FanFic.nl

A butterfly with black wings || Spencer Reid

#OO6

Normaal zou ik nog eventjes televisie kijken voor ik mijn bed in kroop, maar de gedachte aan beneden zitten - beneden, waar ik de mannen nog vaker voorbij zag komen als normaal - deed de tranen bijna over mijn wangen lopen, gewoon omdat ik zo veel schrik had dat de mannen opeens weer echt zouden worden. Dat ze weer een knuppel tegen mijn achterhoofd zouden duwen en ik weer hetzelfde zou meemaken als voorheen. Dat was iets dat ik niet wilde en ook niet echt van plan was om te doen, daarom bleef ik in mijn bed liggen, ogen dichtgeknepen, hopend dat de beelden zouden opdoemen voor mijn ogen, zoals ze al zo vaak gedaan hadden.
Die nacht sliep ik niet, bijna helemaal niet. In totaal, schrok ik zo'n dertig keer wakker en dat na enkele minuten slaap. Ik was nog nooit zo snel aangekleed en de deur weer uit.

Op kantoor was er nog niemand toen ik aankwam, hoewel ik laat was. De lichten waren volledig gedimd, maar de deur was los. Bang, doodsbang, liep ik binnen, het geweer - dat ik gekocht had om me dat kleine beetje veiliger te doen voelen - stevig in mijn handen geklemd, mijn vinger om de trekker, klaar om hem in te drukken. Ik zag niet meteen beweging in de meeste lokalen, maar toen ik in de zaal kwam die bedoeld was als ontspanningsruimte voor de kinderen die we behandelden en het licht aandeed, sprongen er ineens mensen achter de sofa's vandaan en werd het licht aangeknipt. Een gil rolde over mijn lippen toen ik zag dat elke persoon het gezicht had van de twee personen. Tientallen keren zag ik hun gezichten en kon er niet aan ontsnappen.
Tranen rolden over mijn wangen terwijl ik de kamer uit liep, angst vloeide door mijn aders, gaf me een extra drijfveer om te rennen, ver weg. Deur na deur uit, in de open buitenlucht. Ik werd nageroepen door mensen, hun stemmen bekend maar tegelijkertijd ook weer niet. Iemand achtervolgde me, ik wist niet wie en riep dat ik moest stoppen; ik liep enkel harder en sneller weg, sneller en sneller tot ik wel moest stoppen.
"Verdomme! Taylor, stop nu toch eens!"riep Jenny, die me net ingehaald had en me bij mijn arm greep. "Wat is er nu toch met je? Het is je verjaardag! Het was een verassing, dan moet je niet zo van ons weglopen! En wat is dat met het wapen?! Jezus, Taylor."
"Sorry," mompelde ik ietsjes te laat, nadat ik merkte dat de gezichten van de mannen weer verdwenen en ze haar normale gezicht terugkreeg. "De laatste tijd ben ik een beetje schrikachtig." Ze keek me met een bezorgde uitdrukking op haar gezicht aan, een blik die ik al bij velen gezien had en enorm vervelend vond, maar moest doorstaan.
"Geeft niet, maar wij moeten praten en dat meen ik, maar niet vandaag," zei ze streng en sleurde me mee naar het kantoor. Het voelde raar en vernederend om weer binnen te komen, maar ze leken het me te vergeven. Ik had zelf niet echt doorgehad dat ik jarig was, aangezien ik het al een paar jaar niet meer echt vierde. Het eerste jaar was het te pijnlijk en daarna vergaten we het gewoon.
"Jongens, normaal vier ik mijn verjaardag niet echt en ik was eigenlijk ook niet echt van plan om dat dit jaar te doen," mompelde ik terwijl het schaamrood wegtrok.
"We vieren hier de verjaardag van iedereen. Als jij dat niet doet, dan doen wij het wel voor je! Kop op, het wordt fijn. Geniet gewoon voor eventjes." Ik rolde met mijn ogen, maar deed wel voor eventjes vrolijk. Er werd een taart aangesneden en gezongen. Na een uurtje kroop ik weer naar mijn kantoor met de melding dat ik binnen enkele minuten een patiënt had en echt niet meer tijd kon vrijmaken om te vieren.

"Vandaag zouden we beiden achtentwintig moeten worden, Alice. Goh, zou je het kunnen voorstellen?" vroeg ik zacht aan de foto die op mijn bureau lag. "Echt volwassen, maar waar ben ik nu zonder je? Je had hier moeten zijn. Je had moeten vieren. Met jou had ik echt kunnen praten over wat er gebeurd is en wat ik voel, maar je bent er niet en zal er ook nooit meer zijn. Ik mis je." Een traan rolde langs mijn wang naar beneden, maar ik probeerde me sterk te houden. Mijn patiënt zou zo komen en die zou niet veel aan een huilende psycholoog hebben.

Weken gingen voorbij na die dag, weken die bijna allemaal hetzelfde verliepen. Het enige verschil was dat ik zelfs in mijn dromen niet meer kon ontsnappen aan de mannen. Elke nacht had ik dezelfde dromen, dezelfde nachtmerries. Ik nam pijnstillers om het gevoel een beetje te stoppen, maar het hielp niet. Uiteindelijk merkte iedereen dat er wat mis was. Ik begon angstiger te worden, droeg mijn wapen overal. Een einde maken aan deze nachtmerrie was het enige dat ik wilde, maar hoe moest ik dat doen? Hoe moest ik mijn trots aan de kant schuiven en hulp vragen aan mensen die ik kende?

Reacties: