FanFic.nl

~Another Kind

05 Someone

When reality fades away and you can only believe,
to whom would you listen?

''Oké, wacht eens even!'' riep Bella verontwaardigd, waardoor de rest beteuterd wegkeek. Iedereen, behalve Jasper. Hij hield zijn gouden ogen strak op Bella gericht, waardoor ze zich weer voelde kalmeren. Jasper had zo'n vreemde werking op haar. Eigenlijk had hij dat op iedereen. Hij kon een soort van je emoties bepalen - niet zoals blij en verdrietig - maar hoe je je voelt. En hij maakte haar rustig. Edward kwam naast haar op de bank zitten en pakte haar hand.
''Bella..'' fluisterde hij, maar ze schudde verwoed haar hoofd. ''Geen kletspraat.'' Edward fronste diep en keek de andere kant op, waardoor Bella's blik verstarde. ''Je wilt het niet zeggen he? Dit gaat weer om mij en ik mag er niets van weten!'' Zei Bella kwaad. ''Er is hier iets gaande en dat bevalt me niets.'' Ze snoof en keek naar haar handen, die netjes naast elkaar op haar benen lagen. Ze droeg simpele, blauwe jeans met daarboven een mos kleurig vest met een wit, kanten shirt eronder. Haar dikke, donkerbruine haar hing simpel om haar gezicht heen. Ze schoof wat ongemakkelijk heen en weer, dit was totaal niet haar ding. Ze hield er niet van achtergesteld te worden, vooral niet als het weer eens om haar veiligheid ging. Die praatjes had ze nu wel genoeg gehad. Ze wist zo langzamerhand ook wel het één en ander over deze wereld. Waarom wilde de rest dat dan niet zien?

''Je herinnerd je Victoria, toch?'' Vroeg Alice uit het niets aan Bella, die geïnteresseerd op keek. Alice bleef strak naar het bos kijken via het raam, terwijl ze tegen Bella sprak. ''Ja, maar zij is dood.'' Zei Bella. Alice knikte behoedzaam. ''Haar hulpje Riley niet.'' Bella verstarde en keek verbaasd naar Edward. ''Maar jij zei..'' Edward schudde zijn hoofd en snoerde Bella de mond met een handgebaar. ''De wolven hebben hem inderdaad gedood. Alleen niet vernietigd.'' Een huivering voltrok zich door Bella's lichaam. Gedood maar niet vernietigd? Als in zombies? Bij dat idee kon ze wel in lachen uitbarsten, maar gezien de omstandigheden was dat wel het laatste wat ze moest doen.
''Bella. Luister eens goed - Carlisle sprak langzaam en plechtig, terwijl hij tegenover Bella neerhurkte - Het soort vampier dat Riley is, is niet gewoon zoals wij. Het is niet zoals Alice, niet zoals Victoria en nog zoals de Volturi.'' Hij wachtte even met verdergaan, terwijl hij Bella vriendelijk en bezorgd aankeek. Edward gaf een zacht kneepje in haar hand. ''We hebben geen idee wie, wat, wanneer, waar en hoe; maar iemand heeft hem gered.'' Carlisle keek even naar Jasper, die knikte. Hij wendde zich weer tot Bella en vervolgde zijn verhaal. ''Toen Victoria verbrand werd, werd Riley weggesleept door Jared. Jared wist zeker dat Riley dood was, maar door alle heisa met die nieuweling en de Volturi..'' Carlisle stopte weer even en Bella huiverde terwijl ze fluisterde: ''Zijn jullie hem vergeten te verbranden..'' Carlisle knikte en alle ogen werden op Edward gericht, die vreselijk leek te lijden. Zijn ogen stonden koud en groot en zijn kaakspieren waren aangespannen. ''Het is mijn schuld.'' Zei hij en zijn stem ontroerde de hele kamer. Het zat vol verdriet, vol spijt.. ''Dat is absoluut niet waar. Je kon niet weten..'' Jasper's zin werd afgebroken doordat Edward met een ruk opstond en zich vijandig naar zijn familie wendde. Het leek alsof hij in de jagers houding stond, hij ontblootte nog net niet zijn tanden. ''Hou op! Hou op met die onzin! Jullie weten dat het zo is!'' Siste hij. Iedereen keek hem nu met grote ogen aan. Alice draaide weg van het raam en liep zachtjes naar Edward, die de grond aanstaarde, alsof het vergif was. ''Edward.. Je weet dat dat niet zo is.'' Zei ze luid en duidelijk. Ze legde een hand op Edward's schouder. ''Je weet dat we dat niet denken.'' Edward schudde zijn hoofd. ''Ik hoor jullie. Elke dag, elke nacht.'' Fluisterde hij. Een dikke traan rolde over Bella's wang, die gepijnigd naar dit tafereel staarde. Het was verschrikkelijk als Edward zichzelf ergens de schuld van gaf en het liep nooit uit op wat goeds. Alice bleef hem aankijken, tot dat Edward uiteindelijk terug keek. ''Iemand rotzooit met onze gaven. Iemand..'' Opeens sperde Edward zijn ogen wijd open en keek hij met een ruk op naar het bos, door middel van het raam. Een gedaante stond aan de rand, zijn schaduw weerspiegelde tegen de grote eikenbomen. Een luide grom klom vanuit Edward's keel naar boven en vulde de kamer tot in elke hoek. Zonder dat ook nog maar iemand iets kon doen, vloog hij er met onmenselijke snelheid vandoor, richting de voordeur. Bella stond schreeuwend op en Jasper sprintte erachteraan.

''Edward! Edward! Niet doen! Nee!'' Schreeuwde Bella huilend.

Reacties: