FanFic.nl

Useless wish, dramatic story twist..

Eleven.

Ik werd wakker met een raar gevoel in mijn maag. Alsof er iets miste, iets leeg was.. Maar ik kon me niet bedenken wat het moest zijn.. Langzaam rekte ik me uit en keek eens om me heen. Mijn netjes opgeruimde, toch volle kamer schreeuwde me tegemoet. Roze, rood en paars. Jezus, wat moest ik drastisch de boel hier een keer opknappen zeg. Het waren de erfenissen die het meisje dat hiervoor woonde voor me achter had gelaten. Mijn contact met mijn ouders was verwaterd toen ik 1500 kilometer verderop ging wonen, dus die sprak ik nauwelijks meer en kon ik niet om hulp vragen. Kreunend greep ik naar mijn hoofd en gaapte ik nog eens luid. Nou, eerst maar eens het bed uit en douchen. De kamer die ik op de Universitaire campus had was klein, met een badkamertje en keuken erin, maar of ik er blij mee was? Nou ja, het moest maar. Ik was tenminste alleen en het was mijn laatste jaar, dan zou ik hier eindelijk weg zijn. Ik was het zat om stilletjes achterin de collegezaal te zitten en te luisteren naar wat al mijn docenten te zeggen hadden. Alsof die mensen alles zo goed weten? Als ik 30 jaar van mijn leven verpest door dag in, dag uit met mijn neus in de boeken te hangen kan ik dat beroep ook wel aan. Zo makkelijk is het! Maar dat doe ik niet, want ik word ’s werelds beste advocaat. Gapend liep ik richting de badkamer. Omdat ik niet van stilte in de ochtend hield en gek was op muziek, knipte ik de radio aan en sprong snel onder de douche.

‘And now, the new single of our newest, hottest and most succesful boyband in England, here’s One Direction with ‘Live While We’re Young! You’ve heard it here, on E!-radio.’

Het was een lekker deuntje, wat ervoor zorgde dat ik zachtjes meedanste in de douchecabine. Oppassend dat ik niet op mijn plaat ging, pakte ik ook mijn tandenborstel en smeerde daar wat tandpasta op. Ik poetste mijn tanden tijdens mijn douche en zorgde ervoor dat niets door elkaar mengde. Zeep en tandpasta was geen goede combinatie, geloof me..

‘Hi, this is Harry Styles and you’re listening to E!-radio.’

Daar had je de dagelijkse beroemdheid. Het was een gewoonte dat elke ochtend een andere beroemdheid het deuntje voor E! insprak, zodat er meer mensen zouden luisteren. Aangezien dit het enige radiostation op de hele campus was dat goed werd ontvangen, luisterde ik er elke ochtend naar. Dit was een fijne, rauwe stem geweest. Harry Styles.. Die jongen moest ik eens opzoeken! Het radiostation zelf was niet vervelend, ze draaide wel redelijk fijne muziek. Nadat ik me had gedoucht, mijn kleren aan had geschoten, mijn blonde, lange haar had gevlecht en mijn Timberlands had aangetrokken, trok ik snel wat broodjes van de plank af die ik daarna in mijn zakken propte, greep mijn tas bij de handvaten en liep ik mijn kamer uit. Ik keek eens naar rechts, waar drie deuren verderop een kamer te huur was. Raar.. De kamers waren altijd aan het begin van het jaar meteen bezet, aangezien iedereen dichtbij school wilde wonen. Het moet vast een uitvaller zijn. Ik haalde mijn schouders op en liep richting het trappenhuis, waar ik me zwierig door de stangen naar beneden liet glijden.

Eenmaal aangekomen in het hoofdgebouw van het rechten-deel liep ik richting mijn kluisje, waar ik mijn boeken kon wisselen en mijn dikke winterjas in kwijt kon.. Het was voor de tijd van het jaar alweer ijzig koud en een bevroren neus was bijna gegarandeerd als je meer als vijf minuten buiten moest zijn. Gelukkig was er gratis koffie en warme chocomelk te halen in de kantine, waar iedere student dankbaar gebruik van maakte. Ik deed mijn haar nog eens goed in de spiegel die erin hing. Door mijn muts zat het bovenste gedeelte altijd in de war. Liever dat dan bevroren oren, toch? Daarna sloot mijn kluisje en wilde richting de kantine lopen, toen ik op iemand botste. De tas van die persoon raakte me tussen mijn linker ribbenkast, waardoor er een ‘oempf’ te horen was.

‘Oh my god! I’m so sorry, you okay, girl?’

Ik keek naar degene die net tegen me had gesproken. Hij had lichtbruine ogen met kleine, lichte spikkeltjes erin. Zijn blonde haar viel in een lok voor zijn gezicht, maar niet op een emo-achtige manier, het was juist heel schattig. Ik herkende hem van college. Hij zat altijd voorin met zijn vrienden te lachen.

‘Oh, I’m really, really sorry! Let me carry your bag for you! Please, I insist.’

Hij nam mijn tas van de grond en hing die ook over zijn schouder heen.

‘Hi, I’m Nick, Nick Peters. Sorry again.. What’s your name?’

Oei, dit was een ongemakkelijk momentje.. Hij herkende me niet. Oké, ik nam het hem niet kwalijk, zo opvallend was ik nou ook niet, maar het moest hem toch wel eens opgevallen zijn?

‘Hi, I’m Liz, Liz Paper, I’m in your class, remember?’

Zijn gezicht leek even bedrukt voor de informatie, tot zijn ogen gingen twinkelen van herkenning. Hij sloeg zichzelf voor zijn voorhoofd en schudde zijn hoofd.

‘Yeah, you’re right! Sorry, didn’t see it in the first place. Please let me carry your books to class today? It’s the least thing I can do for breaking your ribs? I mean, if they’re still okay..’

Ik giechelde en prikte eventjes in mijn ribbenkast.

‘It’s all intact, but thanks for the offer.’

Samen liepen we naar de collegezaal. Er ging een ongemakkelijke stilte tussen ons in.

‘So..’

‘So..’

We keken elkaar aan en moesten vanuit het niets lachen. Het was alsof ik dit eerder had gedaan, maar met iemand die ik me niet kon herinneren.. Raar.

‘So you’re also a senior? Any plans for the future?’

Hij klonk geïnteresseerd. In dat geval.. Ik vertelde hem dat ik een advocaat wilde worden en me in wil gaan zetten voor seksueel mishandelde meisjes die onwijs zware dingen hebben meegemaakt.

‘Wow, that’s though! Any particularly reasons?’

‘No, just because.. What about you?’

Nick lachte en vertelde me hoe zijn ouders hem hadden aangedrongen deze studie te gaan doen.

‘I don’t know. I can make loads and loads of money with it, plus I’m helping people. What better job can there be?’

Ik lachte. Hij had helemaal gelijk! Het was de ideale baan. Ondertussen waren we alweer bijna bij de collegezaal.

‘Thanks Nick, for the books.. I’ll see you around sometime?’

Hij overhandigde mij mijn tas weer en schudde die van hem even door elkaar, zodat het allemaal weer goed op zijn plek viel.

‘Yeah, sure Liz. Good luck with the ribs, and if things hurt or something, just give me a call!’

Hij gaf me een kaartje met zijn gegevens en nummer erop.

‘Thanks.. Bye!’

Met een warme glimlach zwaaide hij nog even naar me en liep toen naar de voorste rij stoelen, waar sommige van zijn vrienden al zaten te wachten. Ik pakte mijn tas op en liep weer naar de achterste rij van de collegezaal, zoals ik bijna elke dag deed. Zuchtend liet ik me in de stoel vallen en pakte mijn MacBook uit mijn tas. Wat deed ik hier nog..?

‘Good morning ladies and gentleman, if you could open your books at page 71? I’ll begin my lesson! So, can anyone tell me something about..’

Ja, dit werd weer een ontzettend lange dag.. Ik liet nog een zucht ontsnappen, opende mijn boek inderdaad op pagina 71 en typte mee. Nog vier uurtjes en dan was dit hoorcollege ook weer voorbij Liz..

Reacties: