FanFic.nl

Useless wish, dramatic story twist..

Thirteen.

Het hoorcollege was ein-de-lijk afgelopen. Vier uur lang naar een oude man zitten luisteren is vermoeiend. Heel erg vermoeiend. Langzaam kwam ik overeind en rekte ik me uit. Ik werd er altijd heel stijf van, die stomme, houten stoelen zonder kussens. Maar gelukkig was dit het laatste hoorcollege van deze week en was ik de komende dagen vrij.. Heerlijk in mijn eentje richting mijn kamertje en daar een paar daagjes vertoeven. Natuurlijk kon ik wat kleren gaan kopen, naar een concert gaan of wat dan ook, maar daar had ik om de een of andere manier helemaal geen zin in. Het voelde niet goed. Niets voelde goed vandaag..

Een half uur geleden begon het. Toen voelde het alsof er iets mijn veilige wereldje binnendrong. Flarden van herinneringen die ik niet kende weekten los in mijn hoofd, maar ik had geen idee van wat ik ermee moest doen. Ik liet het maar lopen en richtte me weer op de les. Maar een kwartier later was het veel erger geworden. Liedjes, stemmen en lachende mensen drongen mijn hoofd binnen. Het waren allemaal losse zinnen, maar raar genoeg maakte het me rustig. Alsof ze daar hoorde..

‘Baby, you light up my world..’

‘I’ll be there for you Liz, I love you.. More than anything on this planet..’

‘Let’s get some pillows to sit on..’

Het was eigenaardig. Alsof het allemaal op zijn plaats viel. Maar dat deed het niet.. Dus liet ik het weer lopen en pakte ik mijn spullen bij elkaar. MacBook in mijn tas, boeken erbij en gaan! Ik keek even snel naar beneden, naar de voorste rij, maar Nick was al vertrokken. Ik zuchtte. Ja, dit was echt een middag om alleen te zijn. Langzaam pakte ik mijn tas, gooide die op mijn rug en liep weer richting mijn kluisje. Het was druk in de gangen. Mensen smoesde en er heerste veel rumoerigheid. Er werd gepraat, maar waarover kreeg ik niet helemaal mee. Mijn iPhone trilde en voor ik het wist, bleven de berichtjes naar binnenkomen. De site van de school werd plat gebombardeerd door bezorgde studenten, lachende studenten en grappende studenten. Het was druk. Ik had hier helemaal geen zin. De berichtjes liet ik voor wat ze waren en ik drukte mijn telefoon uit. Zo, daar had ik geen last meer van. Mijn jas knoopte ik dicht, mijn beanie trok ik over mijn oren heen en met alles ingepakt tegen de kou stapte ik het rotweer weer in. Wat me opviel, was dat het zonnetje scheen. Er waren geen wolken aan de lucht te bekennen. De kou was er nog steeds, en erg ook, maar dit hielp wel. Het maakte de wandeling terug naar huis veel aangenamer. Ik genoot van de sneeuw op de stoep wat zachtjes onder mijn Timberlands kraakte, het geluid van de mensen die door het weer liepen alsof ze boos waren. Veel meer mensen moesten de schoonheid van de winter in gaan zien. Een mooier seizoen bestaat er gewoon niet. Ik snoof de frisse lucht op. Het rook heerlijk op de campus. Het café zorgde voor vers gebakken broodjes, de koffiecorner had zijn koek en zopie-kraam weer op de stoep gezet en het meer middenin was bevroren, zodat mensen daar konden schaatsen. Het was druk, gezellig en levendig. Ik hield ervan. Al was ik zelf niet zo’n gezelschapsmens..

‘I won’t let you make the great escape..’

Wat was dat? Ik herkende het liedje zeker wel, maar de persoon die het had gezongen was me niet bekend.. Wat was er serieus met me aan de hand? Werd ik ziek? Begon ik de hallucineren? Wat zat er in die gratis koffie van de kantine?! Ik moest m’n bed in. Zeker weten. Ik wilde niets liever dan gewoon warm onder de dekens kruipen samen met.. hem. Ik bleef abrupt stilstaan. Hem? Wie is hem? Hij.. H.. Het begon met de H. Wat was dit?! Mensen keken me raar aan toen ik opeens stilstond op het pad. Ik versnelde daardoor mijn pas en binnen no-time stond ik voor de flat. Ik moest naar verdieping drie, maar de liften waren hier niet zo betrouwbaar meer.. Dus pakte ik de trap.

‘Watch the step, possibly slippery!’

Een jongen die net van binnen kwam gaf het aan en dankbaar knikte ik naar hem.

‘Have a nice day..’

En weg was hij weer. Dit overkwam me niet vaak.. Dat mensen me gedag zeiden. Na, het beviel me wel! Treden voor treden klom ik de zes trappen op, met als gewoonte dat ik van elke trap de treden telde. Het was irritant, want ik wí­st dat elke trap met de onderste tree meegeteld er 17 had. Het was een gewoonte waar ik maar niet vanaf kon komen.. Gelukkig was ik er zo en graaide ik naar mijn sleutels in mijn jaszak. Ah, hebbes! Toen ik opkeek zag ik dat het ‘Te Huur’-bord weg was drie deuren verderop. Zat er nou alweer een nieuw iemand in? Wauw, dat doen ze snel. Daar moest ik straks mijn hoofd maar even laten zien. Misschien wel een mogelijke nieuwe vriend. Snel trok ik mijn deur open en stapte mijn kamertje in. De radio stond nog zachtjes aan, tegen de stilte. Het was fijn om zo thuis te komen. Mijn jas en tas gooide ik op mijn bed en ik drukte de knop van de waterkoker in. Warme chocolademelk, yummy! Ondertussen zocht ik wat dekens en kussens bij elkaar.. Wacht, ik had er toch meer?

‘Liz, you definitely know now how I feel about you. And that’s nothing I want to hide any longer. But please, please tell me how you feel about this? Because I can’t lose you. That would kill me, really kill me..’

Daar was hij weer! Die stem! Dit keer zo helder als het maar kon. Ik schudde met mijn hoofd. Nee, nee! Dit kon niet waar zijn, ze speelde met me. Dit was een bandje. Ik had geen stemmen in mijn hoofd. Mijn adem verzwaarde en het zweet stond me op mijn voorhoofd. Water. Ik moest water. Strompelend zocht ik mijn weg naar de badkamer, waar ik een plens water in mijn gezicht smeet. Dat was verfrissend.. Nu, nog even snel langs de nieuwe buurman/vrouw en dan m’n bed in met warme choco. Ik heb het gehad! Met een handdoek wreef ik het vocht van mijn gezicht. Ook smeerde ik nog een extra laagje mascara op mijn wimpers en trok ik nog snel een lijntje met mijn nieuwe eye-liner. Zo’n fijn ding, heerlijk. Zo, dan schrikt de nieuwe ook niet zo als ze opeens een zombie voor de deur hebben staan. Niet zo slim.

Met weinig zin ramde ik op de deur. Ik hoorde zacht gepingel van een gitaar wat abrupt stopte toen ik liet merken dat ik voor de deur stond. Er zaten daar waarschijnlijk meer dan één mens binnen, want het duurde allemaal wel wat langer..

‘You’re just trying to be a good neighbour. Credits for Liz..’

Ik bazelde wat in mezelf toen de deur langzaam maar zeker opging. Ik keek naar de deurmat toen ik mezelf voorstelde, nog niet wetende wie er voor me stond.

‘Hello? Oh, hai. My name is Liz, and I’m your new neighbour!’

Pas toen ik dat had gezegd keek ik naar de persoon voor, waardoor mijn adem in mijn keel schokte. Hij was het. Hem. H. De jongen zonder naam. Ik lachte maar, omdat ik niet wist wat ik anders moest doen. De schok was ook in zijn ogen te lezen. Hij wist ook niet wat hij moest doen, nam ik aan. De verwarring kwam door en ook de angst. De angst om mij weer onder ogen te zien. Ik snapte het deels niet, wat had ik hem ooit aangedaan? Of wat had hij mij aangedaan? Ik wist dat er wat was, maar ik kon het niet precies uitleggen. Waar ik overigens ook geen tijd voor kreeg, want voordat ik iets fatsoenlijks kon formuleren, pakte H mijn gezicht tussen zijn handen en drukte hij zijn lippen tegen die van mij. Ik versteende, niet wetende wat me overkwam, wie hij precies was en waarvan wij elkaar kende.. Ik trok mezelf los omdat ik weer naar hem wilde kijken, me meer wilde herinneren, toen het me overviel. Een warmtebom ontplofte en ik kreeg het hondsbenauwd. De jongen liet het hier niet bij zitten en sloot zijn armen om mijn middel heen, om me weer te kunnen zoenen. De warmte binnenin mij brandde en ik wilde ruimte. Ik had ruimte nodig om te ademen. Er overviel me zoveel. Zoveel dingen vlogen door mijn hoofd. Het was één gigantische rotzooi.. Ik beukte met mijn vuisten tegen zijn borst om los te komen, wat volgens mij redelijk lukte, want hij haalde zijn lippen van die mij af. Ik ademde zwaar, had zuurstof nodig.. En antwoorden.

‘What.. Why.. Do I know you?!’

Ik keek weer naar hem, zijn naam schoot me opeens te binnen. Harry.. Harry Styles. Mijn beste vriend, alles wat ik had, mijn grote liefde. Met hem wilde ik wegkruipen tussen de dekens, hij was de lege stoel naast me in de collegezaal. Zijn stem vloog door mijn hoofd heen. Hij was het al die tijd geweest. Zijn ogen brandde zich een weg door die van mij heen, waar ik niet tegen kon. Zijn armen nog steeds om me heen.

‘Wait.. Give me a second please..’

Ik trok me los en liet me tegen de muur achter me vallen.. Ik zakte naar beneden.. Mijn hoofd was één grote chaos. Duizenden herinneringen schoten van hot naar her, van hier naar daar, zoekend voor een plekje om opgeslagen te worden. Dit was wat ik had gemist. Er kwamen nog vier jongens door mijn hoofd heen. Vier knappe, getalenteerde, lieve jongens. Niall.. Liam.. Louis.. En niet te vergeten.. Zayn. Ik greep naar mijn hoofd, in een verwilderde poging alles vast te grijpen en het even te stoppen. Ik maakte me klein, zodat ik overal controle over kon hebben..

‘Liz.. What’s wrong? Do you remember me? I’m Harry.. I’m your Harry..’

Ik gooide mijn handen in de lucht om te laten merken dat hij stil moest zijn. Elk geluid maakte me gek. Ik kraamde het net verstaanbaar uit.

‘Just.. A.. Minute.. Please..’

Maar als klap bij dondersslag was het allemaal zo ontzettend helder.. Opeens had alles een plek gevonden en wist ik het weer. Ik was niet gewoon Liz, ik was Liz Sophie Paper. Mijn beste vriend is Harry Styles, lid van de boyband One Direction en wereldberoemd. We kennen elkaar al zo lang.. En zijn verliefd..

‘Did you do it?’

‘Did you kiss her?’

‘Did you..’

Ik hoorde verschillende stemmen vanuit de kamer komen, maar wilde mijn ogen nog niet opendoen. Opeens waren ze stil, alsof iemand ze dat had opgedragen. Ik had eindelijk de ruimte om te ademen en zoog een flinke teug lucht naar binnen, mijn ogen nog steeds gesloten. Ben je hier klaar voor Liz? Weet je zeker dat je dit wilt? Weer een nieuw avontuur in je leven?

‘What is she doing..?’

De zachte, maar lieve stem van Louis kroop mijn hoofd binnen. Ik herkende ze allemaal weer, ik wist het weer. Maar Harry.. Harry Styles, hij was teruggekomen, voor mij. En wij zoende me. Hij hield dus nog steeds van me. Het gevoel wat dat gaf is onbeschrijflijk. Een van de knapste, liefste en bekendste jongens op deze aardbol hield van een normaal, saai, onzichtbaar meisje als ik. Ik wilde hem vasthouden en nooit meer loslaten. Mijn ogen opende ik langzaam en ik liet mijn handen zakken. Ik hief mijn hoofd om naar de deur te kunnen kijken. Harry stond nog steeds voor me, bewegingloos, met daarachter vier guitige blikken, alsof ze actie wilde zien. Harry deed voorzichtig een slap richting mij en stak twijfelend zijn hand uit.

‘Lizzard..? Are you in there, are you okay.. Love?’

En dat was genoeg voor mij om me in razendsnel tempo overeind te werken en hem in zijn armen te vliegen. Mijn veilige haven, mijn thuis. Bij Harry Styles en zijn vrienden, maar vooral.. Bij hem. Ik klemde me vast om zijn nek, waardoor ik een klein stukje van de grond hing. Harry pakte me stevig vast en stak zijn gezicht in mijn haar, wat er waarschijnlijk echt niet uitzag na mijn uitbarsting van net. Dit had ik naar mijn gevoel de afgelopen drie jaar niet meer gevoeld. Een persoon om lief te hebben, te knuffelen en te zoenen. Het was zo lang geleden dat ik de jongens had gezien.. Alles was terug, maar het ging volgens mij even duren voordat ik alles weer helemaal helder en duidelijk in mijn hoofd had zitten.

‘I missed you terribly much.. Why did you leave me, Hazzabear, why?’

Tranen stroomde onbewust over mijn wangen heen. Fijn, daar ging mijn eye-liner weer. Het lichaam waar ik tegenaan hing schokte een beetje en ik probeerde zijn gezicht te kunnen zien door me een beetje weg te duwen van zijn nek. Harry zijn groene ogen waren gevuld met emoties en andere zorgen, waardoor ik het gevoel had recht in zijn ziel te kunnen kijken.

‘I’m sorry Liz.. I thought you’d come with me.. But I thought wrong. The last three days were so incredibly weird, empty without you around us.. We.. I missed you! And I’m never ever gonna let you go now, I promise. You mine forever.’

Hij drukte zijn lippen weer zachtjes op die van mij en dit keer duwde ik hem niet weg. Ik wilde hem juist dichterbij me hebben. Veel dichterbij.

‘Hey Styles, when is it our turn with Liz? I wanna hug her too you know!’

Harry hield me nog eventjes vast, drukte nog een zacht kusjes op mijn lippen en zette me toen weer neer. Hij vertikte het wel om mijn hand los te laten, waardoor ik de andere maar met één arm kon knuffelen.

‘LIZ SOPHIE PAPER, GET YOUR ASS OVER HERE YOU MUPPET!’

Liam trok me tegen zich aan, waarna de andere jongens er ook omheen drongen.

‘I missed you guys.. Life’s pretty lonely when you’re not around.’

Ik kon het niet helpen, maar de tranen gleden alweer over mijn wangen, maar dit keer van geluk. En ik was niet de enige. Iedereen stond te soppen als een stelletje oude wijven.

‘Now, let’s go in and talk. I wanna hear everything you guys did the last couple of years!’

Snel gingen ze allemaal voor de deuropening staan, zodat ik er niet in kon.

‘Let’s go to your place? You have a couch and we don’t.. Our room is still empty you know..’

Ik knikte en trok Harry mee naar mijn kamerdeur. De rest van de jongens schoot de kamer in waar ze van in de deuropening hadden gestaan, om weet ik veel wat te doen.

‘I’m so glad I found you love.. I’m so in love with you..’

Harry zijn lippen fluisterde tegen mijn oor, waardoor ik moest giechelen. Zijn warme adem streek langs mijn nek, waardoor mijn nekhaartjes overeind gingen staan. Ik keek hem aan en keek weer naar de mooiste ogen in de wereld. Zijn ogen. Achter ons hoorde we gekuch. Ik keek om, naar de jongens, met bergen kussens in hun handen en Niall die een gitaar vasthield. Ze liepen rood aan op hun wangetjes.

‘Aren’t those mine?!’

Dat leverde een lachsalvo op. Snel trok ik Harry mee mijn kamer in en de rest volgde. Tijd voor wat gezelligheid met mijn vriendjes..

Reacties: