FanFic.nl

Blackbird [afgewerkt]

Backstage

Achter de deur bevond zich een smalle, slecht verlichte gang. Ik kon nog niet zien waar hij op uitkwam en ik begon dus maar te lopen. Voetje voor voetje. Mij lichaam ademde zwaar en uit mijn keel kwamen piepende stoten van wanhoop. Had ik spijt van in welke toestand ik Coliss had achtergelaten? Ja. Maar of ik ook spijt van mijn beslissing had, kon ik niet vertellen. Langzaam maar zeker verscheen op het einde van het gangetje een kier met licht. Een deur. Mijn ogen begonnen te tranen van het felle licht dat plots in ze viel, toen ik de deur open duwde. Ik stond nu in een lange hal en ik schrok toen ik het zacht snurkende geluid van een vredebewaker naast me hoorde. Altijd en overal op je hoede zijn. Dat kan ik je van harte aanbevelen. Met pijn in mijn harte zette ik de problemen rond de jongen met de stralende lach van me af en concentreerde me volledig op het heden. Althans, dat was de bedoeling.
Met een vlugge beweging snoerde ik de arme man de mond en toen hij wakker werd zat hij al vastgebonden aan zijn stoel met één voet ontbloot. Hij keek verdwaasd om zich heen en trok één wenkbrauw omhoog bij het zien van mij. Vredebewakers… arrogant volk. Ik draaide een veer in mijn vingers rond en keek hem dreigend aan. Hij keek me niet begrijpend aan terwijl hij zichzelf vernederde door onverstaanbare klanken te produceren omdat er een zakdoek in zijn mond zat. Onheilspellend vroeg ik hem: “Waar komen de tributen van het podium af?”�
Zijn ogen blonken boos. Ik liet mijn veer langzaam langs zijn voet glijden. De prop zakdoek viel bijna uit zijn mond toen hij het uitgilde van de lach. Volgens mij begreep hij het. Proestend wees hij naar links en ik rende zo snel als mijn voeten me konden dragen weg. In de gang kwam ik gelukkig voor de rest niemand meer tegen, wat vreemd was, maar me wel goed uitkwam.
Ik rende en rende en kwam tenslotte uit bij de coulissen. Twee zenuwachtige tributen uit district twaalf stonden daar hun nagels af te bijten. Het leger vredebewakers dat er met serieuze gezichten op toezag dat er niets onverwachts zou gebeuren, kregen mij plots in hun vizier en opnieuw zette ik het op een rennen. Omdat zij zware wapens mee moesten zeulen en met z’n allen een log apparaat vormden wist ik een voorsprong te behouden. Rustig nadenken. Waar is Trelb naartoe?
Een lift kwam op mijn pad en gehaast drukte ik op alle knopjes tegelijk. Kom op, lift. Sneller! De deur opende, ik stapte in en drukte snel de knop met een zilveren zeven in. In de verte hoorde ik al het stel vredebewakers aan komen denderen maar gelukkig sloten de stalen liftdeuren net voor hun ietwat domme gezichten.
Zoals alles in het Capitool ging de lift razendsnel en de verschillende verdiepingen schoten als flitsen langs me heen totdat met een schelle “ping”� ik kon uitstappen op de verdieping waar logischerwijs mijn broer nu moest zijn.
Mijn adem piepte een beetje toen ik weer begon te rennen. Mijn conditie was vrijwel op na deze hectische dag maar rennen was het enige ding dat mijn hersenen nog geschikt leken om te doen. Ik kon niets anders verzinnen. Ik moest rennen en dat hield ik dan ook een poos vol in de spierwitte, kille hallen.
“Ga weg, Trelb. Ik heb van niemand troostende woorden nodig en al helemaal niet van jou.”�
Mijn voeten blokkeerden in een reflex toen ik haar stem herkende: Hester. Ze had het over Trelb. Veel tijd om te aarzelen had ik niet want van de andere kant kwam een vredebewaker op patrouille aan en ik stormde zonder veel privacy in acht te nemen hun kamer binnen. Nu maar hopen dat het de goede was.
Toen ik het rustige gezicht van mijn broer eindelijk weer eens in het echt kon zien, merkte ik pas dat ik aan het hijgen was.
“Charte?!”� Trelb slaakte een kreet van zowel verbazing als blijdschap en sloeg meteen daarna een hand voor zijn mond. Alle drie hielden we onze adem in toen de vredebewaker passeerde en zo onopvallend mogelijk sloot ik daarna de deur volledig.
Hester stond het geheel met verbijsterde ogen gade te slaan en toen ik me weer omdraaide zag ik dat Trelb snikkend op haar bed was gaan zitten. Behoedzaam liep ik naar hem toe.
“Hé broer.”�
Ik wilde hem nog van alles vertellen. Mijn hele reis. Mijn belevenissen. Coliss. Onze ouders. Maar het enige dat over mijn lippen kwam, was een harde snik en huilend stortte ik me in zijn armen. Deze sloten zich om me alsof ze al de verstreken tijd de vorm van mijn lichaam hadden behouden. Hier was ik thuis. Hier voelde ik me veilig. Hij trok me nog steviger tegen zich aan alsof hij het nog niet durfde te geloven dat ik er echt was, dat het geen zieke truc van het Capitool was om hem kapot te krijgen. Een kwartier lang genoten we zo van elkaars warmte. Hester zweeg al die tijd respectvol. Ze was stoer maar niet gevoelloos. Ik durfde zelfs te wedden dat zij op dit moment haar familie aan het missen was. Het speet me voor haar maar de opluchting in mijn hart bij het zien van mijn grote broer was er op dit moment niet meer uit te schieten.
Trelbs warme vingers veegden zachtjes mijn tranen van mijn wangen en keek me met een zucht diep in de ogen.
“Wat nou als jij eens een lekker warme douche neemt? Je zal er van opknappen want dat was een van de weinige dingen waarover ik niet loog in het interview met Caesar. Daarna moet je me alles vertellen. Alles. Oké?”�
Ik knikte verlegen en sinds dagen kon ik me eindelijk weer eens het kleine zusje voelen, een klein zusje met een grote broer die al haar problemen zou oplossen. Ik keek Hester vragend aan. Het was tenslotte haar kamer en haar douche maar ze knikte welwillend en bood me wat van haar schone kleren aan. Ik ging naar de badkamer en liet de twee tributen van district zeven in een ongemakkelijke stilte achter. Ik had ze nu eenmaal onderbroken in een ruzie. Dat was helaas nu wel het minste waar ik me zorgen om moest maken.
*
Trelb had gelijk. Het luchtte op om het warme, geurige sop van me af te spoelen. Het water kwam van alle kanten op me af en het had een rustgevende, masserende werking. Ik stond bijna te genieten totdat ik besefte dat ik in een douche in het Capitool stond. En in het Capitool was je nooit veilig. Tegelijk met die zorgen kwam ook weer Coliss bovendrijven. Hoewel ik had gehoopt dat ze met het afscheid zouden verdwijnen, voelde ik nog steeds iets voor hem. Iets wat ik tot nu toe alleen nog maar in Trelbs buurt had gevoeld, alleen bij hem zat het dan op een andere manier vastgeklonken in mijn hart: liefde. Kleine tranen mengden zich met het hete douchewater en ik draaide de kraan dicht. Het was goed zo. Mijn buitenkant was schoon alleen mijn binnenkant was nog steeds een rotzooi. Spijt. Ik had spijt tegenover de jongen met de stralende glimlach. Hij had zijn eigen hachje gered en had dat in blinde paniek verkozen boven mijn leven. Was dat nu echt zo erg? Het was in ieder geval begrijpelijk. De laatste keer dat ik hem sprak leek hij echt berouw te tonen. Hij wilde me terug en wat is er nu mooier in het leven dan iemand die van je houdt? Spijt. Ik had spijt.
Ik wilde uit de spierwitte badkamer stappen toen de klink in mijn hand bleef zitten en ik aan de andere kant een schroef eruit hoorde vallen. Mijn hart maakte een sprongetje toen het luidruchtig op de vloer klingelde en zenuwachtig sprak ik Trelbs naam uit. Niet te hard. Ik kon nog steeds niet het risico lopen dat een Vredebewaker me ontdekte. Eerst moest ik het nieuws over onze ouders aan mijn broer kwijt kunnen, dan pas kon ik me suïcidaal gaan gedragen.
De deur werd algauw van de andere kant geopend maar niet Trelb of Hester was me te hulp geschoten en wat momenteel in de deuropening stond, leek me ook geen Vredebewaker. Het was een Avox…
*
Bang dat hij me zou herkennen trok ik de handdoek die ik om mijn haar had gewonden iets over mijn ogen maar de lange man liep rustig langs me om de klink met een schroevendraaier te herstellen. Onopvallend keek ik de staande spiegel naast me en op de eerste oogopslag leek ik plots sprekend op Hester. Daarom had die Avox niet raar opgekeken! Opgelucht glimlachte ik naar hem. In zijn gezicht stonden twee felblauwe ogen intelligent me aan te kijken. Ik schrok van hun kracht. Zulk blauwe ogen had ik nog maar één keer eerder in mijn leven gezien: bij mijn vader.
Plots viel het kwartje. De Avox die hier voor me stond was niet zomaar een Avox: het was vader! Nog steeds niet helemaal zeker van mijn zaak maar met een opgewonden hart tikte ik hem op zijn schouder en stamelde:
“Papa?”�
Zijn ogen werden nog helderder. Twee sterke armen die na al die jaren nog steeds naar het bos, het mos, de vrijheid roken, sloten zich om zijn grote dochter heen. Hij zou nooit meer iets kunnen zeggen maar op dit moment was dat ook niet nodig geweest.

Reacties: