FanFic.nl

~Nachtegaal: A Dangerous Love Story

04 Nachtegaal

De vertrekhal zag er afgedankt en koud uit. Ik ging op één van de vele, grijze plastic stoelen zitten en staarde zuchtend naar de massa’s mensen. Niemand had meer koffers, omdat we die al afgegeven moesten worden bij het inchecken. Mijn blik gleed over de vele gezichten en bleef rustten op een meisje dat een paar rijen stoelen van me vandaan zat.
Ze had een porseleinen gezichtje met vrolijke, lichtblauwe ogen. Haar goudblonde pijpenkrullen hingen speels om haar gezicht heen en de paar sproetjes op haar wangen maakten van haar een echt meisje. Ik schatte haar rond de tien jaar en keek wie haar ouders waren. Ik trok een wenkbrauw op toen ik geen enkele volwassene in de buurt van het meisje kon vinden, die eventueel haar ouder zou kunnen zijn. Was ze hier dan alleen? Was dat überhaupt mogelijk dat je alleen ging vliegen?
Ik zuchtte en keek nog eens naar het meisje, dat naar buiten staarde. Enkele vliegtuigen werden klaargemaakt voor vertrek en busje naar busje bracht er een stoet mensen heen. Het meisje tuitte haar lippen en keek daarna terug naar haar schoot, waar een pluchen beer op zat. De beer had een lichtbruine kleur en grote, zwarte kraalogen. Hij was echt heel schattig. Op de buik stond ‘’I Love You’’ geborduurd.

‘’Ben je hier alleen?’’ Ik schrok op van een diepe mannenstem die ik vanaf hier kon horen. Er stond een lange man van gemiddelde leeftijd bij het meisje. Ze keek hem argwanend aan maar gaf geen kick. De man vroeg het nogmaals, dit keer wat harder. Het meisje haalde opnieuw haar schouders op. Misschien kwam ze niet uit Nederland? Het was duidelijk dat de man geen Italiaans sprak en het meisje geen Nederlands. Ik besloot een handje te helpen en stond op van de plastic stoel, waarna ik zigzaggend door de mensen heen naar het tweetal liep, met mijn handtas over mijn schouder gehesen.
‘’Kan ik u helpen?’’ vroeg ik aan de man, waarbij ik een blik wierp op het meisje dat verveeld naar buiten zat te staren. De man draaide zich naar me om en toverde een tandpastaglimlach tevoorschijn. Hij had een klein snorretje en dikke, zwarte wenkbrauwen. Zijn grijzende haar was gemillimeterd en hij had een beginnend buikje.
‘’Misschien wel. Ik vroeg dit meisje of ze hier alleen was, want dat hoort niet zo te gaan.’’ Hij keek weer naar het meisje en ik volgde zijn blik. Ik voelde me lichtelijk opgelaten, om zo over haar te praten waar ze vlakbij was. ‘’Ik kijk wel even of ze misschien Italiaans is’’, zei ik vriendelijk en de man bedankte me met een glimlach, waarna hij klakkeloos weg liep. Simpel volk.
Ik ging naast het meisje zitten op de zoveelste plastic stoel en tikte haar voorzichtig op haar schouder. Met een ruk draaide ze haar gezicht naar mij, dat me boos aankeek. Toen ze zag dat ik het was, verslapte haar blik en glimlachte ze een echte meisjesglimlach naar me. ‘’Zijn je ouders er niet?’’ vroeg ik in perfect Italiaans. Ze bleef me maar aankijken alsof ik niets had gezegd. Ik deed mijn mond open om het nog eens te proberen, toen ze haar hoofd schudde. Glimlachend tilde ze een pijpenkrul op, zodat haar oor zichtbaar werd. In haar hoor zat een dik gehoorapparaat en mijn ogen werden een beetje groot. Geen wonder dat ze er niets van snapte, ze was doof. Ik had geen enkel begrip van gebarentaal en zat me koortsachtig te bedenken hoe ik haar ging uitleggen wat ik wilde zeggen, toen ze voorover boog en haar rugzakje openritste. Ze haalde er een notitieblok uit en een grijs potlood, die ze mij vervolgens overhandigde. Het eerste was ik opschreef was: Italiaans? Nederlands? Ik gaf het blok terug aan haar en ze wees met haar smalle vinger op Nederlands. Een kriebel trok door mijn buik heen, al had ik geen idee waarom. Ik pakte het notitieblok weer van haar aan en schreef:
''Ben je alleen?''
''Ja. Mijn ouders wachten in Schiphol.'' Ik glimlachte om haar kleine spellingsfoutje en keek haar toen aan. Ik besefte dat ik met haar had te doen, ik kon haar nu echt niet meer alleen laten. Ik bedacht me ook dat ik het gezelschap prettig vond, zelfs al kon ze dan niet spreken. Misschien was dat ergens wel gemakkelijk.

Zuchtend keken we allebei naar buiten en mijn gedachten dwaalden af naar de afgelopen middag. Het was een heerlijke middag geweest, totdat het tijd werd om te gaan. We hadden gehuild, allemaal. Zelf Mathias. Natuurlijk had ik Jody en Maria stevig omhelst en wel dertig keer verteld hoe erg ik ze ging missen. Natuurlijk gaf ik Mathias een stevige knuffel en drukte ik hem op het hart dat we elkaar zo snel mogelijk zouden spreken. Maar het aller moeilijkste was het afscheid van Henry. Ik voelde mijn hart ineen krimpen bij de gedachte aan hem. Eindelijk was het zover geweest. Eindelijk hadden we elkaar de liefde verklaard. En toen werd dat weer vernietigd. We hadden elkaar omhelst en innig gekust. Hij was met me meegegaan naar het vliegveld, net zoals Jody. Maria en Mathias hadden zich hartelijk verontschuldigd, ze moesten naar een verjaardag. Ik kon me niet eens meer herinneren van wie, wat me behoorlijk irriteerde. Als ik nu al dingen van mijn vrienden vergat, hoe moest ik ze dan bij me dragen als ik eenmaal helemaal weg was? Langzaam kroop het besef in me omhoog dat ik ze kwijt zou raken. Het was algemeen bekend dat eeuwige lange afstandsvriendschap niet werkte. En - hoe erg ik het ook vond - een langeafstandsrelatie al helemaal niet. Natuurlijk hadden Henry en ik het daar niet over gehad. Ik was net een paar uur zijn meisje en dat wilde ik echt niet verpesten. Misschien werkte het ook wel. Ik nam mezelf voor dat zodra ik internet had, ik ze allemaal zou gaan mailen. Mijn moeder zou elke dag bellen, maar ook dat verwaterd op den duur. Ik droomde weg bij de gedachte aan het mooie Italië met zijn prachtige zon en mooie monumenten. Het prachtige strand en de klotsende golven. De fijne muziek en de gezellige sfeer. Het gelach en gepraat van mijn vrienden onder het genot van een drankje of ijsje. De warme armen van Henry en zijn vurige lippen. Zijn handen langs mijn..

Ik werd teruggeroepen naar aarde door een harder wordend getik op mijn schouder. Ik scheurde mijn glazige blik los van buiten en keek naar het notitieblok dat me werd aan gerijkt. Ik lachte verontschuldigend naar het meisje terwijl ik las wat ze had opgeschreven in een perfect basisschool handschrift; alle woorden krullig en aan elkaar geschreven.
''Mijn naam is Meike. Hoe heet jij? Meike. De naam deed gevoelens omhoog borrelen van heel lang geleden, toen ik nog in Almere woonde. Er had een meisje genaamd Meike bij me in de klas gezeten, voor ongeveer een half jaar. Na dat halfjaar was ze gestorven aan Leukemie. We snapten nog niet echt wat het was, maar moesten allemaal vreselijk huilen. Ik ben niet op haar begrafenis geweest, omdat ik dat simpelweg niet durfde. Mijn ouders zijn wel heen geweest en hebben me later verteld hoe het was gegaan. Een siddering trok door mijn lichaam en ik antwoordde haar met mijn simpele handschrift.
''Wat een mooie naam! Ik heet Azula Morture. Ik gaf haar het notitieblok terug en ze stak haar hand uit nadat ze het had gelezen. Zwijgend schudde ik hem en we knikten naar elkaar. Wat een lief meisje. Het rumoer dat al een tijdje bezig was in de vertrekhal, werd steeds harder. Ik had vaker gevlogen en dat was meestal een teken dat we bijna konden gaan instappen. Ik checkte even de monitor die vlakbij ons hing, maar er stond nog geen nummer achter Amsterdam. Wat duurde dat eigenlijk lang, dat wachten. Ik was niet het type om ongeduldig te zijn, maar in de vertrekhal was ook gewoon niets te beleven. Eigenlijk wilde ik rondlopen, maar ik had er de kracht niet voor. En stiekem wilde ik Meike niet achterlaten, die in mijn ogen zo kwetsbaar was. Ik bedacht me dat de kans groot was dat we niet eens naast elkaar zaten in het vliegtuig, waar verwierp die gedachte gauw weer. Het maakte niet zo veel uit, want we waren allemaal net zo veilig.

Reacties: