to teach him again.”�
“His parents are not that wealthy, Jared”�, zeg ik zacht. “They don’t have money for that. But we already agreed we would help them.”�
“Count me in”�, zegt hij meteen. “I’ll pay for it myself if I have to. That kid is going to run again.”�
“If he makes it.”�
Jared ziet hoe moeilijk ik het ermee heb en wil niks liever dan nu bij me te zijn en me vast te houden. “Don’t say that, honey. He will. He’s young and full of life! I’m sure he’ll be fine.”�
Niet te geloven dat ik nu zelf zo pessimistisch ben, terwijl ik daarvoor Lucas nog probeerde op te beuren. “You’re right”�, zeg ik dan ook. “I’m sorry, it’s just such a tragedy.”�
“I wish I could be with you now”�, zegt Jared. “I really want to hold you now.”�
“That would be the best thing right now”�, glimlach ik flauw. “But it’s only the 22nd of October. That’s not for now.”�
Jared kijkt me met een pijnlijke blik aan, maar ik stel hem snel gerust. “Don’t worry. My mom is still here and I’m going to meet with Rebecca and Lucas to talk about it. I’ll be fine.”�
“Where will you be meeting?”�
“At Lucas home”�, zeg ik.
Jared reageert niet meteen. Lucas gaat er wel voor me kunnen zijn en hij niet. En dat staat hem langs geen kanten aan. “How are they taking it?”� vraagt hij dan, om zijn steek van jaloezie te verbergen.
“Not good”�, antwoord ik. “The kid was Lucas his patient. He was devastated. Rebecca and I had to pep him up.”�
“I’m sure that must be hard.”� Hoezeer Jared Lucas dan ook niet kan uitstaan, dit wenst hij niemand toe. “Tell him I’ll do anything to help.”�
“I’ll tell him”�, glimlach ik zacht. “Thank you Jared.”�
Hij glimlacht terug. “Thank you for being honest with me and not hiding this because I can’t do anything about it.”�
“Well, you can listen and that made me feel better”�, zeg ik met een knipoog. “Now, please tell me about the concert. It will distract me for a while.”�
Jared begint meteen te vertellen en het lukt hem zowaar om me een beetje op te vrolijken. Om zeven uur komt mijn mama roepen dat het eten klaar is en blij zwaait ze ook nog wat naar Jared. Die zwaait lachend terug.
“Honey, if something is wrong just text me okay? I’ll try and come online.”�
“You don’t have to do that, Jared”�, zeg ik al, maar hij onderbreekt me.
“Yes I do. Promise me you’ll do that.”�
Hij kijkt me ernstig aan waardoor ik weet dat hij elk woord meent. “I’ll text you”�, glimlach ik. “Thank you.”�
“I would do anything for you”�, zegt hij.
Glimlachend staar ik naar zijn blauwe ogen via de cam. “I love you so much.”�
“I love you too”�, glimlacht hij. “Give my daughter a kiss and I’ll talk to you tomorrow, okay? And tell Rebecca and Lucas I’ll help.”�
“Will do that”�, glimlach ik nog. Ik geef hem nog een handkus, hij zwaait en gaat dan offline. Met een zucht blijf ik nog een minuutje zitten. Kon ik nu maar bij hem zijn. Was hij nu maar hier. De laatste tijd begin ik steeds meer te beseffen dat het moeilijk functioneren is zonder hem. Ik doe mijn werk nog altijd ontzettend graag, maar als hij er niet is, is het allemaal veel moeilijker. Soms heb ik spijt dat ik niet met hem ben meegegaan. Een half jaar loopbaanonderbreking had misschien nog wel gekund. Tenslotte is het de laatste keer dat hij op tournee gaat en zou ik daarna dus perfect mijn job verder kunnen uitvoeren. Maar nu zo zonder hem? Het heeft allemaal zo weinig zin. Ik voel me vaak rotslecht, ik slaap minder, ik heb nergens zin in en ook Iana heeft het moeilijk. De steun van mijn ouders en vrienden is fantastisch, maar het is nu pas dat ik besef dat ik hem en Iana het meeste nodig heb. Zou het mogelijk zijn om bij hem te blijven van december tot maart? Zou hij het wel willen? Ik weet wel dat hij me mist, maar hij lijkt zich verbazend goed sterk te houden. Misschien vindt hij het wel fijn dat hij nu terug wat vrijheid heeft met de guys? Ik schud mijn hoofd en sta op om te gaan eten. Mijn mama heeft mijn papa ook gebeld en dus zitten we gezellig met drie aan tafel. Daarna nemen ze Iana mee. Ik spreek af dat ik haar kom oppikken als ik terugkom en met die belofte rij ik naar Lucas.

Aan de andere kant van de wereld loopt Jared intussen naar Shannons kamer. Hij klopt kort op de deur en gaat dan naar binnen. Shannon ligt al in bed en kijkt met slaperige ogen op.
“Jared? What’s wrong man! Do you know what time it is?”�
“Yeah I do”�, antwoordt hij. “Alyssa got some bad news today.”�
Nu is hij meteen wakker. “What happened?”�
Jared vertelt zijn broer alles en ook Shannon is verontwaardigd als hij hoort dat de persoon die de mensen aanreed aan het bellen was. Hij geeft ook meteen zijn steun voor de prothese eventueel te betalen.
“I’m very grateful for that but that’s not why I came here”�, zegt Jared. “I want to go back home.”�
“What?”� roept Shannon nu uit. “That’s impossible, Jared. Why would you do that?”�
“Because Alyssa needs me now!”� roept hij net zo gefrustreerd. “She got a fever because she missed me so much and now this? I’m afraid it’s going to be too much.”�
“You underestimate her”�, zegt Shannon fel. “She’s stronger than you think.”�
“I know she is”�, zegt hij. “And I don’t doubt that, but I want to be there for her. I feel terrible sitting here and not being able to do anything about it! I can’t even hold her! It’s driving me crazy. I have to go home for a while. Just to make sure she’s all right.”�
“But Jared”�, zegt zijn broer twijfelend. “When? We have a show almost every day.”�
“Not next week”�, zegt hij. “We have three days off. I could go then.”�
“That’s insane. You’ll be exhausted when you come back.”�
“I can take it”�, zegt hij vol overtuiging. “This is just something I have to do.”�
“I’m not convinced”�, zegt Shannon. “I understand you want to be there for her, but things like this happen. Are you always going to fly back home.”�
“Yes”�, antwoordt hij meteen. “I love her, Shan. And I miss her like crazy. These three weeks have been the worst of my life. I feel like I can’t function normally without her. And then I’m not even talking about Iana. My daughter and my fiancé are the most important people in my life. I need to have them around me. Otherwise I don’t know how long I can keep this up.”�
Nu kijkt Shannon zijn broer ernstig aan. “You never told me it was this bad.”�
“I didn’t want to bother you with it”�, zucht Jared. “But I miss them so much it hurts. Literally.”� Hij zet zich op het bed neer. “She needs me now. I know she does but she’s never going to admit that.”�
“Because she doesn’t want you to be worried”�, vult Shannon aan. “Yeah, I know.”�
Hij slaakt ook een zucht en het blijft even stil tussen de twee broers, elk in gedachten verzonken. Na enkele ogenblikken onderbreekt Shannon de stilte.
“You should go.”�
Jared kijkt zijn broer aan. “I know. But are you sure?”�
“We don’t have to do any shows next weekend for three days. That should give you some time. Just be back before Tuesday.”�
“I will”�, grijnst Jared nu. “I’ll book a ticket to leave here Friday afternoon. Thanks brow. I have to do this.”�
“Yeah, I know”�, grijnst Shannon. “Just focus on this last week, okay? We still need you. But you’re right. She needs you too.”�
Jared lacht blij en slaat zijn broer op de schouder. “You go back to sleep now! Sorry for bothering!”�
Hij loopt naar de deur en hoort Shannon nog net zeggen: “You never bother me, brother”�, voor hij tevreden naar zijn kamer loopt. Hij gaat me terug zien! Volgende week houdt hij me terug in zijn armen. En om het een absolute verrassing te maken, gaat hij er me niks van vertellen. Ja, hij kan maar twee dagen blijven, maar het is beter dan niks. Ik heb hem nodig nu. En dus is hij er. Want zo hoort het. Als een verliefde, blije puber kruipt Jared zijn bed in. Die nacht is de beste die hij tot nu toe gehad heeft.

Reacties: