FanFic.nl

The Story Of Isabella

Chapter 03: Bring It On

Ik liep naar de universiteit. Het was makkelijk te lopen. Heerlijk om zo te lopen naar school. Op de ouderwetse manier. Naar de middelbare school moest ik fietsen en daar had ik soms een hekel aan, vooral als het sneeuwde. Nou sneeuwde het niet vaak in Montana dat scheelt, maar als het sneeuwde dan was dat echt hel. Dit weekend had ik mijn familie begraven. De begrafenis verliep verder mooi. Het was een emotionele dag voor mij. Ik was ook dood, maar niemand die dat wat kon schelen aangezien ik nog leefde dat was een raar idee. Maar ik was blij dat ik nog een leven had gekregen, ook al was dat verdoemd. Zo noemde je toch een vampier, verdoemd omdat die in de duisternis leeft. Nou zo ga ik dus niet zijn. Ik kan gewoon tegen licht. Het is grote onzin dat vampieren niet tegen het licht konden. Het was maandag en de lessen begonnen weer voor mij. Ik wilde gewoon naar school. Als het niet ging dan kon ik alsnog naar huis gaan. Maar ik denk niet dat dat hoeft. De gele linten waren weg voor mijn huis en het was gewoon een huis nu dat leegstond. Het stond te koop. Dat was raar. Ik kreeg al het geld wat het huis opleverde. Maar iets zegt me dat het huis niet snel wordt verkocht omdat er een grote moord in was gepleegd. Maar ja Montana was aan de andere kant wel weer gewild.

'Het spijt me van je familie', hoorde ik overal. Ik wil er verder niet over uitweiden omdat ik het nog te pijnlijk vind. Maar dat is natuurlijk wel begrijpelijk. Ik wilde het liefst wegrennen uit deze rotzooi, maar dat kon ik niet, dat kon ik mezelf niet aandoen en dat kon ik Grace niet aandoen. Ik wilde zo graag dat zij het naar haar zin had met mij en dat zij en haar ouders me niet voor niets in huis hadden genomen. Dat hadden ze niet hoeven doen. Grace die wilde me duidelijk niet kwijt aangezien ze het nooit over mijn bloeddorstigheid had. Als vampier heb je nogal te leiden als je overal ontblootte nekken zag waar je het ruisen van bloed in hoorde. Ik wilde het liefst in die lekkere nekjes bijten zodat al het bloed eruit spoot en dat ik het lekker kon opzuigen. Walgelijk, maar ja het was de natuur voor mij. Loran Blake, ik ging eens kijken hoe het met hem was of hij nog wel bijgekomen was van het avontuur dat hij heeft meegemaakt bij ons. We hebben hem namelijk flink aangepakt weet je nog. Ik vond het fijn dat ik nu geen last meer van hem had. Dat was tenminste een probleem minder. Ik had eigenlijk en tussenuur nu, maar ik had geen zin in dat mensen me aan gingen kijken vol medelijden. Ik glimlachte en ging naast Grace kijken die voor het eerst in de lessen van Loran Blake normaal keek en strak voor zich uit keek. Er zat geen spoortje verliefdheid meer in zoals anders. Eerst had ik haar van Loran moeten afslaan. Hij was een player. Nee hij is een player. Maar ik hoopte dat hij nu wel zijn lesje heeft geleerd. Ik wilde gewoon dat we voorgoed van hem af waren. Maar Grace die moest zijn lessen volgen omdat ze iets met archeologie wilde doen later als 2e keuze of als 2e studie in elk geval dus moest ze wel geschiedenis nemen. Anders hadden we het vak gewoon laten vallen natuurlijk. Heel fijn dat we dat ook weer door hebben. Dit keer keek niet iedereen naar Loran, maar naar mij en dat haatte ik. Grace en ik zaten al helemaal achteraan. Maar dat had duidelijk geen effect. Dat zei niet dat ze allemaal naar voren moeste kijken of oprotten. Nog even en ik beet hun strot open. (Grapje natuurlijk). Ik had in mijn tas een flesje bloed. Het flesje wat niet doorzichtig, anders zou iedereen zich natuurlijk rotschrikken. Het was geen rode limonade wat ik bij me had namelijk. Lekker dik sappig bloed. Ik nam een grote slok. Met kersenrode lippenstift matchte perfect bij mijn outfit dat ik vandaag aanhad. Ik had een country-western outfit aan. Ik had een paar rode laarzen aan met naaldhakken. Ze waren hel om een hele dag op te lopen, maar ik kon het en als je schoenen had die geen pijn deden dan waren het geen goede schoenen. Dat waren de woorden van mijn beste vriendin Grace die alles over had voor een paar schoenen. Toen er een winkel failliet ging en alles met 50% korting was afgeprijsd stond ze wel 6 uur ’s ochtends op om er om half7 ’s ochtends te zijn terwijl de winkel pas om 9 uur open ging. Ze had maar liefst 20 paar schoenen gekocht. Ja schoenengek dus. Ze had dan ook een walk-in-closet. We begonnen met ontspanning, geschiedenis van Loran Blake. Wacht ik laat jullie even mijn rooster zien.

1e uur: geschiedenis L. Blake
2e uur: scheikunde A. Lakes
3e uur: wiskunde J. Brown
Pauze…
4e uur: muziek L. Blake
5e uur: hacken J. Brown
Pauze…
6e uur: scheikunde A. Lakes
7e uur: geschiedenis L. Blake

Het viel mee vandaag, mijn roosters waren wel eens langer geweest en we hadden het 4e uur altijd muziek en dat vond ik heerlijk. Ik kon prachtig zingen en daar wilde Loran Blake altijd gebruik van maken, maar het was mijn tijd om te relaxen. Ik wilde geen ruzie met Loran Blake, hij was tenslotte de leraar en ik de studente, maar ik wilde gewoon niet dat hij mij of mijn vriendin bedroog of gebruikte. Grace en ik doorzien zijn vuile spel. Ja en daar baalde hij natuurlijk van. Ik wist dat hij het niet leuk vond dat 2 van zijn leerlingen (en dan nog wel de slimste van het hele stel) zijn trucjes doorhadden. We zijn niet voor niks de slimste van de klas. Dat is het voordeel van hoogbegaafd zijn. Ik hoefde de uren van Loran Blake niet bij te wonen omdat het niet in ons vakkenpakket hoorden. Grace en ik wilden allebei bij de CSI. Dat was onze diepste wens en daar gingen we dan ook hard aan werken. We hadden beide geschiedenis gekozen omdat de CSI ook nog wel eens geschiedenis nodig zou moeten hebben als er bijvoorbeeld een moord is gepleegd in een oud gebouw dat een geschiedenis heeft. Of als er geschiedenis wordt gevonden. Nou ja om die redenen. Maar we waren beide succesvol geslaagd in de 1e klas van de universiteit voor geschiedenis. Grace woonde zijn klassen alleen nog maar bij omdat ze hem een lekker ding vonden. Maar we waren nu beide van plan om in plaats van geschiedenis gewoon vrije uren te hebben waarin we tijd hadden voor ons huiswerk. Heerlijk toch. En ja vandaag gingen we tegen Loran zeggen dat we zijn lessen niet meer bijwoonde. Dat betekent dat we het laatste niet op school hoefden te zijn en we lekker een uur eerder uit waren op deze miezerige maandag.

We liepen samen naar Loran en knikte naar elkaar. Loran keek op naar ons en oogde vriendelijk vandaag. Het was duidelijk dat hij dat hele incident van thuis als privé beschouwde en dat vonden we best. Maar dit was ook alleen voor school bedoeld. ‘mr. Blake we wilden even iets mededelen’, zei ik. ‘Toch niet over…’, begon Loran. ‘Nee niet daarover’, zei ik en dat meende ik natuurlijk. ‘Goed, was is er dan?’, vroeg Loran. ‘Ik wilde alleen maar zeggen dat we je vak niet meer bijwonen aangezien we al een aantal jaren zijn afgestudeerd voor geschiedenis’, zei ik. ‘Dat begrijp ik volkomen, ik snap dat je niet meer de lessen wil bijwonen, ik zou een aantekening maken dat jullie nu ook niet meer vrijwillig de lessen bijwonen’, zei Loran. ‘Ja we zijn gewoon klaar met geschiedenis, ik denk dat we zo mogelijk nog meer weten dan u’, zei ik lachend. Loran lachte. Dat was de eerste keer weer dat hij oprecht lachte en niet omdat hij een goede player wilde zijn. ‘Dat zou nog wel eens kunnen’, zei hij. Grace lachte ook. ‘Oh en bedankt voor het boek’, zei Grace en ze gaf een knipoog en we liepen samen de klas uit. ‘Waarom mogen zij vrijstelling van deze lesuren?’, vroeg Nora Jones boos. ‘Zij hebben hun examen, wacht eens even waarom vertel ik je dit eigenlijk, dat gaat je niets aan Nora, dit is iets tussen Grace, Isabella en mij’, zei Loran. ‘Maar nu hebben zij gewoon vrij’, zei Nora kwaad. ‘Ja en wat zou dat, zij zijn slimmer dan jij en de hele klas bij elkaar’, zei Loran een beetje boos. Ik glimlachte breed en zo kwam het dat Grace en ik eindelijk geen geschiedenis meer volgde. Het was fijn om zo geschiedenis af te sluiten. Ik wilde dat ik alle vakken gewoon afsloot. Ik was bijna klaar met scheikunde en wiskunde en daar was ik heel trots op want dat waren de moeilijkste vakken van de hele universiteit. De leraren vonden het zelfs moeilijk en konden het niet allemaal bijbenen als ze de lessen zelf zouden volgen, maar Grace en ik deden 2 studies en we volgde het allemaal. Dus de universiteit had ons als eren leerlingen aangesteld van de school, nog zoiets waar we heel trots op waren.

‘Grace kom we gaan wat leuks doen om te vieren dat we van hem af zijn’, zei ik een beetje overdreven vrolijk. ‘Gaat het wel met je?’, vroeg Grace en ze pakte mijn hand. ‘Nee maar wat maakt het uit ik…’, begon ik en plotseling zag ik iemand lopen die ik nog nooit had gezien. Het was duidelijk een nieuwe leraar. Het was een knappe leraar. ‘Wow, die gozer is nog knapper dan Loran Blake’, zei Grace en ze keek net als ik naar de nieuwe leraar. Hij leek duidelijk de weg kwijt te zijn want hij keek op zijn plattegrond. ‘Bent u de weg kwijt?’, vroeg ik beleefd. ‘Ja eigenlijk wel, ik ben een nieuwe leraar, nieuwe leraar Engels, weten jullie soms waar jullie directeur zich schuilhoud?’, vroeg de nieuwe leraar. ‘Oh wat onbeleefd om me niet voor te stellen, ik ben Luke Matthew’, zei hij. ‘Oh ik ben Isabella Hartley en dit is mijn beste vriendin Grace Summer’, zei ik vlug voordat Grace iets kon zeggen. ‘Oh Isabella Hartley van het nieuws?’, vroeg Luke. ‘Ja helaas wel’, zei ik. ‘Het spijt… wacht dat wil je natuurlijk helemaal niet horen, ik denk dat je er wel helemaal ziek van wordt en dat je gewoon op je eigen tijd wil horen dat iedereen het zich spijt dat je familie er niet meer is’, zei Luke. ‘Eh ja’, zei ik en ik mocht Luke meteen. Hij wist precies wat ik voelde en dat kwam niet zo vaak voor dat mensen dat zo precies wisten. Er was maar eentje op dit moment die dat altijd wist en dat is Grace en ze keek dan ook lichtelijk verbaasd naar de nieuwe. Luke zag er leuk uit. Hij was heel knap. Bruin haar en stoere spijkerkleding. Hij was helemaal niet gekleed als een professor en dat is wat ik juist zo leuk aan hem vond. De andere leraren, behalve Loran Blake dan, die kleedde zich allemaal zo truttig of deftig terwijl dat helemaal niet hoefde aangezien de leerlingen het niet deden. ‘Jullie moeten zeker die slimmeriken zijn waar iedereen het aldoor over heeft’, zei Luke. ‘Hebben mensen het over ons’, zei ik onschuldig. Luke lachte. ‘Jullie zullen het wel gewend zijn’, zei Luke. ‘Aha Luke Matthew toch?’, vroeg de directeur die aan kwam lopen. ‘Ja inderdaad’, zei Luke en hij draaide zich vlug om naar de directeur. ‘Bedankt meiden en misschien zie ik jullie wel in mijn lessen’, zei hij. ‘We hopen het’, zei ik lachend. We liepen weg. ‘We hopen het, kan je nog doorzichtiger zijn’, zei Grace lachend. ‘Wat hij is leuk en hij is absoluut niet zoals Loran. Loran is trouwens wel oké, hij slaapt met leerlingen omdat hij zelf geen vaste liefde heeft kunnen vinden’, zei ik. ‘Hoe weet jij dat nou weer’, zei Grace. ‘Dat weet ik zelf eigenlijk ook niet precies, misschien is dat een vampierding’, zei ik. ‘Zou kunnen, we moeten kijken of je nog interessante dingen kan doen, misschien kan je inderdaad wel mensen hun gevoelens aflezen’, zei Grace. ‘Dat zou handig zijn. Loran Blake is namelijk heel anders dan dat hij zich voordoet, als hij bij jou is Grace dan gedraagt hij zich anders. Hij is heel aardig eigenlijk, maar hij kan het gewoon niet opbrengen doordat hij al die stelletjes jongeren ziet’, zei ik. ‘Die elkaar tong in de mond steken’, zei Grace. Ik lachte. ‘Precies ja, je moet misschien hem toch nog maar eens een kans geven. Als hij je weer probeert uit te vragen dan moet je ja zeggen’, zei ik. ‘Jeetje waar komt die ingeving ineens vandaan’, zei Grace sarcastisch. ‘Ik weet het, ik kan het ook niet precies uitleggen’, zei ik. ‘Nee dat begrijp ik anders had je dat al lang gedaan denk ik of tenminste dat hoop ik’, zei Grace met een geheimzinnig lachje. ‘Je bent gemeen weet je dat’, zei ik. ‘Zo gemeen dat je zelfs bij me woont’, zei Grace lachend. We lachte nu allebei.

‘Really moet je nu echt zo gaan doen, je komt echt op het verkeerde pad hoor’, zei Grace toen ze me zag roken. ‘Relax wat kan er nou gebeuren, ik ben dood’, zei ik lachend. Grace keek me verbouwereerd aan. ‘Oké sorry die zin had ook wel wat subtieler gemogen, ik weet dat jij ook moeite hebt met mijn dood of liever gezegd met mijn niet dood zijn’, zei ik. ‘Ja duh’, zei Grace en ze haalde ook een sigaret uit haar tas. ‘Sinds wanneer rook jij?’, vroeg ik verbluft. ‘Oh sinds jij dood bent’, zei Grace en ze haalde haar schouders op en we lachte. ‘Hoe ga jij ermee om?’, vroeg ik recht voor zijn raap. ‘Ik ga er nog wel goed mee om omdat jij er gewoon bent, maar ik heb het idee dat iedere keer Marybella of Annabella naar binnen kunnen komen om ons te irriteren of je ouders die ieder moment me kunnen uitnodigen om bij jou te komen eten’, zei Grace. . ‘Precies ja, je moet misschien hem toch nog maar eens een kans geven. Als hij je weer probeert uit te vragen dan moet je ja zeggen’, zei ik. ‘Jeetje waar komt die ingeving ineens vandaan’, zei Grace sarcastisch. ‘Ik weet het, ik kan het ook niet precies uitleggen’, zei ik. ‘Nee dat begrijp ik anders had je dat al lang gedaan denk ik of tenminste dat hoop ik’, zei Grace met een geheimzinnig lachje. ‘Je bent gemeen weet je dat’, zei ik. ‘Zo gemeen dat je zelfs bij me woont’, zei Grace lachend. We lachte nu allebei.

‘Really moet je nu echt zo gaan doen, je komt echt op het verkeerde pad hoor’, zei Grace toen ze me zag roken. ‘Relax wat kan er nou gebeuren, ik ben dood’, zei ik lachend. Grace keek me verbouwereerd aan. ‘Oké sorry die zin had ook wel wat subtieler gemogen, ik weet dat jij ook moeite hebt met mijn dood of liever gezegd met mijn niet dood zijn’, zei ik. ‘Ja duh’, zei Grace en ze haalde ook een sigaret uit haar tas. ‘Sinds wanneer rook jij?’, vroeg ik verbluft. ‘Oh sinds jij dood bent’, zei Grace en ze haalde haar schouders op en we lachte. ‘Hoe ga jij ermee om?’, vroeg ik recht voor zijn raap. ‘Ik ga er nog wel goed mee om omdat jij er gewoon bent, maar ik heb het idee dat iedere keer Marybella of Annabella naar binnen kunnen komen om ons te irriteren of je ouders die ieder moment me kunnen uitnodigen om bij jou te komen eten’, zei Grace. ‘Ja dat is precies zoals mijn ouders zijn’, zei ik grijnzend en ik nam nog een hijs van mijn sigaret. ‘Er is eigenlijk helemaal niets aan roken, waarom doen mensen dat’, zei ik met een blik vol pure walging naar mijn sigaret en ik gooide de mijne in de prullenbak. Ik nam meteen een paar slokken water en daarna mijn superlekkere bloed. Ik glimlachte naar Grace die ook haar sigaret in de prullenbak mikte met haar hele pakje erbij. ‘Je krijgt het geld wel van me terug’, zei ik. ‘Ach joh, het was leuk om een keertje te proberen’, zei Grace en ze wuifde met haar hand. ‘We moeten maar eens naar Scheikunde gaan’, zei ik. ‘Scheitkunde’, zei Grace mopperend. ‘Geloof me, als je zelf je eigen proefjes doet in je lab dan is het wel leuk, het ligt gewoon aan de leraar’, zei ik. ‘Dat weet ik, maar het wordt zo saai op deze manier, wat wilt die gast nu weer doen om ons leven tot hel te maken, oh sorry dat was niet zo bedoeld’, zei Grace schuldbewust. ‘Wat niet, oh dat je zei ons leven tot hel, je moet gewoon dingen blijven zeggen die je ook zou zeggen als ik niet ondood was, ik ben er nog gewoon en je kan gewoon die dingen blijven zeggen’, zei ik. ‘Oké, sorry ik moet er ook nog even aan wennen’, zei Grace. ‘Dat begrijp ik’, zei ik en ik meende dat echt. ‘Kom we gaan… heej daar heb je die nieuwe, eh Luke Matthew’, zei ik. ‘Hebben we les vandaag van hem?’, vroeg ik. ‘Ja hij staat al ingepland in Engels, die oude gast is al weg, gelukkig, dat was altijd een erge les’, zei ik. ‘Nou hij had anders wel een geweldig accent’, zei Grace grijnzend. ‘Oh hou op alsjeblieft, zeg nou zelf, wat wilt je liever, les hebben van zo’n spetter als Luke Matthew of van die ouwe zak van een John Harrison’, zei ik. ‘Ja, ja het was ook maar een grapje, bovendien je mag Luke Matthew hebben van mij, hij is vast net als die Loran Blake’, zei Grace terneergeslagen. ‘Nee, heb ik daar niet wat over gezegd miss Summer’, zei ik lachend. ‘Oh ja dat was waar ook, net iets te laat want toen heb ik onze grote vriend Loran al afgewezen en hij voelt zich natuurlijk gekwetst nu en dat is mijn schuld’, zei Grace en ze keek bedroefd. ‘Heej, kop op, het komt vast wel goed, Loran Blake is een grote jongen, net als zijn kleine trouwens’, mompelde ik erachteraan. ‘Isabella’, zei Grace quasi geschokt. We lachte. ‘Heej daar zijn de slimmeriken weer’, zei Luke. ‘Hai professor Matthew’, zei ik grijnzend. ‘Professor Matthew, slijmbal’, zei Grace fluisterend zodat alleen ik het kon horen. Ik glimlachte. ‘Professor Matthew, dat slaat echt helemaal nergens op, noemen jullie me maar Luke, dat klinkt veel leuker’, zei Luke. ‘Dat is waar’, zei Grace en ze bloosde meteen. Ik lachte. ‘Let maar niet op mijn vriendin Grace, ze is een beetje van slag’, zei ik lachend. Grace gaf me een vriendschappelijke stomp. ‘Ach ja, er lopen vast niet zo veel spetters rond op school als ik’, zei Luke en hij glimlachte erbij en zijn ogen lachte leuk mee. Ik kon zien dat hij het niet opschepperig bedoelde en hij zij het gewoon als een grapje. Loran die zei het altijd alsof het echt zo was, zo kreeg hij ook meestal leerlingen in zijn bed, maar dat was hem bij ons 2 nog niet gelukt. Dat maakte hem zo gefrustreerd als hij bij ons in de buurt was. Ik glimlachte met hem mee. ‘Zeg jullie krijgen na de pauze een lesuur Engels van mij he, ik verheug me erop, jullie schema laat zien dat jullie al behoorlijk ver zijn met jullie opdrachten en dat jullie bijna klaar zijn met Engels’, zei Luke. ‘We gaan nog wel gewoon Engels volgen waarschijnlijk, ook al zijn we klaar’, zei ik. ‘Dat is heel goed van jullie, ik hoorde dat jullie ook geschiedenis tot voor kort nog volgde terwijl jullie geschiedenis er al op zat’, zei Luke. ‘Dat klopt ook’, zei ik grijnzend. ‘Wij zijn hardwerkende nerds’, zei Grace met een glimlach op haar gezicht. Luke lachte ook. ‘Jullie worden mijn nieuwe favoriete leerlingen’, zei Luke. ‘Maar professor u mag toch helemaal geen favoriete leerlingen hebben?’, vroeg ik wijsvinger naar hem wijzend. ‘Oh maar dat is waar ook shit’, zei Luke. ‘Professor u mag toch niet schelden’, zei Grace en ze glimlachte breed naar hem. We lachte alle drie. ‘Nou dan zie ik jullie wel bij Engels’, zei Luke. ‘Okidoki Luke’, zei ik. ‘Professor’, zei Grace lachend.

Reacties: