FanFic.nl

Mission Tom Kaulitz

×Housewarming

Hoe doet ze het toch? Ze komt met iets onverwachts en veel te laat en toch komen er mensen maar binnenstromen, hebben ze niets beters te doen? Alsof ze er op wachten iets op hun deurmat te zien verschijnen wat hun saaie leventje driehonderdzestig graden doet spinnen.
Het huis van Eve is nokvol, er staan zelfs mensen in de trappenhal met hun drank in de hand, kletsend, genietend en swingend. Ik snap er geen hol van en wurm mezelf door de lichaamsdelen om bij de keuken te komen waar mijn nicht druk bezig is met het aanvullen van de koelkast. Ze merkt me op, geeft een stralende glimlach en wenkt mij dan om te helpen.
“Hoe gaat het bij jou? Al mensen aangesproken?”� De laatste bierflesjes worden in de koelkast gepropt en knalt de deur dan dicht. De bierkratten gaan terug in de voorraadkast.
“Hm. Er is te weinig ruimte om je mond überhaupt open te krijgen. Is dit wel legaal?”�
“Niet zo zeuren en probeer eens te genieten. Ik heb genoeg leuke jongens voorbij zien komen. Waarom breng je deze schaal met hapjes niet even rond, dan kom je wel in contact met hun.”� Mijn tegensputter verlaat te laat mijn mond en voel de handen van Eve al een zetje in mijn rug geven. Zo goed mogelijk houd ik de schaal recht, maar al die pokende ellebogen en graaiende handen maken het verdomt moeilijk. Ik doe mijn best niet te geïrriteerd te kijken zodat de mensen geen doodsangst zweten.
In een kleine pirouette weet ik net niet om te tuimelen en beland tegen iemands rug. Verontschuldigend draai ik mij om, en zo ook de jongen. Mijn ogen rollen uit mijn oogkassen bij het zien van de zwartharige jongen. Bill? Wat doet hij hier!
“Hé, is dit jouw housewarming?”� vraagt de jongen met een zoete glimlach. Hij pikt een kipnugget van mijn schaal en knabbelt er aan. Als vertrouwd is mijn stem zoek geraakt door de verschijning van de mooie jongen. Hopeloos kijk ik links van hem, rechts van hem, onder hem en boven hem, alles om zijn ogen te mijden. “Je bent niet echt een grote spreker, is het?”� Het is alsof ik Tom voor de tweede keer hoor. Mijn ogen vergroten mogelijk nog meer bij de gedachte van Tom. Als zijn broer hier is dan.. geschokt kijk ik nog meer om mij heen, en dan valt mijn oog op het raam die het overvolle balkon laat zien. Een te bekende cap met dreadlocks komt in mijn gezichtsveld.
“Oh,”� piep ik ademloos. De schaal met eten leg ik, half vallend, in de handen van Bill en verdwijn dan snel in de menigte op zoek naar ontsnapping. Mijn ontsnappingsplan brengt mij bij de toilet en gooi deze snel op slot. Aan het randje van hyperventilatie laat ik mij op de toiletdeksel vallen. Mijn vingers weven zich in mijn witblonden lokken.
Hoe is het mogelijk? We leven in zo’n grote stad en dan leeft mijn nicht in de buurt van hem dat ze hem uitnodigt voor de housewarming. Ik had het kunnen weten, hij zit ook net zoals haar aan de andere kant van het park. Het lijkt net op een slechte soap dat je een moment verwacht, maar denkt dat het niet gaat gebeuren omdat het te cliché is, en dan toch gebeurd het. Oh nee, mijn leven is cliché! How the hell did that happened?!
“Chris? Chris? Hé, zit je hier?”� Achter de gesloten toiletdeur hoor ik mijn nicht mij zoeken en klopt dan op het hout. Ik zucht. “Christy Marijn Adelaer, kom daar nu uit!”�
“Serieus, Marijn? Kan je het nog gíªnanter maken?”� Een velletje wc-papier scheur ik van de rol en dep onder mijn ogen. Het hyperventileren heeft voor waterogen gezorgd. Mijn knieën duw ik tegen elkaar, ik laat nog een zucht.
“Het was dat of de naam van je peettante; Petra.”�
“Of ik had gewoon niet gedoopt moeten worden.”�
“Kom er nou maar uit. Het is raar om tegen een toiletdeur te praten.”� Voorzichtig gooi ik hem op een kiertje, zie Eve met haar armen over elkaar en een tappende schoen. “Moet ik echt overal je handje bij vasthouden?”� Het laat me serieus nadenken. “Doe niet zo raar. Kom, we gaan terug naar het feest.”� Haar hand glijdt in de mijne en houdt deze stevig vast, voor het geval ik er vandoor wil gaan. Het liefst wil ik dat ook. Voor één keer zou ik niet zeuren dat ik naar huis moet lopen, man, ik zou het zelfs rennen! Ik heb het er allemaal voor over om vertrouwd onder mijn dekens te kunnen kruipen met Boo die mij ergens midden in de nacht uit bed trapt met haar lange poten.
Mijn ledenmaten veranderen in pudding wanneer ik merk dat Eve mij naar het balkon begeleidt. Diep verstopt in mijn achterhoofd hoor ik een stemmetje die mij sust met de woorden dat hij in de tussentijd waarschijnlijk allang verplaatst is. Er blijft niets meer van de stem over als ik hem op precies dezelfde plek zie staan, met Bill.
“Kunnen we niet binnen blijven?”� probeer ik hopeloos. “Ik heb al wat last van mijn keel, straks vat ik kou.”� Ik word totaal genegeerd. Het enige contact die ze maakt is door een drankje in mijn vrije hand te drukken en stapt dan het balkon op.
“Wietse? Dit is Christy, waar ik het over had.”� En ik dacht dat Marijn een vreselijke naam was. Eve duwt mij naar voren zodat ik de jongen wel de hand moet schudden. Als een boer met kiespijn kijk ik hem aan, hij lacht - veel eerlijker - terug.
“Je nicht had over je verteld, en je bent nog mooier dan in mijn gedachte.”� Rood kleurt mijn kaken. Als toevlucht kijk ik over mijn schouder, maar zie mijn nicht nergens meer. Wel vang ik de ogen van de beruchte jongen. Er hangt verbazing op zijn gezicht. Nog roder keer ik mij weer om.
“Dus je woont in de buurt?”� begin ik onnozel tegen hem te praten. Natuurlijk woont hij in de buurt, hoe komt hij anders aan een uitnodiging! Het lijkt de jongen niet op te vallen.
“Ja, ik woon één complex naast jullie. Bevalt het een beetje?”�
“Ikkeh.. woon hier niet, het is mijn nicht der woning.”� Als ik op een fysieke manier niet kan ontsnappen, dan maar mentaal. En zo gooi ik mijn mixje in een teug achterover. Geamuseerd kijkt de blonde jongen met helderblauwe ogen naar mijn actie. “Dorst.”�
“Laat mij nog wat voor je halen. Was het Vodka 7-Up?”� Ik knik en laat mijn glas overnemen. De jongen verdwijnt terug naar binnen. Alleen wikkel ik mijn armen om mij heen. Het is best fris, straks word ik echt ziek. Als het zo is, dan hoest ik persoonlijk in Eve haar gezicht zodat zij ook ziek wordt. Dat zal haar leren.
“Koud?”� Zonder dat de wind er iets mee te maken heeft schieten mijn nekharen overeind. Achter mij vandaan verschijnt Tom. Er ligt een grote glimlach op zijn lippen, wat mij alweer begint op te warmen. “Wil je mijn vest? Ik heb het niet koud.”� Ik die zijn vest draagt? Dat grote stuk stof die al die tijd om zijn lichaam heeft gezeten, waardoor ik hem indirect aanraak? Overleef ik dat? Veel tijd krijg ik niet om er over na te denken en voel een warmte over zijn schouders. Jezus, wat ruikt hij lekker.
“Hier.”� Een drankje eindigt in mijn handen. “Oh, je hebt gezelschap. Hoi, ik ben Wietse.”� De blonde schudt de hand van Tom. Ongemakkelijk kijk ik naar de twee, zie identieke uitdrukkingen in hun ogen. Wanneer Bill ook nog eens aan komt lopen, kieper ik nerveus het drankje weer naar achteren. Een heerlijk warm gevoelt stroomt door mijn lichaam.
“Kennen jullie elkaar?”� vraagt Bill aan mij en de nieuwe jongen. Mechanisch schudt hij een zwarte lok uit zijn gezicht. Als vertrouwd ligt er een dikke, zwarte rand om zijn ogen die zachtjes is uitgeveegd tot een mooie smokey eye. Hij is echt de enige jongen waarvan ik vind dat hij het kan hebben zonder meteen ‘gay’ uit te stralen, al heb ik soms mijn twijfels.
“Sinds net, zoals iedereen hier woon ik in de buurt. En jullie?”�
“We zitten bij haar op school,”�neemt Tom het gesprek van zijn broer over. “En sommige klassen hebben we samen.”� Het is vreemd als mensen over je praten alsof je er zelf niet bent. Maar het gevoel van herkenning die Tom mij geeft is vele malen sterker. Hij weet dat ik besta, dat ik op dezelfde school zit, en sommige lessen samen met hem volg. Wauw.
“Oh, nog schooljongens?”� gooit de blonde er iets te enthousiast uit. Ik kan de tanden van Tom die over elkaar knarsen vanaf hier horen. Waar de hell ben ik in belandt? Met één hand wrijf ik over mijn rechter slaap, wat Bill doet omkijken met zijn vertrouwde glimlach.
“Is het wel verstandig om zoveel te drinken op een doordeweekse avond?”� fluistert de tengere jongen eng dichtbij mijn oor. Zijn warme adem strijkt tegen mijn schelp.
“Nn,”� weet ik uit te brengen, haal dan hopeloos mijn schouders op wanneer ik niets beters weet uit te brengen.
“Je hebt gelijk, wat maakt het ook uit. Als het echt heel erg is kan je je nog altijd nog ziek melden.”� Hij sluit het af met een knipoog en voegt zich dan terug bij het gesprek. Verbaasd blijf ik hem nog aangapen. Heb ik gelijk?
“Christy?”� Huh? “Zullen we binnen kijken of er plek is op de bank zodat we rustig verder kunnen kletsen?”� Wietse kijkt me aan met blauwe ogen waar je geen ‘nee’ tegen kan zeggen. Zonder pardon pakt hij me bij mijn arm om mij weg te trekken van de tweeling, snel geef ik de vest terug aan Tom. Ik kijk een laatste keer om met rendierogen en zie een lokale omweer bui boven de jongen met de oversized kleding hangen.
Met veel elleboogwerk weet de blonde, wat boerse, jongen een plekje te bemachtigen op de bank. Onderweg heeft hij nog een drankje van het aanrecht gepakt en die aan mij gegeven. Dit keer rustiger nip ik aan het glas.
“Veel beter. Zit je comfortabel?”� Stom kijk ik hem aan. We zitten op een bank? Natuurlijk zit dat lekker! Om hem niet te beledigen knik ik kort. “Mooi. Christy, vertel eens wat over jezelf?”� Ik dacht dat dit een housewarming was, niet speeddaten. Ik heb geen idee wat ik moet zeggen, ik doe niets interessants in mijn leven! Waarom heeft Eve mij dit aangedaan? Het maakt mij eerder suïcidaal dan open.
“Uhm.”� Mijn ogen dwalen naar mijn schoot waar mijn vingers druk bezig zijn in een persoonlijk gevecht met elkaar. “Ik..”� Way to go, Chris.
“Het maakt je verdomd sexy en mysterieus wanneer je zo verlegen bent.”� Puur uit natuurlijk instinct bevries ik als een prooidier die gespot is. De roofdier praat in mijn oor om de geluidsinstallatie te overschrijden. “Vanaf het moment dat je werd voorgesteld wist ik dat ik je wilde hebben.”� Pardon? Hebben? Sta ik tegenwoordig in de schappen? Zijn hand wrijft over mijn ruitenbroek. Het veranderd in een streling richting de binnenkant van mijn dij.
Een ongemakkelijke hitte gloeit op mijn wangen. Maar voor als nog weet ik niet te bewegen.
“Hm, je ruikt heerlijk.”� Zijn neus begraaft zich in mijn nekholte. De onbekende aanrakingen laat mijn hart hameren tegen mijn borstkast. En als zijn lippen mijn huid raken, komt er een laag kreetje uit mij. Ik. Wil. Dit. Niet.
“Stop,”� komt er zwak uit mijn mond, en ik geloof dat hij het niet heeft verstaan door mijn concurrentie: de brullende bas. “Alsjeblieft,”� volg ik in een mompel. Mijn handen liggen nog op mijn schoot en ik probeer met deze zijn brutale hand van mijn been af te pulken. Hij schijnt alleen heel doelgericht te zijn. “Oh!”� Zijn vingers hebben gevonden waar ze naar zochten.
“Is dit hoe je een dame behandeld?”� Eindelijk schuift de hand weg en verwijderd zich dan helemaal van mijn been om op zijn eigen schoot te leggen. Wietse blikt kwaad naar degene die hem stoort.
Beschaamd kijk ik op.

Reacties: