FanFic.nl

The Story Of Isabella

Chapter 02: Not Really Death

Ik werd wakker in de intensive care waar ik zat gekoppeld aan een infuus en een hartmonitor dat vreemd genoeg niet meer klopte. Geen sinusritme meer. Een vlakke streep en toch voelde ik me eigenlijk goed. Ik voelde aan mijn buik. Niets, geen wonden helemaal niets. Ik hoorde Grace haar woorden. 'Ik houd van vampierenboeken, ik zou best wel een vampier willen zijn met van die bovennatuurlijke krachten, lijkt me wel wat'. Ik zei dan altijd dat het me niet erg interesseerde de vampierenwereld. En nu is het logisch dat ik een vampier ben. Ik voelde aan mijn tanden. Ik had inderdaad hoektanden. Ik vond het echt vreselijk dat ik nu ondood was. Ik had een brandend gevoel in mijn keel en na al dat gelees over vampieren wist ik waar dat vandaan kwam. Ik had behoefte aan bloed. Bloeddorst. Er kwam een dokter binnen. 'Aha, mijn patiënt is wakker', zei hij en hij ontblootte zijn hoektanden. 'U heeft me gebeten', zei ik meteen. 'Jij bent een slim meisje', zei de dokter. 'De meeste vinden pas uit dat ze een vampier zijn als ze iemand gaan bijten en behoefte hebben aan bloed', zei de dokter. 'Je verwondingen waren te erg, je had het niet overleefd', zei de dokter. En heeft Annabella het nog overleefd?', vroeg ik meteen. 'Nee, het spijt me mede te delen dat jij de enige overlevende bent van een zeer ernstige moord. De moord op je hele familie wordt onderzocht en er zullen vragen worden gesteld. 'Grace Summer je beste vriendin die heel erg geïnteresseerd is in vampiers is op de hoogte van jou toestand, zij en haar ouders zijn bereid om je op te nemen in de familie, maar ze weten niet of jij dat wel wilt', zei de dokter. 'Wanneer mag ik mijn familie zien', zei ik. 'Zo meteen, je wordt bij deze ontslagen in het ziekenhuis, we hebben de bedden nodig en er ligt een voorraad bloed op je te wachten voor je bij Grace in de koelkast', zei de dokter. 'Eh en ik mag gewoon gaan uit het ziekenhuis', zei ik verbaasd. 'Ja, je hebt verder niets. Onthoud, je bent de enige overlevende in de familie', zei de dokter plotseling streng. 'Ik begrijp het', zei ik en ik werd losgekoppeld. 'U heeft zeker een sinusritme van een van die namaak harten in de monitor gedaan', zei ik plotseling. 'Ja inderdaad, echt slim, maar goed dat ik je gebeten heb', zei de dokter. 'Je wordt nooit ouder dan 18 Isabella, dus hou er rekening mee met je scholen en universiteiten en je identiteit. 'Ja zou ik doen', zei ik. 'Ik heb hier alvast een beker bloed voor je', zei de dokter en hij gaf me een plasticbeker vol bloed. Ik dronk het op. Het was heerlijk. (Sorry dat ik zo krankzinnig doe, maar ja ik ben een vampier!). 'Dank u', zei ik. 'En nu wegwezen, denk goed om je leven, het leven dat ik je heb gegeven', zei de dokter. 'Bedankt dokter', zei ik oprecht. Ik was blij dat ik nog leefde. 'Tot je 65 hoef je je geen zorgen te maken, met je werk. Je ziet er namelijk ouder uit dan je leeftijd', zei de dokter met een knipoog. (Gatver die knipoog had van mij niet gehoeven). 'Dank u dokter', zei ik. Eerst ging ik naar het mortuarium om mijn familie te identificeren. Ik zag ze allemaal liggen. Mam, pap, Marybella en Annebella. De tranen biggelde over mijn wangen. Ik zag plotseling Loran Blake naar me toe lopen. Juist de enige persoon waarin ik geen zin had. Hij dacht zeker dat die ene kus van flesjedraaien van gisteravond het wel zou settelen voor een relatie. Nou denk het niet. Ik denk dat je dan bij mij de verkeerde persoon hebt. 'Wat doe jij hier', zei ik kortaf mijn tranen proberen te verbergen. 'Ik kwam kijken hoe het met je gaat', zei Loran. 'Kan je nu niet zien dat ik alleen wil zijn', zei ik. 'Sorry, maar Grace maakte zich zorgen over je', zei Loran. 'Dan kan Grace gewoon naar mij toe komen', zei ik bot. Ik weet dat dit misschien een beetje bot overkomt, maar Loran moet niet denken dat ik zwak was en dat ik een gemakkelijke prooi zou zijn deze komende maanden. Nee. Ik. Ga. Wraak. Nemen. Echte. Wraak. En hij kon dat niet voor mij verpesten. Ik haat Loran Blake en als ik het dood kon bijten dan zou ik dat zo doen. Misschien kan ik wel van zijn bloed drinken. Nee laat ik dat niet doen, zijn bloed is waarschijnlijk toch zwak. Loran liep weer weg, verslagen en wel. Ik glimlachte. 'Mam, pap, Marybella en Annabella, ik ga wraak nemen, wraak voor jullie en dan zien we elkaar weer allemaal in de hemel', zei ik hardop.

Ik was weer thuis. Ik bekeek mijn huis. Hier zou ik nooit meer komen. Ik zou geen voet meer over de drempel durven zetten. Bovendien het was nu afgezet met geel lint waarop stond "crime scene do not cross". Alleen ik mocht er naar binnen. Ik liep naar de huiskamer en onmiddellijk zag ik het tafereel weer voor me. En ik voelde me weer hoe ik me toen voelde. Het voelde als een soort flashback.

'MAM, PAP!' riep ik weer. Ik boog me over hun lichamen heen die levenloos waren. Dit keer stonden hun ogen wagenwijd open en schreeuwden om hulp. Hun ogen waren vervuld van angst. Ik rende naar de kamers van Marybella en Annabella. 'Mary!' gilde ik en ik boog me ook over haar levenloze lichaam heen. Haar ogen stonden precies hetzelfde als die van mijn vader en moeder. Angst. Angst voor de dood. Ik rende naar Annabella toe. Zij lag op de grond. Overal bloed, maar ze was nog in leven. En dit was precies waarop de moordenaar op gerekend had. Mij in een val lokken door te doen alsof Annabella nog gered kon worden. Ik werd neergestoken...

Ik kan hier niet meer terug gaan. Ik word te veel herinnerd aan mijn verleden. Ik ben nu een nieuw leven begonnen en dat was iets wat gevierd moest worden nietwaar. Nou ja gevierd is misschien een beetje overdreven. Ik moest in elk geval verder met mijn leven. Misschien eerder dan ik zelf wilde, maar ik moest zo snel mogelijk een manier vinden om mijn bloeddorst te overwinnen. En dat ging ik doen via vegabloed. Ik ging het bloed drinken van dieren. Er zijn zat dieren in deze stad. En ik wilde er zo snel mogelijk een paar vinden. Wacht, eerst heeft Grace nog een paar bloedzakken voor me. Misschien kan ik daarna op jacht gaan. Of misschien wisten zij nog iets om aan bloed te komen. Ik bleef in elk geval nog 2 jaar bij Grace aangezien ik mijn school nog moest afmaken. En daarna ging ik de weide wereld in. Zo had ik 2 jaar om voor te bereiden hoe ik verder wilde gaan met mijn niet leven. Ondood of dood, het maakt niet uit. Ik moest mijn wraak hebben en als ik daar 2 jaar op moest wachten dan deed ik dat. Ook zou ik wachten als het meer dan 2 jaar was. Het was het vast allemaal waard aan het einde van dit verhaal. Mijn verhaal.

'Dit wordt je kamer dan', zei Grace en ze keek rond. Ik was bij Grace haar huis wat ik zo goed kende, alleen nu leek het wel op het huis van een vreemde. Ik sliep in de logeerkamer dat nu mijn kamer was. Het was een grote ronde kamer en ik was dankbaar dat ik hem kreeg. Ik vond het altijd een leuke kamer. Ik heb zo vaak tegen Grace gezegd dat deze kamer veel te leuk was om voor logees te gebruiken. En nu ben ik zelf als het waren een logé. Grace die dacht gewoon dat ik altijd bij haar zou blijven wonen. Zij wist niet van mijn plannen af dat ik wraak wilde nemen. Maar goed, je denkt toch niet dat ik deze 2 jaar alleen maar aan de universiteit dacht toch? Nee natuurlijk niet, ik ga niet stilzitten deze 2 jaar. Ik zet zoveel mogelijk CSI op de zaak van mijn familie. "De Hartley case" heette het al. Ik stond op de eerst krantenpagina levensgroot op billboards. Isabella Hartley is de naam. Ik richtte mijn kamer zo leuk mogelijk in en het was net als mijn oude kamer. Alles bijna bij het oude. En toen plofte ik op bed en barstte in snikken uit. Ik was mijn leven kwijt. Ik was mijn familie kwijt, wat kon nog erger zijn. Ik zette Adele op met Turning Tables. Ik zong mee en dat hielp. Ik kon heel mooi zingen. Dat zou niet meteen zeggen. Maar het was wel zo. Grace was zo verstandig om me even te laten uithuilen en me met rust te laten. Haar ouders wisten ook dat ik een vampier was geworden. Die vampier die me had gebeten had het goed gedaan om het hun te vertellen. Ik weet niet of ik het alleen zou redden op dit moment. En waar moest ik beginnen. Ik staarde uit raam naar mijn huis wat afgezet stond met geel lint en waar het wemelde van de agenten en CSI die op zoek waren naar iets waar ze aan vast konden grijpen. Net als ik, alleen bij mij is het iets anders. Ik was verdrietig en ik ging morgen meteen maar naar school en als het toch niet zou gaan dan zou ik naar huis gaan. Ik ging gewoon kijken. Dit was tenslotte een belangrijk jaar voor mij. Het was dan weliswaar geen examenjaar, maar het was wel de voorbereiding op. Ik huilde tranen met tuiten. Stilletjes. En toen zag ik hem. Loran Blake verscheen voor het huis van de Summers. Ik was stomverbaasd. Dat de ouders van Grace dat goed vonden. Ik zou het als ouder nooit goed vinden als je met een leraar uit ging. Terwijl het toch als een lopend vuurtje door de universiteit ging dat Loran een player was en altijd in was voor een pleziertje tussendoor. Ik wilde hem helemaal niet zien dus bleef ik in mijn kamer. Er werd op mijn kamerdeur geklopt. Ik deed open en verwachtte Grace te zien maar in plaats daarvan was het Loran Blake. De persoon die ik haatte en verachtte. Er was maar een persoon die ik meer haatte dan hem, de moordenaar van mij en mijn familie. 'Ik wil je niet zien', zei ik en ik wilde de deur dicht doen maar hij ging hartnekkig voor de deur staan. 'Kom op ik wil alleen maar even met je praten', zei Loran. Plotseling stond Grace achter hem. 'Laat haar met rust', zei ze en ik zag een blik in haar ogen die ik nog niet eerder had gezien. 'Maar ik wil alleen maar met haar praten', zei Loran. 'Maar ik niet met jou', zei ik en ik keerde mijn rug naar hem toe. 'Je hoort haar, je kunt gaan', zei Grace met een felheid in haar stem dat Loran zelfs deed beven. Hij was nog nooit zo aangesproken door een leerlinge. Zeker niet eentje die hij zo interessant vond. 'Vond je het cadeautje leuk dat ik je heb gegeven', zei Loran met gevaarlijke donkere ogen. 'Ja ik vond het heel attent van je, maar nu moet je gaan', herhaalde Grace. 'Stelletje kleuters', zei Loran. 'Pardon', zei ik en ik draaide me weer om. 'Oh nu wilt mevrouw wel praten', zei Loran en hij had iets gemeens in zijn stem dat me totaal niet aan stond. 'Twee kleuters kunnen me echt niet ten gronde richten hoor', zei Loran. 'Oh nee', zei Grace schamper. 'Let dan maar eens op en ik wil je nog een tip megeven voor in je verdere leven', zei ik. 'En dat is', zei Loran en nu was het zijn beurt om schamper te zijn. 'De rest van je miserige leventje dat je over hebt kan je over je schouder mekijken en iedere stap die je zet kan je verwachten dat ik ergens in de buurt ben, dit is Montana', zei ik. 'Ja en', zei Loran en ik zag dat hij niet meer zo zelfverzekerd stond als net. 'Dus het is klein, let op je passen en vergeet die niet te wissen', zei ik. 'Daar begrijp ik niets van', zei Loran. 'Daar kom je vanzelf wel achter', zei ik. 'Je mag dan wel een hele piet zijn voor de rest van de wereld in verband met "De Hartley Case", maar voor mij ben je nog steeds gewoon Isabella Hartley hoor', zei Loran en zijn stem werd opeens zachter en vriendelijker. Ik was verbaasd door deze plotselinge ommekeer. 'Dan vraag ik je nu als Isabella Hartley om weg te gaan en hier niet meer terug te komen', zei ik. Loran draaide zich om. 'Je weet niet wat je mist', zei Loran somber en hij liep weg en Grace en ik keken hem na. 'Je had zo gelijk over hem', zei Grace en ze omhelsde me. 'Sorry dat ik je niet wilde geloven', zei Grace. 'Geen probleem hoor, ik bedoel als Nora Jones een lekker avondje wilt dan moet ze dat helemaal zelf weten, maar van mijn beste vriendin blijft hij af', zei ik. 'Je bent veel te goed voor mij', zei Grace. 'Het is juist andersom, ik had echt niet gedacht dat ik zo goed terecht zou komen als hier', zei ik. 'We eten vanavond ter eren van jou en je familie, als je niet wilt komen dan snap ik dat, maar je bent van harte welkom', zei Grace. 'Ik kom', zei ik. 'Oké, we eten om 6 uur', zei Grace. 'Ik zou er zijn', zei ik. 'Wat ben ik blij dat ik bij jullie ben', zei ik nogmaals. Ik glimlachte. 'Het is goed om te zien dat je ook nog kan glimlachen', zei Grace en ze omhelsde mij. 'De kamer ziet er leuk uit', zei Grace. 'Thanks', zei ik.

Die avond aten we luxe stoofvlees en overal waren kaarsen en we hadden rode wijn, voor mij met een scheutje bloed erin. Ik at nog steeds gewoon menseneten hoor. Iedereen was in het zwart. Ik ook, ik had mijn mooiste zwarte jurk aan. Zelfs de kaarsen waren zwart. De ouders van Grace zijn ontzettend aardig en ik kon het prima met ze vinden. Mijn moeder en vader waren beste vrienden met Grace haar ouders. (De ouders van Grace heten Kate en Mark Summer). Grace had nog een oudere broer en een jonger zusje die er ook bij waren. Kevin en Selena Summer. Ik kon het altijd goed met hun vinden. We hieven ons glas op. 'Op de familie Hartley', zei Kate de moeder van Grace dus. 'Mogen ze rusten in vreden', zei Mark. We dronken van onze wijn. Mijn wijn was verrukkulijk. Het scheutje bloed deed me echt goed. Ik voelde de nieuwe energie opborrelen. Kate glimlachte naar me en ik glimlachte terug. Ik knikte ten teken dat ik iets wilde doen. 'Ik weet dat mijn zusjes ontzettend fan zijn van Taylor Swift, dus ik zing hierbij een stukje van Taylor Swift, de song heet Mine', zei ik. Ik zong acapella en couplet en refrein en toen hield ik het niet meer en ik slikte en hief mijn glas op. 'Marybella en Annabella jullie zijn veel te vroeg gestorven, ik houd van jullie allemaal, mama, papa, Marybella en Annabella. Ik houd van jullie', zei ik. 'Mogen ze rusten in vrede', zei Kate. We hieven ons glas op en we dronken er weer uit. Ik moest me inhouden om niet het hele glas in een keer op te drinken zo lekker vond ik het. Ik likte mijn lippen af. En toen gingen we eten. 'Eetsmakelijk', zei Mark. 'Eetsmakelijk', zeiden we allemaal. Al snel zaten we gezellig te kletsen. 'Ga je morgen naar school of niet?', vroeg Mark aan mij. 'Ja ik ga het proberen, als ik alleen maar thuis zit ben ik bang dat ik mezelf ga opsluiten en mijn gevoelens weg speel en dat is niet de bedoeling, als het niet gaat dan kan ik altijd nog naar huis gaan', zei ik. 'Oké, we zouden het ook geen probleem vinden als je nog een paar dagen thuis blijft hoor', zei Mark. 'Weet ik', zei ik bijna met mond vol. 'Ik hoorde van Grace dat jullie die professor Blake eens flink op zijn nummer hebben gezet', zei Kate. 'Ja dat klopt er moest eens de waarheid tegen hem gezegd worden', zei ik grijnzend. 'Ja ik ben blij dat onze Grace nu niet zo met hem dweept', zei Kate. 'Mam', zei Grace verontwaardigd. 'Je hebt haar echt het inzicht gegeven Isabella', zei Kate. 'Dat werd tijd', zei ik grijnzend met een knipoog naar Grace die terugknipoogde. 'Ik vind het heel moedig van je dat je gewoon weer naar de universiteit gaat', zei Selena Summer. 'Ja ik ook', zei Kevin. 'Ik zou echt niet naar school gaan', zei Selena triest. 'Ja zeker niet als het mijn eerste dag vampier is', zei Kevin. Ik lachte. Ik moest altijd lachen om Kevin. Hij was ontzettend aardig en het leuke aan Grace was dat ze nooit ruzie had met beide. 'Bells is going to bite the dust', zei Kevin. Kate die keek Kevin boos aan, maar ik moest alleen maar heel hard lachen en zo lachte de hele familie mee. Ik liet mijn hoektanden extra goed zien aan Kevin. 'Cool', zei Kevin nog steeds lachend. Kevin was een hunk en hij was ook nog slim ook. Hij zat op dezelfde universiteit als ik. Hij was 4 jaar ouder dan ik. Ik had altijd gevoelens gehad voor Kevin en dat vond Grace nog steeds vreemd. Dat iemand als ik een crush had op Kevin haar grote broer. Maar ik kon het niet helpen, ik kon het altijd prima met hem vinden. Hij was mijn allerbeste vriend. Grace mijn allerbeste vriendin. Selena die bleef altijd het kleinere zusje, maar dat maakte mij niets uit, ook zij was mijn vriendin. De hele familie was nu ook mijn familie. Ik hield van ze, van allemaal. Maar van Grace het meest.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.