FanFic.nl

Blending in or standing out

Peter

Een kleine twintig minuten later liep Emily de zorginstelling binnen, met haar hoofd bij totaal andere zaken dan haar broer. De schuifdeuren gleden zoemend open en in de welkomsthal annex wachtruimte zat een handjevol mensen beduimelde tijdschriften te lezen. Een meisje van midden twintig zwaaide naar haar van achter de receptie en Emily knikte en liep op haar toe. Kate, eigenlijk Katherine maar ze vermoordde iedereen die haar zo noemde, had witblond haar en helderblauwe ogen die haar normaal gesproken altijd twinkelend aankeken, maar nu serieus en een beetje triest stonden.
“Het is echt niet goed Em, je kunt het proberen...”� Zei ze aarzelend zodra ze binnen gehoorsafstand was, maar ze werd onderbroken door Emily.
“Dan doe ik dat. Hebben jullie de puzzel al geprobeerd?”� Ze negeerde Kate’s eerdere opmerking volkomen en probeerde de angst die als een knoop in haar maag zat te onderdrukken.
“Op het moment hebben we alles al geprobeerd, maar we krijgen hem niet rustig. Wees voorzichtig Em, ik wil niet dat je weer met een blauw oog hier weggaat.”�
“Daar kan hij...”� Begon ze boos maar Kate vervolgde haastig:
“Ik weet dat Peter daar niks aan kan doen, maar ik weet dat je er vragen over krijgt op school dus...”�
“Echt Kate, ik red me wel. Kan ik doorlopen?”�
Na nog een aarzelende blik op haar papieren, gaf ze een neerslachtig knikje. Ze wist ongetwijfeld dat ze Emily toch niet kon tegenhouden nu ze er al was.
‘Verdomme, dat rotwijf van een Quinn Fabray... En dan ook nog dat duet met Puck, wat heb ik mezelf weer op de hals gehaald?’ Dacht ze vermoeid terwijl ze met grote passen door de zachtgeel geschilderde gangen liep. Haar telefoon trilde en op het scherm zag ze dat ze een berichtje had gekregen van een onbekend nummer. Met bange voorgevoelens opende ze het sms’je en las:
‘Ey vnvd oefenen @ my place vr duet? Welk nr? X Puck’
Ze glimlachte onwillekeurig bij het zien van de x, maar vertelde zichzelf meteen dat het vast niks te betekenen had. Ze was inmiddels bij de kamer van Peter aangekomen en voordat ze naar binnen ging, stuurde ze haastig terug:
‘Ja is goed. Heb geen idee hoe laat k kan komen wat is je adres? Geen inspiratie voor nr... x Em’
Voordat ze goed en wel doorhad dat ze haar bijnaam had gebruikt, was het berichtje al verstuurd. Hoofdschuddend deed ze deur open en liep naar binnen.
“Hey Petey, hoe gaat ‘ie?”� Vroeg ze met de kalme stem die ze altijd gebruikte als ze hier was. Ze werd begroet door een luid geschreeuw en het geluid van iets wat ongetwijfeld omvallende meubels inhield. Ze sloot haar ogen en probeerde rustig te blijven, hoewel haar instinct zei dat ze keihard weg moest rennen. Op dit soort momenten was haar broer gevaarlijk en niet zichzelf. Een stem brulde iets onverstaanbaars en ze opende haar ogen. Peter stond in het midden van de kleine woonkamer en schopte om zich heen, terwijl hij bleef schreeuwen en tieren. Zijn donkere krullen vielen voor de zwarte ogen die dwars door haar heen keken alsof ze er niet was. Hij haalde diep adem om opnieuw te gaan schreeuwen, maar Emily was sneller. Haastig liep ze naar hem toe, pakte zijn bovenarmen stevig vast en keek hem recht aan. Zoals altijd keek Peter naar een punt ergens rondom haar mond in plaats van naar haar ogen, maar ze zag hoe de onverklaarbare woede langzaam van zijn gezicht verdween en de spanning vloeide weg uit zijn spieren. Ze liet hem los en zei:
“Goed zo Pete, ga even zitten. Wil je wat drinken?”�
Hij schudde zijn hoofd maar ging wel aan het formica tafeltje zitten. Emily zuchtte en liep naar het piepkleine keukentje, waar ze een glas met water dronk om zichzelf te kalmeren. Peter mocht dan misschien wel denken dat dit niks met haar deed, maar zij wist wel beter. Ze bekeek het appartementje en de kleine ruimte voelde nog claustrofobischer aan door de vele puzzels die aan het plafond en de muren hingen. Het waren allemaal afbeeldingen van een helderblauwe lucht, zonder wolkjes of andere herkenningspunten. Altijd als Peter boos of gefrustreerd was, haalde Emily een puzzel tevoorschijn. Uren kon de jongen zich daarmee vermaken en hij werd er weer rustig van, wat voor Emily het grootste pluspunt was. Leunend tegen het aanrecht haalde ze haar telefoon weer uit haar zak en zag dat ze in die korte tijd twee nieuwe berichtjes had gekregen, allebei van hetzelfde nummer als daarstraks. Ze sloeg het nummer op en las de sms’jes. De eerste was zijn adres en de tweede een kort berichtje:
‘Oké k zie je wel komen. Wr ben je nu dan?’
Voordat ze kon reageren, hoorde ze Peter vragen:
“Muziek Em?”�
Ze zuchtte, zette het glas in de vaatwasser en schakelde haar telefoon uit. Voorlopig kon ze echt even geen afleiding gebruiken.
“Ja lieverd, zo meteen goed?”�
Zijn gezicht betrok en Emily bond haastig in voordat er weer een nieuwe woedeaanval los zou barsten.
“Ik wil eerst even met je praten, oké?”�
Peter keek naar ergens achter haar en Emily zag hem nadenken over de vraag terwijl ze vurig hoopte dat hij rustig zou blijven. Uiteindelijk knikte hij langzaam en opgelucht ging ze tegenover hem zitten.
“Petey luister, je weet dat ik niet zo vaak kan komen als ik zou willen toch?”�
Opnieuw een knikje, hij staarde naar de lichtgroene plastic bovenkant van de tafel alsof hij er een patroon in wilde ontdekken.
“Maar als jij steeds zo boos blijft doen, dan vindt Kate het niet meer goed als ik kom. Snap je dat?”�
‘God je zou echt niet zeggen dat we uit dezelfde moeder komen...’ Dacht ze enigszins verbitterd toen ze zag dat het besef heel langzaam tot Peter doordrong.
“Maar... maar als ik boos ben...”�
“Ik weet dat je er niks aan kan doen, maar probeer je een beetje in te houden oké? Als je voelt dat je boos wordt, ga je een puzzel maken, of drummen.”� Ze knikte naar het drumstel dat tegen de uiterste muur stond, op de plaats die bij normale mensen zou worden ingenomen door een TV. Peter fronste zijn wenkbrauwen en het duurde een paar minuten voor hij weer antwoord gaf.
“Goed. Nu muziek maken Em?”�
Ze zuchtte en keek verlangend naar de klok. Het was al kwart voor zes en ze wist dat ze niet eerder dan zeven uur bij Puck kon zijn.
“Ja oké, maar ik ga eerst even naar de wc. Je kunt alvast gaan inspelen als je wilt, ik ben zo terug.”� Haastig liep ze naar de toilet en eenmaal binnen pakte ze haar telefoon en stuurde vlug een sms’je naar Puck:
‘Hey, ben pas rond 7 bij jou? X’
Na een minuutje kreeg ze al een berichtje terug en ondertussen was Peter begonnen met een paar roffels op zijn drumstel.
‘Oké, nr bekend? X’
Ze rolde met haar ogen, waarom kon hij niet zelf even iets bedenken... Plotseling schoot het haar te binnen. Het zou kunnen, als ze hier alvast oefende ging het vast goed. Haastig tikte ze een berichtje, spoelde door en liep de woonkamer weer in. Peter zat inmiddels klaar en keek haar vragend aan.
“Is It Any Wonder.”� Zei ze alleen.
http://www.youtube.com/watch?v=eQzlnkeFc4Q
Een brede glimlach brak door op zijn gezicht en ze kon het kind in hem zien. Emily liep naar het keyboard en begon te spelen. Na een paar seconden viel Peter in, dit nummer kenden ze allebei uit hun hoofd.
“Is it any wonder I’m tired, is it any wonder that I feel uptight, is it any wonder I don’t know what’s right...”� Ze liet zich gaan, veel meer dan vanmiddag in Glee. Haar stem was een stuk krachtiger en het was op momenten als deze dat ze kon horen hoe goed het klonk. Peter drumde fantastisch vandaag, al kon ze zich geen moment herinneren waarop hij niet geweldig was. Ze keek hem aan en lachte hardop, hij grijnsde breed en op dat moment was alles perfect.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.