FanFic.nl

Blending in or standing out

Practice, Confessions and Curfew

Emily keek op haar telefoon en fietste langzaam door de straat. Bij nummer 112 stopte ze, een simpel huis dat er nogal vervallen uitzag. Ze parkeerde haar fiets tegen een kapotte lantaarnpaal en liep naar de veranda. Een tikkeltje nerveus klopte ze op het houten deurkozijn en streek een krullende lok achter haar oor. Ze hoorde gestommel en nauwelijks een seconde later zwaaide de deur open en Puck wenkte haar om hem te volgen. Aarzelend stapte ze achter hem aan naar binnen en knikte naar een vrouw in de woonkamer die vermoedelijk zijn moeder was, gezien het zwarte haar.
“Mam we zijn boven.”� Riep hij onverschillig en Emily volgde hem de gammele trap op. Boven duwde hij de deur aan het uiteinde van de gang open en liet haar voorgaan. Zijn slaapkamer was niet echt groot, maar ze schatte dat de hare ongeveer hetzelfde formaat had. Een tweepersoons bed, een kledingkast, een bureaustoel zonder bureau en een gitaar op een standaard waren de enige meubelstukken in de kamer.
“Het is niet veel, maar hier gebeurt de Puck-Magic.”� Zei hij en ze hoorde de trots in zijn stem. Emily trok haar wenkbrauwen op en grinnikte. Ze zag een vuile onderbroek onder het bed uitsteken en zei met een uitgestreken gezicht:
“Ah, ik zie het.”� Zijn oren werden rood en haastig schopte hij hem terug onder het bed. Hoofdschuddend liep Emily naar de gitaar en bekeek hem. Het was een mooie en aan de snaren zag ze dat het instrument vaak gebruikt werd. Achter haar schraapte Puck zijn keel en ze draaide zich om.
“Dus, Keane hm?”� Nu was zij degene die bloosde.
“J-ja, ik vind het wel goede muziek en het was het enige waar ik op kon komen dus...”�
“Oké is goed, ik heb de bladmuziek al uitgeprint dus als je wil?”� Hij pakte de gitaar, ging op het bed zitten en klopte naast hem op de dekens. Emily schopte haar schoenen uit en nam in kleermakerszit plaats. Ze pakte de bladmuziek zodat ze iets had om naar te kijken en vroeg:
“Wanneer val ik in?”�
Hij lachte en zei:
“Jij begint en ik val in.”�
“Vergeet het maar Puckerman.”�
“Ah kom op, er is hier verder niemand en ik zal je niet uitlachen.”�
Ze keek hem aarzelend aan en vervolgens weer naar de noten op het papier. Ze zuchtte en dacht aan Peter, nauwelijks een uur geleden had ze precies hetzelfde nummer gezongen en toen was er niks aan de hand geweest. Als het haar toen gelukt was, waarom nu dan niet?
Hij keek naar haar smalle taille en redelijk kleine borsten, waarvan hij dacht dat ze gemakkelijk in zijn hand zouden passen. Ze schraapte haar keel en zijn ogen schoten omhoog naar haar gezicht dat bezaaid was met sproetjes die hem niet eerder waren opgevallen. Blijkbaar voelde ze waar hij naar keek want ze streek met haar vingers over haar wang en mompelde:
“Ja, de huid van m’n moeder.”� Het klonk niet alsof ze daar erg trots op was en hij wilde haar een compliment geven om haar op te vrolijken, al wist hij niet hoe hij dat moest doen. Hij was nooit zo scheutig met complimentjes, alleen als het een ander meisje in zijn bed kon krijgen. Uiteindelijk doorbrak Emily de stilte door te vragen hoe lang hij al gitaar speelde. Hij grijnsde bij die zwakke poging om van onderwerp te veranderen en stootte zachtjes tegen haar schouder.
“Niet van onderwerp veranderen. Je gaat gewoon zingen, ik val in en het wordt zo goed dat Rachel haar ‘sterrengloed’ ziet verbranden morgen.”� Ze lachte een rij kleine, witte rechte tanden bloot en hij voelde ergens in zijn binnenste een harde ‘pang’. Hij negeerde dat gevoel en sloeg het beginakkoord aan. Na een paar seconden stopte hij met spelen omdat ze nog steeds niet zong. Ze keek hem alleen onzeker aan en zei zacht:
“Sorry, ik durf het echt niet.”�
“Maar vanmiddag in Glee...”�
“Dat was omdat ik niemand aankeek. En piano speelde.”� Zonder te beseffen waarom, voelde Puck de overweldigende aandrang om haar te zoenen, te strelen en ook om seks met haar te hebben. Maar hij deed het niet en dat was de eerste keer sinds hij op de middelbare school zat. Ja, of hij moest er ineens achter komen dat het meisje een geslachtsziekte had zoals toen in zijn eerste jaar.
‘Ik wil haar niet kwetsen...’ Dacht hij en op dat moment besloot hij dat het beter was om haar te helpen. Vriendschap was de eerste stap naar seks, zoiets had hij ooit een keer ergens op een poster gezien. Of het waar was, wist hij niet maar op dit moment was alles beter dan die vreselijke spanning in zijn lichaam.
“Dan help ik je wel. Ik ben een geboren artiest.”� Ze glimlachte en zei dat dat niet hoefde.
“Ik ga morgen naar Mr. Schue om te zeggen dat dit showkoor het niet gaat worden voor mij.”�
Paniek borrelde op in zijn maag en hij dacht razendsnel na.
“Nee luister, als ik je nou help om over die podiumangst of wat het ook is heen te komen, dan kun je toch gewoon blijven?”�
“Waarom wil je eigenlijk zo graag dat ik bij ND blijf?”� Kaatste ze terug. Hij knarsetandde, dit meisje was zeker niet de makkelijkste.
“Omdat het wel weer eens tijd is dat Rachel wat competitie krijgt.”�
Ze grinnikte, blijkbaar was de gedachte aan een verslagen Rachel erg motiverend. Hij kreeg weer nieuwe moed en zei vrolijk:
“Oké, stel je dan gewoon voor dat ik hier in m’n ondergoed zit, dat helpt.”� Tot zijn verbazing, maar stiekem ook tot zijn genoegen, bloosde ze.
‘Waarom zegt hij nou zoiets?!’ Dacht ze en ze streek geïrriteerd de krullende lok weer achter haar oor. Onwillekeurig keek ze even naar zijn gespierde lichaam en ze werd zo mogelijk nog roder.
“Ja, alsof dat helpt. Ik kan dit niet Puck en ik heb geen idee waarom ik überhaupt bij dat showkoor ben gegaan.”� Zei ze met klem, in de hoop dat de verandering van onderwerp haar verlangende gedachten buiten kon sluiten.
“Je houdt toch van zingen?”� Emily haalde haar schouders op en Noah zuchtte.
“Ben je altijd zo koppig?”� Vroeg ze nieuwsgierig en hij grijnsde.
“Ik weet hoe ik mensen moet overhalen om ze mijn zin te geven ja.”� Ze schudde haar hoofd, legde de bladmuziek neer en strekte haar benen.
“Dit is meestal het punt waarop je me bewonderend aankijkt en een compliment geeft.”� Zei Puck grinnikend, maar haar antwoord zette hem compleet op het verkeerde been.
“Waarom zou ik je bewonderen als je mij niet eens aan het zingen krijgt?”�
Haar ogen twinkelden en ze leek totaal niet onder de indruk van zijn reputatie.
‘Wacht, kent ze mijn badass verhalen eigenlijk wel?’ Dacht hij en hij kaatste terug:
“Jij hebt geen idee wat ik allemaal voor elkaar krijg. Heb je mijn guns al gezien?”�
Ze grinnikte maar hield daar meteen mee op toen haar telefoon ging. Ze keek op het scherm en verstijfde toen ze Sara’s naam zag.
“Shit, dit is niet goed...”� Mompelde ze en toen Puck haar vragend aankeek vertelde ze haastig van het huisarrest. Hij leek er totaal geen problemen mee te hebben, maar Emily had hem al ingeschat als het type dat zich niet aan de regels hield. Met een zucht nam ze op en aan Puck’s grijns te zien kon hij het geschreeuw aan de andere kant ook horen.
“Nee Sara, ik ben bij een vriend. Gewoon huiswerk, niks bijzonders.”�
Meer geschreeuw, Puck schudde grinnikend zijn hoofd en zette de gitaar terug in de standaard. Emily keek naar zijn goedgevormde kont en kreeg meteen een hoofd als een boei.
“Ik was het gewoon vergeten Sara! Zo vaak krijg ik nou ook weer niet huisarrest.”�
“Jij komt NU naar huis jongedame! Als je hier niet binnen tien minuten op de stoep staat, dan zwaait er wat!”� En met die woorden hing ze op, nog voordat Emily kon tegenwerpen dat ze dat nooit zou halen op de fiets. Ze kreunde gefrustreerd en trok haastig haar schoenen aan.
“Problemen thuis?”� Vroeg Puck en hij ging weer naast haar op het bed zitten. Ze knikte en strikte met vlugge bewegingen haar veters. Hij probeerde uit alle macht om niet met zijn hand over het ontblote stukje rug te strelen en fixeerde zijn blik daarom op het vale tapijt op de grond. Ondertussen vloekte Emily zacht toen ze op haar horloge keek en zag dat er al twee kostbare minuten waren verstreken.
“Sorry Puck, ik moet echt gaan. Als ik niet binnen tien, nee acht, minuten thuis ben, mag ik de komende drie maanden het huis niet meer uit.”� Ze stond op, pakte haar jas en tas en hij volgde haar voorbeeld. Toen ze hem verbaasd aankeek, haalde hij zijn schouders op en zei nonchalant:
“Ik kan je wel brengen.”�
“Maar ik ben op de fiets...”�
“Het is een truck, je fiets kan achterin.”� Ze aarzelde even, maar toen ze weer op haar horloge keek en er nog maar zeven minuten over waren, vroeg ze grijnzend:
“Hoe hard kan dat barrel van je?”�
“Is dat een uitdaging Parker?”�
“O, reken maar.”�
Lachend liep ze de trap af, zei gedag tegen mevrouw Puckerman en volgde Noah naar buiten. Op de oprit stond een grote, redelijk oude truck waarvan ze in eerste instantie gedacht had dat die van zijn vader zou zijn. Emily maakte haar fiets los van de lantaarnpaal en Puck legde hem in de achterbak.
“Vindt je vader het wel goed dat je in zijn auto rijdt zonder toestemming?”� Vroeg ze toen ze eenmaal binnen zaten. Hij gaf geen antwoord, maar reed de auto achteruit de weg op en zette de radio aan. Keiharde heavy metal dreunde door de wagen en Puck zette het haastig zachter. Emily wilde er echter zeker van zijn dat hij niet in de problemen zou komen door haar thuis af te zetten en dus herhaalde ze haar vraag. Deze keer zag ze zijn kaak verstrakken en hij bromde:
“Het is mijn auto, ik heb hem vorig jaar gekocht. En geen idee of pa dat goed vindt, hij is ‘em gesmeerd toen ik tien was.”�
Er viel een ongemakkelijke stilte na zijn woorden en Emily schaamde zich dood.
“Had je een goede band met hem?”� Vroeg ze uiteindelijk. Hij leek verrast door de vraag want hij keek haar even verbaasd aan, maar zei toen:
“Nee, niet echt. Pa... Hij zag me als uitschot, dat is wat hij altijd zei. Dus ik vond het niet zo erg toen hij eindelijk oprotte.”�
Ze zwegen weer een tijdje terwijl buiten de huizen voorbij flitsten en de muziek zachtjes op de achtergrond speelde. Deze keer was het Puck die de stilte doorbrak.
“Wie is Sara?”� Vroeg hij toen ze voor een stoplicht stilstonden. Emily beet even op haar lip en voelde er veel voor om hem iets op de mouw te spelden. Om de een of andere reden wilde ze dat hij zou denken dat ze normaal was, gewoon een ietwat verlegen meisje dat nieuw was op school, zonder problemen. Aan de andere kant, hij was wel eerlijk tegen haar geweest over zijn vader. Ze zuchtte en zei:
“M’n pleegmoeder, ik woon er nu ongeveer twee jaar.”�
“Waar zijn je ouders dan?”� Vroeg hij nieuwsgierig. Emily keek hem niet aan, maar staarde door het raam naar buiten en Puck vroeg zich af of hij te ver was gegaan. Hij wilde net zijn excuses aanbieden, toen ze zacht begon te vertellen.
“Mijn verhaal lijkt wel een beetje op het jouwe. Pap verliet ons toen ik twaalf was, hij ging ervandoor met zijn secretaresse. Ze wonen in Chicago met hun twee kinderen en ik ga er om het weekend naartoe. Niet dat ik dat nou zo graag wil, maar het moet. Zowel van Sara, als van hem.”�
Emily zweeg en vroeg zich af of ze hem de ware reden van haar vaders vertrek zou vertellen of niet. Ze dacht aan de vele pesterijen op haar oude school en besloot dat het beter was van niet, voorlopig dan. Ze vervolgde:
“Mam was er kapot van. Ze huilde vaak... enzo.”� Herinneringen volgden elkaar zo snel op dat het een film leek. Puck was stil en Emily merkte nu pas dat hij de radio had uitgezet.
“Ik weet niet meer precies wanneer, maar ze begon te drinken. Veel.”�
Ze herkende de straat waar ze momenteel in reden en wist dat ze binnen een paar minuten thuis zouden zijn. Iets later dan Sara’s avondklok maar dat kon haar niet zoveel schelen.
“Toen ik veertien was, belandde ze in het ziekenhuis, problemen met haar lever. Dat was ook het moment dat de maatschappelijk werkster erachter kwam. Ze dwong mijn moeder om naar een kliniek te gaan, maar dat weigerde ze. Ze hield vol dat ze geen probleem had, dat alles goed ging...”� Haar stem stierf weg en wees naar het huis aan het einde van de straat.
“Daar is het, je kan hier wel alvast stoppen als je wilt.”� Met veel lawaai kwam de auto tot stilstand en toen Puck de motor uitzette, leek de stilte zwaarder dan daarvoor. Emily, die dolblij was dat ze een goed excuus had om het gesprek niet voort te zetten, klikte haar gordel los en zei:
“Bedankt voor het brengen Noah, zie ik je morgen op school?”�
“Dacht je nou echt dat je er zo makkelijk van af zou komen?”� Vroeg hij en hij keek haar serieus aan. Zijn mohawk verpestte het effect een beetje maar zijn ogen, die in het huidige licht grijsgroen leken, haalden haar over. Ze zuchtte en sloot haar verhaal haastig af.
“Nou ja, na een halfjaar had ze niet echt een keuze meer en ging ze naar een kliniek in Cleveland. De maatschappelijk werkster vond het geen goede omgeving voor mij om in op te groeien en dus werd ik weggehaald en hiernaartoe gebracht. Sara is heel aardig hoor en zorgt veel beter voor me dan mam, maar... ze is niet mijn echte moeder, snap je?”�
Hij knikte en vroeg:
“En je vader deed helemaal niks?”�
Ze fronste haar wenkbrauwen, het was duidelijk dat ze zo snel mogelijk weg wilde.
“Nee, hij woonde in Chicago en ik was wel zo slim om het hem niet te vertellen.”�
“Waarom niet?”�
Ze slaakte een gefrustreerde zucht en zei:
“Omdat, als hij ervan zou weten, hij volledige voogdij zou aanvragen. En we hebben nou niet zo’n goede band dat ik daar altijd wil wonen.”�
“Maar je moeder...”�
“Mam kon er niks aan doen, oké? Jezus, ben je klaar met dit kruisverhoor?!”� Ze keek hem boos aan en hij hief zijn handen op en zei:
“Nou sorry als ik je die indruk gaf. Ik dacht altijd dat chicks het geil vinden als een jongen naar ze luistert.”�
“Ik ben geen ‘chick’ en ook niet ‘geil’.”� Zei ze sarcastisch en ze tekende aanhalingstekens in de lucht.
“Maar je hebt gelijk Puck, meisjes vinden het inderdaad erg fijn wanneer jongens naar ze luisteren.”�
Ze keek hem met twinkelende ogen grijnzend aan en hij grinnikte. Hoofdschuddend stapte ze uit en hij hielp haar met de fiets. Een beetje ongemakkelijk stonden ze tegenover elkaar en Puck vervloekte het stuk ijzer op wielen dat tussen hen in stond, anders had hij haar zeker gezoend.
“Nou eh... Nogmaals bedankt.”� Zei ze en ondanks het vale licht van de lantaarnpaal enkele meters verderop, zag hij dat ze bloosde.
“Geen dank. Wanneer kun je weer oefenen? We moeten namelijk wel iets hebben om te laten zien volgende week.”�
“Ik laat het je nog wel weten, ik heb het nogal druk na school.”�
“Oh, oké. Nou, tot morgen dan!”� Ze stak haar hand op en fietste het laatste stuk naar haar huis. Hij keek haar na en voelde zich om de een of andere reden trots dat ze hem in vertrouwen had genomen. Hij mocht dan wel geen goede reputatie hebben als het om meisjes ging, zij leek daar geen problemen mee te hebben. Als ze er überhaupt al van wist... Zijn maag trok samen terwijl hij weer achter het stuur plaatsnam en vanuit zijn positie kon hij nog net haar smalle figuurtje op de veranda zien. Wat nou als ze erachter kwam wat er gebeurd was met Quinn? Zou ze dan nog steeds met hem willen praten of zou ze hem verafschuwen zoals de meesten? Hij schatte haar niet in als het soort meisje dat erg veel gaf om haar reputatie, gezien haar beledigingen aan zijn adres, maar met vrouwen wist je het maar nooit. Hij startte de motor en terwijl hij meezong met de radio, dacht hij niet meer aan Emily, maar aan de cheerleader die nu naakt op hem lag te wachten aan de andere kant van de stad. Hij was en bleef Noah Puckerman, en zijn ‘behoeftes’ gingen voor alles. Dat dat niet lang meer zou duren, wist de jongen met de hanenkam nog niet, maar hij zou er al snel achter komen dat het leven uit meer bestond dan alleen seks.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.