FanFic.nl

~Another Kind

04 the Forest

When your life is full of danger, what will you fear?
Losing someone you love?'

'Jacob, schiet nou eens op! We komen echt te laat!'' riep Bella naar de lange, gespierde en ietwat getinte jongen, die naast een crossbrommer stond. Hij keek haar nonchalant aan en grijnsde. ''Pas op hoor, straks wordt mister Eddie boos.'' Grinnikte hij. Bella kon er niet om lachen, ze wilde weten wat Alice had gezien en of ze veilig waren. Edward had haar net gebeld en had haar verteld dat Alice een visioen had gehad onder het jagen. Bella werd altijd betoverd door zijn prachtige stem en ouderwetse manier van doen en praten. Jacob keek haar nog steeds grijnzend aan, maar kwam wel met haar mee. Ze liepen door het bos, richting het huis van de Cullen's. Bella was blij dat de wolven het hadden bijgelegd met de Cullen's, ookal was dat niet van harte geweest. Ze huiverde even bij het idee aan het grote gevecht, maar dat verdween als sneeuw voor de zon toen ze zware voetstappen om zich heen hoorde lopen.
''Wat voor de..?'' fluisterde ze - maar het was al te laat. Een schim - hoogswaarschijnlijk een man - verplaatste zich om hen heen. Bella keek geschrokken rond, Jacob was nergens meer te bekennen. ''Jake..?'' fluisterde ze zachtjes en wanhopig. Als hem iets overkwam dan..'

''Bella! Wegwezen!'' De stem van Sam deed haar verschrikt omkijken. Sam had altijd al een vreemd effect op haar, hij was nog groter en gespierder dan Jake en hij was ook nog eens een stuk ouder - ook als wolf. Voordat ze goed naar zijn gezicht kon kijken, stond er al een harige, zwarte wolf voor haar neus. Een koude rilling voltrok zich vanuit haar onderrug door haar hele lichaam. Dit was foute boel. Ze draaide zich vliegensvlug om en zette het op een rennen. Ze was hier vaak genoeg langsgekomen, de route van het reservaat naar het huis van de Cullen's kende ze op haar duimpje. Toch moest ze nu goed opletten waar ze langsging. Wanhopig ontweek ze de takken en bomen die uit het niets opdoemden. Haar hart sloeg wild tegen haar borstkas en het gevoel dat iets - of iemand - haar achtervolgde, rijtte haar langzaam aan stukken zoals een wilde panter haar prooi doodde. Elk moment was ze bang om de felle, rode ogen van haar vijand te zien. Elk moment kon nu de laatste zijn, ze moest harder gaan rennen. Hijgend zichzagde ze door het bos en een gevoel van opluchtig overspoelde haar toen het huis opdoemde tussen de bladeren. De vorm bleef vreemd, maar het was zo open, dat het een goed gevoel gaf. Ze dwong zichzelf om niet om te kijken en het tafereel dat zich hier afspeelde te vergeten. Zodra ze uit het bos kwam rennen en het grintpad opging, lag ze al in de armen van Edward. Hij zei niets; tilde haar enkel behendig op en droeg haar het huis in - met onmenselijke snelheid. Ze voelde zich altijd een ziek lammetje in de armen van een grote tijger als hij haar zo droeg. Weerloos en zwak. Zoals een mens. Het laatste wat ze hoorde was luid gejank dat door de bomen naar het huis voerde, voordat de deur achter haar en Edward in het slot viel.

''Waar zijn Emmett, Jasper en Rosalie?'' vroeg Bella meteen zodra ze de woonkamer inkwamen. Carlisle zat naast Esmé op de bank, Alice stond voor het raam glazig naar het bos te turen. Ze keken alle drie tegelijk op toen Bella en Edward binnenkwamen. Edward keek fronsend naar zijn familie en Bella nestelde zich in de hoek van de bank. Ze wist dat er iets gaande was in het bos, maar toch voelde het huis als vertrouwd en veilig aan. Logisch, met al die vampiers hier. Ze haatte het om maar een mens te zijn, stervelijk en zwak. Het moment dat ze eindelijk veranderde - en dus kon helpen - zou pas plaats vinden na de trouwerij. Een gevoel van ergenis overspoelde haar bij die gedachte, ze had een hekel aan officieel gedoe. Het was dat Edward haar zo dierbaar was en dat hij het zo graag wilde, anders had ze het nooit van haar ''lang zal ze leven niet'' gedaan. ''Het is gebeurd.'' De koude stem van Alice vulde de kamer als een opkomende mist. Iedereen keek nu naar Bella, die onwetend op de bank zat, roerloos.

Reacties: