FanFic.nl

The Vampires of Salem

Second Day: Annoyingness to the next level

Na meer dan drie uur gelest te hebben en ongelooflijk aangestaard te zijn gaat dan eindelijk de pauzebel. Zora schuift ongemakkelijk al haar spullen in de tas om te ontsnappen van al die ogen die in haar rug branden. In de les van wiskunde was er geen Lola of Pilou en had daarom naast een vreemdeling moet aanschuiven, omdat er geen lege tafels over waren. Er was ook geen van De Zeven Leerlingen te bespeuren, maar ze had niet verwacht bij hen aan te schuiven.
Buiten komt ze snel Lola tegen die vrolijk naar haar zwaait. Ze loopt naar haar toe en wordt gelijk bij haar hand gegrepen en meegenomen. Bij een oude boom op het grasveld laat ze pas haar hand los en gaat op de grond zitten. Zwijgzaam neemt Zora naast haar plaats.
“Na het ontbijt heb ik je niet meer gesproken. Hoe was het?!”� Lola doet niet eens haar best haar opgewonden stem in toom te houden en kruipt op haar knieën dichter naar de brunette toe die in haar tas naar enig voedsel zoekt. Ergens lag nog een pakje sultana.
Dan heeft Pilou hen ook gevonden en gaat met haar grootste glimlach erbij zitten. Precies dezelfde vraag als Lola komt ook uit haar mond.
Zuchtend stopt Zora met de zoekactie en zegt: “Ik weet niet waarom jullie zo moeilijk doen. Het enige wat we hebben gedaan is elkaar voorgesteld, niets meer. Kunnen jullie het nou laten vallen?”�
“Dat gaat een beetje moeilijk, je bent het hot topic geworden op school. Heb je niets gemerkt?”� De blonde haren van Pilou worden ontdaan van hun elastiek en vallen golvend over haar schouders. Dromerig staart Zora naar de gouden lokken. “-Aarde aan Zora!”�
“Uh? Oh! Ja, natuurlijk heb ik dat gemerkt. Niemand had meer oog voor de priemgetallen op het bord, maar alleen op mij! Het was vreselijk..”� Zelfs voor Zora klinkt het overdreven, maar ze weet immers van zichzelf hoe erg ze de schijnwerpers haat. Contactgestoord is een erkend probleem bij haar. Hoe had ik zo stom kunnen zijn? Naar hen lopen is gewoon om problemen vragen!
“Ik zou een moord doen voor een beetje aandacht,”� verzucht Pilou en gaat op haar buik liggen met een hand onder haar hoofd. Een verbaasde blik glijdt over het gezicht van Zora bij haar woorden.
“Waar heb jij het over? Je bent het knapste meisje van de school!”� Schaamrood schiet naar de wangen van de blondine bij het horen van de onverwachte compliment. Verlegen staart ze naar haar kamergenoot die intens terugblikt.
“Heb je wel goed gekeken naar die twee meiden aan tafel? Christa is een Griekse godin en Eleonor is een Amazone. Waar in het rijtje sta ik volgens jou?”�
“Je hoeft niet perfect te zijn om mooi te zijn. Zij zijn eng mooi, jij bent natuurlijk mooi. Maar hier eindigt mijn geslijm, ik kan geen koekje vinden in mijn tas dus ik loop even naar de kok om wat eten te fiksen. Ik spreek jullie later.”� Ietwat op haar teentjes getrapt staat Zora op en laat een verslagen Pilou achter en een verbaasde Lola.
Haar tas gooit ze over haar schouder wanneer ze het schoolgebouw inloopt. Stiekeme blikken naar haar zijn nog steeds niet te missen, maar ze probeert het te negeren. Met stevige passen betreed ze de kantine met de gedachte dat ze zo door niemand wordt aangesproken, behalve door de kok dan.
“Wat mag het zijn?”�
“Mag ik een bruin pistoletje met tonijn, alstublieft.”� Achter de vitrine wordt een bakje huisgemaakte tonijn gepakt en uit de broodmand het pistoletje. Terwijl de man snijdt verdwijnt Zora in haar gedachtes, wat haar snel brengt naar haar onafgemaakte jasje die in de kast hangt. Daarom besluit ze om met haar eten naar haar kamer te gaan om haar uur lunchpauze goed te benutten.
Met haar bestelde broodje wurmt ze zich uit de rij en loopt regelrecht naar de zijtrap die haar direct naar meidenvleugel brengt, ondertussen werkt ze haar eten naar binnen. Boven merkt ze weer het kiezelpad op die in de begroeiing verdwijnt en herinnert zich dan dat ze vandaag zou kijken waar deze heenleidt. Zora beloofd haarzelf bij de tweede pauze op onderzoek te gaan, nu wacht er een kledingstuk op haar.
In haar slaapkamer gooit ze haar tas op bed en opent haar kledingkast. Aan een hanger ziet ze het jasje die ze in de kantine in haar hoofd had. Het mist één mouw en de kraag moet er nog aangenaaid worden. Naast haar schoenenrek pakt ze een naaikist en neemt deze met het jasje naar haar bureau. Daar stalt ze eerst haar naaispullen uit en knipt het bureaulampje aan voor extra licht. Omdat het hier om precisie gaat wordt alles letterlijk met de hand gemaakt, haar naaimachine blijft in het koffertje naast haar bureau.
De tijd tikt voorbij en Zora is op automatische piloot bezig. Stukje bij beetje verander het kledingstuk in een juweeltje en het meisje begint al te merken dat dit één van haar favoriete gaat worden.
Pas wanneer het af is kijkt ze op de klok en schrikt van de tijd. Al meer dan een uur is de les begonnen en zij zit nog hier!
“Scheiße, scheiße, scheiße!”� Het voltooide jasje drapeert ze over de stoel, het licht knipt ze uit en snel gooit ze de juiste boeken in haar tas om naar beneden te hollen. De gladde schoentjes die ze aan moet trekken van school helpen haar niet erg mee en laat haar bij elke bocht die ze maakt bijna uitglijden. Hijgend bereikt ze haar lokaal en klopt rustig aan.
“Binnen!”� Voor de klas staat mevrouw Schmied die haar stof even laat voor wat het is bij het zien van de laatkomer. “Waar komt u vandaan?”� vraagt ze op een beleefde doch dringende toon. Zora slikt van alle ogen die als één op haar gericht staan.
“Ik heb geen excuus, mevrouw, ik ben gewoon de tijd glad vergeten,”� verschuldigd ze zich schaapachtig en pulkt onbewust uit nervositeit aan de plooi van haar mosgroene rok.
“Dit is de eerste en laatste keer dat je zo’n stunt uithaalt, ga maar snel zitten!”� Schmied wijst naar het lege plekje bij Pilou, wat Zora opgelucht laat ademhalen. Maar wat haar wel verrast op laat kijken is als ze ziet dat achter Pilou Tom en Shino zitten. Met een nonchalante houding volgt de jongen met de vlechtjes haar totdat ze zit.
Zora heeft nog maar net haar kont op de stoel weten te zetten of haar buurvrouw trekt haar mond al open: “Psst!”� Haar potlood prikt in Zora’s zij. Deze weet net een kreet van schrik binnen te houden en kijkt vurig naar de boosdoener. “-Waar heb je uitgehangen?”�
“Ik zat op onze kamer. Zoals ik zei; ik was de tijd vergeten,”� sist Zora terug en pakt vlug haar boeken tevoorschijn bij het zien van de strenge blik van de docent. Om niet in nog meer problemen te raken, probeert Zora oprecht haar vervelende kamergenoot te negeren. Maar dat geblaas in haar linker oor zet haar geduld op de test. Wanneer er een natte vinger in haar oor wordt gedrukt, knapt ze.
“Waar sloeg dat op?!”� briest ze gruwelend en gaat met haar wijsvinger gewikkeld in de stof van haar mouw over haar oor.
“Alles om je aandacht te trekken,”� grinnikt ze sluw en knipoogt om het kookpunt van de brunette hopelijk te doen verlagen. “Ik zit namelijk nog met één ding.”� Pilou wacht tot dat ze weer de volle attentie heeft van Zora die nog steeds met een zuur gezicht haar oor schoonmaakt. “Meende je wat je net tijdens de pauze zei?”�
“Ik heb zoveel gezegd..”�
“Dat over mij..”� Een lichte blos verschijnt op de wangen van het blonde meisje. Haar vingers wikkelt ze in de plooien van haar rok en kijkt ernaar alsof het interessanter is dan haar omgeving.
Zora weet voor even niet hoe ze hier op moet reageren. Dan, wanneer ze zijwaarts op haar stoel gaat zitten zodat haar knieën die van Pilou raken, vangt ze in haar ooghoeken de blik van Tom. Hij bekijkt haar onderzoekend met zijn al vertrouwde grijns op zijn lippen. Brutaal trekt ze haar wenkbrauw naar hem op, maar geeft haar volle aandacht terug aan het wachtende meisje.
“Natuurlijk meen ik dat. Waarom die vraag?”�
“Niets bijzonders..”�
“Hm.”�
“-Het is gewoon,”� gaat Pilou er dan toch op door zonder dat haar kamergenoot er überhaupt op door heeft gevraagd, “dat voor ik hier op school ging ik altijd het knapste meisje van de klas en zelfs school was! Nu ik hier zit kijkt niemand meer naar me, omdat er twee schoonheden hun harten hebben gestolen. Ik wil harten stelen,”� snift ze mismoedig. Zora’s wenkbrauwen rijzen alleen maar verder haar haargrens in bij deze uitspraak. Begrijpen hoe deze mensen in elkaar steken zal ze nooit doen.
“Wat heb je toch met hen? Wat heeft iedereen met hen? Het zijn gewoon doodgewone mensen met toevallig goede genen. Wie weet zijn ze helemaal verrot van binnen. En ik weet dat jij dat niet ben. Je bent mooi van binnen en buiten, alleen moet je daar nog zelf achterkomen.”� Tijdens haar preek is ze totaal vergeten dat de twee jongens achter haar en Pilou zitten en zo alles hebben kunnen horen wat ze over hen te zeggen had. Het lijkt de twee in ieder geval niets te doen. Ze mompelen wat tegen elkaar met hun vereeuwigde grijns.
Pilou heeft wel door wat gaande is en kijkt geschrokken op van haar schoot. Met paniek in haar ogen gluurt ze naar rechts en ziet hoe de beeldschone jongens hun kant opkijken. Het rood stijgt nog een graden omhoog en wendt vlug weg om nerveus te fluisteren: “Zor, ze hebben alles gehoord!”�
Totaal niet geïnteresseerd dat er iets is gezegd wat zij niet hadden mogen horen haalt ze haar schouders op. Ze blikt opzij en knipoogt naar de jongen met de zwarte tunnels in beide oren. Voor de tweede keer verrast door haar kijkt hij terug.

Reacties: