Hoofdcategorieėn
Home » Adam Lambert » Trespassing » [1] Shady
Trespassing
[1] Shady
De jongen stond in de donkere achterafstraat, in zijn jas gedoken en een beetje verwilderd alsof hij niet precies wist waar hij was. Zijn houding zei niets anders dan laat me met rust, maar dat was precies was Jean Romero niet deed. Hij wist ook niet precies waarom, in de straten stikte het van de jongens die weggedoken waren in hun jassen - waarschijnlijk drugsdealers of ander gespuis - en daarbij wist je nooit zeker of iemand wel aan jouw kant stond, maar sprak de jongen toch aan.
“Hey, kan ik je ergens mee helpen? Je ziet er verdwaald uit.”¯ Niet precies de beste openingszin aller tijden, of überhaupt een openingszin eigenlijk, maar hij had hem aangesproken, dat was al heel wat. In de seconden dat hij op een reactie wachtte - hoopte, tot alle goden op de Olympus bad - gleden zijn ogen nogmaals over het gezicht van de jongen. Hij was knap, hoewel veel mensen hem waarschijnlijk eerder als schattig zouden omschrijven: een hartvormig gezicht, met een klein neusje en smalle mond, omkranst door warrig lichtbruin haar. Hij was in ieder geval een stuk interessanter dan de jongens die hij tegenkwam bij het uitgaan - de homogemeenschap was maar een kleine, dankzij de jacht die er op hen werd gemaakt.
Na wat een eeuwigheid leek, maar in werkelijkheid slechts enkele seconden besloeg schudde de jongen zijn hoofd. Jean voelde hoe de moed hem in de schoenen zonk en wilde verder lopen tot de stem van de jongen hem tegenhield. “Of misschien…”¯
Meteen keek Jean de jongen weer aan. “Misschien wat?”¯
De jongen staarde slechts naar de grond, maar voor hij van gedachten kon veranderen had Jean zijn arm al beetgepakt. “Kom, het is veel te koud hier. Ik weet een plek hier vlakbij waar we wat kunnen drinken, ik betaal, oké?”¯ Tot zijn grote opluchting knikte de jongen zwakjes en liep met hem mee.
Jean liet - tot zijn spijt - de arm van de jongen weer los terwijl ze verder liepen, zich afvragend of hij hier goed aan had gedaan. Die gedachten probeerde hij zo snel mogelijk weer te verdringen.
“Ik ben Jean trouwens, en jij?”¯
“Robbie,”¯ mompelde ander.
“Leuke naam.”¯
“Hmm.”¯ Jean kon het wel uitschreeuwen, hun gesprek bloedde nu al dood. Rustig blijven, vertelde hij zichzelf, misschien komt het zo weer op gang, straks gaan jullie gewoon rustig ergens zitten met een drankje en dan vind je wel een gesprekonderwerp.
“Dus…”¯ zei de ander aarzelend.
“Dus. We zijn er bijna,”¯ antwoordde Jean snel, omdat hij eigenlijk geen idee had wat hij anders moest zeggen en als reactie daarop ging hij maar sneller lopen. Tot ze voor een saaie, stalen deur stopten, die Robbie met geen mogelijkheid van de andere deuren in het achterafstraatje kon onderscheiden, werd er geen woord meer gewisseld.
Jean klopte op de deur, riep “hé, Jean hier,”¯ naar binnen en klopte vervolgens nogmaals, deze keer in een vreemd ritme. Kennelijk wel het goede, want de deur ging open en de twee jongens stapten een ruimte in, die zowel werd verlicht door zwakke peertjes als enkele gekleurde lampen rond de kleine dansvloer. Er waren rond de twintig mensen binnen, maar doordat de ruimte niet heel groot was leek het aantal groter.
Hartelijk begroette de barman Jean, waarna hij Robbie met een argwanende blik aankeek. “Een vriend van je?”¯ bromde hij. Jean knikte. “Ja. Dylan, dit is Robbie. Robbie, Dylan. Hij is niet alleen de barman maar ook de eigenaar van de ruimte. Aan hem hebben we dit allemaal te danken.”¯
Robbie glimlachte een beetje verlegen en stak vervolgens zijn hand uit aan de bartender. Die keek hem nogmaals met toegeknepen ogen aan en nam vervolgens zijn hand aan. “Robbie Lloyd, meneer. Ik hoop dat het geen probleem is dat Jean me heeft meegenomen.”¯
De bartender lachte hartelijk. “Geen reden om zo formeel te doen, jongen. Hoe meer zielen hoe meer vreugd!”¯
De jongen lachte nogmaals verlegen om vervolgens meegenomen te worden door Jean die aan één van de tafeltjes ging zitten. “Dus, wat wil je drinken? Ik betaal.”¯
“Nee, ik haal zelf wel wat.”¯
Jean grinnikte. “Oké, je hebt alle reden om me niet te vertrouwen. Ga mee, dan kun je je drankje zelf meenemen. Ik betaal.”¯
“Waarom zou ik je niet vertrouwen? Het is gewoon… Ik betaal liever m’n eigen drankjes, oké?”¯
“Goh, geen idee. Een vreemdeling pikt je op van de straat, neemt je mee naar een louche bar en koopt vervolgens drankjes voor je, klinkt niet als iets wat een moordenaar of verkrachter zou doen, toch?”¯
Eindelijk leek Robbie wat meer los te komen, of misschien was het slechts per ongeluk dat hem een lachje ontsnapte. “Oké, je hebt me. Kom op, laten we die drankjes halen.”¯
Met elk een drankje in hun hand lieten ze zich even later op de stoelen zakken. “Dus, jij bent Robbie, right?”¯
“Ja, en als het goed is heet de vreemdeling die me van straat geplukt heeft Jean?”¯
“Correct.”¯
“En wat doe je als geen vreemde jongens van straat plukt en ze meesleept naar een gay bar?”¯
“Normaal pluk ik geen jongens van de straat en neem ze mee hier naartoe. Je zag er alleen zo verdwaald uit en zo gay, dus ik dacht…”¯ Ja, wat dacht ik eigenlijk? vroeg Jean zich af. Stel dat hij niet gay was geweest? Stel dat hij niet gay is? Hij keek Robbie nog eens aan. Oké, die laatste gedachte kon de prullenbank in.
“Ik zag er zo gay uit?”¯ Hij klonk oprecht verbaasd.
“Ja, best wel, eigenlijk. Anders had ik het risico niet genomen. Maar geen zorgen, je ziet er niet alleen gay uit, maar ook heel erg leuk.”¯ Een glimlach verscheen op Jeans gezicht toen hij zag hoe Robbies wangen langzaam rood kleurden. Hij moest op zijn lip bijten om er niet aan toe te voegen hij lief de jongen er nu uitzag, kom op, hij kende hem pas net!
“Dank je,”¯ zei Robbie zachtjes terwijl zijn ogen naar de grond gleden. Hij herpakte zich echter snel. “Maar nu heb je nog steeds geen antwoord gegeven. Wat doe je zoal?”¯
“Ik ben een kunstgeschiedenisstudent, en jij?”¯
“Kunstgeschiedenis? Je gaat studeren en je kiest kunstgeschiedenis? Wat wil je daar in godsnaam mee bereiken?”¯
“Geen idee, eigenlijk. Het leek me gewoon interessant, maar ik kom vast wel aan de bak. Misschien als recensent, of museumdirecteur. Maar goed, wat studeer jij?”¯
“Ik studeer niet.”¯ Stilte. “Ik doe van alles, eigenlijk. Ik heb in een paar winkels gewerkt, maar een vaste aanstelling krijgen is best moeilijk tegenwoordig. Soms werk ik als assistent bij een elektricien of timmerman, of maak ik schoon en misschien ga ik deze zomer een tijdje de stad uit, kijken of ik werk kan vinden bij een boer.”¯
“Sorry,”¯ zei Jean zachtjes.
“Nee, dat had jij niet kunnen weten. Vertel eens over kunstgeschiedenis. Wat voor vakken heb je?”¯
“Ik zit nu in mijn derde jaar van de moderne stroming, over twee jaar studeer ik af. Het eerste en tweede jaar waren vrij algemeen, je had wel wat keuzevakken, maar over het algemeen leerde je veel algemene dingen over kunst, van de prehistorie tot de moderne tijd, vlak voor de apocalyps, maar er waren ook vakken over postmoderne kunst, dus de kunst van nu, die vooral gingen over de invloeden van al die stromingen en tijdperken op hedendaagse kunst.”¯
“Oké, dat klinkt best interessant.”¯
“Vind je? De eerste twee jaren waren best interessant, maar wat ik nu krijg is veel interessanter. Naast de verplichte vakken van mijn stroming volg ik ook het grootste deel van de oudheidkundige stroming, waardoor ik eigenlijk twee stromingen tegelijk doe. Moderne kunst heeft mijn voorkeur doordat ik in die stroming vakken heb over films, mijn passie. Helaas ontbreek ik zelf het talent om films te kunnen maken.”¯
“Heb je het ooit geprobeerd?”¯
“Ja, maar het was niet echt een succes.”¯
“Dat geloof ik niet, kan ik het eens zien?”¯
“Geloof me, dat wil je niet. Het is echt slecht en amateuristisch, ik had niets, geen budget, geen crew en niet eens een goede camera. Ik hoefde de kinderen in mijn buurt nog net geen geld toe te stoppen om mee te doen.”¯
“Toch wil ik het zien. Het is toch geweldig dat je het überhaupt geprobeerd hebt?”¯
“Goed, misschien ooit op een dag, oké?”¯
“Oké. Maak je maar geen zorgen, ik zal het onthouden. Maar goed, oudheidkundige kunst dus, wat is daar zo leuk aan?”¯
“Heb je ooit van de uitdrukking ‘Griekse liefde’ gehoord?”¯
“Nee?”¯
“De Grieken zagen liefde tussen twee mannen als iets wat puurder was dan liefde tussen een vrouw en een man.”¯
“En dat komt terug in hun kunst.”¯
“Natuurlijk. Ooit van de filosoof Plato gehoord? Volgens hem berustte de werkelijkheid op drie dingen: het schone, het ware en het goede. De kunst was volgens hem een weerspiegeling van de werkelijkheid en moest daar dus ook aan voldoen.”¯
“En daarom waren die Griekse beelden van gespierde mannen kunst?”¯
“Precies.”¯
“Ik denk dat ik begrijp wat je zo trekt in de oudheid. Maar toch neem je de moderne stroming?”¯
“Ja. Zoals ik al zei: films zijn mijn passie, ik studeer dit grotendeels omdat het me een excuus geeft om goede films te kijken.”¯
“Films van decennia geleden.”¯
“Betere films dan die van tegenwoordig.”¯
“Waarom kijkt niemand ze dan tegenwoordig?”¯
“Omdat de overheid ze tegenhoudt. Enig idee wat ze allemaal in die films van vroeger laten zien? Ik heb voor de universiteit films moeten kijken met zoenende jongens!”¯
“Wat een kwelling. En de overheid laat die studie toch toe omdat?”¯
“Ze dat niet weten. Idem dito met de oudheidkundige stroming.”¯
“En hoe kan het dan dat er nog niemand is gaan klagen?”¯
“In de eerste twee jaar wordt er genoeg gewaarschuwd en geklaagd over de veelvuldig terugkerende homoseksualiteit bij de Grieken en moderne beschaving, niemand met z’n verstand op de juiste plek kiest die richting.”¯
“Oké, ik denk dat ik ongeveer weet waarom je die studie doet.”¯
“Kom erbij! We kunnen vast een manier verzinnen waarop jij het collegegeld kunt betalen.”¯
“Nee, ik zou liever iets studeren waar ik echt iets aan heb.”¯
“Oké, de praktische kant op dus. Als je zo praktisch bent, dan moet je misschien een nieuw drankje gaan halen. Tenzij jouw glas nog niet leeg is, natuurlijk. Zeg maar tegen Dylan dat het op mijn rekening kan.”¯
Een glas later stonden de jongens op, pakten hun jassen, betaalden Dylan en gingen weer naar buiten. De nacht was nog jong.
Reacties:
En I like it. <3 Het was in het begin even wennen, maar dat heb ik meestal met nieuwe verhalen. Maar. Nu zit ik er wel in geloof ik. :'
En ze zijn zo lievig. Mhiwww. <3
Next? ^^
So far I don't hate them. ^^ En. Het wordt beter. Aan het begin [en de proloog] liep het nog een beetje stroef, tegen het einde liep het gewoon beter. Dus. Yay for that. Ennnn. They're actually kind of cute. En. De sfeer spreekt me aan. En - alles. NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEXT. ^^
Jaaaa oke ik vind het leuk. En ik zat er meteen in. yay for that!
En - ik vind ze eigenlijk ook wel cute. also ja - next?^^
(en normaal zou ik waarschijnlijk dingen quoten, maar ik zit op mijn mobiel die nogal eens de neiging heeft om vast te lopen als ik op een verhaal wil reageren, also ja)