FanFic.nl

The Story Of Isabella

Chapter 01: Just The Beginning Of The End

'Mam mag ik alsjeblieft naar het feest van Grace, ik beloof dat ik op tijd terug zou zijn', zei ik smekend. 'Ja natuurlijk mag je gaan, ik ben blij dat je beste vriendinnen bent met Grace Summer, ze is nou werkelijk het aller aardigste meisje die ik heb gezien op jou school', zei mijn moeder. 'Mam, je bent nog maar 1x naar mijn school geweest, denk je niet dat het een beetje voorbarig is om al meteen te zeggen dat ik geen leuke kinderen in mijn klas heb zitten?', vroeg ik. 'Misschien heb je wel gelijk, je mag natuurlijk naar het feest van Grace, doe haar de groetjes van me oké', zei mijn moeder. 'Dat zou ik doen mam', zei ik. 'Waarom mag zij wel naar een feestje en ik niet', zei mijn zusje Annabella. Marybella (Mijn moeder had iets met de naam Bella dus heeft ze er maar altijd Bella achter onze namen gezet, Isabella is nog wel logisch, maar Marybella, arme Marybella, ze noemt zichzelf dan ook liever Mary, net als haar vrienden trouwens, dat geld ook voor Annabella, ook nog wel logisch, maar zij laat zich Anna noemen, arme mam, zo haar best gedaan om leuke namen te bedenken en wij laten ons anders noemen, beetje wreed he, maar ja, het is ons leven, sorry mam). 'Je bent nog te jong om naar een feest te gaan Annabellaatje van me', zei mijn moeder. Anna had er een hekel aan om zo genoemd te worden dus hield ze maar gauw haar mond. 'Mary alsjeblieft zet die vreselijke muziek uit', zei mijn moeder toen Mary voor de zoveelste keer Taylor Swift opzette met The Story Of Us. 'Maar mam', begon Mary. 'Mam het is geweldige muziek', zei ik haar bijvallend. 'So many things that I wish I knew', zong ik mee en we dansden samen op de muziek. Annabella en Marybella zijn allebei jonger dan ik. Annabella is 13 en Marybella is 14, ik ben 18 en dat vond ik geweldig. Anna, Mary en ik zijn alledrie samen naar het concert van Taylor Swift geweest, haar Speak Now tour. Mijn moeder vond het verschrikkelijke muziek. Ze hield niet zo erg veel van country-pop muziek, bij haar was het het een of het ander. 'Het kan toch niet beide country en pop zijn, het is of pop of country, maar niet die verschrikkelijke combi', had ze gezegd. 'Oké dag mam, dag Anna en Mary ik ga er vandoor', zei ik glimlachend toen ik me had omgekleed en ik gaf eerst Anna een zoen, toen Mary en toen gaf ik mijn moeder een knuffel en een zoen. 'Veel plezier honey', zei mijn moeder.

'Heej Grace', zei ik glimlachend. 'Isabella', zei Grace glimlachend. 'Pestkop, het is Bella, dat weet je toch', zei ik. Ik was anders dan mijn zusje, ik liet het eerste deel van mijn naam wegvallen en liet me liever Bella noemen. Mijn moeder die vond dat de roepnaam van een hond, maar ik vond het leuk en zo dachten mijn vriendinnen er ook over. Ik stikte van de vriendinnen, maar mijn allerbeste vriendin bleef toch altijd Grace Summer. 'En miss Summer, wat hebben wij allemaal al gekregen vandaag', zei ik. 'Ik heb een heel leuk vampierenboek gekregen van Loran Blake', zei Grace blij. 'Academicus Vampyrus, nice', zei ik. Ik wist dat Grace helemaal weg was van onze geschiedenisleraar, die tevens single was, Loran Blake. Hij had niet alleen een coole naam, hij was ook cool en hij zag er ook niet verkeerd uit. Ik was blij voor Grace dat Loran aan haar dacht, maar tegelijkertijd een klein beetje jaloers, want ik vond Loran Blake ook geweldig. Hij was een hunk, de hunk van de school en dat was Loran niet ontgaan natuurlijk dat mensen zo over hem dachten. Hij had hier een daar wel eens een affaire gehad met een van zijn studenten, dat was bekend, maar dat duurde nooit lang. Iedereen verheugde zich altijd zo op zijn lessen en hij kon zo prachtig vertellen over de geschiedenis dat iedereen altijd een heel goed voor geschiedenis kreeg. De andere leraren vonden het nog steeds een raadsel hoe hij dat voor elkaar kreeg. Maar Loran die deed ook veel leuks met de andere leraren. En dat maakte hem zo ontzettend populair. Zelfs de studenten die door hem al gedumt zijn na een one night stand die hangen nog steeds aan zijn lippen en vonden het een eer om met hem het bed in te duiken. En hij was altijd attent tegen de studenten die jarig waren. Grace en ik hebben allebei een ding gemeen. We zijn beide hoogbegaafd, daarom zitten we nu al op de universiteit. Hartstikke gaaf toch. Dat is een van de redenen waarom we beste vriendinnen zijn geworden, we denken praktisch hetzelfde. Heel erg handig hoor. 'Loran is zo attent', zei Grace en ze hield zwijmelend het boek tegen haar borsten alsof ze hem omhelsde in plaats van het boek! 'Hij weet dat ik van vampierenboeken houd en dat ik al een tijdje dit boek wilde, het is het laatste deel, echt geweldig', zei Grace. 'Eh Grace', zei ik. 'Het feest oh ja', zei Grace die weer bij zinnen leek te komen. 'Weet je wie er ook komt, Loran Blake himself', zei Grace. 'Komt hij naar jou feestje, maar ik dacht dat we een slaapfeestje hielden met alleen meiden toegestaan', zei ik verbaasd en een beetje geirriteerd. Niet overal hoefde die Loran bij te zijn. Zeker niet bij een tienerfeestje. 'Loran komt ook maar eventjes, hij blijft ook niet slapen of zo, er komen toch jongens op het begin van het feest en dan kan Loran er net zo goed bij zijn', zei Grace. Dat was ik niet met Grace eens. Ik vond het niet kunnen dat iemand als Loran Blake naar een tienerfeest kwam en al helemaal niet een slaapfeestje after the normal party. 'Heej, weet je nog dat hij zo herlijk vertelde hoe hij vertelde hoe hij de bitch van de school (Nora Jones, niet de artiste of course) heeft gedumpt. Hij vertelde het in geuren en kleuren. Alle jongens die toen reuzeblij waren hoe zij een keertje op haar nummer werd gezet', zei Grace. 'Dat vond ik gemeen', zei ik de waarheid. Ik had medeleiden gehad met Nora, ze mocht dan wel een ontzettende bitch zijn en we zullen nooit beste vriendinnen zijn, maar ik vond niet dat iemand het dan ook verdienden om op zijn nummer te werden gezet voor de hele school en dat de hele school het weet. 'Je bent veel te soft', zei Grace. Ook dat was misschien wel waar, maar dat hoefde Grace nog niet zo te zeggen. 'Grace je weet dat ik dat niet leuk vind dat je dat tegen me zegt', zei ik een beetje geirriteerder dan net. 'En je moet wat harder worden, het leven is hard, daar moet je aan wennen, we zitten niet voor niets al op de universiteit, we zouden het nooit redden als we niet wat harder waren dan de rest van de meiden van onze leeftijd die allemaal zo verschrikkelijk saai zijn', zei Grace. Soms vond ik het niet leuk dat Grace dat zei over mensen van onze leeftijd die we niet eens kenden, je kon zo toch geen vooroordelen hebben. Oké ik heb ze soms ook wel, maar dat is anders, Grace die doet het continu, maar goed ik ben er een soort van aan gewend. 'Bells, kop op, het is niet het einde van de wereld dat we Loran Blake hebben uitgenodigd naar m'n feestje, bovendien het is mijn feest', zei Grace. 'Dat is waar', zei ik blij dat ze me eindelijk weer eens Bells noemde. Er druppelde nog meer mensen binnen. 'Clarice', zei ik verheugd en ik omhelsde haar. Clarice was ook een van mijn beste vriendinnen. We plaagden haar soms omdat ze Clarice heette van de film Screaming Of The Lams je weet wel die film met Hannibal Lecter de moordenaar in de hoofdrol Anthony Hopkins. Clarice kon het niet zo veel schelen dat er grapjes werden gemaakt daarover, het was haar favo film en ze wilde net als Clarice in de film een succesvolle politieagente worden. Na de universiteit ging ze dan ook de trainingen volgen voor de politie. 'Heej Bella goed dat je er bent', zei Clarice en ze omhelsde ook Grace. 'Grace gefeliciteerd met je verjaardag, ook al is die al voorbij', zei Clarice droog. 'Dat geeft niet', zei Grace en ze nam dankbaar haar cadeautje aan van Clarice. 'We hebben geen thema hoor met je verjaardag', zei Clarice lachend. Vorig jaar hadden we het kerstthema bedacht, maar dat was volledig uit de hand gelopen. Iedereen had haar iets met sneeuwpoppen gegeven en kerstbomen en leuke gebreidde sokken, ze vond het verschrikkelijk en dat vonden we zelf ook. Sindsdien hebben we een wet gemaakt. Geen sneeuwpoppen of iets wat met kerstmis te maken heeft. Kerst vieren we apart. Sinds die dag noemde iedereen haar een tijdje Miss December. Loran was natuurlijk de enige die toen iets niet kersterigs heeft gegeven, iets waar Grace Loran nog steeds heel dankbaar voor is en waardoor ze alleen nog meer gaat denken dat Loran haar echt leuk vind, maar ik probeer haar te waarschuwen dat het niet zo is en dat Loran alleen maar speelt met mensen en ze weer als een oud gebruiksvoorwerp in de vuilnisbuilt stopte. Daar moet ik mezelf ook nog maar een paar keer voor waarschuwen voordat ik me op Loran stortte als een somme tiener die niet goed kan uitkijken. Ik had het idee dat Loran ons of Grace alleen maar leuk vond omdat wij anders waren dan alle andere studenten. Wij zijn interessant door onze slimheid. Het feit dat we nu al op de universiteit zitten terwijl andere leeftijdsgenootjes nog op de middelbare school zitten. Dat vond hij interessant. Interessant en dan niet op een goede manier. Ik bleef zo veel mogelijk uit Lorans buurt en dat voelde hij, dus ging hij maar meer de kant van Grace op trekken om mij pijn te doen. Mijn beste vriendin af te pakken, haar te hersenspoelen net als al die anderen die ook allemaal voor hem gingen knielen. Nou dat nooit.

Ik glimlachte naar Grace. Ze was zo gelukkig met haar vrienden. Ik wierp een vuile blik op Loran die mijn blik opving en vrolijk terug glimlachte. Oh wat haatte ik die gast! Als enige van de hele universitieit was ik de verstandigste van het hele stel. We gingen flesje draaien. We gingen allemaal rond het flesje zitten en de twee kanten die het flesje toewees moesten met elkaar zoenen. Het klonk heel kinderachtig maar het was echt heel leuk om te doen. Eerst mocht natuurlijk Grace draaien. Ik hoopte stilletjes dat hij niet bij Loran uitkwam. Dat deed het gelukkig niet. Hij kwam uit bij een jongen genaamd Jake Ford. Dat was ook wel een lekker ding. En na Loran natuurlijk was het de jongen waarvan Grace droomde. Ze was erg in haar sas toen ze de jongen minstens 10 minuten zoende. Iedereen juichtte en Jake scheen heel gelukkig te zijn met het feit dat Grace zo verkikkerd op hem was en ik zag meteen dat het wel wat kon worden tussen die twee. Ik hoopte maar dat Loran zich er niet te veel mee ging bemoeien en dat deed hij ook niet, niet vandaag in elk geval. Vandaag draaide het om Grace en dat vond ze geweldig. En ik ook. Grace verdiende dat. We waren allebei naar dezelfde middelbare school gegaan (we zijn al vriendinnen sinds de peuterschool). We vonden elkaar toen een vervelende peuter mij als peuter de hele tijd mijn klei afpakte en ik vond het vervelend, toen deed kleine peuter Grace iets waar de peuterjuffen nog steeds verbaasd over stonden. Ze propte de klei in de mond van de kleine Jorai (zo heette de peuter, ik weet het nu nog). Niet ver, maar wel ver genoeg zodat hij het meteen weer moest uitspugen van de juffen. Sindsdien waren Grace en ik onafscheidelijk geweest. Ik glimlach nog steeds als ik aan dat moment denk. Op de middelbare school waren wij niet erg populair omdat we slimmer waren dan de rest van de school, slimmer dan alle 6e klassers en dat irriteerde iedereen. Het bleek dat we het IQ hadden van iemand die het heel goed zou doen op de universiteit en zo kwam het dat we naar de universiteit gingen. We waren slimmeriken zelfs op de universiteit. Ik studeerde medicijnen en ik deed er nog een studie bij, ik wilde dolgraag werken bij de CSI dus ging ik dingen zoals wiskunde en scheikunde studeren. Moeilijk, maar toch ook wel heel erg leuk. Geschiedenis had ik eigenlijk al laten vallen en ik had die les niet, maar soms ging ik gewoon mee om een oogje in het zijl te houden voor Grace. Grace had gezegd dat het niet hoefde, maar vaak ging ik toch mee, anders had ik een tussenuur en dat nam ik trouwens ook vaak en dan was Loran gekwetst dat ik zijn vak liet vallen, laat me niet lachen. Hij nam dan ook geen notitie van mij als ik bij hem in de klas zat. Hij gaf mij nooit de beurt terwijl ik atlijd alles wist en sommige uit zijn klas niet, maar dan zei hij zelf het antwoord maar, maar hij kon het gewoon niet hebben dat ik niet een van zijn hondjes was dat achter hem aan liep te kwispelen. Nu was ik aan de beurt. Ik draaide het flesje en hoopte vurig dat het niet uit kwam bij Loran Blake, maar helaas, ik had pech. Het kwam juist uit bij Loran. Grace was jaloers, dat kon ik wel zien, maar zei wist ook dat ik liever ging kotsen dan dat ik Loran kuste dus dat maakte het meteen weer goed en ze glimlachte naar me en knikte. Ze keek me aan met een daar-kan-jij-toch-ook-niets-aan-doen-blik. Ik keek haar dan weer aan met een oh-my-God-ik-ga-nog-liever-dood-blik. Maar er zat niets ander op. Door de joelende menigte kon ik niets anders doen dan Loran kussen. Loran keek me aan en ik voelde me vernederd en kotste bijna mijn ingewanden eruit. Nou ja er zit niets anders op dan even op mijn tanden bijten en daarna een grote fles spoelwater halen en tig keer mijn mond spoelen. Hield mijn mond stijf dicht en ik kuste Loran. Tot mijn walging was Loran niet van plan zijn mond dicht te houden. Iedereen riep "tong, tong, tong, tong". Ik schreeuwde het uit vanbinnen. Maar ik hield mijn lippen stijf op elkaar. En toen was het voorbij, godzijdank. Net als flesjedraaien, dat was ook afgelopen. En iedereen ging naar huis behalve degene die waren uitgenodigd om te blijven slapen. 'Oh shit, ik bedenk me net dat ik me gehele logeertas ben vergeten', zei ik. 'Oh shit', zei Grace lachend. Ze was aan het stoeien met Katie. Ik glimlachte breed. Ik woonde tegenover Grace dus zo ontzettend ver was het nou ook al weer niet. Ik was net lekker aan het lachen met Clarice, Claire en Emma toen het me te binnen schoot dat ik helemaal geen tas mee nam naar Grace! 'Oké, ik zie je zo Bells', zei Grace. 'Jep tot zo', zei ik lachend.

Ik liep over het gazon van Grace naar mijn huis. Het viel me meteen op dat er iets mis was. De deur stond op een kier open. Dat doet mijn moeder nooit. Ik deed de deur voorzichtig open. De deur maakte een hels kabaal aangezien het zo donker was. Ik liep de huiskamer in en zag een verschrikkelijk tafereel. Mijn vader zijn keel was doorgesneden met een bot mes en overal lag bloed. Mijn moeder lag naast hem net zo. Mijn zusjes! Ik riep. 'HELP! HELP! HELP! IEMAND HELP! Het mes lag er nog naast. Ik greep het bebloedde mes en hield het in de aanslag als een wapen. 'HELP!' krijste ik door een van de ramen. Ik zag dat Grace ophield met stoeien en uit het raam keek en verbaasd naar mij keek. Ik wenkte haar en ze deed het raam open. 'KOM METEEN HIERHEEN EN BEL DE POLITIE!!!!!!!!!' gilde ik in paniek. Grace zag dat het niet gespeeld was of dat ik een grapje met haar uithaalde. Ze deed meteen wat er van haar gevraag werd. Ik ging naar de kamer van mijn zusjes. Eerst ging ik naar dat van Marybella. Een vreselijk tafereel kwam me tegemoet. Haar hele bed was bebloed. Op alle lakens. En er droop nog bloed op de grond. Het was nog nat. 'NEE!', riep ik en ik vloog naar het levenloze lichaam van Marybella en voelde haar pols. Dood. Ze was er niet meer. Toen rende ik naar de andere kamer. De kamer van Annabella. Ook een verschrikkelijk tafereel. Zij lag op de grond. Overal bloed. Ik gleed uit over het bloed. Dat kon me niets schelen. Ik hoopte alleen dat Annabella leefde. Dat deed ze ook nog. Ze ademde nog een beetje. Ik zag haar borsten zachtjes op een neer gaan. Zwak, maar ze gingen op en neer. Ik gooide het mes neer dat ik mijn handen had (stom natuurlijk). 'Annabella', zei ik. 'Isabella', roggelde Annabella en druppeltjes bloed kwamen uit haar mond. 'Probeer maar niet te praten', zei ik. Ik hoorde de sirenes al aankomen. 'Alles komt goed met je', zei ik. Ik zag de hulpeloosheid in Annabella's ogen. Ik kon het niet aanzien. Ik rukte wat lakens van het bed en probeerde het om de wonden te doen van Annabella. Plotseling had Annabella een andere blik in haar ogen. Angst. Ze keken langs me heen en ik wist meteen wat ze bedoelde. Ik probeerde het mes te pakken dat ik net zo stom op de grond had gegooid. Ik werd overeind getrokken en meegesleept mijn voeten deden pijn van het over te trap bonken naar beneden. 'Annabella houd vol!' gilde ik. Ik hoorde sirenes nog dichterbij komen. 'Kom alsjeblieft snel', dacht ik. Ik spartelde ondertussen nog steeds tegen. Ik werd tegen onze boekenkast gesmeten waar een paar boeken van omvielen. Ik zag mijn vader en moeder liggen. Ik moest bijna overgeven. Ik zag het gezicht van mijn moordenaar. Hij had zwart haar en een zwarte snor. Ik lette ook op zijn handen. Ik probeerde weer op te staan. Maar zonder moeite zette de moordenaar mij weer op mijn plek en hij was het duidelijk zat. Hij had een mes in zijn handen en stak mij er een paar keer mee neer in mijn buik. Ik hapte naar adem en het brandde van binnen. De moordenaar was weg. Hij was het raam uit gesprongen. (Niet dat dat zo moeilijk was gezien we niet boven woonde maar beneden). Ik was nog steeds in leven. Maar ik voelde me steeds zwakker. Ik hield mijn rechterarm om mijn buik en probeerde een laken om me heen te knopen. Dat lukte me aardig. Ik kroop over de grond en probeerde naar buiten te komen. Ik liet een heel bloedspoor achter. Alles deed me pijn. Toen deed Grace de deur open en ze zag me en het tafereel binnen. Ze hield haar handen voor haar mond en gilde. 'Isabella', zei ze en ze probeerde me overeind te helpen. De ambulancebroeders namen het over en hielpen me op een brancard. 'Heeft ze dit zelf gedaan?', vroeg een van de ambulancebroeders die de laken zag die ik om me heen had geknoopt. 'Ja', roggelde ik. 'Annabella ligt nog in het huis', zei ik zwakjes. Dit was de ergste dag van mijn hele leven.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.